اعترافات یک قاتل سیاسی

لیس اسمیت مشاور سیاسی پدربزرگ شما نیست.

او حتی در مهمانی خودش از آرنج زدن نمی ترسد، اما درون گرا نیز هست – و نسبت به آنچه که معتقد است دموکرات ها برای پیروزی باید انجام دهند، عذرخواهی نمی کند.

اسمیت به عنوان یک اسلحه سیاسی اجیر شده در ارتباطات برای یک سری از نام‌های مطرح در سیاست دموکرات کار کرده است: باراک اوباما، اندرو کومو، پیت بوتیگیگ، کلر مک‌کاسکیل، تری مک‌آلیف، جان کورزین.

و در کتاب خاطرات جدید خود، بررسی آنچه او «سبک زندگی دوره گرد» خود در سیاست می نامد، از صحبت صریح در مورد آنها ابایی ندارد.

برای مثال، همانطور که در گزیده ای منتشر شده توسط پولیتیکو به تفصیل شرح داده شده است، او تجربه خود را در کمک به دفاع از فرماندار نیویورک، اندرو کومو، به عنوان اتهامات سوء رفتار جنسی علیه او و اینکه چگونه او و سایر دستیارانش در نهایت احساس “خیانت و گمراهی” توسط او کردند را شرح می دهد.

اسمیت می‌گوید که کتاب «هر سه‌شنبه: داستان عشق سیاسی» را زمانی شروع کرد که در بدترین مرحله همه‌گیری ویروس کرونا، زمانی که بسیاری از مردم در خانه‌هایشان گیر کرده بودند، زمان را در دست گرفت.

اسمیت به‌عنوان کسی که در سن 20 سالگی بدون کتابچه راهنما یا راهنما وارد سیاست شد، این کتاب را نیز برای خود جوانتر نوشت.

اسمیت 39 ساله که در برانکسویل، نیویورک بزرگ شد و اکنون در دهکده غربی منهتن زندگی می کند، به یاد می آورد: «احساس پریدن از روی صخره بود. هیچ کس که من می شناختم تا به حال یک عامل سیاسی نبوده است.»

اسمیت که از آن زمان در محافل سیاسی به یک شهرت جزئی تبدیل شده است، گفت که در زمان ملاقاتش با الیوت اسپیتزر، فرماندار سابق نیویورک، “مجبور شده بود که عمومی تر باشد”.

مطبوعات پرخاشگر تبلوید منهتن به رابطه آنها نفوذ کردند و در تعطیلات با هم دو نفر را شکار کردند و عکسها را در صفحات اول پخش کردند. بیل دی بلازیو، شهردار نیویورک که در آن زمان به عنوان سخنگوی کمپین انتخاباتی برای او کار می کرد، او را اخراج کرد.

او گفت که این تجربه هولناک، در حالی که تقویت می‌کرد که «به صراحت بگویم، اگر نقشی عمومی‌تر داشتم، من را دیوانه می‌کرد»، به او کمک کرد مشاور بهتری شود. او گفت که «کمی بیشتر همدلی» برای انواع کوچک‌ترین‌ها و کاندیداهای نظارت رسانه‌ای باید در مسیر مبارزات انتخاباتی مدرن تحمل کنند.

لیس و شهردار پیت

در فصلی که پیش از انتشار با نیویورک تایمز به اشتراک گذاشته شده است، اسمیت با شور و شوق در مورد نامزدی ریاست جمهوری 2020 پیت بوتیگیگ، که اکنون وزیر حمل و نقل پرزیدنت بایدن است، می نویسد.

اسمیت در ابتدا به سختی نام Buttigieg را شنیده بود و در ابتدا محتاط بود. او توضیح می‌دهد که به دوست پسر سابقش، سناتور سابق ایالت میسوری به نام جف اسمیت، پیامک می‌فرستد تا از او بخواهد درمورد اینکه آیا باتی‌جیگ اساساً یک احمق است یا خیر.

او در فصلی به نام «یک» می‌نویسد: «از نظر ذهن سیاسی خسته‌ام، هیچ‌کس نمی‌توانست 34 سال داشته باشد، در نیویورک تایمز به عنوان اولین رئیس‌جمهور همجنس‌گرا مطرح شود، که به عنوان یکی از چهار صدای آینده حزب دموکرات معرفی شود. توسط باراک اوباما، و نه” یک کیسه بادی باشکوه. (او از زبان قوی تری استفاده کرد.)

مشاهدات اسمیت در مورد بوتیجیگ 40 ساله به ویژه جالب است زیرا کسی را توصیف می کند که ممکن است هنوز در طلوع حرفه سیاسی ملی خود باشد: بوتیجیگ به طور گسترده در ترکیبی برای مناقصه های آینده کاخ سفید یا سراسر ایالت دیده می شود.

هر حرکت او توسط دائمی به دقت زیر نظر گرفته می شود او در حال دویدن است جمعیتی در واشنگتن، که از واقعیت پیش پا افتاده کار روزانه خود خسته شده اند و دائماً به دنبال هرگونه نشانه ای از روشنایی روز بین بوتیجیگ و رقبای سابق و احتمالاً آینده مبارزات انتخاباتی، به ویژه معاون رئیس جمهور کامالا هریس هستند.

ماه‌ها پس از اینکه بوتی‌جیگ و همسرش، چستن، سال گذشته به میشیگان نقل مکان کردند، به دلایلی که اسمیت تاکید می‌کند شخصی است و نه سیاسی، توجه کتاب بازی وست وینگ Politico را به خود جلب کرد.

