سیدنی جایی برای ساختن خانه ملاقات مائوری نیست – این بی احترامی به مردم بومی است | مورگان گادفری

هنگامی که بیشتر نیوزلندی‌ها اصطلاح «ماره» را می‌شنوند، به خانه ملاقات معمولی مائوری فکر می‌کنند.

نمای زاویه ای، تزئین شده با کنده کاری های قرمز و سفید، و فضای باز برای “برخورد” که در آن مهمانان در گرمای استقبال، در غم تانگی (تدفین)، یا در عدم اطمینان از اختلاف نظر وارد می شوند.

از نظر فنی، “marae” به آن فضای باز اشاره دارد، اما بیشتر مردم تصور می کنند که به معنای خانه ملاقات است. در بیشتر بخش‌های جزیره شمالی، مارا – که به معنای رایج خانه ملاقات و فضای باز است – در جوامع کوچک و روستایی پراکنده است. در Te Teko، جایی که من واکاپاپا (نسب) خود را ردیابی می کنم، چهار مارا در چند کیلومتری یکدیگر وجود دارد.

هر ماره در آن مایل طلایی در Te Teko به عنوان یک بیانیه فیزیکی عمل می کند – این سرزمین مائوری است. Marae تجسم پیوندهای عمیق با زمین و اجدادی است که حقوق و مسئولیت هایی را نسبت به آن اعمال می کردند. آنها در نیوزلند کاملاً منطقی هستند.

اما در استرالیا، جایی که ائتلاف سیدنی مارا در حال آماده شدن برای ساخت اولین مارا در آن کشور است، آنها هیچ منطقی ندارند. در یک معامله مهم، اتحاد در حال برنامه ریزی یک تاسیسات 4 میلیون دلاری در گریستانس، حومه ای در غرب سیدنی است. برای 65000 مائوری که نیو ساوت ولز را خانه می‌نامند، ماره‌هایی که به زودی ساخته می‌شوند به عنوان یک ارتباط ملموس با خانه اجدادی خود عمل می‌کنند و فضایی را برای رشد فرهنگ مائوری در یک سرزمین خارجی ایجاد می‌کنند.

هر چند “خارجی” کلمه عملی است. Marae بیانیه ای از بومی بودن است. در Te Teko، مارهای روی مایل طلایی، ارتباط عمیق‌تر و طولانی‌تری با زمین نسبت به مزارع و شهرهای پاکه‌ها که آنها را احاطه کرده‌اند، نشان می‌دهند. اما در استرالیا مائوری ها بومی نیستند. مائوری ها بومی نیوزلند هستند.

و این تمایز در قلب موضوع است. در استرالیا، مردم بومی بومی هستند. در گریستانس، داروغ مردمی هستند که پیوندی باستانی با سرزمین دارند و حقوق و مسئولیت های خود را در قبال آن اعمال می کنند. در تاریخ بیش از 60000 ساله مردم بومی، مائوری – که اندکی پس از اسکان سفیدپوستان به سیدنی می‌رسند – اخیراً جانی شده‌اند. آیا واقعاً جامعه مائوری در نیو ساوت دبلیو ولز می‌تواند ارتباطی عمیق برقرار کند تا یک مارا را توجیه کند؟

اتحاد به مزرعه قرن نوزدهمی اشاره دارد که یک رانگاتیرا (رئیس مائوری) در آن منطقه نگهداری می کرد و همچنین مدرسه علمیه سابق کشیش ساموئل مارسدن برای مائوری تنها هشت کیلومتر از محل پیشنهادی فاصله داشت. اجداد مائوری در منطقه‌ای که امروزه غرب سیدنی است و در اطراف آن دفن شده‌اند. اما بر اساس این منطق، ما همچنین می‌توانیم بناهای تاریخی امپریالیسم اروپایی – از مجسمه‌ها گرفته تا کلیساها و زندان‌ها – را بر این اساس منطقی کنیم که مهاجران سفیدپوست می‌توانند به چند صد سال در استرالیا نیز اشاره کنند. هیچ کدام از اینها برای بومی ساختن مائوری ها یا اروپایی ها در استرالیا کافی نیست زیرا بومیان از قبل وجود دارند. ساخت ماره بخشی از تاریخ تلخ محو بومیان بومی است.

هیچ یک از اینها به این معنی نیست که اتحاد با نیت بد عمل می کند. تأسیسات در Greystanes بخشی از چندین پیشنهاد برای ساخت مارا در استرالیا را تشکیل می دهد. در سال 2010 پیشنهادی برای یک ماره در ملبورن و سپس پیشنهادی برای استرالیای غربی در سال 2013 ارائه شد. مائوری ها در استرالیا آشکارا مشتاق فضایی هستند که در آن فقط مائوری باشند.

اما پاسخ به این اشتیاق کاملاً واضح است – اگر ماری می خواهید، به نیوزیلند بازگردید. اگر می خواهید فضایی مائوری باشد، یک مرکز اجتماعی بسازید یا یک سالن اجاره کنید. کنده کاری هایی که ماریه را تزئین می کنند، بیانیه دیگری از تعلق است که داستان یک مردم بومی و ارتباط آنها با سرزمین مورد نظر را روایت می کند. اما حکاکی‌های موجود در گریستانس داستان چه کسانی را روایت می‌کنند؟

اتحاد تأیید می کند که آنها از بزرگان داروغ برای ماراهای خود حمایت کرده اند. باز هم، این نشان دهنده حسن نیتی است که پیشنهاد ایجاد شده است، اما هنوز به سؤال «بومی» نمی پردازد.

ماماری استفنز این را به خوبی نشان می‌دهد که مراسم افتتاحیه یک pou را بازگو می‌کند – حکاکی که معنای خاصی را منتقل می‌کند، در این زمینه استقبال و اتصال به نیوزیلند – در باغ جنوبی اقیانوس آرام در منطقه حفاظت‌شده Nurragingy، جایی که مائوری (به اشتباه کاملاً اشتباه) در آن کار را انجام داد. نقش استقبال از بازدیدکنندگان ممکن است بی ضرر به نظر برسد، اما به نظر می رسد که بازدیدکنندگان شامل اعضای جامعه داروغ باشند. در این زمینه، مائوری ها هرگز نمی توانند بومی باشند، و بنابراین آنها هرگز نباید نقش سنتی (در نیوزیلند) استقبال از مردم بومی واقعی – داروغ ها – را به صورت پوهیری در سرزمین خود به عهده بگیرند.