برنامه ریزی منچسترسیتی پس از پپ باید از شکست های یونایتد جلوگیری کند | پپ گواردیولا

مسال‌ها بعد، پپ گواردیولا به شوخی می‌گفت که دلیل اینکه او هرگز هدایت منچستریونایتد را بر عهده نگرفت این بود که نمی‌توانست لهجه الکس فرگوسن را درک کند. این زوج در سپتامبر 2012 برای شام به نیویورک رفتند، زمانی که گواردیولا در تعطیلات خود بود و در فکر حرکت بعدی خود بود. با صرف یک وعده غذایی مجلل و شراب خوب – که همه آنها توسط فرگوسن پرداخت شده است – آنها با تزلزل در مورد فوتبال، زندگی و آینده صحبت کردند.

گواردیولا بعداً گفت: “انگلیسی من خیلی خوب نیست، و وقتی سر الکس سریع صحبت می کرد، گاهی اوقات برای درک او مشکل داشتم. به همین دلیل شاید نفهمیدم پیشنهادی دریافت کردم یا نه.»

در آن زمان در اتاق خنده خوبی داشت، اما حقیقت کمی ساده تر و کمی پیچیده تر بود. فرگوسن در واقع گواردیولا را – که بارسلونا او در دو فینال از چهار فینال قبلی لیگ قهرمانان یونایتد را نابود کرده بود – به عنوان کاندیدای اصلی برای جانشینی او پس از بازنشستگی معرفی کرده بود و مشتاق بود که علاقه او را بسنجد.

اما دلیل واضحی که هیچ پیشنهادی ارائه نشد این بود که هنوز شغلی برای ارائه وجود نداشت. فرگوسن هنوز در مورد آینده خود تصمیم یا جدول زمانی مشخصی نداشت. فرگوسن در زندگی نامه خود نوشت: “از پپ خواستم قبل از اینکه پیشنهاد باشگاه دیگری را بپذیرد با من تماس بگیرد.” اما او این کار را نکرد.

با گذشت ماه‌ها، یونایتد مطمئن بود که گواردیولا را جذب می‌کند، اما بدون اینکه بدانند چگونه می‌خواهند این کار را انجام دهند. مدیر اجرایی باشگاه در آن زمان، دیوید گیل – که در حال برنامه ریزی برای خروج خود بود – و خانواده مالک گلیزر اساساً مسئولیت جایگزینی فرگوسن را به فرگوسن محول کرده بودند و سخت حاضر بودند این موضوع را مجبور کنند. آنها نمی‌دانستند که آیا فرگوسن قرار است استعفا دهد یا نه، چه زمانی می‌خواهد استعفا دهد، جانشین او کیست یا چقدر به گرفتن او نزدیک هستند. اکنون تقریباً باورنکردنی است که شاید مهمترین تصمیم در تاریخ مدرن باشگاه اساساً در تاریکی گرفته شده است.

گواردیولا به نوبه خود مدتها بود تصمیم خود را گرفته بود. در حالی که فرگوسن قصد داشت در پایان فصل قرار ملاقات بگذارد، گواردیولا خواستار شفافیت خیلی زودتر بود. بایرن مونیخ از تابستان قبل در تماس بود و ماه ها مجدانه پروژه را با جزئیات کامل به او فروخت. فرگوسن سرانجام در بهار قصد خود را به باشگاه اعلام کرد و در آن زمان نه تنها گواردیولا بلکه بسیاری از نامزدهای دیگر آنها دیگر در دسترس نبودند. بقیه تاریخ بود و مدتی بعد دیوید مویس بدبخت هم همینطور.

قبل از دربی یکشنبه منچستر، تعقیب نافرجام یونایتد برای گواردیولا همچنان “چه می‌شد اگر؟”، یک لحظه تقاطع واقعی در داستان این دو باشگاه است. همچنین در حال حاضر این موضوع بسیار مناسب به نظر می رسد، زیرا سیتی به دنبال چهارمین عنوان قهرمانی لیگ برتر در شش سال حضور خود در این باشگاه است و یونایتد در فکر نهمین فصل متوالی بدون چالش جدی است.

