پزشک مشهور اوکراینی «جهنم» اسارت روسیه را توصیف می کند

کیو، اوکراین — عینک پزشک اسیر اوکراینی مدت ها بود که از او گرفته شده بود و چهره مرد روسی که از کنار او می گذشت تار بود.

یولیا پایفسکا فقط می‌دانست که زندگی او با زندگی او معامله می‌شود و 21 زن را در یک سلول زندان کوچک سه در شش متری (10 در 20 فوت) که برای ابدیت در آن مشترک بودند، رها می‌کند. شادی و آرامش او با این حس که آنها را به سرنوشت نامعلومی رها می کند، کاهش یافت.

پائیفسکا، که در سراسر اوکراین به نام تایرا شناخته می شود، قبل از دستگیری، بیش از 256 گیگابایت فیلم دوربین بدنه وحشتناکی را ضبط کرده بود که تلاش تیمش برای نجات مجروحان در شهر محاصره شده ماریوپل را نشان می داد. او این فیلم را روی یک کارت داده کوچک به خبرنگاران آسوشیتدپرس، آخرین تیم بین المللی در ماریوپول، رساند.

روزنامه نگاران در 15 مارس با کارتی که در داخل یک تامپون جاسازی شده بود از شهر گریختند و آن را از 15 ایست بازرسی روسی حمل کردند. روز بعد، تایرا توسط نیروهای طرفدار روسیه دستگیر شد.

سه ماه گذشت تا اینکه او در 17 ژوئن ظاهر شد، لاغر و ضعیف، بدن ورزشکارش بیش از 10 کیلوگرم (22 پوند) سبک تر از کمبود تغذیه و فعالیت بود. او گفت که گزارش آسوشیتدپرس که نشان می‌دهد او به طور یکسان از سربازان روسی و اوکراینی و غیرنظامیان ماریوپل مراقبت می‌کند، برای آزادی او بسیار مهم است.

او هنگام بحث درباره روز اسارتش با دقت کلمات خود را انتخاب می کند و از ترس اینکه اوکراینی ها را که هنوز آنجا هستند به خطر بیندازد، در بحث در مورد زندان محتاط تر است. اما او در مورد تأثیر ویدیوی منتشر شده توسط AP صریح است.

او در کیف به یک تیم AP که شامل خبرنگاران در ماریوپل بود گفت: “شما این درایو فلش را بیرون آوردید و من از شما تشکر می کنم.” “به خاطر تو، من می توانم این جهنم را ترک کنم. با تشکر از همه کسانی که در مبادله شرکت کردند.

او هنوز نسبت به کسانی که پشت سر گذاشته احساس گناه می کند و گفت که تمام تلاش خود را می کند تا آنها را آزاد کند.

او گفت: “آنها تمام چیزی هستند که من به آنها فکر می کنم.” “هر بار که یک فنجان قهوه می خورم یا سیگاری روشن می کنم، وجدانم مرا آزار می دهد زیرا آنها نمی توانند.”

تایرا، 53 ساله، یکی از هزاران اوکراینی است که گمان می رود توسط نیروهای روسیه اسیر شده است. شهردار ماریوپل اخیراً گفته است که تنها 10000 نفر از مردم شهر او یا به دلیل دستگیری یا هنگام تلاش برای فرار ناپدید شده اند. کنوانسیون ژنو پزشکان، اعم از نظامی و غیرنظامی را برای محافظت «در هر شرایطی» اختصاص داده است. ”

تایرا یک شخصیت بزرگ در اوکراین است که به دلیل آموزش پزشکی در زمینه کارش مشهور است و فوراً با شوک موهای بور و خالکوبی‌هایی که دور هر دو بازو می‌چرخد، قابل تشخیص است. آزادی او توسط ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین اعلام شد.

با وجود کاهش وزن و تمام آنچه که او تحمل کرده است، او همچنان سرزنده است. او مدام سیگار می‌کشد و سیگار را یکی پس از دیگری روشن می‌کند، انگار می‌خواهد سه ماهی را که سیگار نداشت جبران کند. او آرام و بدون بدخواهی صحبت می کند و لبخندهای مکرر او صورتش را تا عمق چشمان قهوه ای اش روشن می کند.

تایرا یک پزشک نظامی از خدمت خارج شده که مدت ها قبل از حمله روسیه از ناحیه کمر و لگن آسیب دید، همچنین عضو تیم بازی های Invictus اوکراین است. او قصد داشت در ماه آوریل امسال در رشته تیراندازی با کمان و شنا شرکت کند و به دختر 19 ساله اش اجازه داده شد به جای او مسابقه دهد.

تایرا دوربین بدنه را در سال 2021 دریافت کرد تا برای یک مجموعه مستند نتفلیکس در مورد شخصیت های الهام بخش فیلمبرداری کند که توسط شاهزاده هری بریتانیا، که بازی های Invictus را تأسیس کرد، تهیه کرد. اما هنگامی که نیروهای روسی در فوریه حمله کردند، او لنز را در صحنه های جنگ آموزش داد.

