مسافری که پس از امتناع جت استار از کمک به صندلی چرخدار از سوار شدن باز ماند، شکایت تبعیض را مطرح کرد | حقوق بشر

یک مسافر دارای معلولیت پس از اینکه هنگام تلاش برای سوار شدن به هواپیمای جت استار در سیدنی از دروازه دور شد، شکایت تبعیض را ارائه کرد.

تونی جونز که در سن 18 سالگی پس از سقوط از بالکن دچار آسیب نخاعی شد و از آن زمان بر روی ویلچر تکیه کرده است، گفت که با این شرکت هواپیمایی تماس گرفته است تا قبل از پرواز خود به بالینا در ماه مه سال گذشته کمک‌های لازم را سازماندهی کند.

اما در فرودگاه سیدنی، شرکت هواپیمایی از کمک به او برای جابه‌جایی از ویلچر برقی سفارشی‌اش به «صندلی راهرو» خودداری کرد – ویلچری باریک که جت‌استار از مسافران می‌خواهد از آن استفاده کنند تا به صندلی خود در هواپیما منتقل شوند.

جونز گفت: “وقتی من رسیدم، آنها فقط گفتند، “نه، متاسفم، ما در واقع کسی را نداریم که این کار را انجام دهد.”

از آنجایی که او به تنهایی در حال سفر بود، کسی را نداشت که به او کمک کند تا به صندلی راهرو منتقل شود و در فرودگاه سرگردان ماند و نتوانست به پروازی که رزرو کرده بود دسترسی پیدا کند.

جونز که به‌عنوان مدیر سیاست‌گذاری و حمایت از آسیب‌های نخاعی استرالیا کار می‌کند، گفت که جت‌استار به او پیشنهاد داد تا او را در یک پرواز بعدی بفرستد، زمانی که می‌توانست جابجایی صندلی را سازماندهی کند، اما از آنجایی که او قصد داشت همان شب برگردد، فایده‌ای نداشت. .

او ادعا می کند که Jetstar سیاست خود را در مورد نیاز به کارکنان برای انتقال مسافران به یک صندلی راهرو – که به سرنشین آن اجازه نمی دهد آن را حرکت دهد و باید از پشت هل داده شود – شکست. جونز گفت که سایر خطوط هوایی به مسافران اجازه می‌دادند با ویلچر خودشان سوار هواپیما شوند.

او گفت: «رفتاری که من به طور مؤثر دریافت کردم به این معنی است که فقط افرادی که از نظر فیزیکی قادر به حرکت بین ویلچر یا کمک گرفتن از مسافر همراه هستند، می توانند مطمئن باشند که می توانند سوار یک پرواز جت استار شوند. “این یک مانع بزرگ برای بسیاری از مردم است.”

جونز شکایتی را به کمیسیون حقوق بشر استرالیا تسلیم کرده و گفته است که از داستان‌های مشابه بی‌شماری اطلاع دارد که نشان‌دهنده عدم انطباق گسترده‌تر با استانداردهای ناتوانی در صنعت هواپیمایی است.

جونز گفت که تنها راه او برای درخواست پناهندگی از طریق کمیسیون حقوق بشر است، با توجه به عدم اجرای قوانین در مورد نحوه اجرای خطوط هوایی و فرودگاه ها از تعهدات خود تحت قانون تبعیض معلولیت.

جونز گفت: «رفتن به کمیسیون حقوق بشر واقعاً تنها راهی است که می‌توانم به درستی به این موضوع رسیدگی کنم، زیرا اولین گام میانجی‌گری است و شما و حامل را به هم نزدیک می‌کند». “هیچ کس دیگری آن را پلیس نمی کند.”

جونز گفت که امیدوار است شکایت او به عنوان یک مورد آزمایشی عمل کند تا توجه را به این واقعیت جلب کند که “سفرهای هوایی باید برای همه قابل دسترسی باشد و وقتی خطوط هوایی سیاستی دارند، باید به آن احترام بگذارند”.

هیچ رویکرد هماهنگ یا منسجمی در میان خطوط هوایی و فرودگاه‌ها در مورد نحوه کمک به افراد روی ویلچر وجود ندارد، بنابراین شما با افرادی می‌مانید که خودشان هستند و آنها باید با هر موضوعی در سطح فردی برخورد کنند.

او در ماه نوامبر، در میان تاخیرهای طولانی، شکایت خود را به کمیسیون تسلیم کرد. ماه گذشته شکایت او به یک مصالحه کننده تخصیص داده شد.

