دیدگاه گاردین در مورد اقتصاد بریتانیا: چه آشفتگی بزرگی | سرمقاله

دبلیواقتصاد بریتانیا در یک آشفتگی قادر مطلق است. برای نقل قول تنها چند داستان از این هفته: تورم روز چهارشنبه به بالاترین حد خود در 40 سال اخیر رسید و اندرو بیلی، رئیس بانک مرکزی انگلیس، هشدار داد که با آن مواجه است. “بزرگترین چالش” در کنترل قیمت ها، و نرخ بهره می تواند در ماه آینده نیم درصد افزایش یابد. در همین حال، اقتصاددانان بانک سرمایه گذاری UBS بر این باورند که ۹۹ درصد از کارگران بریتانیایی در حال بدتر شدن هستند و دستمزد آنها با قیمت غذا، انرژی و بنزین همخوانی ندارد.

جدیت این لحظه قابل اغراق نیست. تا پایان ماه اوت، سازمان نظارت بر انرژی Ofgem سقف قیمت جدید خود را برای قبوض سوخت تعیین خواهد کرد. با توجه به روندهای فعلی بازار، احتمالاً محدودیت سالانه میانگین قبض انرژی خانوار را به 3244 پوند افزایش می دهد. این افزایش 65 درصدی در سقف فعلی است، بنابراین خانواده ای که 100 پوند در ماه پرداخت می کند، 165 پوند پرداخت می کند. تحلیلگران بازار معتقدند که به راحتی می تواند در سال جدید افزایش یابد. این امر بیش از 400 پوند کمک هزینه انرژی برنامه ریزی شده دولت را می بلعد. و قیمت انرژی در کجا افزایش می یابد، قیمت مواد غذایی و هزینه سایر کالاها و خدمات نیز به همین ترتیب است. برای دولتی که بیشتر سال جاری را صرف مدیریت بحران کرده است و در ماه سپتامبر با نخست‌وزیر و کابینه جدید ظهور خواهد کرد، رسیدگی به یک دستور کار سیاستی بسیار فوری و فراگیر به اندازه نجات یک قایق در طوفان سخت خواهد بود. . محتمل ترین نتیجه باید این باشد که غرق شود.

دور از وست‌مینستر، تعداد بی‌سابقه‌ای از خانواده‌ها زمستان امسال را بین سرمازدگی و گرسنگی انتخاب می‌کنند. بسیاری دیگر چاره ای جز کاهش شارژ مجدد خودرو و خرید لباس های مدرسه یا پوشک ندارند. مارتین لوئیس، کارشناس امور مالی شخصی، وقتی درباره ناآرامی‌های مدنی هشدار می‌دهد، خانواده‌ها فقط قبض‌های آب و برق خود را پرداخت نمی‌کنند، زیاده‌روی نمی‌کند. بریتانیا پس از سقوط، اعتراضی شبیه به اعتراضی که نمی‌تواند بپردازد، نمی‌پردازد، نداشته است. جلیقه های زرد فرانسه اما – پس از 15 سال فشار مکرر بر استانداردهای زندگی، آشفتگی ناشی از کووید و خواری که اکنون وست مینستر در آن به سر می برد – چشم انداز یک فرد باید ذهن سیاستمداران و سیاست گذاران را متمرکز کند.

چیزی که بسیار نگران کننده است این است که به نظر می رسد طبقه سیاسی و اقتصادی بریتانیا به این وضعیت جدید مانند همیشه با همان لنزهای خراشیده و مه آلود نگاه می کند – و همان راه حل های شکست خورده قدیمی را پیشنهاد می کند. در خیابان Threadneedle، آقای بیلی در مورد مارپیچ قیمت دستمزد – حتی زمانی که دستمزدها در حال کاهش است – هشدار می دهد. او و تیمش در حال افزایش نرخ های بهره هستند که هیچ کاری برای سرکوب افزایش قیمت جهانی نفت انجام نمی دهد، اما تقاضا را در بریتانیا خفه می کند.

در وایت هال، وزرا و نارنگی های وزارت خزانه داری به نظر نمی رسد درک کنند که آنچه در حال حاضر مورد نیاز است، هزینه هایی است که ابتدا متوجه فقیرترین خانوارهای بریتانیا می شود و سپس به بخش های دولتی افزایش عادلانه دستمزد می دهد. در عوض، آنها ریاضت اقتصادی و افزایش ناچیز دستمزد را پیشنهاد می کنند که باید با کاهش خدمات عمومی پرداخت شود.

با این که همه اینها تاریک به نظر می رسند، باید یک چیز را به خاطر بسپاریم: بریتانیا و اروپا در 100 سال گذشته شرایط بدتری را پشت سر گذاشته اند و این کار را با شکستن عقاید اقتصادی و سیاسی انجام داده اند. این چیزی است که در حال حاضر مورد نیاز است: پایان دادن به تاچریسم با خلبان خودکار و یک دولت فعال، تخیلی و دلسوز.