برای آلمان، انگلیس چیزی فراتر از یک رقیب فوتبالی است: ما می خواهیم مثل شما باشیم | یورو 2022 زنان

دبلیوکلاه یک شب فوتبال در برایتون! انگلیس در یک مسابقه هیجان انگیز که می توانستم ساعت ها تماشا کنم، اسپانیا را 2-1 بعد از وقت اضافه شکست داد. و چه مهمانی در استادیوم! در مسابقات فوتبال زنان صدای بلندی دارد، فضا شبیه مخلوطی از سفر مدرسه و دیسکوی جوانان است.

دختران پنج ساله، سه شیر زن روی پیراهن هایشان، روی شانه های پدرشان نشسته و پرچم صلیب سنت جورج را تکان می دهند. یک گروه کر کودکان با صدای زنگ “فوتبال به خانه می آید” خواند، پدربزرگ ها نیز با دیوار شگفت انگیز. آخرین باری که به من اجازه داده شد تا اینقدر انگلیسی احساس کنم، چهار سال پیش بود که با بستگانم دیدار کردم و مراسم عروسی سلطنتی را در اسکله جنوبی در بلکپول تماشا کردم و سکه‌ای را در ماشین بازی انداختم.

به عنوان یک گزارشگر آلمانی، من تا مرحله یک چهارم نهایی در انگلیس بودم تا مسابقات یورو را پوشش دهم. من بیش از چهار دهه است که فوتبال تماشا می کنم. نبردهای زیادی را با ایتالیا، هلند یا آرژانتین به یاد دارم. اما ما آلمانی ها یک حریف مورد علاقه داریم و آن انگلیس است.

بنابراین لندن یک فینال عالی را در روز یکشنبه تجربه می کند. آیا این تصور من است یا کمی ناامیدی در تفسیرهای انگلیسی می شنوم که حریف، از همه چیز، آلمان است، قهرمان چهار دوره مردان جهان و هشت بار قهرمان اروپا زنان – که (تقریبا) همیشه در پایان برنده می شود؟

برای من و اکثر همسن و سال هایم، انگلیس چیزی فراتر از یک رقیب است. ما بارها در زمین فوتبال پیروز شده ایم و این احتمال وجود دارد که این بار هم تکرار شود. اما در واقع ما می خواهیم مانند انگلیسی ها باشیم. انگلستان محل حسرت نسل من است که با موسیقی لندن، منچستر، لیورپول و نیوکاسل بزرگ شده و شاید کمی جهان وطنی شده باشد.

از نظر فرهنگی عامه پسند، انگلیس در لیگ مخصوص به خود قرار دارد – شما مجبور نیستید به ضربات پنالتی بروید. ما مونتی پایتون و جیمز باند نداریم، ما بیتلز، استونز، جوی دیویژن، اسمیتز، دپش مود، کینکز، کیور، اوسیس، کوئین را نداریم… متاسفم، فوتبال است، ما نداریم. ومبلی یا نیک هورنبی را هم داشته باشید. وقتی انگلیس و بقیه بریتانیا در سال 2016 ما را ترک کردند، ما ناامید شدیم. اما اگر انگلیس دیگر نمی‌خواهد در باشگاه ما باشد، شاید بتوانیم به باشگاه آنها بپیوندیم؟ این چیزی است که بسیاری از ما حداکثر بعد از سومین پینت فکر می کنیم.

«توجه، تسلیم! برای تو فریتز، زی یورو 96 تمام شد!» تیترهای روزنامه های انگلیسی در آن زمان کمی ما را ترساند. اما هیچ کس مجبور نیست برای من، نوه یک نازی، توضیح دهد که چگونه تصویر آلمان در خارج از کشور شکل می گیرد. البته ما دوست داشتیم در سال 1996 و در سال 1990 برنده شویم. اما ما با گازا گریه کردیم و گری لاینکر به هر حال باحال ترین است. مسلماً ما کمی به گرت ساوتگیت خندیدیم، اما پس از آن خودش هم همینطور.

اکنون زنان به این سنت ادامه می دهند. هر دو تیم نشان دهنده چیزی هستند که ملت های فوتبالشان به آن معروف هستند. آلمان به عنوان ضعیف وارد مسابقات شد. آنها هستند یک تیم مسابقات – یک تیم مسابقات آنها می توانند مراحل سخت بازی را مانند بازی مقابل اسپانیا تحمل کنند. شکست دادن آنها سخت است و می دانند چگونه گل بزنند، حتی گل ارزان. جادو برای ما بیگانه است، فضایل ما اثربخشی و ذهنیت است.

