“باج گیری گازی”: چگونه منابع انرژی تسلیحاتی پوتین به اروپا آسیب می رساند | روسیه

Oسوال دیگری بر صنعت انرژی حاکم است: آیا ولادیمیر پوتین دوباره شیر را باز خواهد کرد؟ این هفته، گازپروم، شرکت انرژی تحت کنترل کرملین، عرضه گاز از طریق خط لوله نورد استریم 1 را برای تعمیر و نگهداری تا 21 ژوئیه متوقف کرد و در حال حاضر تولید خود را به کمتر از 40 درصد از ظرفیت کاهش داده است. اکنون نگرانی های فزاینده ای وجود دارد که رئیس جمهور روسیه ممکن است به سادگی از فعال سازی مجدد آن خودداری کند.

این هفته از مدیران انرژی در کنفرانس مشاوره Aurora در آکسفورد خواسته شد تا در مورد بازگشت منابع رای دهند. جنگلی از بازوهای مطمئن برای «بله» و مقدار مشابهی برای «نه» بالا می‌رود. فقط پوتین جواب را می داند.

ترس از عرضه گاز باعث شده است که کشورهای اروپایی به سرعت ظرفیت ذخیره سازی خود را قبل از زمستان پر کنند. آندری یرماک، رئیس دفتر ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، روسیه را به “باج‌خواهی گازی” متهم کرد. در مقابل، کشورهایی که پیوندهای نزدیک‌تری با روسیه دارند، از جمله بلاروس و ترکیه، اختلالات کمی دیده‌اند.

اگرچه مسکو سابقه محدود کردن جریان گاز به اروپا را به عنوان بخشی از مناقشات گذشته با اوکراین داشت – از جمله در سال های 2005-2006، 2009 و 2017 – بسیاری از فعالان این صنعت تصور می کردند که از آنجایی که کرملین در طول جنگ سرد به جریان خود ادامه می دهد، این کار را نخواهد کرد. به قطع بزرگترین بازار خود متوسل می شود. با این حال، بن ون بردن، مدیر عامل شل، این هفته گفت که پوتین اکنون نشان داده است که “توان و مایل به تسلیحات است”.

هدف آشکار این استراتژی تضعیف متحدان کیف و به طور بالقوه، واداشتن کشورها به یکدیگر است. ویکتور اوربان، نخست وزیر مجارستان که طرفدار پوتین است، این هفته گفت که صادرات گاز به همسایگان خود را متوقف خواهد کرد. این اقدام مقرراتی را تضعیف می‌کند که همبستگی میان کشورهای اروپایی را برای جلوگیری از کاهش عرضه پس از اختلاف گاز روسیه و اوکراین در سال 2017 اجباری می‌کند.

فروش گاز کمتر در اروپا به معنای پول کمتر برای صندوق جنگ کرملین است و اتحادیه اروپا متعهد شده است که واردات روسیه را تا پایان سال به میزان دو سوم کاهش دهد. با این حال، علیرغم توافق رهبران اتحادیه اروپا با تحریم نسبی نفت روسیه، با توجه به اینکه بسیاری از اعضای این اتحادیه به آن متکی هستند، هرگونه ممنوعیت مستقیم گاز این کشور بعید به نظر می رسد. بنابراین کدام کشورها بیشتر در برابر فشار پوتین آسیب پذیر هستند؟

آلمان

پس از بسته شدن نورد استریم 1 که از وایبورگ، شمال غربی سنت پترزبورگ، زیر دریا تا سواحل بالتیک آلمان امتداد دارد، نیروگاه اقتصادی اروپا بیشتر در معرض کمبود ناگهانی گاز روسیه قرار گرفته است.

