زمانی که فوتبال زنان برای جلب توجه تلاش می‌کرد، من کاپیتان انگلیس بودم: چقدر جلو آمده‌ایم | فی وایت

من روز یکشنبه با دو پسر کوچکم در ومبلی تاریخ ساخته شده را تماشا کردم. آن شب نتوانستم بخوابم. من فقط مدام در رسانه های اجتماعی ورق می زدم تا همه شادی و جشن را ببینم، و سپس مسابقه را دوباره از تلویزیون تماشا کردم – نمی خواستم یک لحظه از این مراسم باشکوه را از دست بدهم. من خسته هستم، اما مطمئنم که به اندازه شیرزن ها خسته نیستم، که می دانم جشن بزرگی خواهند داشت – همانطور که در زمانی که من کاپیتان انگلیس بین سال های 2002 تا 2012 بودم، انجام می دادیم.

من بسیار به دختران افتخار می کنم، و همچنین احساس خوشبختی می کنم که در حرفه ام نقشی در ارتقای بازی زنان ایفا کردم. همیشه می‌گفتم تا زمانی که انگلیس را در جای بهتری نسبت به زمانی که برای اولین بار پیراهن را پوشیدی ترک کنی، و مبارزه کنی و کار کنی، می‌توانی خودت را در آینه نگاه کنی و بگویی: «من هر کاری از دستم بر می‌آمد انجام دادم. این ورزش.» من می دانم که انجام دادم.

سرمایه گذاری در بازی ما را به اینجا رسانده است – این و نبرد مداوم برای تغییر نگرش مردم. وقتی در سال 1996 در سن 17 سالگی به آرسنال پیوستم، مجبور شدم برای بازی کردن، حدود 5 بار در هفته به آرسنال بپردازم که در آن زمان بسیار زیاد بود. احتمالاً باید به نسل‌های قبل برگردید تا این اتفاق برای تیم مردان آرسنال رخ دهد. به یاد دارم در سال 2009، زمانی که ما فینال یورو را به آلمان باختیم، به فرودگاه هیترو رسیدیم: حتی یک دوربین یا خبرنگار در آنجا نبود. این بار یکشنبه قبل از بازی در میدان ترافالگار صحبت کردم و باورم نمی شد که چه تعداد هوادار در آنجا از تیم حمایت می کنند. فاصله بین آن زمان و اکنون باورنکردنی است.

به یاد دارم که در کلاس اقتصادی به یک چهارم نهایی جام جهانی 2011 پرواز کردم. کل تیم یک فیزیو و یک پزشک داشت. ما باید بعد از بازی به اتاق هتل برویم و در حمام های یخ بنشینیم. اکنون این تیم دارای چندین فیزیو، پزشک و ماساژور و همچنین اتاق‌های سرما درمانی فوق‌العاده سرد است. آنها منابع بیشتری دریافت می کنند، که برای ورزشکاران کلیدی است که به آنها اجازه می دهد روی تناسب اندام و عملکرد خود تمرکز کنند.

من خوش شانس بودم که در سال 2009 برای انگلیس بازی می کردم، زمانی که قراردادهای مرکزی به تیم منعقد شد که به ما اجازه داد شغل خود را کنار بگذاریم و بیشتر تمرین کنیم. بسیاری از زنانی که با آنها برای انگلیس بازی کردم، مشاغل دیگری داشتند – به عنوان آتش نشان یا کارمند پست – و من به عنوان مربی تناسب اندام کار می کردم. زمانی که به آرسنال پیوستم و کاپیتان انگلیس شدم، آنها نقشی را برای من و چند بازیکن دیگر به عنوان افسران توسعه ایجاد کردند، به مدارس رفتند و با دختران جوان صحبت کردند و جلسات مربیگری را برای الهام بخشیدن به آنها انجام دادند.

با این حال، ساعت 6 صبح از خواب بیدار می شدم، سر کار می رفتم، مستقیماً به تمرین می رفتم، سپس نیمه شب برمی گشتم تا دوباره این کار را انجام دهم. این در حال تغییر است، اما ما باید حرکت را ادامه دهیم. و باید از پایه شروع شود. هر دختر مجردی باید فرصت بازی فوتبال در دبستان را داشته باشد. ما باید همه کسانی را که فوتبال بازی می‌کنند عادی کنیم – حتی اگر در زمان استراحت یک ضربات بازی باشد.

ما اکنون الگوهای باورنکردنی داریم از جمله لی ویلیامسون، کاپیتان تیم ملی انگلیس، که در اوج بازی است. ما باید به بالا بردن آن ادامه دهیم. از آنجایی که مسابقات مردان بسیار فشرده است، آنها همچنان بر آنها مسلط هستند، اما باشگاه ها باید امکانات خود را بیشتر به اشتراک بگذارند تا بازی های زنان برگزار شود. حمایت مالی نیز کلیدی است. چرا هیچ شرکتی نمی خواهد با این تیم باورنکردنی، این بازیکنان و الگوها معامله تجاری انجام دهد؟

من افتخار می کنم که در فوتبال زنان نقش داشته ام: صادقانه است، پرشور است، عشق خالص را هدایت می کند. اگر یک بازیکن زن روی زمین بماند، می دانید که آسیب دیده است. در غیر این صورت آنها فقط می پرند و به بازی ادامه می دهند. آنها به داور احترام می گذارند و فقط با آرزوی الهام بخشیدن و دستیابی و الگوهای باورنکردنی برای ورزش بازی می کنند. اگر به تازگی وارد بازی زنان شده اید، خوش آمدید! حالا بیرون بروید و به بازی بروید و از این سفر شگفت انگیز لذت ببرید. قول می دهم هرگز به مسابقه سوپرلیگ زنان نخواهی رفت و بعد از آن احساس بهتری نسبت به بازی نخواهی داشت.

وقتی کاری سخت است، زمانی که برای انجام آن مجبور شده اید از موانع عبور کنید، وقتی به آن دست می یابید، ارزش آن را بیشتر می کند. و وقتی بازی این تیم را تماشا می‌کنم برای من این حسی است. من با یا مقابل بسیاری از آنها – جیل اسکات، الن وایت، لوسی برنز – در طول سال ها بازی کرده ام. من می دانم که آنها برای حضور در آنجا چه چیزی را پشت سر گذاشته اند. و من نمی توانستم بیشتر از این افتخار کنم.