آیا واگن برقی می تواند راه حل باورنکردنی برای حمل و نقل عمومی سبزتر باشد؟ | بوستون

یک غروب لجن‌آلود مارس، حدود 100 نفر در یک محوطه اتوبوس در کمبریج، ماساچوست، مستقیماً در شمال غربی بوستون جمع شدند تا پایان دوران حمل‌ونقل را جشن بگیرند.

مهمان افتخاری؟ ترولی‌بوس‌های اداره حمل‌ونقل خلیج ماساچوست – که گاهی اوقات به آن واگن برقی بدون مسیر نیز گفته می‌شود – دارای قطب‌هایی هستند که به سیم‌های بالای سر متصل می‌شوند که برای راه‌اندازی موتورهایشان برق می‌کشند. اتوبوس‌ها، همراه با شبکه سیم‌های 86 ساله‌ای که از آن پشتیبانی می‌کنند، پس از خدمت صادقانه به منطقه بوستون در دو دهه گذشته، تا حدی به این دلیل که نگهداری از آنها دشوار می‌شد، از رده خارج شدند. در حالی که ترولی‌بوس‌ها برای یک شب گذشته غرغر می‌کردند، شرکت‌کنندگان در داخل هواپیما خاطرات خود را مرور می‌کردند و در تقاطع‌های مختلف می‌دویدند تا از سواری‌شان عکس بگیرند که در سال‌ها پیچ‌هایی را انجام نداده بود.

“وقتی این را شنیدم [the MBTA was] نورثام فون پستن، راننده اسبق ترالی‌بوس MBTA که در مراسم بزرگداشت شرکت داشت، ابراز تأسف کرد. من واقعاً عاشق این اتوبوس‌ها، این چرخ دستی‌های برقی شدم.»

MBTA که در اصطلاح عامیانه به آن “T” گفته می شود، قصد دارد طی دو سال آینده چرخ دستی ها را با اتوبوس های برقی با باتری جایگزین کند.

اما برخی از منتقدان می گویند که حتی اتوبوس های برقی با باتری به اندازه همتایان ترولی خود کارآمد نیستند و استدلال می کنند که سیستم های حمل و نقل عمومی ایالات متحده که در تلاش برای رسیدن به آلایندگی صفر هستند باید به گذشته خود نگاه کنند. بدبینی آنها در زمانی رخ می دهد که سایر آژانس های حمل و نقل در آمریکای شمالی متعهد شده اند که از ترولی بوس ها استفاده کنند و شاید حتی ناوگان خود را برای رسیدگی به بحران آب و هوا گسترش دهند. موردی برای نگه داشتن ترولی‌بوس‌ها ساده است: آن‌ها 100% با برق کار می‌کنند، چیزی که حتی اتوبوس‌های برقی با باتری، که برای گرم کردن داخل خود در دماهای زیر صفر به طور موثر تلاش می‌کنند و گاهی نیاز به استفاده از سوخت دیزل دارند، نمی‌توانند ادعا کنند. این یک فرض وسوسه انگیز است – اگر شهرها مایل باشند منابع خود را برای نگهداری خود اختصاص دهند.

ترولی‌بوس‌ها در اوایل دهه 1880 وجود داشتند، زمانی که یک مهندس برق آلمانی به نام ورنر فون زیمنس، یک قطب جمع‌آوری جریان از سیم بالای سر را به واگن متصل کرد. آنها در طول رکود بزرگ، زمانی که بسیاری از شهرهای تراموا می خواستند سیم های خود را حفظ کنند، اما نه هزینه های نگهداری و کار، برجسته شدند. تراموا در بیشتر شهرها به دو نفر برای حرکت نیاز داشت، در حالی که ترامواها فقط به یک نفر نیاز داشتند.