آلمان یک شگفتی فیزیکی در خط میانی دارد – لنا اوبردورف آنجا را تمیز می کند. در هدف، جای تعجب نخواهد بود، کیفیت وجود دارد. مرل فرومز ریزه اندام است، اما از سایر دروازه بانان بالاتر و جلوتر می پرد. نکته به انگلیس: بهتر است حداکثر بعد از 120 دقیقه فینال را قطعی کنید.

الکساندرا پوپ نماینده تیم آلمان است. این گلزن مدت ها مصدوم بود، به فکر پایان دادن به دوران حرفه ای خود بود، اندکی قبل از مسابقات به کووید مبتلا شد و در اولین بازی در ترکیب اصلی نبود. سپس او اولین زنی بود که در پنج مسابقه متوالی قهرمانی اروپا گلزنی کرد. هنگامی که او ضربه سر را برای پیروزی 2-1 مقابل فرانسه به ثمر رساند، یک پرش دویدن به سمت حریف خود انجام داد، اما خوشبختانه فقط دم خوک او به صورت او اصابت کرد. نبردهای هوایی بین پاپ و میلی برایت می تواند باعث ایجاد راکت شود.

و انگلیس، همانطور که در آلمان می بینید، دوران زندگی خود را می گذراند. کیفیت و تنوع گل های بت مید احتمالاً در فوتبال زنان بی نظیر است و ما در بخش تحریریه خود یک قسمت کامل پادکست را به او اختصاص داده ایم. لوسی برنز به سختی کایل واکر دفاع می کند. در مونیخ همه درباره سادیو مانه و ماتییس دی لیخت صحبت می کنند، اما شاید جورجیا استانوی، دیدنی ترین انتقال بایرن باشد. مبارزه او با اوبردورف در مرکز در لندن مهم خواهد بود.

گل پیروزی استانوی به اسپانیا از نکات برجسته این مسابقات بود. مثل همه حاضران در ورزشگاه برایتون، من را از روی صندلی بلند کرد. تمام قدرت در یک شات این توانمندسازی زنان است، فوتبالی که ما آن را دوست داریم. ما انگلیسی‌ها و آلمانی‌ها در ایده‌هایمان از این بازی که ریشه در قرن‌های گذشته دارد، خویشاوند هستیم. ما به فرانسه یا اسپانیا نزدیک تریم.

یک روز قبل از بازی افتتاحیه با پسر عمویم که انگلیسی است و بزرگ شده و در نزدیکی وارینگتون زندگی می کند و از همان پدربزرگ نازی من است، ملاقات کردم.

او از عشقش به فوتبال زنان به من گفت. او بازی حرفه ای مردان را رد می کند، اما بازی زنان را با اشتیاق تماشا می کند. خیلی ها هم همین حس را دارند. برداشت های من از استادیوم های منچستر، برنتفورد یا برایتون: کسانی که در آنجا هستند به بازی آلوده شده اند، بازی که برای مدت طولانی فقط برای مردان بود. آنها خودشان را در بازیکنان می شناسند. در آلمان، نمرات تلویزیون بالاست، انتظار برای فینال روز یکشنبه بسیار زیاد است. اگر می خواهید یک صندلی در منطقه هواداران در برلین داشته باشید، باید دو ساعت قبل در آنجا باشید. این تابستان، زنان هر دو ملت ما را سربلند و شاد می کنند.

با یک خبر غم انگیز مخدوش شده است. هنگامی که در متروی لندن در مسیر ورزشگاه برنتفورد بودم، از مرگ اووه سیلر مطلع شدم. تصاویر کاپیتان آلمان غربی در سال 1966 که در حال خزنده در زمین ومبلی با سر خمیده یا تعظیم به ملکه در مراسم پیروزی نمادین است. او برای همیشه بازنده غم انگیز و صادق است. او مانند بکن باوئر یا هالر، هرست یا چارلتون هرگز فراموش نخواهد شد.

این می تواند یک فینال بزرگ در روز یکشنبه باشد. این بار زنان این شانس را دارند که خود را در کتاب های تاریخ بنویسند. که هنوز نیم قرن دیگر در انگلستان و آلمان درباره آنها صحبت خواهد شد.

الیور فریچ سردبیر ورزشی Zeit Online، برلین است