چرا محافظه کاران آمریکایی ویکتور اوربان را دوست دارند؟

ویکتور اوربان، نخست وزیر مجارستان، در یک سخنرانی از نزدیک امروز در مقابل محافظه کاران آمریکایی در تگزاس، خواستار چیزی جز بازسازی نظم جهانی شد – اظهاراتی که ناظران دیرینه او را از جسارت او غافلگیر کرد.

اوربان در آخرین گردهمایی کنفرانس کنش سیاسی محافظه‌کاران در دالاس به جمعیت گفت: «ما باید نهادهای واشنگتن و بروکسل را پس بگیریم». او اصرار کرد: «با قوانین خودت بازی کن»، که به معنای خلاصه‌ای مختصر از فلسفه حاکمیت اوست.

همکار من نیل ویگدور اخبار مربوط به این رویداد را پوشش می‌دهد، اما خبرنامه امروز قصد دارد کمی عمیق‌تر در مورد اینکه اوربان کیست و چرا درهم‌تنیدگی او با CPAC انتقادهای زیادی را به خود جلب کرده است – و نه فقط در سمت چپ.

در بیش از یک دهه قدرت، اوربان و حزب سیاسی حاکم او، فیدز، بسیاری از اصلاحات سیاسی را که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به اجرا گذاشته شده بود، برچیده‌اند، در حالی که به ولادیمیر پوتین، رهبر روسیه دلبسته بودند.

این حرکات باعث شد بسیاری از تحلیلگران او را نوعی دیکتاتور پست مدرن بدانند – نه کاملاً خودکامه، اما به دور از دموکراتیک. و شاهین های روسیه از نحوه سازگاری مجارستان با استراتژی ژئوپلیتیک روسیه نگران شده اند، مانند تصمیم اوربان برای فاصله گرفتن مجارستان از حمایت آمریکا و اروپا از اوکراین پس از حمله پوتین در زمستان امسال.

اما اخیرا، اوربان فراتر از رویکرد دیکتاتوری کنجکاو خود رفته و آشکارا از نوعی قوم گرایی که نخبگان اروپایی از زمان جنگ جهانی دوم سعی در خنثی کردن آن داشتند، استقبال کرده است. در ماه ژوئیه، در یک سخنرانی تحریک آمیز در رومانی، او مهاجرت از خارج از مرزهای موجود اروپا را محکوم کرد و گفت که این تلاشی برای تحمیل یک جامعه “مختلط نژادی” به مجارستان است.

اوربان گفت: «به همین دلیل است که ما در ناندورفهروار/بلگراد جنگیدیم، به همین دلیل است که ترک‌ها را در وین متوقف کردیم، و – اگر اشتباه نکنم – به همین دلیل است که در زمان‌های قدیمی‌تر، فرانسوی‌ها اعراب را در پواتیه متوقف کردند. اشاره ای به نبردهای تاریخی فراموش شده بین سلسله هاپسبورگ و امپراتوری عثمانی و بین فرانک ها و خلافت اموی در سال 732.

همچنین به نظر می‌رسد که او استفاده نازی‌ها از اتاق‌های گاز را در طول هولوکاست نشان می‌دهد و در حین بحث درباره برنامه‌های آلمان برای کاهش واردات گاز طبیعی از روسیه به شوخی می‌گوید: «گذشته به ما دانش آلمانی در این زمینه را نشان می‌دهد.»

یکی از مشاوران خود او، جامعه شناس ژوزسا هگدوس، در اعتراض از کار کناره گیری کرد. هگدوس در استعفانامه‌ای که علنی شد، نوشت: «پس از چنین سخنرانی که با تمام ارزش‌های اساسی من در تضاد است، چاره دیگری برایم باقی نماند.»

چرا او را دوست دارند

پس جاذبه اینجا چیست؟

این سوالی است که بسیاری درباره آن نوشته اند، از جمله در صفحات خبری ما – اما هیچ کدام با وضوح و فراگیری بیشتر از الیزابت زیروفسکی، نویسنده ای که در مجله نیویورک تایمز همکاری می کند، نیست.

سال گذشته، زروفسکی برای مقاله‌ای به نام «چگونه راست‌گرایان آمریکایی عاشق مجارستان شدند» به شیفتگی برخی محافظه‌کاران به اوربان پرداخت.

او می‌گوید بخشی از جذابیت اوربان برای روشنفکران کاتولیک است که او را به‌عنوان ایجاد کشور ایده‌آل کاتولیک محافظه‌کار فرهنگی در زمان تحولات اجتماعی و سکولاریزاسیون خزنده می‌دانند. (خود اوربان به ویژه پارسا نیست. به گفته کیم لین شپل، استاد پرینستون که او را از اوایل دهه 1990 می شناسد، “هیچ کس او را در کلیسا ندیده است.”)

