آداما ترائوره: اولین باری که توهین نژادپرستانه را می شنوید، نمی توانید آن را باور کنید ولورهمپتون واندررز

مندر ادامه دیدار بارسلونا در لیگ اروپا با ناپولی در ماه فوریه، بحث تیمی مطرح شد، این بار فقط در مورد تاکتیک نبود. آنها برای شروع به حریفان خود اطلاع دادند و این بزرگتر بود، بازیکنان در رختکن در مورد آن بحث می کردند و توافق می کردند که چیز جدیدی را امتحان کنند: آنها می خواستند زانو را بگیرند. شش سال از زمانی که کالین کپرنیک برای اولین بار این کار را انجام داد، دو پس از آن که باشگاه های لیگ برتری این کار را انجام دادند، این اولین باری بود که یک باشگاه برتر اسپانیایی زانو زد. این آخرین بازی حداقل در بازی مردان نیز بود.

ایده یک بازیکن بارسلونا بود که دقیقاً در کنار نیوکمپ متولد شد و شش سال قبل را در انگلیس گذراند. آداما ترائوره ​​که در آن زمان به صورت قرضی در بارسلونا حضور داشت، به تازگی تمرینات خود را در وولوز به پایان رسانده و در مقابل نمایشگر مستقر شده است. عصری است که کاپیتان‌های لیگ برتر اعلام کردند که اکنون فقط در بازی‌های خاص زانو می‌گیرند، که به معنای دور شدن نیست. اینجا یا آنجا. ترائوره ​​می‌گوید: «زانو گرفتن مهم است و خوب بود که یک تیم اسپانیایی این کار را انجام داد. “این راهی برای توضیح نیاز به مبارزه است.”

توضیح کلمه ای است که ترائوره ​​اغلب به آن بازمی گردد. آموزش و پرورش هم او می‌گوید که در دل، موضوع همدلی است. این همچنین در مورد درک است و تجربه او آموزنده است، آن شب به نیوکمپ و اکنون پروژه ضد نژادپرستانه Common Goal. هدف مشترک پنج‌شنبه پنجمین سالگرد خود را جشن می‌گیرد و ترائوره ​​به طرح‌های خود علیه تبعیض می‌پیوندد که شامل آموزش برای مدیران باشگاه، فعالیت‌های هواداران و پروژه‌های جامعه محلی برای ادغام است. برای من، این در مورد داشتن فرصتی برای توضیح است، تا بفهمم چرا مردم چنین فکر می کنند. و از آنجا اقدام کن.»

آن شب از نیوکمپ تشویق شد، اما این حرکت در اسپانیا بیشتر از تعداد انگشت شماری از بازیکنان در شب های اروپایی تکرار نشد. برخی از تیم‌های اسپانیایی در اروپا در ابتدای بازی گرفتار شده‌اند، بدون اینکه حریف زانو بزنند. برخی از هواداران اتلتیکو مادرید لیورپول را برای گرفتن زانو سوت زدند. پیشنهادات مبنی بر زانو زدن تیم ملی در یورو 2020 باعث مخالفت شد. آنها هرگز این کار را نکردند، چیزی که حزب راست افراطی و ضد مهاجرت Vox با این توئیت جشن گرفت: “در حالی که برخی زانو می زنند، یک میهن پرست روی پای خود می ماند.”

ترائوره ​​در پاسخ به سوالی درباره ظهور راست پوپولیست، نه فقط در اسپانیا، پاسخ می دهد: «این یک واقعیت است. نژادپرستی وجود دارد. افرادی نژادپرست هستند که هنوز این ایده را ترویج می کنند که رنگ پوست متفاوت شما را پست تر می کند. و با این حال، او رد آگاهانه اقدامات ضد نژادپرستی را، حداقل در زمین های فوتبال، نمی بیند. این در مورد یک کشور نیز نیست، اگرچه او می گوید که درجه آگاهی و حساسیت در انگلیس بالاتر است. بالاخره اینها فرآیندها، نسل ها هستند. انگلیس نیز با سوت سوت زدن بازیکنان زانو را تجربه کرد.

