تلاش ریکی هندرسون برای احترام و طلوع عصر پول های بزرگ MLB | MLB

ببازیکنان آس بال بچه های معمولی نبودند، اما در سال 1974 آنها فقط کمی بیشتر از سه برابر درآمدی که یک خانواده متوسط ​​آمریکایی برای تماشای بازی آنها به خانه می آورد، درآمد داشتند. در آن سال، همان سالی که ریکی هندرسون 16 ساله شد، متوسط ​​درآمد خانوار در ایالات متحده 11000 دلار بود. میانگین حقوق لیگ برتر 35000 دلار بود. هنک آرون در آخرین سال یک قرارداد سه ساله 600000 دلاری بود که با امضای آن او را به پردرآمدترین بازیکن تاریخ بازی با 200000 دلار در هر فصل تبدیل کرد. یک سال قبل، ویلی میز بازنشسته شد. میز به حرفه 22 ساله و جذاب خود پایان داد و هرگز بیش از 180000 دلار در سال درآمد نداشت. همیشه چیزهای پرت وجود داشتند – چند بازیکنی که از چیزی که یک کارگر آمریکایی به خانه می آورد کوتوله می کردند، مانند بیب روث که در سال های رکود بزرگ 1930 و 1931 80000 دلار در سال درآمد داشت.

افراد دورتر بچه‌های کوه المپوس بودند، با این حال، افرادی مانند آرون و میز، دی ماجیو و ویلیامز، که بهترین‌هایی بودند که تا به حال بیسبال بازی کردند – و در نزدیکی یا در پایان دوران حرفه‌ای خود بیشترین پول را به دست آوردند.

با اینکه بازیکنان بازی بودند، اما در سود شریک نبودند. با این حال، عموم مردم به ندرت همدردی می کردند، زیرا اکثر طرفداران می کشند تا بتوانند فقط یک بار – فقط یک بار! – همانطور که رجی در ورزشگاه تایگر وقتی داک الیس را از روی ترانسفورماتور در بازی ستارگان 1971 درآورد، به توپ ضربه زد، یا برای شنیدن صدای نفس های جمعیت برای آنها همان طور که برای ریکی وقتی انگشتانش تکان می خورد و پاهایش این کار را انجام می داد. کشش شکارچی… و… بام! – او رفته بود.

بازیکنان به شهرت رسیدند، دختران تشویق شدند و تمام دنیا نام آنها را فریاد زدند. برای جو معمولی، چرخ‌دنده گمنامی که هر روز در اتاقک بدبخت خود کار می‌کرد و به معنای واقعی کلمه مجبور بود فقط برای دریافت حقوق 25 دلاری در هفته التماس می‌کرد، تحسین به اندازه کافی غرامت بود. برای مردم، صرف نظر از دستمزد، بازیکنان همیشه خوش شانس بودند. هر بار که از تجارت چند میلیون دلاری بیسبال به عنوان یک بازی کودکانه یاد می شود، این موقعیت تقویت می شود، و بدتر از آن، هر بار که خود بازیکنان در آن غرق می شوند، ماروین میلر، مدیر اجرایی اتحادیه بازیکنان بیسبال لیگ بزرگ، خشمگین می شود. شیرین و دوست داشتنی بازی را سر و صدا کرد و به دنیا گفت که آنقدر بیسبال را دوست دارند که می توانستند رایگان بازی کنند.

در روز افتتاحیه در سال 1984، ریکی 25 ساله بود و میانگین درآمد خانواده آمریکایی دو و نیم برابر افزایش یافته بود، به 26430 دلار … اما میانگین حقوق لیگ بزرگ؟ الان بود 12 بار بالاتر، در 329000 دلار. بازیکنان جنگیده بودند و آزادی خود را از بند ذخیره ای که آنها را مادام العمر به یک تیم محدود می کرد، به دست آورده بودند، و با آژانس آزاد – آژانس رایگان مخوفی که حتی بازیکنان هم با شست و شوی مغزی فکر می کردند اگر متوجه شوند بازی را از بین می برد – پول واقعی به دست آمد. . این پول واقعی یک بازار آزاد بود – بازاری که اکنون مال او بود، خودساخته، شما ارزش هر چیزی را دارید که کسی مایل به پرداخت آن است. این نوعی سرمایه داری بود که آمریکایی ها همیشه می گفتند که قسم می خوردند، و آنها هم انجام داد به آن سوگند یاد کنید – تا زمانی که دیدند این لباس ها حاضرند به ورزشکاران حرفه ای چه پولی بدهند (برای انجام یک بازی بچه گانه!).

