بوستون ساینتیفیک 105 میلیون دلار به زنان استرالیایی که ایمپلنت مش لگن دریافت کرده اند پرداخت می کند | قانون

زنانی که متحمل تاثیرات تغییر دهنده زندگی از ایمپلنت‌های مش لگن شده‌اند، غرامت 105 میلیون دلاری را با شرکت چندملیتی Boston Scientific، سومین سازنده‌ای که به خاطر این رسوایی در استرالیا مورد شکایت قرار گرفته است، دریافت کرده‌اند.

تخمین زده می شود که 150000 زن استرالیایی مش ترانس واژینال کاشته شده با جراحی را دریافت کردند که بیشتر برای درمان افتادگی لگن یا بی اختیاری استرسی ادرار، که هر دو از عوارض شایع زایمان هستند، دریافت کردند.

برای بسیاری از زنان، دستگاه ها اثرات فاجعه باری داشتند. زنان در درد شدید و مزمن رها شدند. مش باعث عفونت و عوارض شد و برداشتن آن تقریبا غیرممکن بود.

در سال 2019، شرکت حقوقی Shine Lawyers در یک دعوای دسته جمعی از طرف 1350 زن علیه سازنده جانسون و جانسون پیروز شد، یک پرونده تاریخی که در سراسر جهان از نزدیک مشاهده شد.

از آن زمان، دو تولیدکننده دیگر با اقدامات دسته جمعی، آستورا زنان سلامت و بوستون ساینتیفیک مواجه شدند. روز چهارشنبه، شاین وکلا اعلام کرد که حدود 16 ماه پس از شروع رسیدگی، به توافقی به ارزش 105 میلیون دلار با Boston Scientific رسیده است.

ربکا یانکاوسکاس، رهبر این شرکت، در بیانیه ای گفت که این توافق غرامت مورد نیاز زنان را در اختیار آنها قرار می دهد.

او گفت: «برخی از زنانی که برای درمان پرولاپس و مشکلات بی‌اختیاری، مش یا بند واژینال کاشته شده‌اند، عوارض قابل توجهی را تجربه کردند. این توافقنامه به این زنان غرامتی ارائه می دهد که ممکن است برای حمایت از نیازهای درمانی آینده آنها استفاده شود.

برای نظر دادن به بوستون ساینتیفیک مراجعه شد. تسویه حساب به منزله پذیرش تخلف یا مسئولیتی از سوی شرکت نیست. دادگاه همچنین هیچگونه مسئولیتی در قبال آن قائل نشد و Boston Scientific قبلاً اتهامات مطرح شده در این پرونده را رد کرده است.

یکی از شاکیان کلیدی پرونده بوستون، دبورا استنفورد، در سال 2012 زنجیر Obtryx را دریافت کرد تا مثانه خود را که در کانال تولد او نشسته بود، تغییر مکان دهد.

او از عمل جراحی بیدار شد و به زودی متوجه شد که چیزی اشتباه است. استنفورد نیاز داشت نزدیک به 15 بار در روز به توالت برود و روزانه از 6 تا 7 پد بی اختیاری استفاده می کرد.

او از آن زمان تاکنون هشت عمل جراحی دیگر برای رفع مشکل انجام داده است.

استنفورد در بیانیه‌ای که در ماه مارس سال گذشته منتشر کرد، گفت که پس از جراحی 9 سال رنج را متحمل شده است.

او می‌گوید: «اگر می‌دانستم این چقدر سخت است، هرگز از آن عبور نمی‌کردم.

“من مجبور شدم پالکسیا را ادامه دهم، این دارو 80 درصد قوی تر از مورفین است، اما این چیزی است که برای مدیریت درد به من داده شد.”

جراحی اصلاحی در سال 2016 باعث شد که او فقط 15 درصد از عملکرد مثانه خود را داشته باشد، به این معنی که او پس از آن اصلاً برای رفتن به توالت مشکل داشت.

او گفت: «اصلی ترین عملکرد بدن این است که مردم راحت به توالت بروند و من حتی بعضی روزها نمی توانم گریه کنم.

او از دیسپارونی رنج می برد و نیاز به مراقبت تمام وقت دارد. درد باعث شد که او نتواند کار کند.

پرونده علیه بوستون ساینتیفیک ادعا می‌کرد که این ایمپلنت‌ها ناقص بوده و برای کاربرد مناسب نیستند و اطلاعات و هشدارهای داده شده توسط این شرکت به درستی به پزشکان و کاربران در مورد ماهیت و شدت خطرات اعلام نشده است.

در این پرونده ادعا شده بود که ایمپلنت ها باعث “عوارض مهم و گاه شدید و تغییر دهنده زندگی، از جمله فرسایش و درد مزمن” شده است.

یانچاوسکاس سال گذشته که این پرونده برای اولین بار مطرح شد، گفت: “هیچ کس نمی تواند زندگی کاملی داشته باشد، اگر هر روز درد شدیدی داشته باشد.” مسکن‌های کمی وجود دارند که به شما اجازه می‌دهند عملکرد طبیعی داشته باشید و عذابی را که مش لگن می‌تواند ایجاد کند، مدیریت کنید.

مانند تمام زنانی که از صدمات ناشی از مش رنج می برند، این زنان نیز نیاز به شنیده شدن و جبران خسارت دارند.