بریتانیا مشکل نوشیدن الکل دارد – و صنعت الکل نمی تواند به ما اجازه دهد آن را ترک کنیم | جیمز ویلت

دبلیوهمه این جملات را شنیده‌اند: «بریتانیا مشکل نوشیدن الکل دارد». این موضوعی است که مدت‌ها پیش از همه‌گیری کووید-19 پیش می‌رود، اما شواهد این ادعا واضح‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. میلیون‌ها نفر در حین قرنطینه در خانه‌ها در سطوح مضر مشروب می‌نوشیدند و مرگ‌های ناشی از الکل – عمدتاً ناشی از بیماری‌های کبدی – در سال 2020 به بالاترین حد در 20 سال گذشته رسید. بسته شدن خدمات حمایتی حیاتی نیز با نرخ بالاتر عود و کمتر کمک کرد. یک مطالعه کوچک نشان می‌دهد که در حالی که تعداد زیادی از بیماران مبتلا به کووید طولانی، مقادیر مشکل‌ساز الکل مصرف می‌کنند، از پزشکان و بیمارستان‌ها ارجاع می‌شوند.

دلایل چنین الگوهایی به همان اندازه واضح به نظر می رسد: استرس شدید، بی حوصلگی، تروما و انزوای یک بیماری همه گیر طولانی مدت و خطرناک مدیریت شده، در ترکیب با فرهنگ ریشه دار نوشیدن الکل در بریتانیا و تمایل عمومی انسان به خواص آرامش بخش الکل. این عوامل سمت تقاضا برای درک مصرف الکل در اینجا – یا هر جای دیگری ضروری هستند. آبجو، شراب و مشروبات الکلی به طور یکجانبه برای عموم مردم بریتانیا تحریک نمی شوند، بلکه با مشارکت مشتاقانه توسط مصرف کنندگان مصرف می شوند.

اما چیزی که تقریباً به اندازه کافی در مورد آن صحبت نمی کنیم، تأثیر مشارکت کنندگان طرف عرضه بر مصرف ملی ما است: یعنی شرکت های چندملیتی فوق العاده قدرتمندی که الکل را برای سودهای کلان تولید و می فروشند، از جمله آبجوسازان (مانند AB InBev و Heineken). تقطیرکننده ها (مانند دیاژو و پرنود ریکارد)، و خرده فروشان «خارج از تجارت» و «در تجارت» (به ترتیب مانند تسکو و استون گیت). الکل تاریخچه بسیار طولانی و پیچیده ای دارد، اما گسترش روزافزون آن در همه جا عمدتاً محصول کالایی سازی و مقررات زدایی آن توسط Big Alcohol است.

صنعت و ارتش آن از انجمن‌های تجاری و گروه‌های جبهه‌ای بی‌وقفه برای افزایش مصرف، سهم بازار و سود، دستکاری و تأثیرگذاری بر قیمت‌گذاری و مالیات، صدور مجوز و تراکم خرده‌فروشی، تبلیغات و حمایت‌ها، قراردادهای تجاری بین‌المللی، مبهم‌کردن یافته‌های علمی و تأخیر در افکار عمومی تلاش می‌کنند. تلاش های بهداشتی صنعت الکل به‌جای اینکه تحت محدودیت‌های شدید به سبک تنباکو قرار گیرد، تاکنون با موفقیت مبارزه کرده است تا «خودتنظیمی» را حفظ کند و مسئولیت آسیب‌های مرتبط با الکل را بر دوش افراد «مشکل» تک تک افراد، به‌ویژه از طریق گفتمان «نوشیدن مسئولانه» کاهش دهد. “.

اما آسیب های مربوط به الکل محدود به کسانی نیست که وابستگی را تجربه می کنند (حدود 600000 نفر فقط در انگلستان). حتی دوزهای نسبتا کم الکل مصرف شده به طور منظم خطر ابتلا به مشکلات سلامتی، از جمله بیماری های گوارشی و قلبی عروقی، آسیب های تروماتیک و سرطان های مری، کبد و سینه را افزایش می دهد. یک مطالعه اخیر تخمین زده است که تقریباً 750000 مورد سرطان جدید در سال 2020 به دلیل مصرف الکل در سراسر جهان است که حدود 100000 مورد از “مصرف متوسط ​​الکل” بوده است. ادعاهای قبلاً اعلام شده در مورد الکل، به ویژه شراب قرمز، که یک عملکرد “محافظت کننده” برای مسائلی مانند بیماری قلبی و دیابت ارائه می دهد نیز مورد تردید است و اکنون به عنوان “خارج از یکنواختی” در نظر گرفته می شود. [closely correlated] ارتباط با سرطان».

بحران مضرات مرتبط با الکل اساساً ناشی از این واقعیت است که صنعت الکل با انگیزه سود ساختاری مشوق نوشیدن با خطر بالاتر است. طبق یک مطالعه، اگر همه مصرف کنندگان الکل زیر دستورالعمل های توصیه شده مصرف کنند، درآمد صنعت 38 درصد یا 13 میلیارد پوند در سال کاهش می یابد. شرکت‌ها منافع آشکاری در جلوگیری از چنین کاهش‌هایی دارند، اما دقیقاً این نوع تغییر ساختاری – به جای اقدامات داوطلبانه و ناکارآمدی که صنعت ترجیح می‌دهد – برای مهار جدی آسیب‌های الکل ضروری است.

سازمان‌های بهداشت عمومی، مانند سازمان بهداشت جهانی، مدت‌هاست که خواستار اقداماتی برای کاهش قدرت لابی الکل از طریق ممنوعیت تبلیغات، محدود کردن تراکم و ساعات خرده‌فروشی، و افزایش مالیات و حداقل قیمت‌گذاری واحد شده‌اند. سایر سیاست‌ها در این زمینه شامل اطلاعات تغذیه اجباری و برچسب‌های هشداردهنده، منع دخالت صنعت در سیاست‌گذاری و هماهنگی محدودیت‌های جهانی برای محدود کردن فرار سرمایه‌های غارتگرانه است. انگیزه سود که باعث گسترش مداوم مصرف می شود نیز باید از طریق افزایش مالکیت عمومی بر تولید و خرده فروشی مهار شود. اما محدودیت ها به تنهایی کافی نخواهد بود.

ما همچنین نیاز مبرمی به شروع گفتگو در مورد جایگزین های واقعی برای استفاده از آن داریم. برای شروع، نیاز به گسترش گسترده مراقبت های بهداشتی رایگان و عمومی ویژه الکل برای مصرف کنندگان در معرض خطر است که نیازی به هوشیاری به عنوان شرط استفاده ندارند، از جمله برنامه های مدیریت شده الکل، درمان، درمان با کمک دارو و مراقبت های روانپزشکی. این همچنین باید شامل توسعه عمومی جایگزین‌های مطلوب مانند «الکل مصنوعی»، قانونی‌سازی و تنظیم داروهای روان‌گردان کم‌خطر، و ارتقای فضاهای عمومی باشد که منحصراً حول محور مصرف الکل نیستند.

در نهایت، این در مورد گسترش فرصت‌ها برای آرامش، معاشرت و لذت به روش‌هایی است که در نهایت باعث مرگ، آسیب یا آسیب نمی‌شود. با توجه به تسلط Big Alcohol بر سیاست، گفتمان و تصورات جهانی، بدون شک این یک کار بزرگ است. اگر بخواهیم فرصتی برای رسیدگی به مشکل بزرگ نوشیدن الکل در بریتانیا داشته باشیم – یا به سوگواری آن ادامه خواهیم داد، به اقدام سیاسی رادیکال و سیستمیک نیاز فوری دارد.