آیا تغییرات رادیکال می تواند اعتبار و اعتبار بازی های مشترک المنافع را بازگرداند؟ | بازی های مشترک المنافع 2022

منهمه چیز با یک ردیف شروع شد هنگامی که یک جوان 20 ساله از ونکوور به نام پرسی ویلیامز در فینال المپیک 100 متر در آمستردام در سال 1928 برنده شد، این یک نتیجه غیرمحتمل بود که او مجبور شد منتظر مدال خود بماند در حالی که برگزار کنندگان تلاش می کردند یک پرچم کانادا را پیدا کنند. قطب

چیزی که آنها پیدا کردند آنقدر کوچک بود که مقامات کانادایی به کمیته بین المللی المپیک شکایت کردند. این تنها چیزی نبود که از آن ناراضی بودند. کانادایی‌ها از این که به نظر می‌رسد گروه سرود آن‌ها را هم نمی‌دانند آزرده خاطر شده بودند و اتفاقاً، تیم ایالات متحده اجازه داشت در حالی که هیچ کس دیگری نبود، در پیست تمرین کند.

آنها همچنین فکر می کردند که تصمیم داوری در 100 متر زنان را اشتباه گرفته اند، زمانی که مسابقه به بتی رابینسون آمریکایی قبل از بابی روزنفلد خودشان اهدا شد.

برای مدیر تیم کانادا، ملویل مارکس رابینسون، همه چیز خیلی زیاد بود. رابینسون به کمیته بین‌المللی المپیک گفت: «ما می‌دانیم که کانادایی‌ها در حال دور زدن در اینجا هستند، و ما آن را دوست نداریم.»

رابینسون به این نتیجه رسید که بازی‌های المپیک بیش از حد پر فراز و نشیب، بیش از حد متخاصم، بیش از حد جنگویستی و، بله، بیش از حد آمریکایی شده است. ایده او راه اندازی یک مسابقه ورزشی جدید بود که “عاری از حسادت های کوچک و تعصبات مقطعی” بود. این مانند بازی‌های المپیک است اما «شادتر و کمتر سخت‌گیرانه‌تر»، «جشن سنت‌های باشکوه اخلاق ورزشی بریتانیا». بنابراین رابینسون بازی‌های امپراتوری بریتانیا را که دو سال بعد در همیلتون راه‌اندازی شد، ترتیب داد.

این عنوان ماندگار نشد، اما رقابت ماندگار شد. این یک بار به عنوان امپراتوری بریتانیا و بازی های مشترک المنافع تغییر نام داد، سپس دوباره به عنوان بازی های مشترک المنافع بریتانیا و در نهایت، زمانی که بریتانیا از ادعای خود در مورد نام، به عنوان بازی های مشترک المنافع ساده چشم پوشید.

برایان الیور در تاریخچه مسابقات خود نوشت: «بازی‌ها بدون توجه به دگرگونی سیاسی و فرهنگی امپراتوری بریتانیا و همه تغییراتی که در جهان ورزش رخ داده است، ادامه یافته‌اند.»

نسخه بیست و دوم، مانند مهمانی که فراموش کرده بودید شریک زندگیتان ترتیب داده است، در روز پنجشنبه در بیرمنگام آغاز می شود و به مدت 12 روز در سراسر بی بی سی خواهد بود.

در بیرمنگام، آنها میزبان بزرگی هستند که احساس می‌کند برای لحظه‌های خود آماده است، تقریباً به همان روشی که منچستر در سال 2002 و گلاسکو در سال 2014 بودند. قرار بود بازی ها در دوربان برگزار شود که در سال 2015 به عنوان میزبان انتخاب شدند. این اولین باری بود که بازی ها در آفریقا برگزار می شد. اما فدراسیون بازی های مشترک المنافع دو سال بعد زمانی که دولت آفریقای جنوبی از افزایش بودجه 500 میلیون پوندی خودداری کرد، آنها را از بین برد.

این ارقام، از آنجایی که 500 میلیون پوند واقعاً پول زیادی برای خرج کردن در المپیک با نام تجاری خود به نظر می رسد، به عبارت به یادماندنی جان الیور، به عنوان «نمایش تاریخی یک ملت زمانی قدرتمند که کشورهایی را که از دست داده بود گرد هم می آورد. یافتن راهی برای شکست دادن به آنها یک بار دیگر.

