چلسی و کای هاورتز بعد از نیمه تمام به سبک خود باز می گردند تا برنلی را به راحتی سرنگون کنند | لیگ برتر

بازیکنان مجروح چلسی به مدت 45 دقیقه در اطراف زمین دویدند و انگار فکر می کردند که هدف از این کار چیست. منصفانه بگوییم این سوالی است که بسیاری از ما اخیراً به آن فکر کرده‌ایم، اما با توجه به رویدادهای اخیر در استمفورد بریج، این مشکل به‌ویژه حاد بود. چلسی این روزها دقیقا برای چه بازی می کند؟ غرور؟ فرار؟ مقام سوم؟ شغل توماس توخل؟ چه کسی حتی او را در لحظه اخراج می کند؟ آیا این روزها کسی در امان است؟

طبیعتاً این به خوبی برای برنلی مناسب بود. آنها مشکلات خودشان را داشتند و پس از یک نیمه اول نسبتاً محکم، امید واقعی به یک نقطه غیرمنتظره در مبارزه خود علیه سقوط داشتند.

وات وهورست و دوایت مک نیل حتی می توانستند آنها را جلو بیاندازند. با این حال، خلق و خوی تیم ها پس از استراحت ظاهر شد.

آنچه بعد اتفاق افتاد به تفسیر شما از رویدادها بستگی دارد. آیا چلسی حس و حال و هدف خود را دوباره کشف کرد، خود را از گیجی ناشی از اخبار Sky Sports رها کرد و فهمید که لذت فوتبال خوب پاداش خودش است؟ آیا برنلی در قربانگاه جاه طلبی زودرس خود فرو ریخت و فرو ریخت؟ یا تیمی که فوتبالیست های بهتری دارد، تازه شروع به انجام کارهای فوتبالی بهتر کرده است؟

تنها چیزی که به یقین می دانیم این است که در عرض دو دقیقه، ریس جیمز عالی، چلسی را پیش انداخت و شش دقیقه بعد، کای هاورتز آن را به 2 رساند. دو دقیقه بعد از آن هاورتز دوباره به گل رسید و در آن زمان کریستین پولیسیچ پس از یک خطای کمیک جیمز تارکوفسکی بازی را به 4-0 رساند. آنهایی که ماندند با نوعی ناراحتی تماشا می‌کردند، گهگاه سکوت خود را به بازیکنان برنلی می‌شستند که به‌خاطر پاس دادن مستقیم آن به بیرون از بازی، یا فشار دادن هر دو به یک مرد، یا گهگاه تکل زدن به یکدیگر.

از بسیاری جهات این برنلی بود که به نظر می رسید بحران وجودی را در نیمه دوم تجربه می کند: تیمی با شکل اما بدون فرم واقعی، برنامه ای اما بدون چشم انداز واقعی، فقط هر هفته به طور مبهم همان کارها را انجام می دهد به این امید که این کار را انجام دهد. به نحوی 38 نقطه را با هم خراش دهید. بعضی هفته ها جواب می دهد و بعضی هفته ها نه، اما بازیکنان خوبی در این باشگاه حضور دارند، بازیکنان ماهر، بازیکنان دندان دار و گرسنه. در این فصل خیلی کم از آن مشهود است. آیا زندگی چیزی بیشتر از این است که به سادگی آن را در خط تماس قرار دهید و امیدوار باشید که چند انحراف در مسیر شما باشد؟ شاید کمی منتظر باشیم تا بفهمیم.

انگولو کانته هیجان انگیز بود: اسکیت بازی و اسلالوم در سراسر زمین به گونه ای که انگار زمین اوست، سر خوردن و تکان دادن توپ به گونه ای که انگار توپ اوست.

به نظر می رسید که با عبور از او، حملات سریع تر می شدند. او در سه تا از گل‌ها نقش داشت و به نظر می‌رسید که او به تنهایی به فوریت بازی و سرعت توپ لازم برای بردن آن پی برده است. آیا کانته نگران این است که چگونه جنگ در شرق اروپا و تهدید تحریم‌ها بر جاه‌طلبی‌های حرفه‌ای او در چند سال آینده حرفه‌ای‌اش تأثیر می‌گذارد؟ شاید.

او یک کوکی هوشمند است. اما چیزی که می توانیم با اطمینان بگوییم این است که او اینطور بازی نمی کند.

کانته به مدافعان کناری توپی بود که مدام آسیب می زد: جیمز در سمت راست و سائول ایگز در سمت چپ با فشار بالا، به مورب های کانته چسبید و درگیری ایجاد کرد. ابتدا جیمز مک نیل را پیچ و تاب داد و سپس به نیک پوپ شلیک کرد. سپس هاورتز پس از کار خوب جیمز، پاس پولیسیچ را با ضربه سر به خانه فرستاد. سپس 3-0 شد: دوباره کانته، دوباره جیمز، هاورتز به درون دروازه افتاد اما به نوعی توانست توپ را مانند او به او قلاب کند. چهارمی فاجعه‌بارتر از همه بود: تارکوفسکی، بدون هیچ فشار واقعی، به سادگی با ضربه ایستگاهی سائول را در مسیر پولیشیچ قرار داد، او در حالی که توپ را از چهار یارد دفن می‌کرد، تقریباً خجالت زده به نظر می‌رسید.

بقیه بازی با صدای هواداران چلسی پخش شد که در مورد مالک کشته شده خود آواز می خواندند، یک میلیاردر منزوی که نمی شناختند و در 19 سال بود که تمایلی به ملاقات یا صحبت با آنها نداشتند. شعارها حتی قبل از شروع مسابقه شروع شد: در قطاری که از لندن به سمت بالا می رفت، از خیابان های مرکز شهر برنلی می گذرد، حتی زمانی که تورف مور برای برگزاری یک لحظه همبستگی برای مردم اوکراین برخاست. تشویق گرم به سرعت توسط گروه کر “رومن آبراموویچ” شکسته شد. این به نوبه خود با تشویق هواداران برنلی مواجه شد. روی صفحه نمایش بزرگ پیامی به این مضمون داشت: «فوتبال در کنار هم ایستاده است».