آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار ورزشی پایگاه خبری آبان نیوز ،
بیل راسل، بزرگ NBA که سلسله بوستون سلتیکس را که 11 قهرمانی را در 13 سال به دست آورد – دو مورد آخر به عنوان اولین سرمربی سیاهپوست در هر ورزش بزرگ ایالات متحده – و برای حقوق مدنی همراه با مارتین لوتر کینگ جونیور راهپیمایی کرد، روز یکشنبه درگذشت. او 88 سال داشت.
خانواده او این خبر را در شبکه های اجتماعی منتشر کردند و گفتند راسل در حالی که همسرش جینین در کنارش بود فوت کرد. در این بیانیه دلیل مرگ ذکر نشده است.
همسر بیل، جینین، و دوستان و خانواده‌اش از شما برای نگه داشتن بیل در دعاهایتان تشکر می‌کنند. شاید شما یکی دو لحظه از لحظات طلایی را که او به ما هدیه داد را دوباره تجربه کنید، یا خنده‌ی نامشخص او را در حالی که از توضیح داستان واقعی پشت آن لحظات لذت می‌برد به یاد بیاورید.» در بیانیه خانواده آمده است. و ما امیدواریم که هر یک از ما بتوانیم راه جدیدی برای عمل یا صحبت با تعهد سازش ناپذیر، باوقار و همیشه سازنده بیل به اصول پیدا کنیم. این یک پیروزی آخر و ماندگار برای شماره 6 محبوب ما خواهد بود.”
آدام سیلور، کمیسر NBA در بیانیه ای گفت که راسل “بزرگترین قهرمان در تمام ورزش های تیمی” است.
بیل طرفدار چیزی بسیار بزرگتر از ورزش بود: ارزشهای برابری، احترام و گنجاندن آنها در DNA لیگ ما. بیل در اوج دوران ورزشی خود به شدت از حقوق مدنی و عدالت اجتماعی دفاع می کرد، میراثی که او به نسل هایی از بازیکنان NBA که راه او را دنبال کردند، به ارث برد. «بیل از طریق طعنه‌ها، تهدیدها و ناملایمات غیرقابل تصور، از همه چیز بالاتر رفت و به اعتقاد خود که هر کس شایسته آن است که با وقار رفتار شود، وفادار ماند.
راسل در سال 1980 که تالار مشاهیر، پنج بار ارزشمندترین بازیکن و 12 بار آل استار شده بود، توسط نویسندگان بسکتبال به عنوان بهترین بازیکن تاریخ NBA انتخاب شد. او همچنان پرکارترین برنده ورزش و کهن الگوی از خودگذشتگی است که با دفاع و ریباند پیروز شد و امتیاز را به دیگران واگذار کرد. اغلب این به معنای ویلت چمبرلین بود، تنها بازیکن آن دوران که رقیب شایسته ای برای راسل بود.
اما راسل در تنها آماری که به آن اهمیت می داد تسلط داشت: 11 قهرمانی در مقابل دو.
بومی لوئیزیانا همچنین به عنوان یک ورزشکار سیاهپوست در شهری – و کشوری – که در آن مسابقه اغلب نقطه اشتعال است، اثری ماندگار از خود بر جای گذاشت. او در راهپیمایی واشنگتن در سال 1963 بود، زمانی که مارتین لوتر کینگ جونیور سخنرانی خود را با عنوان “من یک رویا دارم” ایراد کرد، و زمانی که بوکسور به دلیل امتناع از القای خدمت سربازی مورد سرزنش قرار گرفت، از محمد علی حمایت کرد.
در سال 2011، باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده، مدال آزادی را به همراه جان لوئیس، نماینده کنگره، وارن بافت، سرمایه گذار میلیاردر، آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان و استان موزیال بزرگ بیسبال به راسل اعطا کرد.
