تراژدی ها در بازگشت تلخ استرالیا به پاکستان سایه افکندند | کریکت

دبلیووقتی شروع شد، این روز قرار بود روزی از نشاط باشد. بازگشت استرالیا به کریکت در پاکستان پس از 24 سال طولانی. ورزشگاه راولپندی در خارج از اسلام آباد. جمعیت کاملی برای دیدن یک تیم تور که از انتزاع به واقعیت می روند وارد می شوند. چیزی تاریخی، چیزی برای نشان دادن. جمعه بود، مرکز نماز مسلمانان، با یک استراحت طولانی ناهار که قلب معنوی را به روز می بخشید. تندی نیز وجود داشت که نشان دهنده از دست دادن راد مارش بود. مرگ او با محاسبات اولیه زندگی ما مطابقت داشت: 74 سال زندگی کرد، از خیلی ها جوان تر، اما یک زندگی خوب پشت سر او با بسیاری از ماجراهای ناگوار زنده ماند.

پس بالا بردن ارواح باقی ماند. چیزی از دایره مرگ و زندگی وجود داشت، از خداحافظی های عاشقانه در یک جهت در حالی که چیز جدیدی شروع می شود. تا بعد از ظهر افزایش یافت، زیرا جمعیت بعد از نماز به داخل سرازیر شدند تا ببینند که جایگاه افتتاحیه آنها از 100 عبور می کند، سپس جفت بعدی آنها همین کار را انجام می دهند. یک قرن برای امام حق، کسی که به لطف عمویش، انظامام، چه خوب و چه بد به تاریخ گره خورد. گذشته از زمان حال صحبت می کرد، حتی زمانی که پاکستان به دنبال حرکت فراتر از گذشته خود بود.

این خبر منتشر شد: یک بمب، یک مسجد در پیشاور، خشونت فرقه ای با هدف اقلیت شیعه. تعداد کشته شدگان 30 نفر و تعداد بیشتری نیز در راه است. و در عین حال، برای هرکسی که در اسلام آباد رانندگی می کند، این یک شهر معمولی است، یک مکان زیبا با دانش آموزان و کافی شاپ ها و بازارهای خیابانی محصور در کوه ها، جایی برای وحشت. همانطور که برخی از کسانی که در آنجا زندگی می کردند گفتند، جهان پر از وحشت و زیبایی است. اولی فقط متعلق به کشور ما نیست، دومی را هم ما داریم.

پس سعی می‌کنی به بالابردن ادامه بدهی. وقتی به یک استادیوم شلوغ نگاه می‌کنید، هزاران نفر در صندلی‌های رده‌بندی‌شده که در هر زایمان صدایشان را تشویق می‌کنند، در شیپور خود می‌نوازند، و برای کسی که در کنار مرز به زمین می‌رود، تایید می‌کنند، آسان‌تر است. وقتی با کسانی از این شهر صحبت می کنید که به شما می گویند این لحظه برای آنها چه معنایی دارد، راحت تر است. در این مکان، شادی خام انسان در اطراف است. ممکن است به خودتان بگویید یک روز غم انگیز و یک روز شگفت انگیز می تواند همزمان اتفاق بیفتد. هر لحظه این کار را می کنند. این ماهیت هستی است.

در نهایت ما که مسابقه را پوشش می‌دادیم داخل ماشین‌ها جمع شدیم تا به خانه برگردیم. می‌توانیم به یک هشدار فکر کنیم: حداقل برای کریکت، آن روز چیز خاصی بود. چیزی برای گرم کردن قلب در دنیایی که به آن نیاز دارد، چیزی برای مقابله با آن دسته از مردمی که در عوض فقط می خواهند سرما ایجاد کنند. در حالی که بزرگراه زیر لاستیک‌هایمان زمزمه می‌کرد، با خواب‌آلودگی به داخل، به تلفن‌ها نگاه کردیم. دیدم که قطعات پیام ها شروع به تشکیل یک کل کردند. پلک زد و دیدم هنوز آنجاست. در روز خداحافظی یکی از بازیکنان عزیز، اینجا دیگری بود. شین وارن، حمله قلبی، 52.

این به هیچ حسابی نمی خورد. شاید تعصب نسلی باشد، اما هرکسی که بازی وارن را دید می‌تواند نسل خود را با آن تعریف کند. آن‌هایی که در هر سنی بودند، در دهه‌های 1990 و 2000 دوباره کودک شدند و شعبده‌بازی را تماشا کردند که تنها کارش لذت بود. نه برای روح های بیچاره در انتهای دیگر زمین، بلکه برای همه کسانی که در حال تماشا هستند. Warne بازی بود، در حالی که آن را چیزی جدید ساخت. وارن همیشه آنجا بود، استانداردی که هیچکس نمی توانست آرزوی نزدیکی به آن را داشته باشد. وارن، رک و پوست کنده، قرار بود برای همیشه زنده بماند. او به نوعی انجام خواهد داد، اما اکنون متوجه می شود که او نیز چنین نخواهد کرد.

در گوشه ای از راهروها در جایگاه بزرگ راولپندی، مردم روی مربع های فرش زانو زده و رو به مکه بودند. در سکوها، جمعیت بعد از مسجد ظهر 10 برابر افزایش یافت. در یکی از برج‌های نورانی، چند شکارچی عظیم الجثه – شاهین یا شاهین – هرازگاهی از زیر بشکهای بیرون می‌آیند تا روی زمین بچرخد، در کمان‌های بال‌های سفت و بزرگ برای شکار طعمه حرکت می‌کند و بر جریان‌های آب‌های مزرعه سوار می‌شود. در حالی که سایه اش در زیر قدم می زد. زندگی ادامه دارد و مرگ ادامه دارد و آنها با هم حرکت می کنند، یکسان و یکسان. هنگامی که امام کار طولانی خود را تا اولین قرن آزمایش خود به پایان رساند، به جشن چرخیدن دست و پا برخاست. ازهرعلی را در آغوش گرفت. سپس دور شد تا زیر آفتاب غرب زانو بزند، پیشانی‌اش را به علف‌های سبز و خنک در نماز فشار داده بود.