زمانی که دیک ماس برای انجمن بازیکنان لیگ برتر بیسبال زیر نظر میلر کار می کرد، از تغییر درک این ورزشکار می ترسید و حق داشت: با افزایش پول، عصبانیت نیز افزایش یافت. ماس از این می ترسید که هر چه بازیکنان بیشتر درآمد داشته باشند، انسان کمتری برای مردم خواهند بود. از آنجایی که آنها پول بیشتری به دست می آوردند، از طرفداران انتظار می رفت که بازیکنان بی نقص باشند، و حتی مربیان و همتایان که باید بهتر می دانستند – آنها بازی کرده بودند یا در بازی مربیگری کرده بودند و از نزدیک می دانستند که واقعا چقدر دشوار است – همین انتظار را داشتند. با چنین پولی، بچه ها باید هر فصل 0.600 بزنند، حتی اگر هیچ کدام از آن ها اینطور نبود. حقوق سالانه یک بازیکن 100000 دلار (مضحک!)، 1 میلیون دلار (برای بازی کردن) باشد. بیسبال؟) یا 40 میلیون دلار (هرگز همیشه اتفاق خواهد افتاد!)، محاسبات اساسی بازی تغییری نداشت: بهترین بازیکنان بازی در 30 درصد مواقع ضربه می‌خوردند، و بهترین تیم‌ها، خواه دستمزدشان 10 میلیون دلار باشد، 50 میلیون دلار یا 350 میلیون دلار، قرار بود بین 95 تا 105 بازی پیروز شوند. تیم ها از دهه 1870 بیسبال بازی می کردند و تنها 6 تیم در تاریخ تاکنون 110 بازی یا بیشتر را در یک فصل برده اند.

این ماهیت این ورزش بود و هیچ مقداری از پول بازیکن آزاد یا صاحبان پرچم نمی توانست این حساب را تغییر دهد. همیشه موضوع پول بود، اما هرگز به اندازه زمان ریکی. دستمزدها سد صوتی درک مطلب را شکسته بود. (او می سازد چگونه خیلی) پس از اعتصاب 1981 مردم همچنان نسبت به بازیکنان تلخ بودند و مالکان به جای استقبال از افزایش ارزش تیم هایشان، نقشه انتقام گرفتند. عموم مردم گفتند برایشان مهم نیست که چه کسی مقصر بوده است – با این حال همیشه راهی برای سرزنش بازیکنان پیدا می‌کردند و در مورد هر رکوردشکنی جدید هم عصبانی و هم ناباور بودند. این کسی نبود که پول در می آورد. این خود پول بود. «هواداران مجذوب پول بودند. روی آیزنهارت، رئیس سابق A به یاد می آورد. “اما اکنون کیسی فقط به این نتیجه نمی رسد. هیچ شادی در مادویل وجود ندارد. این “تو زدی – و تو یک احمق لعنتی” است.

