قدرتمند All Blacks در حال سقوط هستند. آیا آنها می توانند دوباره بر راگبی جهان حکومت کنند؟ | تیم اتحادیه راگبی نیوزلند

ننقطه اوج راگبی نیوزلند نزدیک به نظر می رسد. هشدار دهنده؟ شاید. با این حال، با عمیق تر شدن شکاف ها در حالی که All Blacks یک تور تعیین کننده در آفریقای جنوبی را آغاز می کند، نیوزیلند به طور فزاینده ای برای نشانه هایی از احیای سنت راگبی مورد احترام خود بی تاب می شود.

دو هفته پیش، آل بلکز پس از باخت مقابل ایرلند در ولینگتون، اعتراضات گسترده ای را برانگیخت – نتیجه ای که باعث شد آل بلکز یان فاستر که به طور گسترده مورد تمسخر قرار گرفته بود، اولین شکست خانگی خود را در 27 سال گذشته، اولین شکست مقابل ایرلندی ها، و چهارمین شکست آنها در پنج تست را به ارمغان آورد. .

نشانه خشم. چنین فلات شدیدی شکاف های اجتماعی و سیاسی نیوزلند را قطع می کند تا محکومیت یکپارچه را شکل دهد.

پس از آن که تیم های آل بلکز و راگبی نیوزلند جلسات قدرتمندی را پشت درهای بسته برگزار کردند، شش روز سکوت دنبال شد. خلأ اطلاعات باعث گمانه زنی های شدید شد و همه از مربی گرفته تا کاپیتان اخراج شدند.

فاستر، حداقل در حال حاضر، علیرغم رکورد پیروزی 66.7 درصدی که او را بدترین مربی All Blacks در دوران حرفه ای می کند، زنده مانده است.

فاستر هفته گذشته در یک سخنرانی سرسختانه و احساسی تلاش کرد تا مه قرمز در حال افزایش را از بین ببرد. با این حال، تنها با ارائه یک دگرگونی فوری در دو آزمایش وحشیانه در منطقه مرتفع آفریقای جنوبی، او می تواند آینده خود را تضمین کند.

تلفات به شکل جان پلامتری، مربی مهاجمان آل بلکز و مربی حمله برد موآر ظاهر شدند – هر دو چند ماه پس از امضای مجدد در جام جهانی 2023، دروازه را نشان دادند.

اخراج مربیان در اواسط دوران تصدی یک مفهوم جدی است که به مراتب بیشتر از راگبی محافظه کار نیوزیلندی با فوتبال اروپا هماهنگ است و منعکس کننده فشار بی امان عمومی و تقاضای پایدار برای تغییر است.

در حالی که رتبه بندی راگبی مستلزم درک قضیه فیثاغورس است، سقوط All Blacks به چهارم برای اولین بار به درستی مبارزات آنها را به تصویر می کشد.

برای افرادی که از صدای ناراضی هستند، شرایط پیرامون رسیدن فاستر به تاج و تخت همه سیاه‌پوستان – در بلیط تداوم پس از هشت سال دستیار استیو هنسن – و ناراحتی متعاقب تیم، یک دلیل واضح برای مرگ ایجاد می‌کند.

چشم‌انداز چالش‌برانگیز کووید نسبت به دوره پرمشکل فاستر ناخوشایند بوده است، اما فرسایش آشکار همه سیاه‌پوستان و عامل ترس آن‌ها را می‌توان به سریال‌های کشیده‌شده شیرهای بریتانیایی و ایرلندی 2017 و جام جهانی نیمه‌شکم‌انگیز ردیابی کرد. شکست نهایی مقابل انگلیس دو سال بعد.

مانند انکارکنندگان تغییرات آب و هوایی، بسیاری از طرفداران راگبی نیوزلند حاضر به پذیرش تغییر گارد نیستند یا اینکه مسائل عمیق‌تری نسبت به مربی مطرح است.

در حالی که راگبی نیوزلند دارای میراث موفقیت است، انتظارات غیرواقعی مبنی بر پیروزی همه سیاه‌پوستان در هر آزمون، با تسلط تیم تقریباً غیرقابل لمس 2012-2016 که دو بار در پنج سال شکست خورد، ریشه دوانده بود.

All Blacks آن زمان استدلال قانع‌کننده‌ای برای بهترین تیم نیوزلند ارائه می‌کند. فقط اکنون، در مواقع ناامیدی شدید و درخواست‌ها برای پاکسازی مربیان، از شاهکارهای آنها واقعاً قدردانی می‌شود. شبیه آنها احتمالا دیگر هرگز دیده نخواهد شد.