بوتیگیگ قبل از نامزدی ناموفق خود در انتخابات ریاست جمهوری، شهردار ساوث بند، چهارمین شهر بزرگ ایندیانا بود – پایگاهی عجیب و غریب که برای شروع یک نامزدی ریاست جمهوری از آنجا شروع می شد. Playbook اشاره کرد که ایالت سوئینگ میشیگان، پایگاه بسیار بهتری برای حضور به عنوان یک دموکرات نسبت به ایندیانای قرمز عمیق است.

با این حال، اسمیت استدلال کرد که “در اینجا هیچ شطرنج 4 بعدی وجود ندارد.”

کمپین بایدن مشکلاتی را که بوتیجیگ در ساوث بند با آن برخورد کرد را روشن کرد و یک آگهی بازرگانی در مورد کار او برای بهبود پیاده روها و چراغ های راهنمایی به تمسخر گرفت. در همین حال، عوامل مرتبط با هریس، مبارزات بوتیگیگ با تعمیرات اساسی پلیس در ساوث بند را برجسته کردند، که به مشکل بسیار جدی تری برای نامزدی او تبدیل شد.

اما این واقعیت که آنها اصلاً به بوتیجیگ توجه کردند نشان دهنده استعداد سیاسی او و همچنین مهارت اسمیت در کمک به او در موقعیتی کردن برای پیروزی در انتخابات آیووا و شاید – با کشش بهتر در میان رای دهندگان سیاه پوست است که عمدتاً از او دوری می کردند. – خود نامزدی

اسمیت از بوتیجیگ خواست تا منطقه را با مصاحبه‌ها پر کند، تا جایی که به سختی می‌توان روی یک پادکست، حتی به طور مبهم مرتبط با سیاست، بازی را فشار داد، بدون اینکه او درباره زمانش به عنوان افسر اطلاعاتی در نیروی دریایی صحبت کند یا توضیح دهد که چگونه به زبان نروژی مسلط شد. لهجه بی عاطفه و خوش تیپ او از میانه غربی.

او اذعان می‌کند که به او توصیه بدی در اداره کارش برای غول مشاوره مک‌کینزی داده است، که خوراک محققان مخالفی شد که کار این شرکت را در مورد رسوایی تعیین قیمت در کانادا و پروژه‌های دیگر بررسی کردند.

اما حتی این حکایت تحقیرآمیز به مثابه ستایش بوتیجیگ عمل می کند. اسمیت بازگو می کند که به او توصیه کرده است که توافق نامه عدم افشای خود را با مک کینزی زیر پا بگذارد، اما می گوید که او را نادیده گرفت و گفت که قولش را داده است.

مهم‌ترین مشاهدات اسمیت در مورد بوتیجیگ به بحث در مورد اینکه چگونه، به نظر او، مطبوعات سیاسی پوشش جنسی او را مخدوش کردند، می‌آید. او به عنوان اولین کاندیدای اصلی ریاست جمهوری که آشکارا همجنسگرا بود و همچنین متاهل بود، شخصیتی تاریخی بود و اسمیت در پی آن بود که او را چنین معرفی کند.

اما این کمپین با دو نوع پوشش مواجه شد: مقالات مجلاتی که با او به گونه‌ای رفتار می‌کردند که انگار «به اندازه کافی همجنس‌گرا نیست»، از جمله مقاله‌ای در جمهوری جدید که پس از اعتراض به گمانه‌زنی‌های پیشرو درباره عادات جنسی او منتشر شد، و مقالاتی. توسط خبرنگاران نخبه روزنامه، که اغلب هویت بوتیجیگ را نادیده می گرفتند و با او مانند هر نامزد دیگری رفتار می کردند.

وقتی از او پرسیدم که بوتیگیگ به او چه چیزهایی را به او آموخته است – این عامل کاملاً دیده شده که دهها نبرد کوچک و بزرگ روابط عمومی را پشت سر گذاشته است – در مورد سیاست به جای برعکس، موفق شدم، هر چند برای مدت کوتاهی.

او به یاد می آورد که او چگونه حتی با سرسخت ترین حامیان ترامپ در مسیر مبارزات انتخاباتی صحبت می کرد، حتی اگر شانس کمی برای کسب رأی آنها وجود داشت.

او تأمل کرد: «آنچه فکر می‌کنم از پیت یاد گرفتم، اهمیت قضاوت نکردن فوری درباره مردم بود.»

او افزود، یکی از مشاهدات رایج بوتیجیگ که همیشه به او توجه می کرد، این بود که “تا حد زیادی در مورد سیاست این است که چگونه مردم را نسبت به خودشان احساس کنند.” او گفت، در عصری که مردم به یکباره عصبانی و بی‌تفاوت هستند، «شما باید به حرف‌هایشان گوش دهید» و «به آن‌ها احساس اهمیت بدهید».

چه بخوانیم

• زولان کانو یانگز می نویسد که دموکرات ها دیدگاه های متفاوتی را در مورد سقط جنین در میان سیاه پوستان آمریکایی دنبال می کنند، حوزه ای حیاتی برای رئیس جمهور بایدن.

– بلیک

آیا چیزی وجود دارد که فکر می کنید ما گم کرده ایم؟ چیزی که می خواهید بیشتر ببینید؟ ما از اینکه ازت خبر داشته باشیم خوشحال میشویم. به ما ایمیل بزنید onpolitics@nytimes.com.