افزایش حقوق ها خیلی شدید بود و همینطور عمومی. در دنیای واقعی، زن پایین سالن ممکن است داشته باشد مشکوک همکاران مرد او چقدر بیشتر درآمد داشتند، اما در ورزش همه می دانست. نزدیک به پایان تمرینات بهاری، آسوشیتدپرس، اخبار ورزشی، و بعداً USA Today لیست حقوق و دستمزد تیم و دستمزد هر بازیکن را چاپ می کرد. این اطلاعات طرفداران را مجذوب و خشمگین کرد، آنها اکنون احساس ناعادلانه سرمایه داری را که عمیقاً پذیرفته بودند، احساس می کردند، به ویژه وقتی که می دیدند دستمزدهای خود کاهش می یابد، نمی توانند به این روند ادامه دهند، یا بدتر از آن، زمانی که اتحادیه هایشان نمی توانستند از آنها محافظت کنند و اخراج ها رخ داد. اعلام کرد. مردم همچنین از بازیکنان می خواستند که دستمزدهای خود را نه با حقوق یکدیگر، بلکه با آنچه که طرفداران ساخته اند مقایسه کنند. A برای فصل 1984 به ریکی 950000 دلار پیشنهاد داد. ریکی 1.2 میلیون دلار می خواست. از اولین قرارداد پنج سال قبل، دستمزد ریکی بیش از 5300 درصد افزایش یافته بود. با 1.2 میلیون دلار، درصد افزایش نسبت به زمانی که او وارد لیگ شد بیش از 6700 درصد بود.

از همان ابتدای بازی بیسبال، زمانی که تامی ویلکرسون مجبور شد به ازای هر پایگاهی که می دزدد، یک چهارم به او رشوه می داد تا او را به زمین بازی برساند، درصد افزایشی که از بازی بیسبال به دست می آورد، بود. 480 درصد در سال‌های بعد، زمانی که عموم مردم با مشاجره‌ها بر سر ارقام نجومی دلار گیج می‌شدند، واکنش بازیکنان به یک کلیشه تبدیل می‌شد. بحث پول نیست، آنها می گفتند، و هواداران چشمان خود را می چرخانند و قول می دادند که دیگر هرگز بیسبال تماشا نکنند – درست قبل از اینکه در مسابقه پرچم دیگری مکیده شوند.

ریکی متفاوت بود. داوری در مورد احترام بود. هر سال که او در لیگ‌های بزرگ حضور داشت، احساس می‌کرد که باید برای پولش بجنگد، حتی زمانی که اعداد و ارقام ثابت می‌کرد او دقیقاً همان کاری را که از او خواسته شده بود انجام داده است – و بیشتر. او باید فقط برای مبارزه می کرد رسیدن در لیگ های بزرگ، زمانی که Aها مستقیماً او را از تمرینات بهاری در سال 1979 ارتقا نمی دادند. احترام از طریق پول حاصل می شد. پول به او گفت که دفتر A در مورد او چه اعتقادی دارد، اما همچنین نشان می دهد که او در کنار همسالانش چه جایگاهی دارد – و به او آنچه که A در مورد او فکر می کند بازی او را تحقیر می کند. عموم مردم اغلب زمانی که ورزشکاری اعلام می‌کرد که مشکل آنها پول نیست، تمسخر می‌کردند، و مطمئناً در حالی که ریکی بهتر از هر کسی می‌دانست که اکنون ۵۴ برابر درآمدی که به‌عنوان یک تازه‌کار فقط پنج سال قبل از آن به دست می‌آورد، کسب درآمد می‌کند، او او را مقایسه نمی‌کند. حقوقی که زمانی می‌گرفت، اما به نرخی که برای بازیکنان ستاره‌دار افزایش می‌یابد.

چه او یک تازه کار یا یک افسانه بود، این پول بود که به او سوخت. سال‌ها بعد، در سال 1989، پس از اینکه سرانجام قهرمان شد، زمان آن فرا رسید که پول نقد شود. هدف او در حالی که دنیای بیسبال آماده فرود آمدن به هتل وسیع اوپریلند در نشویل بود، حرف این بود که داجرز که در دو دهه پیش در آن شکست خورده بودند، قرار بود دوباره در ریکی به میدان بروند. ریکی می خواست در اوکلند بماند. سندی آلدرسون، مدیر کل تیم، به نویسندگان گفت: “او بیش از یک سال می خواهد، و او افزایش قابل توجهی می خواهد، که جای تعجب نیست.”

