کاخ سفید لایحه زیرساخت را برای کمک بهتر به جوامع فقیر اصلاح می کند

دولت بایدن در این هفته ابتکار جدیدی را آغاز می کند تا اطمینان حاصل کند که فقیرترین جوامع ایالات متحده به میلیاردها بودجه از لایحه زیرساخت برای جایگزینی سیستم های فاضلاب، آب آشامیدنی و آب طوفانی در حال تخریب خود دسترسی دارند.

این یک تعدیل میان دوره ای در دستاورد امضای دولت پرزیدنت بایدن است، با هدف تسریع کمک به دولت های محلی که فاقد نیروی کار و دانش لازم برای درخواست 55 میلیارد دلار بودجه برای پروژه های آبی است که در صورتحساب زیرساختی 1 تریلیون دلاری گنجانده شده است. که در نوامبر گذشت.

روز سه شنبه، مقامات ارشد آژانس حفاظت از محیط زیست و وزارت کشاورزی از طرحی برای ارائه کمک های فنی به 11 جامعه فقیر در جنوب، آپالاشیا و مناطق قبیله ای رونمایی خواهند کرد.

این اعلامیه در شهرستان Lowndes، Ala.، یک میدان جنگ حقوق مدنی در دهه 1960 که بیش از نیمی از ساکنان آن به سیستم‌های فاضلاب شهری یا سپتیک کاربردی دسترسی ندارند، برگزار می‌شود. صدها نفر که تقریباً همگی سیاه‌پوست هستند، به استفاده از «لوله‌های مستقیم» خانگی متوسل می‌شوند که فاضلاب خام را به حیاط‌ها، نهرهای مجاور و خیابان‌ها پمپ می‌کنند.

مایکل اس. ریگان، مدیر سازمان حفاظت محیط زیست، که به عنوان بخشی از ابتکار عمل عدالت زیست محیطی دولت، کشور را درنوردیده است، گفت: «در تمام سفرهایم، زمانی که در شهرستان لوندز گذراندم مأیوس کننده بود و صراحتاً پردازش آن بسیار سخت بود.

آقای ریگان، یکی از مقامات سابق محیط زیست در کارولینای شمالی، افزود: “این محیطی است که کودکان در همان حیاط با فاضلاب خام بازی می کنند، خانه هایی که زباله ها در وان مردم جمع می شوند و همان سینک هایی که ظرف های خود را می شستند.” اولین مرد سیاهپوستی است که EPA را اداره می کند “اینها واقعاً تجربیات سختی هستند.”

آقای بایدن در بیانیه‌ای گفت: «اینجا ایالات متحده آمریکا است: هیچ‌کس نباید فاضلاب خام در حیاط خانه‌اش داشته باشد یا به خانه‌هایش نفوذ کند».

دولت کمک های خود را به جوامع در هفت ایالت هدف قرار خواهد داد: شهرستان های لوندز و گرین در آلاباما. شهرستان بولیوار، می سی سی پی؛ شهرستان دونا آنا و سانتو دومینگو پوئبلو در نیومکزیکو؛ شهرستان های دوپلین و هالیفاکس در کارولینای شمالی؛ شهرستان هارلان، کنتاکی؛ شهرستان های مک داول و رالی در ویرجینیای غربی؛ و قبیله سان کارلوس آپاچی در آریزونا.

بودجه اولیه برای این تلاش حدود 5 میلیون دلار است. اما میچ لندریو، شهردار سابق نیواورلئان که بر هماهنگی زیرساخت‌های آقای بایدن نظارت می‌کند، گفت که این اقدام تغییری مهم است که به مقامات محلی دسترسی بیشتری به طیف وسیعی از کمک‌ها می‌دهد.

تام ویلساک، وزیر کشاورزی، گفت که هدف نهایی او از بین بردن مزایایی است که برخی از شهرستان ها هنگام دسترسی به طیف گسترده ای از برنامه های کمک های فدرال دارند. او گفت: «آنها باید یاد بگیرند که چگونه بازی کنند. و آنها باید یاد بگیرند که چگونه بازی را در سطوح مختلف، با بخش‌های متعدد بازی کنند.»

از این ماه، کارشناسان اداره حفاظت محیط زیست و وزارت کشاورزی مستقیماً با مقامات محلی برای ایجاد نیازسنجی ها و لیست پروژه ها، پیش نویس پیشنهادهای دقیق درخواست شده توسط دولت های ایالتی و اطمینان از اجرای کارآمد پروژه ها، کار خواهند کرد.

آقای لاندریو گفت که ایده این تغییر از آقای بایدن بود. در ژانویه، زمانی که در ایر فورس وان بود، مقاله‌ای در نیویورک تایمز خواند که مشکلات منطقه لوندز را مستند می‌کرد. آقای لندریو و آقای ویلساک گفتند، سپس به دستیاران خود دستور داد تا مطمئن شوند که “هم اکنون” به این مسائل رسیدگی شده است.

