ورزش می تواند بدهی خود را بپردازد و ارزش خود را در زمان تاریکی و ترس ثابت کند | فوتبال

آاز آنجایی که دنیا در این هفته تاریک شد، با آن دریازدگی ناگهانی به سمت زیرساخت‌ها و سیلوها و تهدیدات هسته‌ای، لازم شد که گوش دادن به رادیو ورزشی، تماشای تلویزیون اخبار ورزشی و دنبال کردن فیدهای ورزشی آنلاین را متوقف کنیم، عمدتاً برای جلوگیری از چشم‌انداز واقعی. شنیدن تصادفی پایان جهان از ری پارلور.

این به هیچ وجه انتقادی از ری نیست، که به نظر یک جوان دوست داشتنی است و احتمالاً شرکتی عالی خواهد بود، زیرا آسمان سفید می درخشد و طوفان های آتشین افق را می بلعد. هیچ وقت واقعاً زمان بدی برای حکایتی وجود ندارد که در یک جلسه تیمی، گرت ساوتگیت را “دما بزرگ” خطاب کرده اند. دستم را بگیر، ری حالا یکی را در مورد سیگار کشیدن رابرت پیرس انجام دهید.

این روزها شنیدن رویدادهای خبری مهم از تصادفی ترین منابع دیجیتالی یک پدیده رایج است. من چند روز پیش در رسانه های اجتماعی به این موضوع اشاره کردم و پاسخ ها قابل پیش بینی خوب بود. کاربر توییتری که از فیل نویل خبر تیراندازی اسامه بن لادن را شنید. لحظه ای که رادیو TalkSport خبر مرگ کیت فلینت را منتشر کرد (“آنها برای واکنش به سراغ دنی مورفی رفتند”). شخص دیگری که نتیجه رفراندوم برگزیت را از ادمین Greggs the Baker کشف کرد.

در حال حاضر این روش است. پایان جهان نه با صدای بلند یا ناله، بلکه با میم گربه ای، ایموجی صورت شوکه شده و بحث در مورد نادین دوریس فرا می رسد.

مشکل اصلی، در این مرحله، این است که پایان جهان بزرگ است. به نظر یک داستان واقعی است، که سزاوار یک ساخت مناسب است. فکر می کنم همیشه یک Maitlis، یک Alagiah، یک Dimbleby نهایی را تصور می کردم.

برخلاف قسمتی که دنی میلز در مورد حمله پیشگیرانه ترموهسته ای چندشهری صحبت می کند (“برای من نیست”) یا آلن برزیل سعی می کند انفجار یک دستگاه 100 مگاتنی را بر فراز دریای شمال منطقی کند (“آنچه شما درخواست می کنید ثبات است”) . اگر چه منصفانه، من یک تونی کاکارینو نشخوارکننده را انتخاب می کنم. شاید بتواند آن را با تجربیاتش از بازی در فرانسه مقایسه کند.

آیا شوخی در این مورد اشکالی ندارد؟ احتمالا نه. اگرچه، من به اندازه کافی بزرگ هستم، به یاد دارم آخرین باری که حس مشابهی از آخرالزمان فوری در هوا وجود داشت، در دهه 1980. در بین ترس و پارانویا، و جدای از اعمال مفیدی که واقعاً می توانند تأثیر بگذارند، بسیار مفید است که ذهن خود را از این موضوع دور کنید.

بعلاوه، اجتناب از پوچ بودن تماشای این رویدادها از طریق یک لنز ورزشی دشوار بوده است. ما خیلی به این عادت کرده ایم. در سه دهه گذشته شاهد گسترش ورزش در هر سطحی بوده ایم. همانطور که دیوید گلدبلات اشاره کرده است، فوتبال اکنون فرهنگ عمومی است، یک صنعت فراغت جهانی که هر شکل دیگری از گفتمان مشترک را کنار می‌زند.

از این رو، وقتی رویدادهای دنیای واقعی رخنه می‌کنند، ورزش به تفسیر آن‌ها از طریق آن منشور ادامه می‌دهد، و از دست دادن مقیاس خود را درج می‌کند، انحرافات به جنگ زمینی در اروپا با کلمات «و اکنون به سمت گلف» خاتمه می‌یابد، این باور ظاهراً تزلزل ناپذیر که آنچه در اینجا واقعاً اتفاق می‌افتد، داستانی در مورد محل برگزاری فینال لیگ قهرمانان این فصل است.