رابرت هابک، وزیر اقتصاد آلمان، می‌گوید کرملین از گاز «به‌عنوان سلاح» استفاده می‌کند و اذعان می‌کند که کشورش مرتکب «اشتباه سیاسی فاحش» در وابستگی بیش از حد به منابع روسیه شده است. آلمان 59.2 میلیارد متر مکعب گاز از طریق نورد استریم 1 در سال 2021 وارد کرد و امیدوار بود که این میزان را از طریق یک خط لوله خواهر جدید، نورد استریم 2 دو برابر کند، اما این برنامه ها را چند روز قبل از حمله به اوکراین به حالت تعلیق درآورد.

آلمان از زمان جنگ به سرعت سعی کرده است خود را از گاز روسیه دور کند تا از پوتین فاصله بگیرد. در همین حال، گازپروم در اواسط ژوئن عرضه از طریق نورد استریم 1 را به 40 درصد از ظرفیت خود کاهش داد. در نتیجه، وابستگی آلمان به گاز روسیه از 55 درصد کل مصرف به 35 درصد از زمان جنگ کاهش یافته است. اما دولت همچنان مجبور است با اعلام بحران گاز، از کاربران صنعتی بخواهد مصرف را کاهش دهند و شوراها را تشویق به خاموش کردن چراغ‌های راهنمایی در شب، قطع استفاده از تهویه مطبوع و توقف روشنایی ساختمان‌های تاریخی کنند.

سرمایه گذاران در بدبینانه ترین حالت خود نسبت به اقتصاد آلمان از زمان بحران بدهی منطقه یورو در سال 2011، در میان ترس از سقوط آن به رکود هستند.

ایتالیا

ایتالیایی ها در حال حاضر با موج گرما دست و پنجه نرم می کنند، اما گرم ماندن در زمستان امسال همچنان در دستور کار کشوری با مسن ترین جمعیت اروپا قرار دارد. واردات گاز روسیه 18 درصد از مصرف قبل از جنگ در اوکراین را تشکیل می داد و عمدتاً از طریق خط لوله گاز ترانس اتریش انجام می شد.

گروه برق انی این هفته اعلام کرد که گازپروم علاوه بر کاهش 60 درصدی از زمان آغاز جنگ، عرضه به ایتالیا را یک سوم کاهش خواهد داد. Confindustria، انجمن نمایندگی صنایع ایتالیا، گفته است که توقف کامل می تواند منجر به کاهش 2 درصدی تولید ناخالص داخلی آن شود. افزایش بازده اوراق قرضه نشان می دهد که بازارها به طور فزاینده ای نگران توانایی این کشور برای بازپرداخت بدهی های کلان خود هستند.

سایت‌های ذخیره‌سازی گاز ایتالیا در حال حاضر حدود 60 درصد پر شده‌اند و برنامه‌هایی برای درخواست از مصرف‌کنندگان برای کاهش گرمایش در زمستان و صرف زمان کمتری برای دوش گرفتن در نظر گرفته شده است.

اسلواکی

SPP، واردکننده اصلی گاز اسلواکی، بیشتر گاز خود را از روسیه دریافت می کند و حتی زلنسکی اذعان می کند که اسلواکی ها نمی توانند فوراً این منبع را قطع کنند. SSP موفق شده واردات گاز طبیعی مایع (LNG) از نروژ و سایر کشورها را تا پایان سال افزایش دهد. یک خط لوله جدید اتصال بین لهستان – اسلواکی که قرار است اواخر امسال افتتاح شود نیز در حال آزمایش است.

اتریش

اتریش 80 درصد گاز خود را از روسیه تامین می کند و انبارهای ذخیره سازی آن تنها 39 درصد از نیاز سالانه خود را تامین می کند. دولت متعهد شده است 6.6 میلیارد یورو برای ایجاد ذخایر هزینه کند، اگرچه هایداچ، یکی از بزرگترین مخازن گاز زیرزمینی اروپا، به دلیل تنش بین مالکان مشترک آن – یک شرکت آلمانی و یک شرکت اتریشی و گازپروم – بعید است که پر شود.

