فقیر بودن در بریتانیا یک تجارت گران است | فرانسیسکو گارسیا

تیهینگز واقعاً زمانی که مادرش چند سال پیش فوت کرد، شروع به جذب پی جی کرد. او مراقب او بود، وقتی در اوایل ژوئیه با هم صحبت کردیم، برای من توضیح داد، اگرچه او چند ماه آخر زندگی خود را در خانه سالمندان گذرانده بود. پس از مرگ او، بدون پول و جایی برای رفتن، ساکن جنوب لندن به سرعت خود را در بی خانمانی دید.

با نزدیک شدن به تولد 60 سالگی اش، زندگی سخت بود. انجام کار سخت بود و می ماند و دشوار بود که ببینیم شرایط چگونه و چه زمانی ممکن است بهبود یابد. پس از یک ماه یا بیشتر، او در یک آپارتمان استودیویی در شمال لندن اسکان داده شد. تقریباً در همان زمان بود که او شروع به بازدید از Margins کرد، یک مرکز اقامتی مستقر در اتحادیه چپل، یک مکان فرهنگی و خیریه بی خانمان ها در Islington. با کمک کارگران پشتیبانی آنها، اوضاع به تدریج شروع به تغییر کرد. او برای پیمایش سیستم رفاهی کمک دریافت کرد و به چیزی شبیه به یک روال، هرچند شکننده، تبدیل شده است.

برای میلیون‌ها نفر مانند PJ، بحران هزینه‌های زندگی ناگهان در سال 2022 تحقق نیافت. فقرا، بنابراین، همیشه با ما بوده‌اند، اگرچه در 12 سال گذشته حکومت محافظه‌کاران شاهد افزایش شدید فقر در سراسر بریتانیا بوده‌ایم. به خوبی قابل درک است که این بخشی از یک برنامه سیاسی با دقت توسعه یافته بود. از سال 2010، یک دهه ریاضت اقتصادی شاهد کاهش 37 میلیارد پوندی از سیستم رفاه بود. بانک های مواد غذایی تبدیل به یک واقعیت شرم آور زندگی شدند. دستمزدها به رکود خود ادامه داده اند و دسترسی به مسکن با ثبات و حتی در نیمه راه مقرون به صرفه به طور فزاینده ای غیرعادی شده است. به‌روزترین ارقام نشان می‌دهد که ۱۳ میلیون نفر در سال ۲۰۲۰-۲۱ در فقر نسبی زندگی می‌کردند و هفت میلیون نفر دیگر در حالت «ترس مالی» دائمی زندگی می‌کردند. ترس، یعنی اینکه مجبور شوید در هر هفته از بین کدام نیاز اساسی پرهیز کنید. برای 2 میلیون خانواده، حتی انتخاب بین غذا و گرم کردن هم نیست. در عوض، آنها به طور منظم بدون هیچ کدام می روند.

به هر حال، فقر یک تجارت گران است: هر چه کمتر داشته باشید، به نظر می رسد چیزهای بیشتری شما را به نوعی عقب می اندازند. ممکن است به معنای عدم دسترسی به اعتبار پایدار یا حتی یک حساب بانکی باشد. ممکن است به این معنا باشد که مجبور به دریافت وام‌های غارتگرانه برای تامین هزینه‌های فرسوده‌تر یا زندگی در خانه‌ای با یک متر انرژی پیش‌پرداخت گران‌تر است. این مالیات پنهانی است که برای برخی از فقیرترین افراد حدود 430 پوند در سال هزینه دارد (در یکی از حوزه های انتخابیه بیرمنگام، این شکاف به 541 پوند می رسد). برخی از مناطق حتی بیشتر آسیب دیده اند. با 15 درصد، شمال شرق دارای بالاترین نسبت خانوارهایی است که حق بیمه فقر را متحمل می شوند و لندن، یورکشایر و ولز نیز به شدت تحت تأثیر قرار گرفته اند.

این مبالغ کمی نیست. از آنجایی که هزینه‌های روزمره همچنان از واقعیت جدا می‌شوند، فشار تا حد زیادی افزایش یافته است. حتی راه حل های پیشنهادی تله ها و نارسایی های داخلی خود را دارند. هزینه های زندگی که با اکراه به برخی از آسیب پذیرترین خانوارها ارائه می شود، ممکن است بهتر از هیچ باشد، اما به سختی با مقیاس بحران موجود مطابقت دارد. پرداخت پیشنهادی 650 پوندی در واقع به دو پرداخت تقسیم می‌شود که اولین پرداخت در ماه جاری (اگرچه تاخیرهایی مطرح شده است) و دومی در زمان نامشخصی در پاییز، پس از دور دیگری از افزایش قیمت انرژی، انجام می‌شود.

وقتی با مدیر عامل اتحادیه چپل، مایکل چندلر صحبت کردم، او مشتاق بود توضیح دهد که چگونه پرداخت های یکباره، اگرچه استقبال می شود، اما به اندازه کافی نبود. برای کسانی مانند PJ که از خدمات آنها استفاده می‌کنند، شاید بهتر بود به افزایش اعتبار جهانی 20 پوندی ادامه دهند. مدیریت درآمدهای نقدی می تواند دشوار باشد. اگر بودجه بندی قبلاً عذاب آور بود، آنگاه در شرایط فعلی غیرممکن می شود. این برای کسانی که بدهی های موجود یا مشکلات سوء استفاده از مواد دارند دو برابر صادق است. دیدن اینکه چگونه پرداخت های پیشنهادی به سادگی در بدو ورود بلعیده می شوند، دشوار نیست. زمانی که به نظر می رسد پایان ها هرگز به هم نمی رسند، چگونه باید در برابر آینده برنامه ریزی کنید؟ این فقط یک پیامد دیگر و هزینه پنهان فقر است: احساس زمان که هرگز کاملاً متعلق به شما نیست.

این به سختی خبری است که زندگی در بریتانیا برای مردم بیشتر غیرقابل تحمل شده است. “شبکه ایمنی” که ناقص بود، مدت‌ها پیش در سیم ذوزنقه‌ای شکسته شد. برای میلیون‌ها نفر مانند PJ، فقر و هزینه‌های ناشی از آن تنها یک لغزش تصادفی است. این موضوع خیلی قبل از امسال و سطوح فزاینده آشفتگی اقتصادی محض آن صادق بود.