در 22 نوامبر 1989، کربی پوکت، بازیکن خارج از زمین، اولین بازیکن تاریخ بیسبال بود که با امضای قراردادی سه ساله به مبلغ 10 میلیون دلار با دوقلوها، میانگین دستمزد سالانه 3 میلیون دلاری داشت. شش روز بعد، در 28 نوامبر، ریچی برای و آلدرسون بر سر یک معامله بزرگ برای ریکی به توافق رسیدند: چهار سال و 12 میلیون دلار – بالاترین قرارداد در بازی. پس از شک و تردید در نیویورک، تسلط بر سیزن پس، سرانجام این کار را انجام داد: چهار سال، 12 میلیون دلار. تضمین. بند عدم تجارت پردرآمدترین مرد بازی. این پول فوق العاده بود. این پول پاکسازی بود. یک ضربه‌گیر سرآمد بازار را رهبری می‌کرد. هیچ کس قبلا این کار را نکرده بود.

ممکن است 30 ثانیه طول بکشد. ریکی به معنای واقعی کلمه به مدت 48 ساعت بالاترین بازیکن بازی بود. دو روز پس از قرارداد او، فرشتگان با یک پارچ، مارک لنگستون چپ دست، قراردادی پنج ساله امضا کردند. 16 میلیون دلار قرارداد. در بازه زمانی نه روز، بیسبال سه بار رکورد قرارداد خود را شکست. پس از قرارداد لنگستون، دیو استوارت خواهان تمدید قرارداد بود – این هم در مورد احترام بود. در هفته های اول ژانویه، اریک دیویس قراردادی سه ساله به مبلغ 9.3 میلیون دلار با قرمزها امضا کرد که بالاتر از دستمزد سالانه ریکی بود. در همان هفته، A’s به استوارت یک تمدید دو ساله با 3.5 میلیون دلار در سال داد – بالاتر از ریکی. یک هفته بعد، جاینتز به ویل کلارک، MVP لیگ ملی خود، یک تمدید 4 ساله به مبلغ 15 میلیون دلار داد که بالاتر از ریکی بود. یک ماه پس از پرتاب آخرین زمین مسابقه، ریکی پردرآمدترین بازیکن این بازی بود. یک ماه قبل از اولین زمین تمرین بهاره، او سومین بازیکن پردرآمد در کد منطقه خود بود. ریکی عصبانی شد.

“هرگز یک چیز را در مورد ریکی دست کم نگیرید – همیشه در مورد پول است. همیشه. همیشه،استوارت به یاد آورد. “من برای پول بازی نمی کردم. من بازی کردم تا مطمئن شوم مردم می دانند که من بازی را انجام می دهم. می‌خواستم اسم لعنتی‌ام شناخته شود، که اگر می‌خواهی بگذاری نام آن پرتاب‌کننده‌های دیگر از زبانت برود، اسم من را فراموش نکن.»

مایک نوریس، هم اتاقی سابق ریکی در جرسی سیتی در لیگ‌های کوچک و برنده 20 بازی در لیگ‌های بزرگ، همیشه دیدگاهی آسان‌تر و فلسفی‌تر از داوری و به طور کلی پول داشت. ساختار نشستن روبروی کارفرما ممکن است احساس خصومت داشته باشد، و در واقع اینطور بود: تیم مخالف پرداخت مبلغی به بازیکنی که معتقد بود ارزشش را دارد بحث می‌کرد – بازیکنی که بعد از جلسه دادگاه حالا انتظار می‌رفت لباس را بپوشد و بدنش را ببندد. الاغ برای تیم میزبان که به تازگی استدلال کرده بود که او ارزش چیزی را که می خواهد ندارد. نوریس، با این حال، خط نقره‌ای وضعیت را دید: ریکی با کاهش دستمزد مبارزه نمی‌کرد – تیم‌ها می‌توانستند بازیکنی را با اسلش 25 درصدی ضربه بزنند – و در واقع A’s افزایش 150,000 دلاری پیشنهاد می‌کردند. ریکی یک مورد بزرگتر می خواست.

نوریس گفت: «داوری هرگز مرا آزار نداد. «هی، بدون احساسات سخت. آن طور که دیدم، یا قرار بود ثروتمندتر از خواب بیدار شوم – یا ثروتمندتر.»