اوباما در این مراسم گفت: «بیل راسل، مرد، کسی است که از حقوق و کرامت همه مردم دفاع کرد. «او با پادشاه راهپیمایی کرد. کنار علی ایستاد. هنگامی که یک رستوران از سرویس دهی به بلک سلتیکس خودداری کرد، او از بازی در بازی برنامه ریزی شده خودداری کرد. او توهین‌ها و خرابکاری‌ها را تحمل می‌کرد، اما همچنان بر روی ساختن هم تیمی‌هایی که دوست داشت، بازیکنان بهتری تمرکز می‌کرد و موفقیت بسیاری را که دنبال می‌کردند، ممکن کرد.»
راسل گفت که وقتی در جنوب جدا شده و بعداً کالیفرنیا بزرگ می شد والدینش اعتماد به نفس آرامی را به او القا کردند که به او اجازه داد طعنه های نژادپرستانه را کنار بگذارد.
راسل در سال 2008 گفت: «سال‌ها بعد، مردم از من می‌پرسیدند که باید چه چیزی را پشت سر بگذارم. متأسفانه، یا خوشبختانه، من هرگز چیزی را تجربه نکرده‌ام. از اولین لحظه زنده بودنم این تصور وجود داشت که مادر و پدرم مرا دوست داشتند.» این مادر راسل بود که به او می‌گفت به نظرات کسانی که ممکن است او را در حال بازی در حیاط ببینند بی‌اعتنایی کند.
او گفت: «هر چه بگویند، خوب یا بد، تو را نمی شناسند. “آنها دارند با شیاطین خود کشتی می گیرند.”
اما این جکی رابینسون بود که به راسل نقشه راهی برای مقابله با نژادپرستی در ورزش خود داد: «جکی برای ما یک قهرمان بود. او همیشه مانند یک مرد رفتار می کرد. او راه مرد بودن در ورزش حرفه ای را به من نشان داد.»
زمانی که راشل بیوه رابینسون تماس گرفت و از او خواست تا در مراسم تدفین شوهرش در سال 1972 شرکت کند، این احساس متقابل بود.
راسل گفت: «او تلفن را قطع کرد و من از خودم پرسیدم، چگونه می‌توانی برای جکی رابینسون قهرمان شوی؟» “من خیلی متملق شدم.”
ویلیام فلتون راسل در 12 فوریه 1934 در مونرو، لوئیزیانا به دنیا آمد. او کودک بود که خانواده اش به ساحل غربی نقل مکان کردند، و او به دبیرستان در اوکلند، کالیفرنیا، و سپس دانشگاه سانفرانسیسکو رفت. او در سال 1955 و 1956 تیم دانز را به قهرمانی NCAA رساند و در سال 1956 در المپیک ملبورن استرالیا مدال طلا گرفت.
رد اورباخ، مربی و مدیر کل سلتیکس، آنقدر آرزوی راسل را داشت که برای انتخاب دوم در درفت، با سنت لوئیس هاکس معامله کرد. او به روچستر رویالز، که صاحب انتخاب شماره 1 بود، قول داد که یک دیدار سودآور توسط Ice Capades، که توسط مالک سلتیکس، والتر براون نیز اداره می شد، داشته باشد. با این حال، راسل به بوستون آمد تا شکایت کند که آنقدرها خوب نیست.
با این حال، راسل به بوستون آمد تا شکایت کند که آنقدرها خوب نیست. او به یاد می آورد: «مردم گفتند که این یک پیش نویس بیهوده بود، پول هدر رفت. آنها گفتند، او خوب نیست. تنها کاری که او می تواند انجام دهد این است که بلاک شوت ها و ریباند را انجام دهد.’ و رد گفت: “کافی است.”
سلتیکس همچنین تامی هاینسون و کی سی جونز، هم تیمی دانشگاه راسل را در همان درفت انتخاب کردند. اگرچه راسل دیر به تیم ملحق شد زیرا ایالات متحده را به طلای المپیک رساند، بوستون فصل عادی را با بهترین رکورد لیگ به پایان رساند.
