درگذشت پدی هاپکرک | ورزش موتوری

پیروزی پدی هاپکرک در رالی مونت کارلو در سال 1964 چنان اتفاقی بود که او، ناوبر او، هنری لیدون، و ماشینشان، یک مینی کوپر، برای حضور در یکشنبه شب در پالادیوم لندن، یک برنامه تلویزیونی ITV با تماشاگرانی که گاهی اوقات دعوت شدند، دعوت شدند. به 20 میلیون نزدیک شد.

این رالی، یک رویداد سه روزه در اواسط زمستان که در آن رقبا از تمام نقاط اروپا برای همگرا شدن با پادشاهی به راه افتادند، و برنده از طریق یک سیستم نقص پیچیده قضاوت شد، تلویزیون و روزنامه ها از نزدیک دنبال کردند. پیروزی یک خودروی کوچک بریتانیایی که نماد احیای انرژی فرهنگی بریتانیا بود، به عنوان دلیلی برای جشن ملی در نظر گرفته شد. گروه بیتلز مانند نخست وزیر، سر الک داگلاس هوم، تلگرافی تبریک فرستادند.

هاپکرک، یک مرد ایرلندی شمالی خوش‌حال که در سن 89 سالگی درگذشت، به عنوان یک راننده رالی و مسابقه‌ای، صاحب کسب‌وکار موفق فروش لوازم جانبی خودرو، رئیس سازمان ثبت خودروهای رالی تاریخی و همچنین به یکی از چهره‌های مهم در ورزش موتوری بریتانیا تبدیل شده بود و خواهد ماند. نایب رئیس باشگاه رانندگان مسابقه بریتانیا.

او که در بلفاست در خانواده کاتلین و فرانسیس به دنیا آمد، در کالج کلونگووس وود تحت مدیریت یسوعیان در شهرستان کیلدر، ایرلند تحصیل کرد. اولین تجربه رانندگی او در 9 سالگی بود، زمانی که یک روحانی یک صندلی حمام دو نفره قدیمی را در وصیت نامه اش برای او گذاشت. در محوطه یک املاک محلی، او یاد گرفت که بر موتور موتور سیکلت و ترمزهای چرخ عقب آن تسلط پیدا کند و خاطرنشان کرد که “این کار به شما چیزهای زیادی در مورد کنترل لغزش آموخت”. بعد از صندلی حمام یک موتور سیکلت و ماشین کناری و سپس یک آستین 7 قرار گرفت.

در کالج ترینیتی دوبلین، با وجود داشتن نارساخوانی، در رشته مهندسی تحصیل کرد. از آنجایی که او از کلیسای کاتولیک برای حضور در نهادی که در آن زمان به عنوان یک نهاد پروتستانی تصور می شد اجازه نخواسته بود، به طور خودکار تکفیر شد. او گفت: «این به من این آزادی را داد که بدون ارتکاب گناه کبیره، دختران را ببوسم.

او کالج را رها کرد تا در کارخانه مونتاژ فولکس واگن در بالزبریج، خارج از دوبلین، کار کند، و یک بیتل دست دوم خرید تا در تپه‌نوردی در Cairncastle برنده شود. در یک ماشین مشابه بود که او برای اولین بار در رالی مدار ایرلند در سال 1953 شرکت کرد. دو سال بعد، با رانندگی یک Triumph TR2، او در این مسابقه یک برد کلاسی را به دست آورد و اولین جایزه هویسون خود را برای موفق ترین ایرلندی به دست آورد. راننده سال رالی

او که به عنوان راننده کار توسط شرکت استاندارد موتور پیشنهاد شد، مراحل اولیه مسابقات رالی RAC 1956 در بریتانیا را رهبری کرد و در همان سال در رالی تولیپ در هلند سوم شد. در سال 1959 او به گروه Rootes نقل مکان کرد، که در Sunbeam Rapiers در سال 1960 و 1961 پیست ایرلند را برد و در رالی آلپاین یک برد کلاسی به دست آورد.

