آیزاک چمبرلین: “کاکا در پایم بود و می دانستم که باید از آن زندگی بیرون بیایم” | مشت زنی

“آآیزاک چمبرلین می‌گوید: «به‌محض اینکه وارد ذهنت شد، باید جلوی آن را بگیری. مبارزه شنبه شب در بورنموث. این یکی از جذاب ترین مسابقات بریتانیا در سال است که چمبرلین برای مسابقه ای مملو از خطر و خطر وارد شهر زادگاه قهرمان می شود.

روی تخت چمبرلین در خانه ای می نشینیم که او برای تیم کوچکش در بیرمنگام اجاره کرده است. فاصله زیادی با بریکستون وجود دارد، جایی که او در میان فقر و نزاع، قاچاق مواد مخدر و جنایات چاقو بزرگ شد، اما بیرمنگام به مدت شش هفته محل اردوگاه مبارزه چمبرلین بوده است. او 28 ساله است، پدری دلسوز برای یک پسر کوچک و شاید متفکرترین و سخاوتمندترین بوکسوری که من می شناسم. چمبرلین همچنین می نویسد و تردیدها و ترس های خود را با شیوایی واضح بیان می کند و عمیقاً در مورد زندگی تأمل می کند.

از زمانی که پدر شده است و احساس شادی و آرامش بیشتری می کند، دیگر نیازی به بیان درد و رنجش نبوده است، همانطور که قبلاً در دوره های پرشور نویسندگی انجام می داد. حالا که چمبرلین به مبارزه شانزدهم نزدیک می شود، می داند که پیروزی بر بیلام اسمیت می تواند شوت قهرمانی جهان را که سال ها آرزوی آن را داشت به دست آورد.

آنها هر کدام تنها در یک مبارزه شکست خورده‌اند و در حالی که بیلام اسمیت در سال‌های اخیر بوکسور فعال‌تری بوده است، اما این بزرگترین فرصت دوران حرفه‌ای چمبرلین از زمانی است که او و لارنس اوکولی در سال 2018 در O2 آرنا لندن سرفصل‌نامه‌ای را عنوان کردند. شکست امتیازی که شب چمبرلین را برای مدت طولانی از ریل خارج کرد اما او اکنون شانس دیگری برای رسیدن به سطح قهرمانی جهان دارد.

تمرینات او طاقت فرسا بوده است و چمبرلین به دنبال پسر هشت ماهه خود، Zion است، که او را تا پس از جنگ آخر هفته که به جنوب لندن بازگردد، نخواهد دید. او در حالی که خود را به دیوار نگه می دارد، می گوید: «من می دانم که چه چیزی را قربانی کرده ام. “من همه این کارها را انجام نمی دهم تا فکر کنم: “اوه، شاید ببازم.” من این همه کار سخت را انجام نمی دهم تا جهنم را با خود نیاورم.»

من مدت‌هاست که چمبرلین را می‌شناسم و داستان قدرتمندش هر چه بیشتر از لایه‌های آنچه که تحمل کرده است باز کند، طنین‌اندازی پیدا می‌کند. امروز وقت داشتیم حتی جلوتر برویم و صدای چمبرلین ناگهان خشن به نظر می رسد. او در مورد بیلام اسمیت می گوید: «روز سردی در جهنم خواهد بود تا اینکه اجازه دهم او مرا شکست دهد. او همچنین فداکاری های زیادی کرده است – اما من بیشتر فداکاری کردم. مردم بالاخره من واقعی را می بینند و می گویند: “این مرد قطعا یک الماس است.”

چمبرلین در بریکستون به دنیا آمد. پدر واقعی من در چهار سالگی ما را ترک کرد و به طور مبهم به یاد می‌آورم که چگونه او و مادرم به من می‌گفتند که به اتاقم بروم جایی که یک پلی‌استیشن کوچک داشتم. صدا را زیاد می‌کردم چون در اتاق بعدی می‌شنوم: «بوم! رونق! رونق!’ آنها همدیگر را می زدند و مادرم بیشتر برنده بود. او دست های سریعی داشت، بنابراین من احتمالاً بوکس و پرخاشگری ام را از او می گیرم.”

او ترسیده بود؟ چمبرلین سرش را تکان می دهد. وقتی بزرگ می‌شوی همه چیز کارتون است. در آن محیط فکر می کنید طبیعی است. گاهی اوقات غذایی وجود نداشت، بنابراین فکر می کنید: “باشه، برای شام خواب است.” معده‌تان شما را بیدار می‌کند چون خیلی غرغر می‌کند اما به آن عادت می‌کنید.»

