ایران ممکن است در نهایت راه خود را در جنگ طولانی قدرت در عراق باز کند | عراق

پارلمانی که توسط معترضان محاصره شده است، کشوری که 9 ماه پس از انتخابات به سر می‌برد، خصومت بین بلوک‌های داخلی و نمایندگان ایران: برای بسیاری از عراقی‌ها، آخرین بحران سیاسی چیز جدیدی نیست.

اما به نظر بسیاری از ناظران، این بن‌بست پیچیده‌تر و طولانی‌تر از بسیاری از تلاش‌های بیش از دو دهه برای ریشه‌یابی یک دولت دموکراتیک در عراق است. از اقلیم کردستان در شمال، از طریق استان الانبار در غرب عراق و تا جوامع شیعه در جنوب، امید چندانی وجود ندارد که دولتی که به دنبال منافع ملی جمعی است بتواند از جنگ قدرت بیرون بیاید.

در عوض، شاخص‌های زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد پس از یک کارزار تضعیف‌کننده و فرساینده، ایران سرانجام راه خود را خواهد گرفت و کنترل بر مناطق کلیدی یک دولت ضعیف را تثبیت می‌کند و شرایط را در مقیاسی بی‌سابقه دیکته می‌کند.

در اربیل، جایی که راکت‌های پرتاب شده توسط نیروهای نیابتی ایران -تا همین اواخر سه‌شنبه شب- باعث ایجاد اختلال و عدم اطمینان شده است، رهبران به آرامی موضع خود را در مورد آنچه در آینده می‌آیند تغییر می‌دهند.

اقلیم نیمه خودمختار کردستان از بلوک روحانی بانفوذ عراقی مقتدی الصدر حمایت کرده بود که می خواهد قدرت ایران را در این کشور محدود کند. در معاملات اسب پس از انتخابات، صدر امیدوار بود که در پارلمان 329 کرسی همراه با احزاب سنی دولت تشکیل دهد.

اما از آنجایی که تلاش‌ها برای نام‌گذاری رئیس‌جمهور – اولین گام در این روند – با شکست مواجه شد، مسرور بارزانی، نخست‌وزیر اقلیم کردستان، شروع به طرح یک مدل جدید کنفدراسیون غیرمتمرکز کرد که قدرت را از بغداد خارج می‌کند و به کردها و سایر حوزه‌های قومی-فرقه‌ای بیشتر می‌دهد. قدرت بر امور خود

بارزانی در ماه آوریل به چتم هاوس گفت که کنفدراسیون می تواند راه حلی برای همه عراقی ها باشد. اظهارات او یک وقفه مشخص از خرید به یک مدل مرکزی بود که واشنگتن، تا همین اواخر، از زمانی که ارتش آمریکا تقریبا 20 سال پیش صدام حسین را سرنگون کرد، در آن سرمایه گذاری کرده بود.

علاقه آمریکا به دفاع از دموکراسی عراق در سال اول دولت بایدن به میزان قابل توجهی کاهش یافت و مقامات کرد را به فکر اتحاد با منافع ایران برای تشکیل دولت در بغداد انداخت.

یک مقام ارشد کرد گفت که تهران در عراق لبه واشنگتن را دارد. ثابتی وجود دارد که به حیات و مانور ایالات متحده ادامه خواهد داد. این یک نتیجه قابل پیش بینی و قابل پیشگیری بود. صدر 10 ماه طول کشید تا آن را پذیرفت. او آن را کنار گذاشت زیرا متوجه شد که بسیاری هنوز از پذیرش آن امتناع می ورزند: ایران اینجاست تا بماند.

صدر، بزرگترین برنده انتخابات اکتبر گذشته، به نمایندگان خود دستور داد تا از سمت خود در بهار استعفا دهند، اما او همچنان فردی است که بیشترین توانایی را برای بسیج خیابان های عراق دارد و روز چهارشنبه یادآور قدرت او بود. صدها تن از هواداران او پس از هجوم به منطقه سبز با امنیت بالا در بغداد در پارلمان رقصیدند و آواز خواندند.

صدر پیروان خود را برای اعتراض به نامزدی محمد السودانی، وزیر پیشین و فرماندار منطقه، توسط گروهی وابسته به ایران برای نخست وزیری بسیج کرده بود. اگرچه این روحانی جنجالی دیگر در مجلس نیست، اما به نظر می رسد که اصرار بر معرفی رهبر جدید دارد.

بلوک‌های ایرانی در انتخابات متحمل زیان‌های ویرانگری شدند که می‌توانست قدرت تهران را در قوه مقننه و دیگر نهادهای عراقی کاهش دهد. از آن زمان، نیروهای نیابتی آن تلاش کردند تا جای پای خود را پس بگیرند و در عین حال بر مخالفان، به ویژه کردهای کشور، که در تلاش برای ایجاد صنعت صادرات گاز و نفت جدا از بغداد هستند، فشار وارد کنند.

حملات راکتی انجام شده توسط نیروهای نیابتی ایران اغلب زیرساخت‌های گاز کردستان را هدف قرار داده است، در تحرکاتی که به عنوان هشدارهایی مبنی بر دوری‌کردن بیش از حد داخلی و بازگشت به میز مذاکره در سطح ملی دریافت شده است.

در این میان، درخواست‌های کردها از واشنگتن بدون پاسخ مانده است، زیرا دولت بایدن تلاش می‌کند تا توافقی را برای بازگشت ایران به توافق هسته‌ای امضا کند.

این مقام کرد گفت: «پروژه گاز روابط اقتصادی در خاورمیانه و فراتر از آن را از نو ترسیم خواهد کرد. چرا ایرانی‌ها بدون خرید خود اجازه می‌دهند؟ … ما باید در مورد آن جدی باشیم – و با آنها معامله کنیم. آنها را به داخل چادر بیاورید.»