سوت پایان برای ‘un صورتی’: آخرین بازمانده روزنامه فوتبال بریتانیا بسته شد | روزنامه های منطقه ای و محلی

منآهسته ترین مرگ و میر بوده است، اما دیروز نسخه «شنبه پایانی» یک مؤسسه بریتانیایی منحصر به فرد همین خواهد بود. در حالی که در 20 سال گذشته، “uns” و “uns سبز” محبوب صورتی (و گاه به گاه آبی “un و buff” un) از شهرها و شهرهای سراسر کشور ناپدید شده اند، عصر شنبه پورتسموث پست ورزشی، 119 ساله، به عنوان آخرین روزنامه اختصاصی باقی مانده در روز مسابقه منتشر شد. اولین بار در سال 2012 تعطیل شد، اما به سرعت به درخواست پرشور طرفداران پومپی، باشگاه شهر جزیره دوباره احیا شد. این بار باید به مراسم ترحیم اعتقاد داشت.

با آن یک قرن خاطره جمعی خاص می گذرد: آن مراسم عصر شنبه که در ساعت 5.30 یا 5.45 به روزنامه فروشی محلی می رفتیم تا منتظر معجزه دنیوی یک دسته کاغذهای چاق که از پشت یک ون آویزان شده بود از سراسر شهر گزارش می داد. چیزی که فقط یک ساعت قبل به پایان رسیده بود، جوهر هنوز روی تیترهای بنرها لکه دار بود.

به طور کلی دو دسته از نوازندگان در صف روزنامه‌فروشی‌ها وجود داشت: بچه‌هایی مثل من که با دوچرخه به آنجا رفته بودند تا کاغذی بردارند تا با پدرشان به خانه ببرند تا گزارش‌های بازی خارج از خانه را با پدرشان تجزیه و تحلیل کنند (و بعداً برای بررسی پیامدهای آمار حضور و غیاب تعویض)، و مردانی با کلاه‌ها و کت‌های قدیمی فیلیپ لارکین در راه بازگشت به خانه از بوکی‌ها یا بوزر یا مسابقه، پاهای خود را در سرما می‌کوبند و غر می‌زنند که اواخر این هفته است و برای لحظه‌ای که می‌توانند بدوند بی‌صبر هستند. یک انگشت از امتیازات طبقه بندی شده پایین بیاورید و ببینید که آیا این بار اعداد استخرهای آنها بالاخره بالا آمده است یا اینکه حدس آنها Spot the Ball درست بوده است.

درست همانطور که لاتاری ملی برای استخرها انجام داد، اینترنت نیز مدت هاست که برای پینک ‘un انجام می دهد. انگیزه، عمدتاً در میان مردان و پسران، پدران و پسران، برای شایعات تیمی، رتبه بندی بازیکنان، حدس و گمان نقل و انتقالات، چیزی که در میخانه یا محل کار مورد بحث قرار می گیرد، کاهش نیافته است، اما اکنون به صرف چای در روز شنبه محدود نمی شود. مانند هر چیز دیگری، همیشه در جیب شما یا روی صفحه نمایش شما است، در ساعات اولیه بی خوابی قابل جستجو است و در یک ساندویچ ناهار می توانید توییت کنید. مانند همه اخبار، بدون لنگر از زمان و مکان اختصاص داده شده خود، صورتی یا سبز فیزیکی خود، کمی از جادوی خاص خود را از دست داده است.

وقتی با نیل آلن، سردبیر ورزشی در اخبار پورتسموث یک روز صبح در اواسط هفته گذشته، او به ناچار فقط یک نسخه از پومپی را برای وب سایت ارسال می کرد و قول داد که پس از اتمام آن ربع ساعت دیگر تماس بگیرد.

او بیش از 20 سال روی روزنامه شنبه کار کرده است. او در روزنامه فروشی منتظر رنگ صورتی بیرمنگام بود آرگوس ورزشیژانر اصلی، که برای اولین بار ایده استفاده از آن ساعت بین پایان مسابقات و باز شدن میخانه ها را برای گزارش در مورد استون ویلا (و رقبای بلک کانتری آنها) در سال 1882 داشت و تنها در سال 2006 متوقف شد.

آلن همیشه سعی کرده بود مقاله پورتسموث را بر اساس آن سنت الگوبرداری کند و اهمیت آن را یادآوری کند آرگوسپوشش بی‌نظیر مسابقات غیر لیگ محلی و ورزش‌های آماتور، کریکت در تابستان، راگبی پسران قدیمی، روشی که کل نردبان مسابقات یک شهر از سالن‌های محلی گل‌آلود تا استادیوم رده‌های برتر آراسته شده را می‌توان در یک مکان یافت.