سلسله گواردیولا ممکن است برای ماندگاری با فرگوسن رقیب نباشد، اما برای باشگاهی که همیشه به فکر کردن به دو حرکت پیش رو افتخار می کند، موضوع آنچه بعد از او خواهد آمد به همان اندازه احساس می شود. چه زود خیلی زود است؟ چقدر دیر خیلی دیر است؟

سیتی از مدت ها قبل از ورود گواردیولا باشگاه بوده است. در پاییز 2012 بود که آنها فران سوریانو و تکسیکی بیگیریستاین را با آرزوی بلندمدت جذب روزی گواردیولا به خدمت گرفتند. یک آکادمی جدید درخشان در سال 2014 رونمایی شد. حتی زمانی که گواردیولا هنوز در بایرن بود، یک خط ارتباطی با اردوگاه باز شد. یک شراکت غیررسمی با خیرونا، باشگاه اسپانیایی که بخشی از آن متعلق به برادر گواردیولا، پره است، ایجاد شد. از بسیاری جهات، کل سازمان برای یک دهه حول محور چشم انداز گواردیولا شکل گرفته است. پس وقتی او بالاخره می رود چه اتفاقی می افتد؟ چه چیزی تغییر می کند و چه چیزی ثابت می ماند؟

مطمئناً با توجه به دوران موفقیت خیره کننده گواردیولا، میل به تداوم قوی خواهد بود. هیچ دلیلی وجود ندارد که بگوییم بیگیریستین و سوریانو فوراً گواردیولا را از در تعقیب خواهد کرد. طرح موجود شهر – تار عنکبوتی از باشگاه‌های وابسته، یک سیستم جاسوسی در سطح جهانی، یک زمین تمرینی پیشرفته، یک استراتژی تجاری مبتنی بر نقد کردن تعداد زیادی چک بزرگ از شرکت‌های ابوظبی که هرگز نمی‌دانستید وجود داشته باشند – به سادگی خواهد بود. در خدمت جانشین گواردیولا قرار گیرد. فوتبال همچنان هجومی و پرانرژی خواهد بود. فیل فودن همچنان کارهای شگفت انگیزی انجام خواهد داد. حداقل از این حیث، هواداران سیتی نگرانی چندانی ندارند.

اما پس از آن تداوم برنامه در یونایتد نیز بود. به سختی می توان این ظن را از بین برد که انتصاب مویس حداقل تا حدی مبتنی بر این واقعیت است که او همان لهجه فرگوسن را داشت. یک تیم بازی که به شدت نیاز به بازسازی داشت تا حد زیادی حفظ شد. زیرساخت فوتبالی که اساساً در ذهن فرگوسن وجود داشت به سختی ارتقاء یافت. تا به امروز، تعقیب و گریز مدیران به نظر بیهوده، نیمه کاره و انعکاسی است. برای یونایتد، تداوم به زودی به سکون، عقب نشینی، نوستالژی، هرج و مرج تبدیل شد.

سیتی باشگاهی باهوش تر و عملکردی تر از یونایتد است و از بسیاری از این اشتباهات جلوگیری خواهد کرد. در واقع، با توجه به دشواری طولانی مدت جذب مدیران ارشد این روزها، این امکان وجود دارد که سلسله مراتب باشگاه در حال حاضر شروع به شناسایی افراد امیدوار بالقوه کرده باشد، خواه مائوریسیو پوچتینو، برندان راجرز، جولیان ناگلزمن، میکل آرتتا، پاتریک ویرا یا شخص دیگری. در هر صورت، شما گمان می‌کنید که این روند کمی پیچیده‌تر از این است که به گواردیولا اجازه دهیم جایگزین خودش را انتخاب کند و تا زمانی که می‌خواهد به او بدهیم.

اما موضوع گسترده تر، موضوعی است که در این روزهای عجیب و طوفانی همه باشگاه های بزرگ را در بر می گیرد. سیتی تحت هدایت گواردیولا و مالکیت اماراتی اش غیرقابل تسخیر، حرکت ناپذیر و تغییر ناپذیر است. اما یک بار یونایتد زیر نظر فرگوسن هم همینطور بود. بارسلونا هم همینطور. همینطور چلسی تحت هدایت رومن آبراموویچ که در عرض یک هفته خود را طرد شده دید. همانطور که فرگوسن تمام آن سال ها پیش کشف کرد، می توانید یک پیک نیک زیبا برنامه ریزی کنید. اما شما نمی توانید آب و هوا را پیش بینی کنید.