“بیمار نشوید”: پزشکان سریلانکا نسبت به کمبود دارو هشدار می دهند

کلمبو، سریلانکا — بیمار نشوید یا دچار حوادث نشوید: این توصیه ای است که پزشکان در سریلانکا به بیماران می دهند زیرا بحران اقتصادی این کشور سیستم مراقبت های بهداشتی آن را با کمبود دارو و سایر لوازم حیاتی مواجه می کند.

این کشور جزیره‌ای آسیای جنوبی فاقد پول برای پرداخت هزینه واردات اولیه مانند سوخت و مواد غذایی است و دارو نیز رو به اتمام است. چنین مشکلاتی تهدیدی برای از بین بردن دستاوردهای عظیم آن در سلامت عمومی در دهه های اخیر است.

برخی از پزشکان به رسانه‌های اجتماعی روی آورده‌اند تا سعی کنند کمک‌های مالی یا بودجه‌ای را برای خرید آنها دریافت کنند. آنها همچنین از سریلانکاهایی که در خارج از کشور زندگی می کنند می خواهند کمک کنند. تا کنون هیچ نشانه ای از پایان بحرانی که کشور را وارد یک فروپاشی اقتصادی و سیاسی کرده است، وجود ندارد.

این بدان معناست که Hasini Wasana 15 ساله ممکن است داروهای مورد نیاز برای محافظت از کلیه پیوندی خود را دریافت نکند. او که در کودکی به بیماری کلیوی مبتلا بود، 9 ماه پیش پیوند دریافت کرد و برای جلوگیری از پس زدن اندام بدنش، باید تا آخر عمرش هر روز یک سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف کند.

خانواده حسینی اکنون به کمک اهداکنندگان وابسته هستند زیرا بیمارستان او دیگر نمی تواند قرص های تاکرولیموس را که تا چند هفته پیش به صورت رایگان دریافت کرده بود، ارائه دهد. او روزی هشت و نیم قرص مصرف می کند و هزینه آن به بیش از 200 دلار در ماه می رسد، فقط برای آن یک دارو.

ایشارا تیلینی، خواهر بزرگتر حسنی، گفت: «به ما (از سوی بیمارستان) گفته می شود که آنها نمی دانند چه زمانی دوباره این تبلت را خواهند داشت.

خانواده خانه خود را فروختند و پدر حسنی برای کمک به هزینه های درمانی او در خاورمیانه شغلی پیدا کرد، اما درآمد او به سختی کافی است.

بیمارستان‌های سرطان نیز در تلاش برای حفظ ذخایر داروهای ضروری برای اطمینان از درمان بی‌وقفه هستند.

سامات دارماراتنه، رئیس انجمن پزشکی سریلانکا، گفت: «بیمار نشوید، مجروح نشوید، کاری انجام ندهید که شما را مجبور کند برای درمان غیرضروری به بیمارستان بروید.

من می توانم این را توضیح دهم. این یک وضعیت جدی است.»

دکتر چارلز نوگاولا، که سرپرستی یک بیمارستان کلیه در کلمبو، پایتخت سریلانکا را بر عهده دارد، گفت که بیمارستان او به لطف اهداکنندگان بسیار به کار خود ادامه داده است، اما تنها به ارائه دارو برای بیمارانی متوسل شده است که بیماری آنها به مرحله ای رسیده است که نیاز به دیالیز دارند.

نوگاولا نگران است که بیمارستان ممکن است به دلیل کمبود مواد بخیه، همه جراحی‌ها به جز فوری‌ترین جراحی‌ها را به تعویق بیندازد.

دکتر ناداراجه جیاکوماران، رئیس کالج انکولوژیست سریلانکا، فهرستی از داروها را به وزارت بهداشت ارائه کرد که “بسیار ضروری هستند، همه بیمارستان ها باید تمام وقت داشته باشند تا بتوانیم درمان سرطان را بدون هیچ وقفه ای ارائه کنیم.” کالج

او گفت اما دولت برای تامین آنها با مشکل مواجه است.

و این فقط دارو نیست. جیاکوماران گفت: بیمارانی که شیمی درمانی می کنند مستعد ابتلا به عفونت هستند و نمی توانند به طور معمول غذا بخورند، اما بیمارستان ها مکمل های غذایی کافی ندارند.

این وضعیت تهدیدی برای ایجاد یک وضعیت اضطراری بهداشتی در زمانی است که کشور هنوز در حال بهبودی از همه‌گیری ویروس کرونا است.

بیمارستان ها فاقد دارو برای هاری، صرع و بیماری های مقاربتی هستند. آزمایشگاه ها به اندازه کافی از معرف های مورد نیاز برای انجام آزمایش های شمارش کامل خون ندارند. اقلامی مانند مواد بخیه، جوراب های پنبه ای برای جراحی، مواد لازم برای انتقال خون، حتی پشم پنبه و گاز کم است.

“اگر با حیوانات کار می کنید، مراقب باشید. دکتر سورانتا پررا، نایب رئیس انجمن پزشکی سریلانکا گفت: اگر گاز گرفتید و نیاز به عمل جراحی داشتید و هاری گرفتید، ما آنتی سرم و واکسن هاری کافی نداریم.

پررا گفت که این انجمن در تلاش است تا با جستجوی کمک های مالی از طریق تماس های شخصی و از سریلانکایی های مقیم خارج از کشور به بیماران کمک کند.

داماراتنه، رئیس انجمن، گفت که اگر اوضاع بهبود نیابد، پزشکان ممکن است مجبور شوند انتخاب کنند که کدام بیماران درمان شوند.

به لطف یک سیستم مراقبت بهداشتی همگانی که بسیاری از معیارهای سلامت را به سطح کشورهای بسیار ثروتمندتر رسانده است، این یک معکوس از چندین دهه پیشرفت است.

نرخ مرگ و میر نوزادان سریلانکا، که کمی کمتر از 7 در هر 1000 تولد زنده است، با ایالات متحده، با 5 در هر 1000 تولد زنده، یا ژاپن 1.6 است. نرخ مرگ و میر مادران این کشور که نزدیک به 30 در هر 100000 است، به خوبی با اکثر کشورهای در حال توسعه مقایسه می شود. نرخ ایالات متحده 19 است، در حالی که ژاپن 5 است.

امید به زندگی از کمتر از 72 سال در سال 2000 تا سال 2016 به 75 سال افزایش یافته است.

این کشور موفق شده است مالاریا، فلج اطفال، جذام، بیماری انگلی استوایی فیلاریازیس که معمولاً به نام فیل شناخته می شود و بسیاری از بیماری های قابل پیشگیری با واکسن را از بین ببرد.

رانیل ویکرمسینگه، نخست وزیر، درخواست کمک کرده است و ایالات متحده، ژاپن، هند و سایر کشورها متعهد به کمک مالی و سایر حمایت های بشردوستانه شده اند. ویکرمسینگه اخیراً به قانونگذاران گفت که این کمک ها و کمک های بیشتر از سوی بانک جهانی، بانک توسعه آسیایی و سایر آژانس ها، تجهیزات پزشکی را تا پایان سال آینده تضمین می کند.

داماراتنه گفت، اما در بخش‌های بیمارستان و اتاق‌های عمل، وضعیت بسیار کمتر آرامش‌بخش به نظر می‌رسد و تهدیدی برای از بین بردن اعتماد عمومی به سیستم بهداشتی است.

وی گفت: در مقایسه با کووید، به عنوان یک اورژانس بهداشتی، وضعیت امروز بسیار بسیار بدتر است.