آقای لندریو افزود: “شما نمی توانید فقط پول بفرستید و امیدوار باشید که ایالت ها و مردم محلی با هم متحد شوند.” حضور در زمین برای اطمینان بسیار مهم است.

فعالان محیط‌زیست که سال‌ها از مقامات فدرال خواسته‌اند تا نقش فعال‌تری برای کمک به این مناطق داشته باشند، گفتند که این ابتکار خبر خوشایند است اما تا زمانی که کاخ سفید به طور نامحدودی درگیر نشود، در درازمدت کارساز نخواهد بود.

کاترین کلمن فلاورز، بومی آلاباما و همکار مک آرتور که کتاب سال 2020 او “پسماند” بحران بهداشت در شهرستان لوندز را برجسته کرد، گفت: “فکر می کنم این آغاز است، و فقط یک قدم اول است، نه یک پایان.”

خانم فلاورز گفت که می‌خواهد تیم آقای بایدن را فراتر بگذارد و از آن‌ها می‌خواهد که تمام سیستم‌های بهداشتی جدید را با ضمانت 10 ساله بازپرداخت پول بخواهند تا اطمینان حاصل شود که در شرایط سخت خراب نمی‌شوند.

خانم فلاورز گفت: “ما باید راه حل های پایداری برای تغییر آب و هوا داشته باشیم.” “اما ما همچنین باید اطمینان حاصل کنیم که مردم اینجا به زیرساخت های مشابه خانواده های ثروتمند دسترسی دارند.”

اگر بخشی از کشور شاهد مزایای تحول‌آفرینی از زیرساخت‌ها باشد، آن کمربند سیاه آلاباما است، گستره‌ای متشکل از 17 شهرستان به خاطر خاک لومی که زمانی آن را به مرکز تولید پنبه برده‌داری تبدیل می‌کرد.

حدود 25 میلیارد دلار برای جایگزینی سیستم های معیوب آب آشامیدنی در شهرهایی مانند فلینت، میش، و جکسون، میس تخصیص داده شده است که توجه زیادی را به بخش کیفیت آب جلب کرد. این اقدام همچنین شامل 11.7 میلیارد دلار بودجه جدید برای ارتقای سیستم های فاضلاب شهری و زهکشی، مخازن سپتیک و سیستم های خوشه ای برای جوامع کوچک است.

مجرای اصلی این پول یک برنامه وام موجود است که به جوامع امکان می دهد از بازپرداخت بدهی خود چشم پوشی کنند و بودجه را به کمک مالی تبدیل کند.

در حالی که صندوق وام گردان عموماً به عنوان یک برنامه موفق در نظر گرفته می شود، مطالعه سال گذشته توسط مرکز نوآوری سیاست محیطی و دانشگاه میشیگان نشان داد که بسیاری از ایالت ها کمتر احتمال دارد از وجوه وام گردان به نمایندگی از جوامع فقیر با جمعیت اقلیت بیشتر استفاده کنند.

طبق گزارش‌های سالانه این برنامه، صندوق وام گردان آلاباما در سال‌های اخیر به غیر از ارتقاء سیستم فاضلاب عمده در سلما، پروژه‌های کمی را در این بخش از ایالت تامین مالی کرده است.

دولت ایالتی در مونتگومری در طول سال‌ها برای رسیدگی به مشکلات لوندز و شهرستان‌های همسایه‌اش کاری انجام نداده است. در نوامبر، بخش حقوق مدنی وزارت دادگستری، با استناد به قانون حقوق مدنی 1964، تحقیقاتی را در مورد اتهاماتی مبنی بر تبعیض آمیز بودن آلاباما علیه ساکنان سیاه‌پوست در شهرستان لوندز با ارائه «دسترسی کمتر به سرویس‌های بهداشتی کافی» آغاز کرد.

در کمربند سیاه، میراث مخرب نژادپرستی – برده داری، کشاورزی، جیم کرو، بی توجهی بدخیم توسط سیاستمداران سفیدپوست – به اندازه خاک متراکم و سخت زغال سنگ این مناطق در زیر پا وجود دارد. زمین دعوت‌کننده اما نابخشودنی است، ایده‌آل برای پرورش محصولات نقدی و در عین حال بسیار غیرقابل نفوذ برای جریان آب برای تطبیق با سیستم‌های سپتیک استاندارد.

آقای ریگان در حالی که صدایش خاموش شد، گفت: «وقتی به جنایاتی که در سرتاسر کمربند سیاه دیده‌ایم فکر می‌کنیم. «اجازه بدهید فقط این را بگویم: همه این افراد از یک درآمد و یک نژاد خاص هستند. ما باید بپذیریم که نژادپرستی سیستماتیک هنوز وجود دارد.»