تحت تاثیر موفقیت های پت ماس ​​در آستین هیلی 3000 قدرتمند، در سال 1962 به شرکت موتور بریتانیا نقل مکان کرد و یک هیلی را به مقام دوم رالی RAC آن سال رساند. اما با مینی کوپر S کوچک 1100 سی سی BMC که در محل کار ابینگدون در آکسفوردشایر توسط گروهی از مکانیک ها تهیه شده بود که به گفته او “جان خود را برای شما فدا می کنند” بود که او به بزرگترین موفقیت خود دست یافت.

در ژانویه 1964 او و لیدون از هفت نقطه شروع تعیین شده برای “مونته” انتخاب کردند. آنها با رد گلاسکو، آتن، لیسبون، اسلو، پاریس و فرانکفورت، تصمیم گرفتند که از مینسک و سپس در اتحاد جماهیر شوروی حرکت کنند. هاپکرک دسته‌ای از جوراب‌های نایلونی را با خود برد و آن‌ها را با یک قوطی بزرگ از بهترین خاویار بلوگا عوض کرد و قصد داشت آن را به سرآشپز یکی از بهترین هتل‌های موناکو بفروشد. هاپکرک و لیدون در رقابت با خودروهای قدرتمندتر از فورد، مرسدس، ساب و دیگران، جاده‌هایی را که توسط برف و یخ خائنانه ساخته شده بود، برای تضمین جامی که توسط پرنسس گریس به آن‌ها ارائه شده بود، انجام دادند. خاویار به عنوان بخشی از جشن پیروزی آنها مصرف شد که الک ایسیگونیس، طراح خودرو نیز در آن حضور داشت.

موفقیت‌ها و موفقیت‌های نزدیک‌تر در حرفه طولانی رالی هاپکرک وجود دارد. در سال 1966 زمانی که مونت سوم شد، پس از هم تیمی‌هایش تیمو مکینن و راونو آلتونن، احساس بدی داشت، اما سازمان‌دهندگان به دلیل استفاده از لامپ‌های غیراستاندارد جلو، همه آنها را رد صلاحیت کردند و یک ماشین فرانسوی را قادر به برنده شدن کرد. در ماراتن 1968 لندن به سیدنی، از طریق کابل و بمبئی، او و تونی نش در آستین 1800 خود پس از توقف در روز آخر برای بیرون کشیدن رقیب مجروح از سیتروئن فروزان، دوم شدند.

هاپکرک همچنین از مسابقات اتومبیلرانی اسپورت مسافت طولانی لذت می برد و در سال 1963 در لمانز با وجود 90 دقیقه تأخیر در کلاس خود برنده شد در حالی که کمک راننده او، آلن هاچسون، MGB آنها را از یک بانک شنی بیرون آورد. او به ویژه از تارگا فلوریو که بر روی جاده های باریک و پرپیچ و خم کوه های مدونی سیسیل نگهداری می شد، لذت می برد. بازنشستگی او از رقابت در پایان دهه 1960 به او اجازه داد تا روی کسب و کار خود، از جمله یک مدرسه رانندگی که در دهه 90 قبل از راه اندازی یک شرکت بازاریابی فروخت، تمرکز کند.

در سال 2016 او به عنوان MBE منصوب شد برای فعالیت های خیریه، از جمله حمایت از Wheelpower، خیریه ملی برای ورزش با ویلچر، و Skidz، که تجربه کار با اتومبیل را برای جوانان فراهم می کرد، برخی از آنها صندلی حمام اصلی Hopkirk را قبل از نصب آن در بریتانیا بازسازی کردند. موزه موتور در Gaydon در Warwickshire. او سفیر موسسه رانندگان پیشرفته و مشاور BMW در مینی های مدرن آن بود.

در سال 1967 با جنیفر منسر ازدواج کرد. او به همراه فرزندانشان، کتی، پاتریک و ویلیام و شش نوه از او جان سالم به در برد.