در بوستون، MBTA تا مارس سال جاری اتوبوس‌های واگن برقی را اجرا می‌کرد. آژانس حمل‌ونقل عمومی می‌گوید چند دلیل برای بستن سیستم ترولی‌بوس داشته است: اول، نگهداری و تجدید آن پرهزینه است – چیزی که سازمان حمایت از حمل‌ونقل محلی TransitMatters با آن مخالفت می‌کند. دوم، اگر سیم‌های سقفی آسیب دیده یا یخ روی آن‌ها وجود داشته باشد، اتوبوس‌ها نمی‌توانند کار کنند زیرا منبع تغذیه پشتیبان ندارند. در نهایت، ساخت و ساز در جاده‌هایی که ترولی‌بوس‌ها در آن تردد می‌کردند، آژانس را ملزم می‌کرد تا زیرساخت‌های پشتیبانی، مانند سیم‌های سقفی را از بین ببرد.

“ما اغلب – و بیشتر از 15٪ از مواقع منظورم این است – مجبوریم هر زمان که مشکلی پیش بینی نشده در سیستم کاتنری بالای سر وجود داشته باشد، این ترولی‌بوس‌ها را بکشیم و با اتوبوس دیزلی جایگزین کنیم. [such as] سقوط درختان، یخ، [or] اسکات هاموی، مدیر نوسازی ناوگان MBTA در یک جلسه فوریه که در مورد آینده آنها بحث می‌کرد، گفت.

MBTA قصد دارد آنها را با اتوبوس های برقی با باتری جایگزین کند و به آژانس های سراسر ایالات متحده ملحق شود، که آژانس معتقد است به آنها کمک می کند تا خدمات برقی را در جایی که چرخ دستی ها کار می کردند حفظ کنند.

اما اتوبوس های برقی باطری معایب خاص خود را دارند. آنها در مکان هایی که دمای طولانی به زیر صفر می رسد عملکرد خوبی ندارند. هنگامی که دما به -6 درجه سانتیگراد (21.2 فارنهایت) می رسد، مسافتی که اتوبوس های برقی باتری موجود MBTA می توانند طی کنند تقریباً به نصف کاهش می یابد.

برای اطمینان از اینکه آنها می توانند بدوند و مسافران را گرم نگه دارند، MBTA یاد گرفت که نیاز به نصب بخاری های دیزلی دارد، به این معنی که اتوبوس های برقی با باتری نسبت به ترولی بوس های بدون آلایندگی که جایگزین می کنند، آلاینده تر خواهند بود.

به همین دلیل است که امریکی توماس، که در پاییز دبیرستان را آغاز می کند و در مسیرهای واگن برقی در کمبریج زندگی می کند، با شنیدن برنامه های T ناامید شد. او می‌خواهد MBTA را با خرید ترولی‌بوس‌های جدیدی که می‌توانند با باتری کار کنند، سرمایه‌گذاری بیشتری در ترولی‌ها ببیند، که به اتوبوس‌ها اجازه می‌دهد از مسیر خارج شده و بدون اتصال به سیم بالاسری کار کنند.

«اگر از ترولی‌بوس‌های مجهز به باتری استفاده می‌کردند، این کار را نمی‌کردند [to have battery electric buses that use diesel heaters] و هنوز هم کاملا برقی خواهد بود. تصمیم T خیلی منطقی نیست و نسل‌های آینده را خراب می‌کند.

این فناوری – جایی که چرخ دستی‌ها به باتری‌هایی مجهز می‌شوند که در حین حرکت یا پارک شارژ می‌شوند – در دهه گذشته توسط آژانس‌های حمل و نقل در سانفرانسیسکو، سیاتل، دیتون و مکزیکوسیتی استفاده شده است. TransLink، که به منطقه شهری ونکوور خدمات می دهد، ممکن است اواخر این دهه نیز به آنها بپیوندد.

ترولی‌بوس‌های برقی با باتری برای همه انواع زمین و آب و هوا مناسب نیستند. شهرستان کینگ، که سیاتل را در بر می گیرد، در استفاده از آنها در تعطیلات آخر هفته، زمانی که سیستم سیم سقفی خاموش است تا کارگران ساختمانی بتوانند با خیال راحت کار کنند، تردید دارد. آژانس حمل و نقل محلی نگران تپه ها و دمای زیر صفر است که این منطقه به آن معروف است، که به طور قابل توجهی برد باتری را کاهش می دهد.