تغییرات بیشتر در مربیگری ممکن است به بهبود ثروت سیاهپوستان کمک کند، اما این تئوری پیشرفت قابل توجه کشورهای شمالی از سال 2015 را بسیار نادیده می‌گیرد، زیرا فرانسه و ایرلند اکنون در صدر این تیم هستند.

شکاف در بالا بسته شده است – و دلایل زیادی وجود دارد که باور کنیم به همین منوال باقی خواهد ماند.

از دیدگاه نیوزلند، ممکن است نیاز به بازنشانی کامل باشد. راه‌حل‌های رفع سریع پیش‌بینی‌شده مانند راه‌اندازی شش بار برنده سوپر راگبی، اسکات رابرتسون، مربی Crusaders، ممکن است درمان فوری ارائه نکند.

همه سیاه‌پوستان که در محاصره سخت‌ترین وظیفه راگبی قرار دارند، می‌توانند با کسب پیروزی‌های ناراحت‌کننده در برابر قهرمان جهان اسپرینگ‌باکس در هفته‌های آینده، شک‌های خود را ساکت کنند.

اما حتی در آن سناریوی اتوپیایی، مسائل عمیق‌تر راگبی نیوزلند مورد توجه قرار نخواهد گرفت. سطح را خراش دهید و چالش های متعددی پدیدار می شوند.

این هفته هانسن یک حمله کوبنده را آغاز کرد که مسئولیت یک سری از شکست‌ها را دقیقاً به پای هیئت راگبی نیوزلند می‌نمود و گفت که رابطه بین هیئت و بازیکنان «احتمالاً بدترین رابطه‌ای است که تا به حال بوده است».

از دیگر مسائل می توان به کاهش تعداد پسران نوجوانی که در هشت سال گذشته راگبی بازی می کردند، با نرخ هشدار دهنده ای کاهش یافت – کاهش 17 درصدی نسبت به سال 2018، در زمانی که محبوبیت بسکتبال 41 درصد افزایش یافت. این را می توان تا حدی به حرفه ای شدن راگبی پسر مدرسه ای، و عدم تمرکز بر آنهایی که زیر اولین XV های نخبه هستند نسبت داد. تنها در اوکلند تعداد تیم‌های راگبی مدارس متوسطه از 225 به 181 تیم بین سال‌های 2013 تا 2018 کاهش یافت.

صحنه تخریب شده مردمی، که در آن بسیاری از باشگاه ها جمع شده و با هم ترکیب شده اند، همچنان تأثیر عمیقی بر مشارکت و مشارکت دارد، در حالی که ازدحام جمعیت و رتبه بندی برای بازی نخبگان در حال کاهش است.

رشد استعدادهای نیوزلند، به ویژه تیم زیر 20 سال که زمانی غالب بود، از سال 2017، قبل از احیای ناگهانی این فصل، کاهش یافته است.

در عرصه حرفه‌ای، مسابقات راگبی 12 تیمی بازسازی‌شده امسال، کمبود سبک‌های متضاد و متضاد را نشان داد. غیبت آفریقای جنوبی و تا حدودی آرژانتین، رقابت‌های کاملاً یکسانی را به وجود می‌آورد که بازیکنان نیوزلند را به بهترین وجه برای میدان آزمایشی جنگی و خفقان‌آور آماده نمی‌کند. و در حالی که قرارداد 200 میلیون دلاری اخیراً با شرکت سرمایه گذاری خصوصی ایالات متحده Silver Lake به امضا رسیده است، امنیت مالی را ارائه می دهد، نقاط فشار بالقوه بلندمدت این توافق نامشخص است.

همانطور که لئون مک دونالد، مربی آبی ها در اوایل امسال اشاره کرد، کاهش عمق یکی دیگر از نگرانی های مبرم است. از لیگ برتر راگبی آمریکا گرفته تا ژاپن و اروپا، سهام نیوزلند جزو محبوب ترین سهام برای غارت باقی مانده است.

مک دونالد گفت: «این یک مسئله است. عمق بازیکنان ما کمتر و کمتر و کمتر می شود. این چیزی است که ما متوجه شده ایم یافتن بازیکنان مورد نیاز برای ما سخت تر و سخت تر می شود.”

یک دوره طلایی All Blacks، شکاف هایی را پوشانده بود که به ترک تبدیل شده اند. اما در حالی که سر هرم ارزشمند اکنون در خطر سقوط است، جزایر لرزان در پرتگاه حسابرسی بازی ملی خود غوغا می کنند.