اما در سطحی جدی‌تر، برای رهبرانی مانند دونالد ترامپ – که این هفته با انتشار تصویری از خود در حال دست دادن با اوربان در باشگاه گلف‌اش در بدمینستر، نیوجرسی – توانایی اوربان در مانور دادن یا “مالک شدن لیب‌ها” منتشر کرد. در عبارتی که غالباً در سمت راست استفاده می شود، برای جذابیت او اساسی است.

ترامپ نوشت: «وقت بسیار خوبی با دوستم، ویکتور اوربان گذراندم». ما درباره موضوعات جالب زیادی بحث کردیم – تعداد کمی از مردم در مورد آنچه در جهان امروز می گذرد می دانند. ما همچنین پیروزی بزرگ انتخاباتی او را در آوریل جشن می‌گرفتیم.»

اوربان پاسخ گرمی داشت و ویدیویی را در فیس بوک با کلیپ هایی از این برخورد منتشر کرد. او گفت: «ما هر دو متعهد به مبارزه با مهاجرت غیرقانونی هستیم، هر دو متعهد به مالیات های پایین هستیم و مهمتر از همه، هر دو متعهد به صلح هستیم.

جدا از ترامپ، یکی از برجسته ترین تقویت کننده های اوربان و اربانیسم، تاکر کارلسون، مجری فاکس نیوز است که با رهبر مجارستان مصاحبه کرده و پوشش تحسین آمیزی به او داده است. تابستان گذشته، کارلسون حتی به بوداپست رفت تا یک هفته کامل برنامه را میزبانی کند.

کارلسون، یک اسقفی که در هر دو جناح روشنفکر و سرگرمی حزب جمهوری خواه حضور دارد، گفت: «چند سال پیش، دیدگاه های او میانه رو و متعارف تلقی می شد. او فکر می کند خانواده ها مهم تر از بانک ها هستند. او معتقد است کشورها به مرز نیاز دارند. اوربان به دلیل بیان این چیزها با صدای بلند مورد سرزنش قرار گرفته است.»

قطعه زیروفسکی تا حدودی نمایه ای از راد درهر، نویسنده محافظه کار کاتولیک است که در واقع به دلیل تحسین از تغییر سیاسی مجارستان به مجارستان نقل مکان کرد. او همچنین نگاهی به پاتریک دنین، متفکر محافظه‌کار کاتولیک و استاد دانشگاه نوتردام می‌اندازد که معروف‌ترین اثرش «چرا لیبرالیسم شکست خورد» است، کتابی بحث‌برانگیز در سال 2018 که استدلال می‌کند نظم اجتماعی پس از جنگ ایجاد شده توسط دموکراسی‌های غربی، خوب بوده است. ، یک شکست

به عنوان یک پایان نامه، این کتاب تحریک آمیز است – عمدتاً قبل از انتخاب ترامپ نوشته شده بود، اما در زمان مناسب به بازار ایده ها رسید، زیرا لیبرال ها در ایالات متحده و اروپا در تلاش برای درک جنبش های جناح راست در حال شکوفایی در هر دو قاره بودند.

به عنوان یک روشنفکر عمومی، دنین به سختی قابل طبقه بندی است. باراک اوباما، رئیس جمهور پیشین، این کتاب را به دلیل “بینش قاطعانه در مورد از دست دادن معنا و جامعه که بسیاری در غرب احساس می کنند، موضوعاتی که لیبرال دموکراسی ها به خطر خود نادیده می گیرند” تحسین کرد.

دنین به زیروفکسی گفت که مانند بسیاری از کاتولیک‌های آمریکایی، او احساس «از نظر سیاسی بی‌خانمان» می‌کند: در مسائل اجتماعی مانند سقط جنین و ازدواج همجنس‌گرایان محافظه‌کار است، اما به عقاید چپ در مورد سیاست‌های اقتصادی گرایش دارد.

این نوعی ترکیب ایدئولوژی چپ و راست است که ترامپ را در میان طبقه خاصی از متفکران در ایالات متحده تقویت کرد. ترامپ در طول مبارزات انتخاباتی خود در سال 2016 و در کاخ سفید، هوس های دیرینه جمهوری خواهان را در مورد نیاز به کاهش هزینه های استحقاقی کنار گذاشت، در حالی که انتقادات خود را از زبان سیاسی و سیاست های “بیدار” در مورد نژاد و مهاجرت تحت تأثیر قرار داد. به اصطلاح ممنوعیت مسلمانان که او به عنوان رئیس جمهور تلاش کرد و نتوانست آن را به اجرا بگذارد، نمونه ای پارادایمی است که هر دو نوع رویکرد اوربان وار او را به سیاست در هم می آمیزد.