ترائوره ​​26 ساله می گوید: «فکر نمی کنم این مقاومت باشد. من فکر می کنم که این کمبود درک، توضیح، فرهنگ، همدلی است. شاید این کار را نکنند رد کردن گرفتن زانو دقیقا؛ شاید آنها نمی دانند، نمی فهمند یا فکر می کنند که به آنها ربطی ندارد. گرفتن زانو از اینجا شروع شد. شاید در نهایت به اسپانیا برسد. پاسخ ممکن است یکسان نباشد [everywhere] اما مهم است زیرا عمل توضیحی را به همراه دارد: آموزش دادن، به ویژه بچه ها مهم است. برای افرادی که نژادپرستی را تجربه نکرده اند، همدلی سخت است. بنابراین توضیح می دهید، داستان می گویید، چیزهایی که دیده اید و شنیده اید، رنج می برید.

با ریو فردیناند صحبتی شد و یادم می‌آید که درباره پسر یک فیزیوتر به او گفتم. او یک بچه است، او نمی داند، اما شما افرادی را می بینید که آنها را تحسین می کنید، بنابراین می پرسید: “چرا بازیکن مورد علاقه من زانو زده است؟” بنابراین پدر توضیح می‌دهد: بچه‌های مدرسه شما از گروه‌های قومی دیگر یا رنگ‌های پوست متفاوت با شما یکسان هستند. آنها حقیر نیستند اما نژادپرستی یک واقعیت است، بنابراین آنها به خاطر این، این و این زانو می‌گیرند. این نیاز است.»

والدین ترائوره ​​در دهه 1980 از مالی به بارسلونا آمدند، پدرش در کارخانه نیسان کار می کرد. آنها در Hospitalet زندگی می کردند، یکی از پرجمعیت ترین محله ها در اروپا و در میان مکان های نسبتا معدود با جامعه مهاجر قابل توجه در آن نقطه.

زمانی که من جوان بودم، شما به دیسکوهای بارسلونا می رفتید و می دیدید که سیاه پوستان نمی توانند وارد شوند. تو جدا بودی بیرون او می‌گوید: «سیاه‌ها بوی خوبی نمی‌دهند»، همه چیز، تعصبات.

من اسپانیایی هستم، احساس اسپانیایی دارم و فرهنگ اسپانیایی دارم، اما فرهنگ میراث آفریقایی خود را نیز از طریق والدینم دارم. برای من درک این دو آسانتر است اما مردم این را ندارند. مردم با آنچه به آنها گفته می شود، یا تلویزیون همراه می شوند. مثلاً اگر واقعاً به آفریقا می‌روید، چیزی متفاوت از روش «تبلیغات» آن می‌بینید، [with] تصاویری از فقر و مشکلات

«تو بچه هستی، نمی فهمی. چرا؟ چرا با من اینطور رفتار می شود؟ چرا باید «میمون»، «سیاه»، «شاه سیاه…» را بشنوم؟ این واقعیتی است که با آن زندگی می کنید. اولین بار که این اتفاق می افتد، نمی توانید آن را باور کنید. این سورئال است، می دانید؟ شما بزرگ می شوید، با آن زندگی می کنید: برخی دعوا می کنند، برخی آن را رها می کنند. پدر و مادرم همیشه می گفتند: “باید قوی باشی، زندگی امروز ما همین است، اما تغییر خواهد کرد.” شما هرگز نمی توانید احساس حقارت کنید. به من گفتند همانی که هستم باش که زیبا هستم. اما بچه‌هایی هستند که برایشان یک آسیب است، می‌توانند غرق شوند، احساس زشتی می‌کنند، طرد می‌شوند، تا آنجا پیش می‌روند که سعی می‌کنند پوست یا ویژگی‌هایشان را تغییر دهند، زیرا احساس نمی‌کنند پذیرفته شده‌اند. این مهم است: اینکه مردم ببینند که این عمل، مطمئناً وجود دارد، اما دیدن عواقب آن نیز، آسیبی که انجام می دهد. و برای آموزش کودکانی که از نژادپرستی نیز رنج می برند، به آنها کمک کنید تا درک کنند.