سلتیکس در هفتمین بازی دو برابر وقت اضافه مقابل سنت لوئیس هاکس باب پتیت قهرمان NBA – اولین قهرمانی از 17 بازی خود را به دست آورد. راسل اولین جایزه MVP خود را در فصل بعد به دست آورد، اما هاکس این عنوان را در یک مسابقه مجدد فینال به دست آورد. سلتیکس مجدداً در سال 1959 موفق به کسب یک رشته بی سابقه از هشت تاج متوالی NBA شد.
راسل با ارتفاع 6 فوت 10 اینچی در مرکز، در طول 13 فصل خود هرگز میانگین بیش از 18.9 امتیاز کسب نکرد و هر سال میانگین ریباند در هر بازی بیشتر از امتیاز بود. او برای 10 فصل میانگین بیش از 20 ریباند داشت. او یک بار در یک بازی 51 ریباند داشت. چمبرلین با 55 رکورددار است.
اورباخ پس از کسب عنوان قهرمانی در سال 1966 بازنشسته شد و راسل به عنوان بازیکن-مربی – اولین سرمربی سیاه پوست در تاریخ NBA، و تقریباً یک دهه قبل از اینکه فرانک رابینسون هدایت تیم بیسبال کلیولند ایندینز را بر عهده گرفت، شد. بوستون با بهترین رکورد فصل عادی NBA به پایان رسید، اما زنجیره قهرمانی آن با شکست مقابل چمبرلین و فیلادلفیا ۷۶رز در فینال های بخش شرقی پایان یافت.
راسل در سال‌های 1968 و 69 سلتیکس را به عنوان قهرمانی بازگرداند و هر بار در هفت بازی پلی‌آف مقابل چمبرلین پیروز شد. راسل پس از فینال 69 بازنشسته شد و برای یک دوره نسبتاً موفق – اما ناکامل – چهار ساله به عنوان مربی و جنرال موتور سیاتل سوپرسونیکس و یک نیم فصل کمتر پربار به عنوان مربی ساکرامنتو کینگز بازگشت.
پیراهن شماره 6 راسل در سال 1972 توسط سلتیکس بازنشسته شد. او در سال 1970 در تیم تاریخ بیست و پنجمین سالگرد NBA، در سال 1980 در تیم 35 سالگی و در تیم سالگرد 75 جایگاهی کسب کرد. در سال 1996، او به عنوان یکی از 50 بازیکن برتر NBA مورد ستایش قرار گرفت. در سال 2009، جایزه MVP فینال NBA به افتخار او نامگذاری شد.
در سال 2013، مجسمه‌ای در میدان راسل شهر بوستون که توسط بلوک‌های گرانیتی احاطه شده بود با نقل قول‌هایی درباره رهبری و شخصیت پرده‌برداری شد. راسل در سال 1975 به تالار مشاهیر بسکتبال معرفی شد اما در مراسم شرکت نکرد و گفت که نباید اولین آمریکایی آفریقایی تبار انتخاب شده می بود. (چاک کوپر، اولین بازیکن سیاه پوست NBA، انتخاب او بود.)
در سال 2019، راسل حلقه تالار مشاهیر خود را در یک گردهمایی خصوصی پذیرفت. او در توییتی نوشت: «احساس می‌کردم دیگران قبل از من باید این افتخار را داشته باشند. “خوب است که پیشرفت را می بینیم.”
سیلور گفت که او «اغلب باب روث بسکتبال (راسل) را به خاطر اینکه چگونه از زمان فراتر رفت، صدا می‌کرد».
سیلور افزود: “بیل برنده نهایی و هم تیمی کامل بود و تاثیر او در NBA برای همیشه محسوس خواهد بود.” ما عمیق‌ترین تسلیت خود را به همسرش، ژانین، خانواده‌اش و بسیاری از دوستانش ابراز می‌کنیم.»
خانواده او گفتند که ترتیبات برگزاری مراسم یادبود راسل در روزهای آینده اعلام خواهد شد.
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
