انقلاب موج‌سواری آرام زنان سریلانکا: «وقتی موج‌سواری می‌کنم، احساس بسیار قوی می‌کنم» | سری لانکا

جیشامالی سانجایا که در یک دهکده ماهیگیری کوچک در امتداد ساحل شرقی سریلانکا پارو می زند، اغلب در ساحل می نشست و به امواج پرهیاهو نگاه می کرد. او با حسادت تماشا می‌کرد که دیگران، از جمله پدر و برادرش، تخته‌های موج‌سواری را می‌گرفتند، پارویی می‌زدند و به دریا می‌رفتند و سپس سوار آن امواج به آرامی به ساحل می‌رفتند. او گفت: “در قلبم آرزویش را داشتم.”

اما به عنوان یک زن محلی، موج سواری برای او کاملاً خارج از محدوده بود. در جامعه محافظه کار سریلانکا، مکان زنان در خانه بود و تنها مردان یا گردشگران زن بودند که اجازه سوار شدن بر امواج مقدس در خلیج آروگام را داشتند که بهترین نقطه موج سواری سریلانکا محسوب می شد.

با این حال، اکنون، به عنوان یک مادر 34 ساله و با یک نوزاد دیگر در راه، سانجایا در خط مقدم یک انقلاب آرام موج سواری زن قرار دارد که نه تنها روستای او، بلکه کل کشور را فرا گرفته است. در سال 2018، او به راه اندازی اولین باشگاه موج سواری تمام زنانه سریلانکا در خلیج آروگام کمک کرد و در سال 2020 در اولین رده فقط زنان سریلانکا در مسابقات موج سواری ملی شرکت کرد. در ماه چهارم بارداری، او هنوز چندین بار در هفته به امواج می زند و قصد دارد پس از تولد نوزادش دوباره در مسابقه شرکت کند.

این در سال 2011 با ضربه یک همسایه آغاز شد. تیفانی کاروترز، علاقه‌مند به موج‌سواری و مادر دو فرزند که به تازگی از زادگاهش کالیفرنیا به خانه همسایه نقل مکان کرده بود، از سانجایا پرسید که آیا می‌خواهد برای موج‌سواری بیاید. کاروترز به او اطمینان داد که او فقط یک بار قبلاً آن را امتحان کرده بود، مهم نبود که یک تخته به او قرض می‌دهند و به او درس می‌دهند.

وقتی سانجایا طعم امواج را می‌دید، نمی‌توانست جلوی آن را بگیرد. او ثابت کرد که طبیعی است و پدرش را که زمانی موج‌سواری تدریس کرده بود و برادرش که قهرمان ملی موج‌سواری است، دنبال می‌کند.

او گفت: «وقتی موج‌سواری می‌کنم، برای من بسیار احساس خوشحالی است. من پر از این انرژی هستم، احساس می کنم خیلی قوی هستم. زندگی پر از این همه سردرد و مشکلات است، اما به محض اینکه وارد آب می شوم، همه چیز را فراموش می کنم.

با این حال، او با مخالفت شدید، به ویژه از سوی برادرش، مواجه شد. پدر و مادر آنها در هفت سالگی مرده بودند و او از خواهرانش محافظت می کرد و معتقد بود که جای آنها داخل خانه است.

سانجایا گفت: «برادرم به من گفت که فرهنگ ما این نیست که زنان موج سواری کنند، من باید داخل خانه بمانم و آشپزی و نظافت را انجام دهم. او که به سرسختی شهرت داشت، تصمیم گرفت او را نادیده بگیرد و در عوض، قرار ملاقات مخفیانه موج سواری را هماهنگ کند و در وقت ناهار وقتی برادرش در حال صرف غذا یا بیرون رفتن در سحر بود، به ساحل می رفت.

در سال 2015، پس از علاقه زنان دیگر در روستا، کاروترز تصمیم گرفت رویدادی را برای آموزش موج سواری به دختران محلی بیشتری در خلیج آروگام برگزار کند. او و سانجایا خانه به خانه رفتند و با زنان و خانواده‌هایشان صحبت کردند تا آنها را متقاعد کنند که با هم بیایند.

در ابتدا بسیاری از والدین تمایلی نداشتند، از امنیت می ترسیدند و موج سواری به معنای مهمانی، مواد مخدر و الکل است، یا اینکه در جامعه ای که هنوز هم دیدگاه های قدیمی از پوست روشن برابر با زیبایی را نشان می دهد، قرار گرفتن در زیر نور خورشید پوست دخترانشان را تیره می کند. سانجایا گفت: “ما به آنها گفتیم که هرگز کاری که به فرهنگ ما بی احترامی کند انجام نمی دهیم.” ما بیکینی نمی‌پوشیم، مشروب نمی‌خوریم، فقط وارد امواج می‌شویم.»