یکی از سخنگویان Jetstar به آبان نیوز استرالیا گفت: “ما از شکایت آگاه هستیم و به طور کامل در روند AHRC شرکت خواهیم کرد”.

سخنگوی گفت: «ما دسترسی، ایمنی و راحتی مشتریانی را که به کمک خاصی نیاز دارند جدی می‌گیریم و به طور منظم فرآیندها و پشتیبانی را که از آنها ارائه می‌کنیم، بررسی می‌کنیم.

آبان نیوز استرالیا اخیراً تجربه سایمون فرانسوی را گزارش کرد که بیش از یک ساعت به همراه خانواده جوانش در یک پل هوایی در فرودگاه سیدنی رها شد، زیرا شرکت هواپیمایی او نتوانست کمک های ویلچری را که از قبل سازماندهی کرده بود ارائه دهد.

از آن زمان با آبان نیوز استرالیا تعداد زیادی مسافر دیگر که از ویلچر استفاده می کنند و برای دسترسی به پروازهای خود با مشکل مواجه شده اند، تماس گرفته است. بسیاری گفتند که فرودگاه های استرالیا با برخی از همتایان خارج از کشور مقایسه ضعیفی دارند و شکایت داشتند که خدمات بدتر شده است زیرا بخش هوانوردی برای بازگشت به ظرفیت های قبل از کووید تلاش می کند.

جونز گفت: «مسائل سیستمی» مدت‌هاست که نحوه پرواز افراد دارای معلولیت را آزار می‌دهد، اما معتقد است که «به نظر می‌رسد برخی از این فرآیندهای کمک‌رسانی در زمان‌های اخیر شکسته شده‌اند، و من مطمئن هستم که این به دلیل کمبود کارکنان فعلی در هوانوردی است. زیرا اینها کسانی هستند که به شما کمک می کنند.»

اکثر خطوط هوایی خارجی با اپراتورهای خدمات زمینی برای ارائه خدمات ویلچر برای مسافران در فرودگاه های استرالیا قرارداد می بندند.

ارین ترنر منرز، وکیل ارشد در مرکز حمایت از منافع عمومی – که نماینده جونز است – گفت که او “یکی از بسیاری از مسافرانی است که با رفتار نامناسبی مواجه شده است، از جمله امتناع موثر از خدمات، تلاش برای دسترسی به سفر هوایی در حالی که خطوط هوایی و فرودگاه‌ها همچنان به سفر خود ادامه می‌دهند. افراد دارای معلولیت شکست بخورند».

Turner Manners گفت سطوح پایینی از انطباق صنعت با استانداردهای ناتوانی وجود دارد – دولت حداقل الزامات دسترسی را که برای حمل و نقل عمومی اعمال می شود، قانونی کرده است. او گفت که مکانیسم‌های اجرایی ضعیف هستند و گزینه‌های کمی برای مراجعه وجود دارد.

این مسئولیت بر عهده افراد است که بر اساس DDA (قانون تبعیض از کار افتادگی) به AHRC شکایت کنند و اگر شکایت حل نشد، شکایت خود را در دادگاه های فدرال مطرح کنند. ترنر مانرز گفت: این می تواند یک فرآیند واقعا طولانی باشد و افراد دارای معلولیت را هم توسط خطوط هوایی و هم در سیستم سرگردان کند.

شکایت جونز پیش از شکایت بلندمرتبه دیگری از سوی کمیسر سابق تبعیض ناتوانی در ناتوانی، گریم اینس، به مصالحه خواهد رفت، که گفت زمانی که نیروهای امنیتی فرودگاه آدلاید او را از عبور از اسکنر اشعه ایکس با سگ راهنمایش منع کردند، تحقیر شد.

کاترین کینگ، وزیر حمل‌ونقل فدرال، گفت که «از گزارش‌های مربوط به دسترسی به فرودگاه و مسائل کمکی که بر معلولان استرالیایی تأثیر می‌گذارد بسیار نگران است».

او گفت: “این به سادگی به اندازه کافی خوب نیست.”

کینگ گفت که دولت “کاملا متعهد به رفع تبعیض برای افراد دارای معلولیت در دسترسی ایمن به حمل و نقل عمومی است”. اصلاحات در استانداردهای معلولان برای حمل و نقل عمومی قابل دسترس در حال حاضر برای مشاوره در حال انجام است.