او ادامه می دهد: «من آن را در فوتبال تجربه کرده ام. «میمون شعار می دهد. برادرم هم: همه جوره صداش می کردند. اما آن مرد مجازات شد – و این مهم است. اقدامات سخت گیرانه تری در حال انجام است و با گذشت زمان بهتر می شود. اما ما هنوز باید بجنگیم.»

بهترین پاسخ به سوء استفاده در زمین چیست؟ راه رفتن؟ “در انگلیس آنها کار مهمی انجام می دهند: شناسایی و یافتن شخص خاص. مردم در کنار او مسئولیتی ندارند و نباید پول بدهند. اما لحظه‌ای وجود دارد که کاپیتان‌ها می‌توانند مداخله کنند، زمانی که فقط یک نفر نیست، بلکه چند نفر هستند: به رختکن بروید یا آن را به فدراسیون فوتبال گزارش دهید. و بعد اگر تحریمی علیه باشگاه ها اعمال شود، اقدام می کنند، مراقب حضور چه کسانی باشند. بهترین تنبیه برای من غیر از محرومیت و … کلاس خواهد بود. درک، آموزش. چرا این کار را کردی؟ من طرفدار دیدار نفرت با نفرت نیستم.

“کسانی هستند که فکر می کنند “این به من مربوط نیست” اما این همه هستند: کاری که شما انجام می دهید بر دیگران تأثیر می گذارد. برخی از افرادی که از نژادپرستی رنج می برند فکر می کنند: من دیگر اعتراض نمی کنم، زیرا به جایی نمی رسد. من با افراد زیادی از این دست ملاقات کرده ام، افرادی که حتی دیگر آن را مطرح نمی کنند.»

تصمیم به گرفتن زانو فقط قبل از برخی بازی‌ها به دلیل این نگرانی بود که می‌توانست تاثیر خود را به عنوان یک ژست از دست بدهد و طبق روال خالی شود. «کسانی هستند که آن را دوست ندارند، یا علاقه ای ندارند. دیگران که این کار را انجام خواهند داد، تا یک نقطه. دیگرانی که فکر می کنند مد است و تا زمانی که اینطور باشد، خوب است. برخی با آن کنار می‌آیند، زیرا همه اینطور هستند، حتی اگر متفاوت فکر کنند.» او می‌گوید.

برخی فکر می کنند که این “سیاسی” است و نمی خواهند فراتر از آن نگاه کنند. این جنبش به قدری گسترده است که همه چیز ممکن است در آن گرفتار شود، اما استفاده از آن برای پوشش آنچه واقعاً هست معنی ندارد. پیام: این چیزی است که باید با خود ببرید. برخی می گویند: “فکر نمی کنی زانو خیلی طولانی شود؟”

و چه می گویید؟ من می گویم: من این را می فهمم. تو آن را زندگی نکرده ای، هر روز آن را نکشیده ای. برخی از مردم نمی دانند نژادپرستی واقعاً چیست. اما اگر مردم بپرسند، می توانید توضیح دهید. نژادپرستی هنوز یک موضوع زنده و یک واقعیت است. ما باید زانو بگیریم، حرف بزنیم، به کسانی که آن را نمی‌گیرند و کسانی که از آن رنج می‌برند، آموزش بدهیم. و چیزی وجود دارد که واقعاً مهم است: چه کاری می توانید انجام دهید؟ شما شخصاً برای بهبود دنیا چه کاری می توانید انجام دهید؟ از اینجاست که تغییر شروع می شود.»