امپراتوری رسانه ای روپرت مرداک در ابتدا برای روزنامه ها کار کرد. اصرار Sky Sports مبنی بر اینکه لیگ برتر در تمام هفته و نه فقط در ساعت 3 بعدازظهر یک شنبه برگزار می شود، باعث خمیازه بسیاری از صفحات پاستلی شد. اگر روزنامه‌فروشی‌ها در پایان مسابقه بسته می‌شدند، تولید روزنامه ورزشی برای شروع ساعت پنج فایده‌ای ندارد.

آلن می‌گوید: «وقتی پورتسموث در لیگ برتر بود، این دردسر بود، اما در لیگ‌های پایین‌تر هنوز ساعت 3 است.» مسئله واقعی آنلاین است. چه بچه‌ای را می‌توان متقاعد کرد که دوچرخه‌ای را بیرون بیاورد تا در سرما منتظر بماند تا چیزی بخرد که بتواند روی مبل به آن بچرخد؟

اجرای اولیه برای روزنامه پورتسموث در سال 2013 اتفاق افتاد، زیرا تعطیلی آن همزمان با خرید طرفداران پومپی بود که در معرض انحلال بود. را پست عصرانه به عنوان بخشی از آن لحظه احساسی دوباره متولد شد، روزنامه محلی با حامیان محلی پیوند برقرار کرد. این شرکت متعهد شد تا زمانی که طرفداران متعهد به خرید آن باشند، در تجارت باقی بماند و درصدی از قیمت فروش به باشگاه برگردد.

آلن می‌گوید که این بار واکنش‌های نوستالژیک مشابهی به اخبار مرگ وجود داشته است، اما عمدتاً از طرف هواداران باشگاه که از عدم پایبندی به معامله پشیمان شده‌اند. آلن می گوید: «فقط زمان تغییر فرا رسیده است. “تقصیر کسی نیست.”

یکی از چیزهایی که برای آلن و همکارانش تغییر نکرده است، آدرنالین سوت پایان است که همراه با گزارش مسابقات است، اما این روزها این یک تجارت کمی تنهایی است. او هنوز باید هزاران کلمه و رتبه بندی بازیکنانش را برای وب سایت در سوت پایان انجام دهد، اما این روزها فقط او و لپ تاپش هستند، هیچ حضور آرامش بخشی از کپی بر روی تلفن، قهقهه زدن به شوخی های شما، قهقهه زدن به رنگ ارغوانی شما وجود ندارد. نثر.

می‌توانید پیشرفت فناوری را در رسانه‌ای که اخبار به روزنامه‌های ورزشی می‌رسد اندازه‌گیری کنید. فرانک کیتینگ، عالی نگهبان نویسنده ورزشی، یک بار به یاد می آورد که چگونه قبل از اولین شیفت خود در شهروند گلاسترس pink’un، سردبیر دیکنزی روزنامه او را به پشت بام دفتر برد تا «بقایای در حال فرو ریختن کبوترخانه را که ده‌ها سال قبل، نسخه‌ای از روز مسابقه می‌رسید» به او نشان دهد. او به یاد یکی از آرنولد بنت افتاد داستان های پنج شهر، هنگامی که یک ویرایشگر فریبنده مجبور شد امتیازات را از پای یک پرنده باز کند: «Midland Fed: Axe Utd v Macclesfield Tn. مه Match Abandoned 3.45.

آلن می گوید این روزها تنها انگشتان دیوانه وار متعلق به اوست، زمانی که بدترین کابوس گزارشگر ورزشی رخ می دهد و یک گل تساوی در آخرین لحظه همه چیز نوشته شده را بیهوده می کند. او می‌گوید: «به جای صحبت کردن، وقتی در حال تایپ کردن هستید، بازنویسی بسیار سخت‌تر است.

اگر رسانه به طور مداوم در حال تکامل باشد، پیام تمایل دارد تا آشنا باقی بماند. نسخه نهایی از ایمیل به چشم انداز پورتسموث برای فصل آینده نگاه می کند، آخرین کلمه چاپ شده آن در باشگاه. اوضاع چگونه شکل می گیرد؟ من تعجب میکنم.

آلن اعتراف می کند: «خیلی امیدوارکننده نیست. فصل از هفته آینده شروع می شود و آنها حتی یک مهاجم ارشد را هم در کارنامه خود ندارند.