پویا اصبغی از بارنزلی: «هنوز به افرادی که مرده‌اند فکر می‌کنم. این فقط شانس بود’ | بارنزلی

پاویا اسبقی در فرودگاه زوریخ در انتظار پرواز ارتباطی به استکهلم از بارسلونا بود که دستیار مدیر وقت دالکرد، تیمی که توسط کُردهای دیاسپورا در شهرستان دالارنا سوئد تأسیس شده بود، تماسی وحشت زده از سوی رئیس دریافت کرد. اصبغی که اکنون سرمربی بارنسلی است، می گوید: «پرسید کجایی؟» به او گفتم که در سوئیس هستم و او گفت: یکی از آن هواپیماهای بارسلون سقوط کرده است. من نمی دانستم کدام هواپیما است، اما، البته، شما شروع به انجام ریاضیات می کنید. من فهمیدم که احتمال اینکه برخی از بازیکنان ما در آن پرواز حضور داشته باشند بیشتر از این است. قبل از اینکه مجبور شویم به پرواز بعدی خود برویم، نتوانستیم بیشتر صحبت کنیم. ما در آن پرواز نشسته بودیم و فقط به این فکر می‌کردیم که اساساً کدام بازیکن ممکن است مرده باشد.”

مارس 2015 بود و 29 بازیکن و کادرفنی بعد از یک اردوی تمرینی از اسپانیا راهی خانه شدند. چهار مسیر ممکن برای برگشت وجود داشت، با توقف های مختلف. آنها در سه پرواز تقسیم شدند و ارزان ترین گزینه را نادیده گرفتند تا از انتظار 10 ساعته در دوسلدورف جلوگیری کنند. پرواز 4U9525 ژرمن‌وینگز هرگز به آن حد نرسید، در کوه‌های آلپ فرانسه سقوط کرد و تمام 150 سرنشین آن کشته شدند. اصبغی می‌گوید: «من با بچه‌های هلندی روبروی خودم چک می‌کردم و چهره‌های شادشان را دیدم – با هم دست می‌زدند و بازی می‌کردند – و چند ساعت بعد شنیدم که آن‌ها مرده‌اند. تا زمانی که در استکهلم فرود آمدیم، دیدیم که کل تیم جمع شده‌اند و فهمیدیم که زنده مانده‌ایم. تقریباً از زنده بودن احساس شرم می کردی.»

این داستانی است که همیشه دوز چشم اندازی را برای اصبغی به همراه خواهد داشت. او همچنین در مورد اینکه چرا خانواده‌اش از ایران فرار کردند تا از آزار و اذیت سیاسی در دهه 1980 فرار کنند و آشکارا در مورد همه چیز از ترک فوتبال در نوجوانی تا تحصیل در رشته اقتصاد و الهام گرفتن از سون گوران اریکسون گرفته تا اینکه بداند چرا بازیکنان بارنزلی او را ژانویه می‌نامند، صحبت می‌کند. ضرب الاجل روز امضای آمینه باسی “شیرلی”، پس از خواننده پاپ ولزی، و تلاش برای پیدا کردن نزدیکترین دادگاه پادل او. اصبغی می گوید: «سعی کردم کمی تحقیق کنم. چند دادگاه اینجا و آنجا وجود دارد، اما هنوز در انگلیس پیشرفت نکرده است. شاید بیاید. شما در ورزش راکت مهارت دارید و چند تنیسور خوب دارید، پس چرا که نه؟

اصبغی یکی بود که او و والدینش در اوپسالا، چهارمین شهر بزرگ سوئد و مکانی که او خانه می نامد، ساکن شدند. «شنیدن داستان‌های پدر و مادرم به شما چشم‌اندازی از زندگی می‌دهد. به شما می آموزد که قدر چیزهایی را بدانید که شاید گاهی اوقات آنها را بدیهی می دانید. وقتی بزرگ شدم بیشتر و بیشتر در مورد دلایل ترک ایران شنیدم. این کشور زیبایی است … اما آب و هوای زندگی در این کشور همیشه آنقدر آزاد نیست که ما در اروپای غربی به آن عادت کرده ایم. وقتی می‌توانید در کشورهایی مانند سوئد یا انگلیس زندگی کنید، باید از شرایطی که می‌توانیم در آن بزرگ شویم، با آزادی بسیار خوشحال باشیم. این چیزی است که ما باید از آن قدردانی کنیم زیرا افراد زیادی در جهان هستند که متأسفانه نمی توانند همین را بگویند.