هلند

وزارت انرژی هلند گفته است که این کشور توانسته است به هدف خود برای پایان دادن به نیاز خود به گاز روسیه برای مصارف خانگی دست یابد. با این حال، به عنوان یک مرکز بزرگ ذخیره سازی و حمل و نقل، می تواند از کاهش جریان ها ضربه بزند. گازپروم در ماه مه عرضه گاز به شرکت هلندی GasTerra را پس از اینکه شرکت هلندی از برآورده کردن خواسته های کرملین مبنی بر پرداخت تمام گاز به روبل خودداری کرد، متوقف کرد.

فرانسه

فرانسه نسبت به برخی از همسایگانش کمتر به روسیه وابسته است که حدود 17 درصد گاز خود را تامین می کند. اما جایگزینی تولید انرژی به دلیل این واقعیت پیچیده است که بسیاری از نیروگاه‌های هسته‌ای فرانسه، که می‌توانستند دچار کسادی شوند، به دلیل تعمیر و نگهداری از کار افتاده‌اند. روسیه در ماه ژوئن برای مدت کوتاهی عرضه به فرانسه را قطع کرد و برونو لومر، وزیر دارایی پاریس، این هفته قطع گاز روسیه را “محتمل ترین سناریو” توصیف کرد.

وی گفت که کشور ابتدا از خانوارها و مشاغل می خواهد مصرف انرژی را کاهش دهند و سپس به دنبال ساخت زیرساخت های جدید مانند کارخانه LNG شناور است. میشلن، غول لاستیک سازی فرانسوی، دیگ های خود را تغییر داده است تا اطمینان حاصل شود که آنها می توانند با نفت و گاز کار کنند.

اسپانیا

پدرو سانچز، نخست وزیر اسپانیا، با تنش های ژئوپلیتیکی بر سر عرضه گاز این کشور در همه جبهه ها مواجه است. تصمیم او برای حمایت از مراکش در مناقشه بر سر صحرای غربی باعث کاهش جریان گاز از الجزایر شد که اکنون توسط روسیه به عنوان دومین تامین کننده بزرگ اسپانیا پس از آمریکا پیشی گرفته است. منابع روسیه به طور کامل LNG است در حالی که گاز الجزایر عمدتاً به اسپانیا ارسال می شود.

سانچز در مورد تأسیسات موجود اسپانیا صحبت کرده است – این کشور 37 درصد از ظرفیت اتحادیه اروپا برای گازرسانی مجدد را به خود اختصاص می دهد، جایی که LNG به گاز طبیعی تبدیل می شود – بنابراین می تواند صادرات به بقیه اروپا را افزایش دهد. اسپانیا و کشور همسایه پرتغال نیز محدودیتی موقت برای قیمت عمده فروشی گاز در نظر گرفته اند.

لهستان

روسیه در اواخر آوریل پس از اینکه لهستان و بلغارستان از پرداخت به روبل خودداری کردند، ارتباط خود را با لهستان قطع کرد. لهستان حدود نیمی از گاز خود را از روسیه دریافت کرده بود که 9.9 میلیارد متر مکعب از 20 میلیارد مترمکعبی که در سال مصرف می‌کرد از طریق خط لوله یامال تامین می‌شد. با این حال، برای بیشتر انرژی خود به زغال سنگ متکی است و قبلاً سایت های ذخیره گاز خود را پر کرده است.

قرارداد سال 1996 با گازپروم قرار بود امسال به پایان برسد و لهستان قصد تمدید آن را نداشت. تام مارزک مانسر، رئیس بخش تجزیه و تحلیل گاز در شرکت مشاوره ICIS، گفت: «لهستان در موقعیت بدی نیست زیرا سال‌هاست به روسیه اعتماد نکرده است. این گفتگو در مورد امنیت تامین انرژی را خیلی زودتر از سایر کشورها آغاز کرد.