آیا برای نشان دادن اینکه ورزش و سیاست برای همیشه به هم مرتبط هستند، باید جنگ ببرد؟ | جاناتان لیو

‘اچروز پنجشنبه برای همه برنامه‌ریزی کنید!» حساب رسمی یوفا لیگ اروپا صبح روز 24 فوریه در توییتی منتشر شد و منتظر دور حساس دیگری از مسابقات در دومین رقابت معتبر فوتبال مردان اروپا بود. افسوس، همه در حال و هوای جشن نبودند. زیرا، تنها چند ساعت قبل، توپخانه روسیه به داخل اوکراین حرکت کرده بود و پرده جنگ خونین و قابل اجتناب در سرزمین اصلی اروپا را برافراشت.

اکنون به راحتی می توان آن را فراموش کرد، در میان سرعت خیره کننده ای که جهان ورزش با آن رتبه ها را در برابر روسیه بسته است، اما در ساعت ها و روزهای پس از شروع درگیری، یوفا در توییتر به سختی تنها مرجع ورزشی بود که به طور چشمگیری نتوانست اتاق را بخواند. به عنوان مثال، کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) در نهایت روسیه را از بازی‌های زمستانی پارالمپیک محروم کرد، اما تنها پس از اعلام یک سازش رضایت‌بخش که در آن ورزشکاران روسی اجازه داشتند با رنگ‌های خنثی رقابت کنند. فیفا تنها زمانی روس‌ها را از مقدماتی جام جهانی اخراج کرد که سایر تیم‌های اروپایی به صراحت اعلام کردند که برای بازی با آنها آماده نیستند.

به هر حال بیگ اسپورت به طور غریزی اینگونه عمل کرده است: محتاطانه، محافظه کارانه، با یک بزدلی اخلاقی که به عمق بخل آن جریان دارد. با حرکات توخالی و کلمات راسو. تنها زمانی که مقیاس خشم جهانی آشکار شد، تنها زمانی که آشکار شد که هر نهاد مرتبط با روسیه در معرض خطر آسیب شدید و شاید پایانی اعتبار قرار دارد، بسیاری از نهادهای حاکم اقدام قاطعانه انجام دادند. الکساندر لدرو رولین، انقلابی فرانسوی گفته است: «مردم من بروید. “من باید بفهمم آنها به کجا می روند تا بتوانم آنها را هدایت کنم.”

این یک پدیده به خصوص جدید نیست. در سال 1939، کمیته بین‌المللی المپیک به دنبال مکانی جدید برای بازی‌های المپیک زمستانی 1940 بود. حمله هیتلر به لهستان به زودی کمیته بین المللی المپیک را مجبور کرد که بازی ها را به طور کامل لغو کند و ابتدا آنها را به پیست اسکی جذاب گارمیش-پارتنکیرشن در آلمان نازی واگذار کرد.

با این حال، حتی در این عصر دیجیتال، ممکن است به طور مبهم از سرعتی که اکنون چشم انداز ورزش تغییر کرده است، حیرت زده شوید. فینال لیگ قهرمانان مردان از سن پترزبورگ خارج شد و به پاریس سپرده شد. منچستریونایتد به همکاری تجاری خود با آئروفلوت پایان داد. تیم‌های روسی – و در برخی موارد ورزشکاران انفرادی – در تمام رشته‌های ورزشی، از دو و میدانی گرفته تا دوچرخه‌سواری، اتحادیه راگبی تا فرمول یک ممنوع شده‌اند. غیرقابل تصور است که روسیه اجازه داشته باشد تا سال ها میزبان هر رویداد ورزشی بزرگی باشد.

تکان‌دهنده‌تر از همه، افرادی که ثروت و قدرتشان تسخیرناپذیر فرض می‌شد، مجبور به ترک صحنه شده‌اند. رومن آبراموویچ با احساس خطر تحریم ها در انگلیس، از قصد خود برای فروش باشگاه چلسی خبر داد. علیشیر عثمانوف میلیاردر روسی از ریاست فدراسیون بین المللی شمشیربازی کناره گیری کرد و حمایت مالی او از باشگاه اورتون به حالت تعلیق درآمد. حتی ولادیمیر پوتین نیز مجازات شده است و فدراسیون بین المللی جودو ریاست افتخاری او را از سال 2008 سلب کرده است.

موارد دیگر پیچیده تر هستند. آیا درست بود که نیکیتا مازپین راننده روسی F1 از گرندپری بریتانیا اخراج شود و سپس قراردادش با تیم هاس فسخ شود؟ آیا ورزشکاران روسی باید مجازات شوند مگر اینکه حمله به اوکراین را محکوم کنند؟ آیا ایوان دراگو باید از فیلم های راکی ​​سانسور شود؟ تا حدی، این تراژدی خودکامگی است: دولت و فرد شروع به خونریزی در یکدیگر می کنند تا جایی که جدا کردن آنها دشوار است. چه یک الیگارشی میلیاردر باشید، چه یک فیلمساز متکی به بودجه دولتی یا یک ورزشکار که از یک برنامه نمایش متمرکز بهره می برد، بدون درگیر شدن با رژیم به شکلی عملاً غیرممکن است که در روسیه پیشرفت کنید.

اما درسی گسترده تر در اینجا درسیست که فراتر از روسیه و فراتر از این جنگ است. سال‌هاست که بدنه‌های ورزشی جهان، بسیاری از ورزشکاران و اکثر رژیم‌های مستبد آن به ما گفته‌اند که ورزش را می‌توان و باید جدا از سیاست نگه داشت. اکنون متوجه می شویم که چرا آنها اینقدر قصد تبلیغ و حفظ این داستان را داشتند. برای کسانی که در اجرای روان ورزش بین المللی سرمایه گذاری می کنند، چه به عنوان وسیله ای برای رشد تجاری، غنی سازی شخصی یا قدرت نرم، سیاست به معنای پرسش ها و معضلات اخلاقی است. به معنای تفکر مستقل، موشکافی و نظارت است. یعنی تمرین وجدان. یعنی تغییر.

اکنون، همانطور که مشخص است، اگر اراده برای انجام آن وجود داشته باشد، می توان یک کشور کل کشور را تقریباً یک شبه از نقشه ورزشی پاک کرد. و به دلایل سیاسی، نه هر کاری که در زمین بازی انجام داده است. این در تمام مدت ممکن بود! پس چرا به روسیه اجازه داده شد تا جام جهانی 2018 را میزبانی کند؟ چرا رژیم نسل کشی چین با بازی های المپیک زمستانی امسال جایزه گرفت؟ چرا دولت های متجاوز در امارات متحده عربی و عربستان سعودی اجازه دارند باشگاه های فوتبال و تیم های دوچرخه سواری داشته باشند؟ چرا جام جهانی امسال در قطر برگزار می شود؟

هفته ای که گذشت از بسیاری جهات چشم نواز بود. ورزشکارانی که دعوت به عمل را هدایت می کنند. افکار عمومی نهادهای حاکم را به چرخش وادار می کند. مردم شروع به تجدید نظر در رابطه بین ورزش نخبگان، پول و قدرت کردند. شاید این فقط یک توهم زودگذر از همبستگی در آرواره های یک فاجعه وحشتناک انسانی باشد. اما اگر واقعاً قرار است همه چیز تغییر کند، اینگونه شروع می شود.