این محرومیت بخشی از دلیلی بود که چمبرلین در 12 سالگی تبدیل به یک قاطر مواد مخدر شد که کوکائین، کراک و هروئین را با دوچرخه خود در بریکستون تحویل می داد. من همیشه از مادرم تلفنی می شنیدم که می گفت: “من پول ندارم.” وقتی جوان هستید به شما استرس وارد می کند. بنابراین به سراغ یکی از بزرگترها رفتم [dealers] و گفت: “آه، من را در جهنم قرار دهید.” گفت: مطمئنی؟ باشه خوبه.’ اینطوری شروع شد.»

آیا دلال ها جذاب به نظر می رسیدند؟ “آره. همه آنها ماشین، لباس، پول داشتند و دختران آنها را دوست داشتند. بنابراین شما فکر می کنید: “من می خواهم اینطور باشم. من می خواهم مردی باشم که پول و جوجه دارد. شما آنها را از آن منطقه می‌شناسید، اما آنها در خیابان احساس سردی می‌کنند که انگار مالک آن هستند.»

آیا قبل از اولین کارش عصبی بود؟ چمبرلین می خندد. “لعنت، نه. من چند مربی فرسوده داشتم که با زبان آویزان بودند. نمی‌توانستم صبر کنم تا چند مربی زیبای ایر مکس یا سفید رنگ نیروی هوایی بگیرم. اما من نفهمیدم که دارند مرا دزدی می کنند، سهم من را به من نمی دهند، زیرا برای آن بچه ها من فقط یک بچه بودم. بعضی از آنها 500 پوند می گرفتند اما من خیلی کم می گرفتم. اما بهتر از دزدی از انتخاب و میکس در Woolworths بود.

من فقط زمانی متوجه خطرات شدم که مجبور شدم یک کیسه کوکا را بردارم. من در اتوبوس بودم و کیف را پایین شلوارم انداختم. اما وقتی پیاده شدم پلیس در حال بازرسی و جستجوی همه بود. خشکم زد. پسری که با او بودم گفت: “فقط این راه را راه برو.” اما همان موقع بود که صدای آمدن پلیس را شنیدم. فریاد زد: همین جا بایست!

چهره چمبرلین از وحشتی که 14 سال پیش احساس می‌کرد، می‌چرخد. “وای خدای من! من سریعتر از یوسین بولت بودم که در یک جاده طولانی بین بریکستون و کنینگتون دویدم. حتی اگر آنها از تعقیب من دست کشیدند، از دویدن دست برنداشتم تا اینکه کیف را در خانه دوستم انداختم و گفتم: “دیگر این کار را انجام نمی دهم.” او می گفت: “بیا، مرد، ما آن را با هم انجام می دهیم.” قبول نکردم و به خانه رفتم و بلافاصله دوش گرفتم. مقدار زیادی کک روی پایم بود و می دانستم که باید از آن زندگی بیرون بیایم.

“اگر دستگیر شده بودم 100% به زندان می رفتم. من فقط یک بچه بودم اما اینها مواد مخدر کلاس A بودند. بنابراین وقتی آن بچه ها مدام با من تماس می گرفتند، سیم کارت را از گوشیم بیرون آوردم و آن را شکستم. آن موقع نتوانستند من را بگیرند. اگر این کار را نمی‌کردم، در زندان و بیرون از زندان بدتر می‌شد و آنجاست که شما ارتباطات بیشتری برای انجام کارهای بد پیدا می‌کنید یا دشمن می‌سازید. این یک چرخه معیوب است.»

پسر عموی او در یک “گوساله” بریکستون و کنینگتون بین باندهای رقیب به ضرب چاقو کشته شد و آیزاک جوان برای محافظت چاقویی حمل می کرد. “تو هرگز نمی دانی چه کسی ممکن است پس از تو باشد، برادر. اما پدر ناپدری من چاقو را دید و در سطل زباله انداخت. گفت: دیگر آن را به خانه نیاورید.