اولین رویداد آنقدر محبوب شد که تصمیم گرفتند آن را به یک گردهمایی هفتگی تبدیل کنند. اما زمانی که شایعات و مخالفت های محلی شروع به چرخش کرد، کاروترز توسط هیئت گردشگری سریلانکا به داخل کشیده شد. او گفت: «آنها من را متهم کردند که می‌خواهم فرهنگ را تغییر دهم، که دختران در سریلانکا موج‌سواری نمی‌کنند و اگر می‌خواهم به خانواده‌هایشان کمک کنم باید به آنها چرخ خیاطی بدهم». آنها تهدید کردند که اگر ببینند که من به دختران درس موج سواری می دهم، خانواده ام را از کشور بیرون خواهند کرد.

پلیس همچنین شروع به بازجویی از اعضا کرد و پرسید که آیا کاروترز به آنها الکل و مواد مخدر می‌داد یا نه، و بیش از نیمی از دختران دیگر شرکت نکردند. اما زنان باقیمانده به جای توقف کامل، کلوپ خود را به زیر زمین بردند و مخفیانه در ساحل همدیگر را ملاقات کردند و به سفرهای موج سواری مخفیانه به سایر نقاط جزیره رفتند.

سرانجام در سال 2017، پس از راه اندازی فدراسیون موج سواری سریلانکا، مسیری برای باشگاه موج سواری رسمی آنها ایجاد شد و در آگوست 2018 باشگاه موج سواری دختران آروگام بی متولد شد.

آنها اکنون حدود دوازده عضو اصلی دارند، از سنین 13 تا 43 سال. اگرچه آنها بسیاری از تابوهای محلی را شکسته اند، بسیاری از زنان هنوز با واکنش شدید خانواده ها و جوامع خود مواجه هستند. ناندینی کانشلینگام، مادر چهار فرزند 43 ساله که شوهرش در سال 2011 خودکشی کرد، گفت که او به دلیل مادر بودن و بیوه بودن در سن 40 سالگی روی تخته موج سواری آنقدر بدنام شده است که تقریباً چندین بار باشگاه را ترک کرد.

اما کانشلینگام که به اصرار زنان دیگر اصرار داشت، گفت که موج سواری به او روح تازه ای بخشیده است. او گفت: «این بچه‌هایم بودند که آمدند و مرا به سمت امواج هل دادند. “بعد از مرگ شوهرم بسیار غمگین بودم و همه چیز بسیار سخت بود، اما موج سواری باعث شد دوباره احساس خوشحالی کنم.”

آمو آناداراسا، 14 ساله، یکی از جوان ترین اعضای باشگاه، گفت که در مدرسه بی رحمانه مورد تمسخر قرار گرفته است. “دوستان من در مدرسه با من در مورد آن دعوا می کردند، آنها می گفتند “چرا موج سواری می کنی؟” و مرا پسر صدا کن،» او گفت. اما هنگامی که او عکس‌های موج‌سواری خود را در یک روزنامه محلی به دوستانش نشان داد، آنها تحت تأثیر قرار گرفتند. او گفت: “اکنون آنها می دانند که من موج سوار خوبی هستم.” فقط کاش دختران بیشتری موج سواری می کردند.»

اکثر زنان گفتند که یاد گرفته‌اند انتقادات را کنار بگذارند و دیده‌اند که شوهران، اعضای خانواده و جامعه‌شان برنده شده‌اند. مونا نادیا پولانتیرام، 35 ساله، مادر دو فرزند، پس از مرگ مادرش در سونامی سال 2004 که سریلانکا را ویران کرد، از دریا وحشت کرده بود. اما پس از به دنیا آوردن فرزند دومش، دوستان او را متقاعد کردند که موج سواری را امتحان کند و او از اینکه احساس کرد ترسش به تدریج از بین می رود، شگفت زده شد. حالا او مرتباً به دنبال امواج بزرگ است، گاهی اوقات با دخترش.

او گفت: “مردم همیشه از شوهرم سوال می کنند و می پرسند که چرا من فقط در خانه نمی مانم و مادری آرام و خوب نیستم.” به این افراد می گویم: من در حال حاضر یک مادر هستم، موج سواری این را تغییر نمی دهد. وقتی در اقیانوس هستم به هیچ چیز فکر نمی‌کنم جز اینکه موج بی‌نقص را بگیرم.»

برای سانجایا، بزرگترین پیروزی او جلب رضایت برادرش بود. در Main Point، جایی که امواج اغلب دو متر ارتفاع دارند، اغلب می‌توان این جفت را در حال موج‌سواری با هم دید.