ما شاهد سردرگمی واقعی بین نقش‌های فیفا و ناتو بوده‌ایم، این فرض که آنچه جانی اینفانتینو بدبخت انجام می‌دهد، پیامدهای مرگ بر 40 میلیون نفر را دارد، گویی ولادیمیر پوتین وقت خود را صرف قدم زدن در کرملین کرده است. فید توییتر، با بیان مواردی مانند: «ما هنوز در کنفرانس اروپا هستیم. گردان دوم را فعال کنید.»

و با این حال همه چیز تا پایان هفته کمی متفاوت بود. همیشه ترس از افتادن در سیاست های ژست های توخالی وجود دارد، نیاز به مقاومت در برابر نمایش های فعال سازی نگرانی های ساختگی. بازی جوانمردانه در این جبهه به آماندا استاویلی، که در کنفرانس ورزشی فایننشال تایمز، با تظاهر به همدستی با قدرت نرم در خونریزی و جنگ، به مخاطبانش توهین نکرد و در عوض از همدردی او برای محاکمه ها نجات یافت. رومن آبراموویچ

حرکت واقعی ورزشی شستن در اینجا می تواند سمافور ساختگی و نگرانی بی معنی باشد. نه اینکه نگاهی واقعی به آن واقعیت سخت و بسیار سرد داشته باشیم.

اما در این بین این احساس وجود داشت که رسانه های ورزشی، در حالی که به طرز عجیبی متحیر شده و به طرز عجیبی متعادل هستند، با برخی از این موارد کار بسیار خوبی انجام می دهند. من از تروور سینکلر در TalkSport شنیدم که از یک سیاستمدار اوکراینی می‌پرسید که مقاومت کیف تا چه زمانی می‌تواند امیدوار باشد قبل از اینکه در واقع نابود شوند – مستقیماً به اصل مطلب برمی‌گردیم و واکنشی صمیمانه دریافت می‌کنیم که احتمالاً در غیر این صورت به مخاطبان روزانه خود نمی‌رسید.

اندکی بعد، اسکای اسپورت نیوز از آندری شوچنکو خواست که به دوربین نگاه کند و پیامی را مستقیماً برای مردم روسیه پخش کند، حتی در حالی که متن پیمایشی اطراف چهره خالی از سکنه و چشمان توخالی او از بازنشستگی لیوینگستون در مقابل سلتیک و کتی بولتر در اولین بازنشستگی صحبت می کرد. دور مسابقات آزاد لیون، ترکیبی حیرت‌انگیز از تزیینات بیهوده و محتوای عمیقاً جدی.

و بله، ورزش دو دهه گذشته را صرف پول گرفتن و پرسیدن هیچ سوالی کرده است، در رؤیایی از دست رفته است که هیچ عواقبی ندارد و هیچ رشته‌ای که همه ما باید از آن بیدار شویم – از ورزش گرفته تا امور مالی، سیاست، قانون و مصرف کنندگان مشتاق. در حال حاضر ممکن است اصلاحی وجود داشته باشد زیرا لبه‌ها از این دنیای فانتزی واضح حذف شده‌اند. اما در همه اینها مقداری ارزش نیز وجود دارد.

پوتین قبلاً قدرت پیام رسانی، دسترسی و توانایی برقراری ارتباط ساده را به ما نشان داده است. قدرت او مبتنی بر فرافکنی، نمایش، شمایل نگاری، این احساس است که هیچ چیز درست نیست و همه چیز ممکن است. هیچ‌کس واقعاً محدودیت‌های این چیزها را نمی‌داند، روشی که شبکه‌های دیجیتالی تک تک انسان‌های روی این سیاره می‌تواند بر نحوه انجام رویدادها تأثیر بگذارد.

اگر واقعاً ورزش برای اکثر مردم فرهنگ است، چه کسی می‌داند، شاید پرچم و همبستگی، و نه اخراج و تحریم، واقعاً می‌تواند تأثیر داشته باشد. ورزش بزرگ ممکن است مانند یک مکنده انجام شده باشد. اما دلیلی وجود ندارد که همان کانال ها نتوانند نوع دیگری از پیام را منتقل کنند. هنوز زمان برای اتصال و بازپرداخت اندکی از این بدهی وجود دارد.