قتل پسر عمویش باعث شد مادر چمبرلین، که او را در 17 سالگی به دنیا آورده بود، او را به ورزشگاه بوکس میگل در بریکستون ببرد. بوکس به او مکانی امن را به دور از مواد مخدر و باندها ارائه داد. چمبرلین می گوید: «من عاشق بوکس شدم. دو مرد 50 ساله را دیدم که با هم مبارزه می‌کردند و فکر می‌کردم: «این بچه‌ها دراز کشیده‌اند و به دردسر نمی‌افتند. این دیوانه است! دستکش ها را برداشتم و بوی تعفن دادند. دیوارهای ورزشگاه عرق کرده بود، آینه مرطوب بود و اولین باری که مشت خوردم یک فلش سفید دیدم – پاو! بعد از آن از ترس دست از مشت زدن آن پسر بر نداشتم. من می گفتم: “لعنتی، این دیوانه است. و مردم می خواهند این کار را انجام دهند؟»

چمبرلین با خنده تکان می خورد. “حالا به من نگاه کن.”

اولین روزی که وارد ورزشگاه شد با مردی که به تغییر زندگی او کمک کرد نیز ملاقات کرد. “من باید به دلروی لوئیس، سرایدار در میگل، اعتبار زیادی بدهم، زیرا او چیزی را در من دید که هیچ کس دیگری ندید. هر وقت مدرسه را تمام می کردم، او می آمد و مرا می آورد، به ورزشگاه می آورد، زیرا من واقعاً هیچ وقت کودکی نداشتم. مردم به او می گفتند: “اوه، اسحاق چیزی نخواهد بود، چرا با او زحمت می کشی؟” اما دلروی من را به عنوان پروژه کوچک خود می دید و مرا در ساعت 5 صبح در کامبرول می برد.

او همچنین به من کارهایی داد که در ورزشگاه انجام دهم. حلقه را جارو می کردم، شیشه ها و آینه ها را پاک می کردم و او 5 پوند به من می داد. من پیلچارد، نان قهوه ای، مقداری نخود، لوکوزاد و اگر پولی باقی می ماند، کیت کت چانکی می گرفتم. این باعث شد صبح روز بعد بروم چون قبل از شام رایگان مدرسه چیزی برای خوردن داشتم. دلروی خیلی کمک کرد.

او به من گفت: ایزاک، تو راه سختی در پیش داری اما می‌توانی یکی از بهترین‌ها باشی. شما می توانید بسیار خاص باشید. هیچ کس تا به حال این را به من نگفته بود. هیچ کس تا به حال از من تعریف نکرده بود. اما وقتی سعی می کنم اکنون به عنوان تشکر به او پول بدهم، او چنین می گوید: “اوه نه.” او یک مرد جامائیکایی درست و حسابی است و قبلاً در ارتش بوده است، بنابراین دوست ندارد هیچ احساسی از خود نشان دهد. اما وقتی می گویم: “تو پدر واقعی من هستی” می بینم که این اتفاق می افتد.

چمبرلین هنوز دلروی را در بریکستون می‌برد تا بتواند سرایدار پیر را به رانندگی ببرد یا او را به پسرش معرفی کند. بوکسور دوست دارد زندگی خود را در دوران کودکی با دنیای بسیار گرمتر و شادتر که در آن صهیون را پرورش خواهد داد، مقایسه کند. شنیدن اینکه چمبرلین به یاد می آورد که او هرگز در کودکی به باغ وحش یا در تعطیلات برده نشده بود – و اینکه چگونه مطمئن خواهد شد که پسرش از هر چیزی که از آن محروم بوده لذت می برد، بسیار تکان دهنده است.

بوکس این فرصت را به او می دهد. “این همه چیز را تغییر داد – از زندگی من تا زندگی پسرم.”

چمبرلین ویدئویی از پسر کوچکش را به من نشان می دهد که در حالی که بوکسور تلفنی با شریک زندگی خود زائلا که هشت سال پیش با او شروع به ملاقات کرد صحبت می کند تا صفحه را لمس کند. او از خوشحالی روی صورت صهیون غمگین می شود و سپس، در حالی که واقعیت دعوای شنبه دوباره بر سر ما می نشیند، می گوید: «زندگی من شادترین زندگی است، اما همچنین باعث شد فکر کنم که در رینگ، من این کار را انجام داده ام. شوم تر، شریرتر و فقط تاریک تر باشیم. این ممکن است احمقانه به نظر برسد، اما وقتی با چنین مبارزه سخت و مهمی روبرو می شوید که می تواند خانواده شما را برای همیشه متحول کند، باید اینگونه فکر کنید.