رویای ماراتن دیوید ویر با برنده شدن طلا توسط جانبوی اسمیت به پایان رسید | بازی های مشترک المنافع 2022

دیوید ویر تقریباً همه چیز را در دوران حرفه ای 22 ساله خود به دست آورده است: هشت ماراتن لندن، شش عنوان قهرمانی جهان، شش مدال طلای پارالمپیک، اما هرگز یک ماراتن بازی های مشترک المنافع. او یک مدال مشترک المنافع دارد، یک طلا در دوی 1500 متر در گلاسکو در سال 2014 و برای کسب یک ثانیه برای رسیدن به این مدال بسیار مطمئن بود. او 43 سال دارد و می‌دانست که این آخرین فرصت او برای انجام این کار است.

هفتاد دقیقه بعد از مسابقه، مشخص شد که او می خواهد. ویر 90 ثانیه از زمین برتری داشت، در فاصله 6 مایل یا بیشتر. و آن وقت بود که لاستیک چپ ویلچرش ترکید.

او در حالی که سرعتش را کم کرد و به کنار جاده رفت، گفت: «اوه نه. بلافاصله پس از اینکه هم تیمی اش، جانبوی اسمیت، از کنار او گذشت. اسمیت 32 ساله صدا زد تا از ویر بپرسد چه اتفاقی افتاده است و وقتی متوجه شد با صدای بلند قسم خورد. اسمیت گفت: “من نمی خواستم به طور پیش فرض برنده شوم.”

او تصور می کرد که می تواند ویر را بگیرد، و از اینکه فرصت مسابقه دادن از او گرفته شده بود، آزرده بود. پس از او، ویر، 24 دقیقه بعد از اسمیت، هفتم شد. وقتی کارش تمام شد تشویق های جهنمی به او جلب شد. او گفت: «از کجا آمده ام، تو تسلیم نمی شوی.»

ویر مطمئن نبود که چطور شد، به چیزی برخورد نکرده بود و آنها هم لاستیک نو بودند. مانده بود به خودش فحش می داد. او هرگز لوازم یدکی حمل نمی کند، نگران است که این یک جنکس باشد. اما در چند هفته گذشته این احساس را داشتم که چنین چیزی اتفاق خواهد افتاد. حتی به همسرم گفتم که ممکن است یک زاپاس با خودم ببرم، کپسول های CO2 و همه چیز را آوردم و تمام هفته از خودم می پرسیدم: “باید آن را ببرم؟”

ویر گفت: در خط شروع، او هنوز در کیفش نگاه می‌کرد و از خود می‌پرسید که آیا تجهیزات را با خود ببرد یا نه. او تصمیم گرفت که این کار را نکند. “باید با دل و جرات می رفتم.”

او متقاعد شده بود که برای ایجاد تغییر و بازگشت به مسابقه، به اندازه کافی برتری دارد. حتی اگر جان من را گرفته بود، می‌توانستم آن را به پایان رساندم.» او کاملاً افسرده شده بود.

ویر صراحتاً در مورد اینکه در گذشته به شدت از افسردگی رنج می برد صحبت کرده است، به خصوص پس از پارالمپیک ریو در سال 2016. او در بازی های توکیو سال گذشته روزهای بدی را سپری کرد و به وضوح روی ایده قهرمانی در اینجا سرمایه گذاری زیادی کرده بود. او گفت: «من احساس ناامیدی می‌کنم، و هرگز قبلاً در مسابقه‌ای احساس ناامیدی نکرده‌ام.»

در راه خود، پیروزی اسمیت یادآور همه چیزهایی بود که ویر در دوران حرفه ای خود به دست آورده است. اسمیت، یک مسافر، در 16 سالگی هنگامی که توسط یک کشاورز که به اشتباه متقاعد شده بود از او شکار غیرقانونی می کند، از پشت مورد اصابت گلوله قرار گرفت. کشاورز به ایراد صدمات شدید بدنی محکوم شد.

اسمیت شروع به رقابت در وزنه‌برداری کرد، سپس پس از الهام گرفتن از بازی‌های پارالمپیک لندن در سال 2012، به مسابقات پرتابی روی آورد. سپس تصمیم گرفت دوباره به مسابقات ویلچر برود. او مطمئن نبود که چگونه شروع کند و با تایپ “دیوید ویر کجا تمرین می کند؟” وارد گوگل شد و از آنجا رفت.

او در نهایت به آکادمی ویر آرچر که ویر با مربی خود جنی آرچر آن را اداره می کند، ختم شد. ویر یک نگاه به اسمیت انداخت و به او گفت که باید چهار سنگ را از دست بدهد و اگر جدی است باید شش ماه دیگر برگردد. اسمیت این کار را انجام داد و از آن زمان تاکنون با هم تمرین و مسابقه می دهند.

اسمیت گفت: «من از حمایت زیادی برخوردار بوده ام، اشتباه نکنید، اما من از طبقه کارگر هیچ کس نیستم. من عضویت باشگاه ورزشی ندارم، در یک گاراژ در پشت باغم با سقفی نشتی و مجموعه ای از زنگ های زنگ زده تمرین می کنم. اما مدال طلا بر گردنم است. غیرممکن چیزی نیست بر این باورند که. هدف بلندی داشته باشید، رویای بزرگ داشته باشید، این کار شدنی است. من مدرکم.»

در پشت سر اسمیت، شان فریم اسکاتلندی مدال نقره را به دست آورد و سیمون لاوسون از انگلیس برنز گرفت. ادن رینبو کوپر از انگلیس در بخش زنان پس از مدیسون دی روزاریو از استرالیا مدال نقره را کسب کرد.

ازدحام جمعیت برای همه آنها به اجبار بود، که به نظر می‌رسد شاهدی بر تأثیر اجرای ویر در لندن 2012 بر پارا ورزش در این کشور بوده است.

اسمیت گفت: «دیوید ویر را ننویسید. او یک پیرمرد نیست، او یک ورزشکار برتر است. اگر اعلیحضرت ملکه در حال تماشا یا گوش دادن است، به او نشان شوالیه بدهید. او لیاقت این را دارد که سر دیوید ویر باشد.”