هنگامی که او برای مداوای یک سرباز مجروح روسی که او را “آفتاب” نامید، مداخله کرد، دوربین روشن بود، همانطور که تقریباً هر کسی که وارد زندگی او می شود. او مرگ یک پسر و تلاش موفقیت آمیز برای نجات خواهرش را که اکنون یکی از یتیم های متعدد ماریوپل است، روایت می کند. در آن روز به دیواری فرو ریخت و گریست.

او با مرور این ویدئو گفت که این یک از دست دادن کنترل نادر است.

«اگر همیشه گریه می‌کردم، وقت نمی‌کردم با مجروحان برخورد کنم. بنابراین در طول جنگ، البته، من کمی سخت‌تر شدم.» من نباید نشان می دادم که در حال شکستن هستم. ما می توانیم بعداً عزاداری کنیم.»

او گفت که بچه ها اولین یا آخرین نفری نبودند که او تحت درمان قرار گرفت. اما آنها بخشی از ضرر بزرگتر برای اوکراین بودند.

«وقتی به آن فکر می‌کنم، وقتی یادم می‌آید که چگونه شهر مرده، قلبم خون می‌شود. او گفت که مثل یک انسان مرد – عذاب آور بود. “این احساس را به شما می دهد که وقتی یک نفر در حال مرگ است و شما نمی توانید کاری برای کمک انجام دهید، به همین ترتیب.”

ساعاتی قبل از دستگیری تایرا، حملات هوایی روسیه به تئاتر ماریوپل، پناهگاه اصلی بمب در شهر، حمله کرد. صدها نفر مردند. در همان روز، استخر نپتون، پناهگاه بمب دیگری نیز مورد اصابت قرار گرفت.

تایرا یک گروه 20 نفری را که در زیرزمین بیمارستان خود پنهان کرده بودند، که اکثراً کودکان بودند، در یک اتوبوس کوچک زرد جمع کرد تا آنها را از ماریوپل دور کند. مرکز شهر در آستانه سقوط بود و ایست های بازرسی روسیه تمام راه های منتهی به بیرون را مسدود کردند.

آن وقت بود که روس ها او را دیدند.

«آنها مرا شناختند. آنها رفتند، تماس گرفتند و برگشتند.» تا جایی که من می توانم بگویم، آنها از قبل برنامه ای داشتند.

او معتقد است که بچه‌ها به امنیت رسیده‌اند. او به دلایلی که گفت نمی تواند به طور کامل توضیح دهد، از افشای جزئیات آن روز اجتناب می کند.

اما او پنج روز بعد در یک برنامه خبری روسی ظاهر شد که دستگیری او را اعلام کرد و او را متهم کرد که سعی دارد با لباس مبدل از شهر فرار کند.

در ویدیو، تایرا گیج به نظر می رسد و صورتش کبود شده است. همانطور که او بیانیه ای را می خواند که برای او آماده شده بود، صداپیشگی او را به عنوان یک نازی مورد تمسخر قرار می دهد.

او گفت که در داخل سیستم زندان، زندانیان تحت همین نوع تبلیغات قرار می گرفتند. آنها شنیدند که اوکراین سقوط کرده است، پارلمان و کابینه منحل شده است، شهر کیف تحت کنترل روسیه است، همه اعضای دولت فرار کرده اند.

و بسیاری از مردم شروع به باور آن کردند. شما دیده اید که چگونه تحت تأثیر تبلیغات این اتفاق می افتد؟ تایرا گفت که مردم شروع به ناامیدی می کنند. من این را باور نکردم، زیرا می دانم که باور کردن دشمن احمقانه است.

هر روز آنها را مجبور می کردند که سرود ملی روسیه را بخوانند – دو بار، سه بار، گاهی 20 یا 30 بار اگر نگهبانان رفتار آنها را دوست نداشتند. او اکنون بیشتر از سرود متنفر است، اما در مورد آن با طنز و سرپیچی صحبت می کند.

او گفت: “من آن را یک مزیت یافتم زیرا همیشه می خواستم آواز یاد بگیرم – سپس ناگهان وقت و دلیلی برای تمرین پیدا کردم.” “و معلوم شد که من می توانم آواز بخوانم.”

زندانبانان او در منطقه دونتسک تحت کنترل روسیه او را تحت فشار قرار دادند تا به قتل مردان، زنان و کودکان اعتراف کند. سپس آنها شروع به اتهامات قاچاق اعضای بدن کردند که به نظر او در پوچ بودن آنها توهین آمیز بود.

اعضای بدن را در میدان جنگ ضبط کردند. آیا می دانید این عمل چقدر پیچیده است؟» او پرسید و این ادعا را با توهین کوتاهی رد کرد. “این اختراع شده است، یک ساختگی بزرگ.”

او چیزی را اعتراف نکرد.

