روری استوارت می‌گوید: تماشای حزب محافظه‌کار «دردناک» است | روری استوارت

روری استوارت، وزیر سابق وزارت امور خارجه، گفته است که تماشای حزب محافظه‌کار به سمت راست «دردناک» است و استدلال می‌کند که اصلاحات انتخاباتی تنها راه برای ایجاد «حفره خالی در میانه سیاست بریتانیا» است.

استوارت در صحبت با حضار در حاشیه جشنواره ادینبورگ گفت که یک تغییر از سیستم اولین گذشته در بریتانیا مورد نیاز است تا “مهمانی های جدید، ایده های جدید، فرصت های جدید” رخ دهد.

او گفت که این یک اصلاح مهم برای یک حزب کارگر “چوبی، سفت و خسته کننده” و یک حزب محافظه کار در “لا-لا-لند” خواهد بود.

استوارت نامزد رهبری حزب محافظه کار در سال 2019 در رقابتی بود که در نهایت بوریس جانسون برنده شد، اما در اواخر همان سال توسط جانسون از حزب اخراج شد.

قطعا فضای زیادی برای یک مهمانی جدید وجود دارد. در اسکاتلند باید یک حزب لیبرال و اتحادیه گرا باشد، به عبارت دیگر، حزبی باشد که به بریتانیا معتقد باشد که یک حزب پوپولیست دست راستی نیست. در انگلستان باید یک حزب واقعا قوی و پویا از مرکز باشد.

او از استقلالی های تیل در استرالیا به عنوان یک الگوی احتمالی نام برد. اینها نامزدهای مستقلی هستند که با ترکیب رنگ آبی، رنگ سنتی حزب لیبرال راست میانه، با دیدگاه سبز درباره آب و هوا متحد شده اند.

استوارت افزود که «دوست دارد دوباره به خط مقدم سیاست بیاید»، سیاستی که سه سال پیش ترک کرد، اما این «احتمالاً به اصلاحات انتخاباتی بستگی دارد».

در پاسخ به سوالی درباره اینکه آیا به لیز تراس یا ریشی سوناک رای می دهد، او با اکراه سوناک را انتخاب کرد، اگرچه اخراج او از حزب به این معنی است که او نمی تواند رای دهد.

او احساس ناامیدی خود از سیاست را با حضار به اشتراک گذاشت که از آن به عنوان «حرفه ای فوق العاده جعلی» یاد کرد که در آن «تغییر واقعی» هم برای انتخاب کنندگانش به عنوان نماینده مجلس و هم در سطح سیاست به عنوان وزیر «غیرممکن بود». به دلیل سیستم سیاسی “فوق العاده پیچیده” بریتانیا. او افزود: «این کار مزخرفی بود که من سیاست آفریقا را انجام دادم در حالی که چیزی در مورد آن نمی دانستم».

او با تأمل در دوران “دشوار” خود در دوران “جانسون”، وزیر امور خارجه وقت، گفت که به این نتیجه رسیده است که “انسانی واقعاً وحشتناک” است که “اعتماد و احترام” وزرای جوان خود را از دست داده است.

او به یاد می آورد که مرتباً از عدم درک جزئیات و تصمیماتی که می گرفت، از جمله تبریک به دولت کنیا علیرغم اتهامات فساد انتخاباتی، گفتن به سفرا برای نوشتن پیام های «خوشبینانه» از کشورشان، و رسیدن به جلسات صبحگاهی با صدای بلند، «بسیار عصبانی» می شد. مثل اینکه شب قبل اکونومیست را در حمام خوانده بود.

هر گونه تلاش برای رویارویی با جانسون منجر به فریبندگی می شود. او به خاطر می‌آورد: «سه دقیقه بعد مانند یک شریک مورد آزار قرار می‌گیرم.

استوارت گفت که با نزدیک شدن به پنجاهمین سالگرد تولدش، می‌خواهد بقیه دوران حرفه‌ای خود را روی «سرب» متمرکز کند.[ing] یک جنبش جهانی» برای بهبود تأثیر کار توسعه بین‌المللی، و دلیل آن را شکست آن در کاهش سطح فقر در جنوب صحرای آفریقا از سال 1980 ذکر می‌کند.

او مایل است که خیریه‌ها بر کمک‌های نقدی که مستقیماً به نیازمندان داده می‌شود، به جای صرف پول برای کارمندان پرهزینه در محل از کشورهای غربی که برای مردم محلی تصمیم‌گیری می‌کنند، تمرکز کنند.

او به‌عنوان یک اتحادیه‌گرای سرسخت گفت که از کمپین برای باقی ماندن اسکاتلند بخشی از بریتانیا حمایت می‌کند، زیرا «هیچ چیز از طریق ترسیم مرزها بهتر نمی‌شود»، همانطور که برگزیت نمونه‌ای از آن است.

او ترجیح می‌دهد رفراندوم را ببیند، زیرا به جای کمک به حل مسائل، معتقد است که آنها «قطبی‌کننده و تفرقه‌انگیز» هستند.

اما اگر چنین اتفاقی بیفتد، او گوردون براون را به عنوان «صدای فوق‌العاده» برای رهبری کمپین طرفدار اتحادیه به جای او توصیه کرد.