با این حال، دولت بریتانیا بسیار مشتاق بود که وارد عمل شود زیرا به دنبال تغییر جهت خود پس از رفراندوم برگزیت بود و دوباره بیش از نیمی از آن را هزینه کرد. حداقل 778 میلیون پوند در انتظار ما هستیم. بازده ملموس عبارتند از مرکز جدید Sandwell Aquatics، استادیوم الکساندر بازسازی شده و بازسازی Perry Barr، اگرچه بخش بزرگی از این طرح اخیر به دلیل گرانی هزینه ها کنار گذاشته شد.

همچنین هزینه تمام بروشورهای حاوی وعده‌های موروثی مبهم در مورد افزایش متعاقب درآمد توریستی و رشد بلندمدت مشارکت ورزشی در میان جمعیت محلی را پرداخت کرد، که ممکن است ارزش کاغذ براقی که روی آن چاپ شده باشد یا نباشد.

بازی‌ها در سال‌های اخیر دوره‌ای از «جستجوی روح» را که رئیس فدراسیون بازی‌های مشترک المنافع، دیم لوئیز مارتین، توصیف می‌کند، پشت سر گذاشته‌اند، همانطور که ممکن است برای سازمانی که هدف اصلی آن در بیشتر قرن بیستم شستشوی ورزشی بود انتظار داشته باشید. شهرت امپراتوری بریتانیا

همانطور که CGF در وب سایت خود توضیح می دهد: “هیچ راه آسانی وجود ندارد که بگوییم کشورهای مشترک المنافع تاریخ چالش برانگیزی دارد که با ریشه های استعماری مرتبط است” (به آنها که به نظر می رسد راهی برای انجام آن پیدا کرده اند) اعتبار دارد. ظاهراً «کار برای تغییر تمرکز از هژمونی امپراتوری بریتانیا به صلح جهانی، پایداری مشترک و رفاه آغاز شده است».

CGF سعی کرده است بازی های مشترک المنافع را به عنوان جشنی از ارزش های مشترک به جای تاریخ مشترک، دوباره ابداع کند. همانطور که وزیر امور خارجه سابق سر مالکوم ریفکیند در سال 2011 گفت: «مشترک‌المنافع با مشکل بسیار مهمی مواجه است. مشکل خصومت یا تضاد نیست، بیشتر مشکل بی تفاوتی است. هدف آن زیر سوال رفته است، ارتباط آن زیر سوال رفته است و بخشی از آن به این دلیل است که تعهد آن به اجرای ارزش هایی که برای آن ایستاده است در چشم بسیاری از کشورهای عضو مبهم می شود.

تقریباً نیمی از این ایالت‌ها هنوز قوانین ضد دگرباش جنسی+ دارند. و خود کشور میزبان اخیراً مجبور شده است برای بازداشت و اخراج اعضای نسل ویندراش عذرخواهی کند.

با این حال، CGF تغییرات اساسی در بازی‌ها ایجاد کرده است تا همه را در کنار هم قرار دهد. نسخه بیرمنگام بزرگترین برنامه پارا اسپورت را تا کنون خواهد داشت، اولین رویداد مهم چند ورزشی خواهد بود که مدال های بیشتری برای زنان نسبت به مردان دارد و ظاهراً اولین رویدادی خواهد بود که کاملاً کربن خنثی است.

و برخلاف سیاست IOC مبنی بر ممنوعیت ژست های سیاسی در طول بازی های المپیک، CGF قوانینی را برای حمایت از حق اعتراض ورزشکاران در مورد مسائل اجتماعی ارائه کرده است. دستورالعمل‌های جدید آن بیان می‌کند که CGF «از بیان حمایت می‌کند و اعتماد دارد، احترام می‌گذارد و درک می‌کند که ورزشکاران ممکن است بخواهند ارزش‌های خود را بیان کنند». یک شبکه پراید راه اندازی شده است تا به ورزشکاران LGBTQ+ خود در انجام این کار کمک کند.

وقتی رابینسون بازی‌ها را راه‌اندازی کرد، کاترین مور مورخ نوشت: «امپراتوری به بازی‌ها نیاز داشت تا وحدت خود را دوباره تأیید و تعریف کند. آنها را می توان به عنوان گامی در جهت بازگرداندن اعتبار رو به افول آن در نظر گرفت.»

این در حال حاضر برای کشورهای مشترک المنافع نیز صادق است.