بنابراین برای داشتن یک چرخ دستی [battery] و بیرون بروید و تلاش کنید و انجام دهید که بدنه کار معنای عملیاتی ندارد. این برای طول عمر مفید نیست [battery]بیل تون، سرپرست تدارکات ناوگان مترو شهرستان کینگ گفت.

امکان تجهیز چرخ دستی ها به باتری های با ظرفیت بالاتر وجود دارد، چیزی که Kiepe Electric، که کشش ترولی باس های سانفرانسیسکو، دیتون و سیاتل را فراهم می کند، با آژانس حمل و نقل شهری سانفرانسیسکو (Muni) روی آن کار می کند.

فن آوری جدید اجازه می دهد [us] به … کلاوس پیتر کاناوان، مدیرعامل Kiepe Electric، می‌گوید که این به‌روزرسانی ممکن است این امکان را برای ترولی‌بوس‌های شهر در هر نقطه از شهر فراهم کند. در واقع، Muni در حال حاضر بخش‌هایی از دو مسیر را بدون سیم برای یک سفر رفت و برگشت سه مایلی اجرا می‌کند.

محیط زیست گرایی و بحران نفتی دهه 1970، RTA دیتون بزرگ را تحت تأثیر قرار داد تا شبکه واگن برقی 125 مایلی خود را حفظ و گسترش دهد. اخیراً، آژانس ناوگان واگن برقی خود را با 45 واگن برقی جدید تجدید کرد که 43 دستگاه از آنها دارای باتری هستند که به آنها اجازه می دهد تا 10 مایل بدون سیم کار کنند.

«ترولی ها اینجا هستند تا در دیتون بمانند. ما زیرساخت‌ها را در اختیار داریم، و این بدان معناست که ما اتوبوس‌های برقی را از قبل راه‌اندازی می‌کنیم، در حالی که دیگران در حال تلاش برای رسیدن به فناوری الکتریکی هستند.» ما با ترولی‌بوس‌های برقی‌مان، در سبز بودن از بیشتر آژانس‌ها جلوتر هستیم.»

با این حال، اگر شهرها بخواهند سیستم‌های ترولی‌بوس جدید بسازند یا توسعه دهند، خرید اتوبوس‌های بیشتر ممکن است یک چالش باشد. تولیدکنندگان بسیار اندک هستند و فقط New Flyer و Kiepe Electric مستقر در Winnipeg قادر به ساخت واگن برقی هستند که مطابق قانون ایالات متحده است که مستلزم صرف بیشتر هزینه های ساخت در داخل کشور است.

مونی امیدوار است با آژانس‌هایی مانند King county و Translink که قصد دارند در دهه آینده ناوگان واگن برقی خود را تجدید کنند، همکاری کند تا تولیدکنندگان بیشتری را برای ساخت ترولی‌بوس تشویق کند. آنها وسیله نقلیه مناسبی برای سانفرانسیسکو هستند، به خصوص با توجه به تپه های ما. من می‌خواهم هر کاری که می‌توانیم برای حفظ و ارتقای آنها انجام دهیم.»

اما با در نظر گرفتن شرایط انتقال ناوگان بدون آلایندگی، Muni در حال بررسی همه گزینه های خود است. از ماه فوریه، آژانس اتوبوس های برقی با باتری را در شلوغ ترین مسیرهای خود، که شامل مسیرهای ترالی بوس موجود است، آزمایش کرده است.

ما متعهد به کربن زدایی کامل تحرک در سانفرانسیسکو هستیم. و ما می دانیم که برای انجام این کار، باید رویکردهای بسیاری را همزمان در پیش بگیریم، از جمله تعیین نقش بهینه اتوبوس های برقی باتری.