تحریم ها علیه روسیه نتیجه معکوس ندارد | نامه ها

سایمون جنکینز (روبل در حال افزایش است و پوتین قوی‌تر از همیشه است – تحریم‌های ما نتیجه معکوس داده است، 29 ژوئیه) می‌نویسد که تحریم‌ها «به منظور ترساندن مردم برای مهار شاهزاده‌هایشان هستند». او در سرتاسر مقاله‌اش این دیدگاه ابزارگرایانه را درباره تحریم‌ها مطرح می‌کند، اما کلمه‌ای در مورد مؤلفه اخلاقی نمی‌گوید.

اگر متوجه شدید که یکی از دوستانتان رفتاری عمیقاً غیراخلاقی دارد، ممکن است در این مورد با او مقابله کنید و اگر اصرار کرد، ممکن است تصمیم بگیرید که از خود فاصله بگیرید. من شک دارم که آیا کسی فکر کند که خودداری از دوستی آنها را مجبور به تغییر خواهد کرد. شما فقط نمی خواهید با آنها کاری انجام دهید. شما دیگر در یک جهان اخلاقی مشترک فعالیت نمی کنید.

من فکر می کنم تعداد زیادی از مردم در این کشور وجود دارند که ترجیح می دهند از هزینه های بالای سوخت رنج ببرند تا اینکه گاز روسیه بخرند – به دلایل اخلاقی. البته مشکل تحریم های اخلاقی این است که کجا باید خط کشی کرد. اگر روسیه، پس چرا عربستان، چین یا اسرائیل نه؟ این اغلب یک منطقه خاکستری است، به ویژه به این دلیل که ما در “غرب روشنفکر” از پاک بودن اخلاقی فاصله زیادی داریم. اما حمله به یک کشور همسایه، بدون تحریک، به همان اندازه که می‌توانید بی‌تردید نقض نظم بین‌المللی است، و نباید آن را تحمل کرد، به هر قیمتی که باشد.
دیوید ساترلند
لندن

مقاله استدلال شده آقای جنکینز اصل مطلب را نادیده می گیرد. اگرچه او به درستی اشاره می‌کند که «وابستگی متقابل اقتصادهای جهان، که مدت‌ها به عنوان ابزار صلح تلقی می‌شد، به عنوان یک سلاح جنگی تبدیل شده است»، او کاملاً از این واقعیت غافل است که رژیم تحریم‌ها علیه روسیه به دلیل تهاجم روسیه به اوکراین سازماندهی کرده است. هدف اصلی آن شکستن وابستگی متقابل روسیه – ادغام فرضی آن – در اقتصاد جهانی است. همانطور که آنگلا مرکل احمقانه معتقد بود که ادغام روسیه در اقتصاد جهانی از طریق واردات گاز با قیمت مناسب این تهدید را کاهش می دهد، اکنون بسیاری از آنها، از جمله جنکینز، نمی دانند که تحریم ها به طور موثر روسیه را از اقتصاد جهانی جدا می کند. انرژی «ارزان» روسیه هزینه هنگفتی را به همراه داشته است. اما بهتر است اکنون این هزینه را بپردازیم تا اینکه منتظر بمانیم تا روسیه به لیتوانی یا لهستان چشم دوخته باشد.
اسکات بلو
کیلی، یورکشایر غربی

وقتی داشتم نوشته سایمون جنکینز درباره تحریم‌ها علیه روسیه را می‌خواندم، همسرم در مورد 50 اسیر جنگی اوکراینی که در بمباران زندان اولنیوکا در منطقه دونتسک توسط روسیه به قتل رسیدند گریه می‌کرد. آنها سربازان آزوف بودند که از ماریوپل دفاع کردند.

ممکن است آقای جنکینز در مورد قیمت اقتصادی تحریم‌ها کاملاً درست باشد، اما این دیدگاه تک‌بعدی و گرم‌شده با گاز چیز مهمی را از دست می‌دهد. تحریم ها فقط ابزاری برای چکش زدن اقتصاد روسیه به «عصر حجر» نیست، بلکه راهی برای نشان دادن همبستگی با مردم اوکراین است.

قطع تحریم ها در حین ادامه عرضه تسلیحات؟ بیا، مثل این است که یک اندام شکسته را با مسکن درمان کنیم، اما از هیچ باند محکمی استفاده نکنیم. وضعیت برای روسیه دردناک و دشوارتر می شود. تحریم ها، همراه با موفقیت های اوکراین در میدان نبرد، روسیه را بیشتر به سمت مذاکرات صلح متمایل می کند. در اینجا، در فاصله 400 کیلومتری از خط مقدم، شاهد از دست دادن چهره روسیه هستیم.

از 24 فوریه، شهروندان اوکراینی جهان را سیاه و سفید می بینند. در حالی که مردم ما در اثر موشک های روسی می میرند، جایی برای “بله، اما …” وجود ندارد، ما فقط این را درک نمی کنیم. ما حق داریم تمام آن «اما» را نادیده بگیریم.

مایلم از کمک بریتانیا تشکر کنم و دعا کنم که درگیری با پیروزی ما پایان یابد.
بوهدان کیسیل
کیف، اوکراین