چهارشنبه بارانی در Oakwell است، اما روز قبل، اصبغی می‌گوید، اولین باری بود که از زمان ورودش در نوامبر، در تمرین به کت گرم نیاز نداشت. بارنزلی امیدوار است با کسب چهارمین پیروزی در پنج بازی روز شنبه در دربی بیشتر در برابر سقوط مقاومت کند. اصبغی که وقتی بارنزلی پس از هشت شکست در 9 بازی در رده دوم جدول قرار گرفت، می گوید: “امیدوارم بتوانیم روزهای بیشتری را در این روز داشته باشیم.” او باید تقریباً سه ماه صبر می کرد تا اولین پیروزی خود را ثبت کند، اما پیروزی بر دربی می تواند تیمش را که یک بازی در دستان ردینگ دارد، به سه امتیاز تا آخرین نقطه امن برساند. دو سال پیش، تحت هدایت گرهارد استروبر، بارنزلی به لطف پیروزی در زمان توقف در برنتفورد در روز پایانی، از سقوط به رده سوم اجتناب کرد. وقتی من آمدم مردم گفتند که تا مارس بارنزلی سقوط خواهد کرد. یک هدف بزرگ برای ما این است که چیزی برای بازی تا آخرین دور داشته باشیم.

به همین دلیل است که اصبغی، که قبل از اینکه استروبر در سال 2019 مسئولیت را بر عهده بگیرد، برای این کار مصاحبه شده بود، بر اهمیت عدم توجه به سر و صدای بیرون تاکید می کند. بعد از هر برد مردم می گویند که ممکن است بتوانیم در لیگ بمانیم و بعد از هر باخت مردم می گویند فصل بعد در لیگ یک بازی خواهیم کرد. ما به عنوان بازیکنان و کادرفنی نمی‌توانیم سوار این ترن هوایی احساسی شویم.»

باشگاه سابق اسبقی، ​​دالکرد، جایی که او به سمت سرمربیگری رفت، اکنون در دسته دوم سوئد بازی می کند. “پس از اینکه برای صعود به سطح حرفه ای ارتقا پیدا کردیم، به یک کمپ تمرینی در مناطق کردنشین ترکیه رفتیم و تجربه کردیم که باشگاه چقدر برای مردم ساکن آنجا ارزش دارد. دالکرد تقریبا یک تیم ملی بود که در سطح باشگاهی رقابت می کرد. به نظر من این هنر ورزش است. به عنوان مثال، زمانی که دالکرد در بازی‌های زیادی پیروز شد، مردم کردستان می‌توانستند پرچم خود را برنده بازی‌های فوتبال ببینند و به نوعی آنها را به زندگی بهتر امیدوار کرد. وقتی بتوانید این کار را فقط از طریق انجام خوب ورزش برای مردم انجام دهید، مسلماً به شما شادی بیشتری می‌دهد.»

این مرد 36 ساله اهل جیغ یا فریاد نیست و او به گرمی از اریکسون به عنوان یک رهبر آرام صحبت می کند. اریکسون در سال 1982 با گوتنبرگ قهرمان جام یوفا شد و اسبقی این باشگاه را به جام حذفی سوئد در سال 2020 هدایت کرد و سپس هدایت تیم زیر 21 سال این کشور را بر عهده گرفت. من همیشه سعی می کنم جزئیات را از بهترین مربیان انتخاب کنم و آن را به سالاد خودم تبدیل کنم. سون در سوئد بهترین مربی است که ما داشته ایم. شاید او با انگلیس جام جهانی را نبرد، اما فکر می‌کنم خیلی خوب کار کرد. در [2002] جام جهانی یادم می آید که او به یک چهارم نهایی مقابل برزیل رفت، زمانی که رونالدینیو آن ضربه ایستگاهی را به ثمر رساند. این حواشی فوتبال است…”

اگر اصبغی نیاز به یادآوری تصویر بزرگتر داشته باشد، هرگز دور نیست. او می‌گوید: «هنوز به افرادی فکر می‌کنم که به طرز غم‌انگیزی درگذشتند. “این فقط یک شانس بود. بسیاری از ما در راه رزرو در آن پرواز بودیم… گاهی اوقات وقتی یک بازی را می‌بازید، آنهایی از ما که در فوتبال کار می‌کنند و همچنین هواداران فکر می‌کنند که این پایان دنیاست، زیرا ما اشتیاق و تلاش زیادی داریم. به آن اما این تجربیات، درست مانند آنچه که در مورد وضعیت اوکراین صحبت کردیم، نگاه متعادل‌تری به زندگی به شما می‌دهد.»