دنین در ایمیلی که از او خواسته شد درباره سخنرانی اوربان در رومانی و حضور او در CPAC نظر بدهد، نوشت که معتقد است «اکثر مفسران آمریکایی عمدتاً مفاهیم و تجربیات آمریکایی در مورد چگونگی تفسیر اظهارات نخست‌وزیر را وارد کرده‌اند». مشاوران اوربان که از نظرات او در مورد نژاد دفاع می کنند.

مجارستان همچنان یکی از اعضای اتحادیه اروپا است، اما از نظر اخلاقی و سیاسی، این کشور به چیزی شبیه به یک کشور منحوس تبدیل شده است زیرا اوربان آزادی مطبوعات را سرکوب کرده و احساسات یهودستیزی را با حمله به شخصیت هایی مانند جورج سوروس، نیکوکار مجارستانی-آمریکایی که دانشگاهش برانگیخته است، برانگیخته است. در سال 2019 از کشور خارج شد.

حتی زیروفسکی که ماه‌ها به دنبال یافتن پیوندهای بین اوربان و راست‌گرایان آمریکایی بود، ظاهرش در CPAC خیره‌کننده بود.

او در مصاحبه ای گفت: «هنوز متعجبم. این که رهبر یک کشور خارجی در یک گردهمایی بزرگ در یک کشور خارجی صحبت کند – این به نظر من کار بزرگی است.

چه کسی چه کسی را لغو می کند؟

مت شلپ، یک لابی‌گر که اتحادیه محافظه‌کاران آمریکا را نیز اداره می‌کند، که میزبان CPAC است، از میزبانی اوربان دفاع کرده و استدلال می‌کند که این انتقاد به معنای «لغو فرهنگ» است.

در یک توییت اخیراو نوشت: «وقتی مردم را ساکت می‌کنیم، این فرصت را از دست می‌دهیم که بدانیم چرا با POV آنها موافق یا مخالف هستیم. فرهنگ لغو داور و هیئت منصفه گفتار است.»

با این حال، اوربان هیچ نمونه ای از فضیلت ذهنی باز نیست. به گفته خانه آزادی، یک سازمان غیرانتفاعی که آزادی بیان در سراسر جهان را نظارت می‌کند، حزب اوربان، فیدز، «به سمت ایجاد سیاست‌هایی حرکت کرده است که عملکرد گروه‌های مخالف، روزنامه‌نگاران، دانشگاه‌ها و سازمان‌های غیردولتی (NGO) را که دیدگاه‌های آن‌ها نامطلوب است، مختل می‌کند.

الکس فایفر، سخنگوی CPAC، در پاسخ به این سوال که این تناقض را توضیح دهد، در ایمیلی پاسخ داد: «ما برخلاف بسیاری از سوسیالیست‌های آمریکایی از تبادل آزاد ایده‌ها حمایت می‌کنیم. مطبوعات ممکن است نخست وزیر اوربان را تحقیر کنند، اما او در چهارمین دوره متوالی خود یک رهبر محبوب است.

بگذارید این کلمات در “چهارمین دوره متوالی” غرق شوند. اوربان از سال 2010 قدرت را در دست گرفته است، تا حدی به دلیل ذکاوت سیاسی غیرقابل انکار و تا حدی به دلیل بدبختی مخالفان چپ و راست – اما همچنین از طریق تغییر قوانین سیاست به نفع خود.

پس چرا اوربان در دالاس صحبت می کرد؟ چه چیزی در آن برای او بود؟

به گفته کارشناسانی که سال‌ها صعود او را دنبال کرده‌اند، او که در میان رهبران سیاسی اروپای غربی طرد شده است، خواهان مشروعیتی است که از چنین دعوت‌هایی ناشی می‌شود.

اما به نظر می‌رسید که او در بازگشت ترامپ در سال 2024 نیز تراشه‌های خود را به کار می‌گیرد.

شپل، محقق پرینستون، گفت که اوربان عملاً “خود و کشورش را به عنوان متحد حزب جمهوری خواه در برابر دولت فعلی پیشنهاد می کند، نه به عنوان متحد ایالات متحده در برابر دشمنان مشترک.”

او گفت که این “نفس گیر” بود.

چه بخوانیم

– بلیک

آیا چیزی وجود دارد که فکر می کنید ما گم کرده ایم؟ چیزی که می خواهید بیشتر ببینید؟ ما از اینکه ازت خبر داشته باشیم خوشحال میشویم. به ما ایمیل بزنید onpolitics@nytimes.com.