خانواده های جدا شده در ایستگاه قطار کیف خداحافظی می کنند

زنی در یک قطار آبی و زرد در ایستگاهی در کیف، پایتخت اوکراین، خمیده است. شوهرش روی سکوی پایین می ایستد و گردنش را برای بوسه ای بالا می کشد که هر دو امیدوارند آخرین بوسه آنها نباشد.

با بسته شدن در قطار، زن پسر دو ساله‌شان را بالا می‌گیرد و او لبخند می‌زند و دست کوچکش را به پنجره لکه‌دار فشار می‌دهد تا با پدرش که برای مبارزه با مهاجمان روسی پشت سر می‌ماند خداحافظی کند.

در همان نزدیکی، مادربزرگی برای خداحافظی با دختر و نوه اش که در قطار به سمت مرز با لهستان هستند، دراز می کند. او به سمت دیواری از ایستگاه قطار برمی‌گردد و خیلی زود احساساتش بر او غلبه می‌کند. دست‌هایش را روی دهانش می‌گذارد، چشمانش را محکم می‌فشرد و اجازه می‌دهد اشک‌ها بریزند.

این خداحافظی هایی است که در هفته ای که از زمان حمله روسیه به روسیه و شروع بمباران شهرهای این کشور با بمب، در سراسر اوکراین تکرار شده است. سازمان ملل می‌گوید که جنگ بیش از 1.2 میلیون نفر را از کشور فراری داده است، این تعداد در حال حاضر سریع‌ترین مهاجرت پناهجویان در قرن حاضر است و به زودی می‌تواند حتی بیشتر از این هم افزایش یابد.

کسانی که ترک می کنند اکثراً زنان و کودکان هستند. به مردان اوکراینی بین 18 تا 60 سال دستور داده شده که بمانند و در جنگ بجنگند.

در ایستگاه قطار کیف، انبوهی از مردم که چمدان‌هایشان را حمل می‌کنند، در سرما ایستاده‌اند و منتظر شانس خود برای سوار شدن به قطار هستند. مادران بچه‌ها را با ژاکت‌های زمستانی و کلاه‌های جوراب‌دار در آغوش می‌گیرند و برخی از آنها را به حیوانات عروسکی می‌چسبانند. مردان به سالمندان کمک می کنند تا به قطار برسند، حتی با استفاده از گاری چمدان برای حمل یک زن با عصا.

بالا و پایین سکو، آغوش های گریان است.

هنگامی که وارد قطار می شوند، بسیاری از کسانی که در حال ترک هستند، صورت خود را به پنجره ها فشار می دهند تا آخرین نگاهی به کسانی که پشت سر مانده اند داشته باشند. یک زن دستش را از در بیرون می‌آورد تا یک قلم موی زودگذر روی گونه‌ی یکی از عزیزانش ببرد.