من ذاتاً به طرز وحشتناکی سرسخت هستم. و اگر به کاری متهم شوم که انجام نداده ام، به هیچ چیز اعتراف نخواهم کرد. شما می توانید به من شلیک کنید، اما من اعتراف نمی کنم.

پس از هفته‌های پوسیدگی بی‌پایان و تکراری که فقط با فرنی بدون نمک با بیکن، بسته‌های پوره سیب‌زمینی، سوپ کلم و مقداری کنسرو ماهی شکسته شده بود، تایرا خود را در سلولی با ابعاد سه در شش متر (10 در 20 فوت) یافت. 21 زن دیگر، 10 تخت و تعداد کمی دیگر. آنها بدون محاکمه و محکومیت در یک زندان با امنیت حداکثر نگهداری می شدند.

او به جزئیات نحوه برخورد با آنها نمی‌پردازد، اما گفت که آنها هیچ اطلاعاتی در مورد خانواده‌های خود، مسواک و فرصت کمی برای شست‌وشو ندارند. سلامتی او شروع به از بین رفتن کرد.

او با ناراحتی گفت: “من دیگر 20 سال ندارم و این بدن ممکن است کمتر از گذشته طول بکشد.” درمان بسیار سخت، بسیار خشن بود. زنان و من همه خسته بودیم.»

الکساندرا ماتویچوک، رئیس مرکز آزادی های مدنی اوکراین، گفت که تجربه تایرا با نقض مکرر قوانین بشردوستانه بین المللی توسط روسیه در مورد نحوه رفتار با غیرنظامیان بازداشت شده و اسیران جنگی مطابقت دارد.

«قبل از تهاجم گسترده، روسیه سعی کرد این تخلف را پنهان کند. آنها سعی کردند وانمود کنند که در این تخلف دخالتی ندارند.» اکنون روسیه اهمیتی نمی‌دهد.»

در یک لحظه، یکی از زندانبانان او نزد او آمد و گفت که فیلمی را دیده است که او از یک سرباز روسی سوء استفاده می کند. او می‌دانست که این امکان پذیر نیست و خواستار دیدن ویدیو شد، اما با او مخالفت شد.

حالا، با نگاه کردن به تصویر او که سرباز روسی را در پتو پیچیده است، می‌داند که این یک دروغ دیگر بود.

«این ویدیو است، اینجاست. من واقعاً با همه این گونه رفتار کردم، آنها را آوردم، آنها را تثبیت کردیم، هر کاری که لازم بود انجام دادیم.»

در نقطه ای دیگر نزدیک به پایان اسارت، شخصی او را به خاطر آنچه که گمان می کرد بازجویی بیهوده دیگری بود بیرون آورد. در عوض یک دوربین بود.

او گفت: «از من خواسته شد ویدیویی ضبط کنم که بگوید خوب هستم، غذا خوب است، شرایط خوب است. او افزود، دروغ بود، اما او هیچ ضرری در این یکی ندید. بعد از این ویدیو به من گفتند شاید معاوضه شوی.»

سپس به سلول خود بازگشت تا منتظر بماند. او رویاهایی از راه رفتن آزاد داشت که به نظر می رسید حقیقت دارد. اما سعی می کرد زیاد امیدوار نباشد تا اگر این اتفاق نیفتاد، له نشود.

زمان بیشتری گذشت تا اینکه سرانجام به او اجازه خروج داده شد و کورکورانه از کنار زندانی روسی که با او مبادله شده بود عبور کرد.

در یک روز اخیر در پایتخت اوکراین، تایرا به سمت میدان تیراندازی با کمان کیف در اعماق کارخانه متروکه دوران شوروی رفت. او مربی و سایر ورزشکاران را در آنجا پذیرفت، سپس برای اولین بار از قبل از جنگ به تمرین پرداخت.

شلیک‌های او دقیقاً به سمت هدف کاغذی هدف قرار می‌گرفت و به گلوله اصابت می‌کرد. اما او مجبور بود برای آسیب های مزمن خود به تکیه گاه تکیه کند و به سرعت خسته شد. او به یک کارگاه غارنشین عقب نشینی کرد تا دود را به زنجیر بکشد، خاکستر را به قوطی فلزی بزند و از پنجره به بیرون خیره شود.

شوهرش، وادیم پوزانوف، گفت که تایرا علیرغم سه ماه اسارت اساساً به همان شکل باقی مانده است و در مورد آنچه که تحمل کرده آشکارا صحبت می کند.

او گفت: «شاید عواقب بلندمدتی داشته باشد، اما او پر از برنامه است. “او در حال حرکت است.”

این برنامه ها واضح و اولویت بندی شده اند: سلامتی او را بازیابی کند، در بازی های Invictus سال آینده شرکت کند و کتابی بنویسد، نوعی خودیاری برای افرادی که امیدوار است هرگز به مشاوره نیاز نداشته باشند. در حالی که توضیح می داد لبخند آرامی زد.

او گفت: “من قصد دارم اطلاعاتی درباره زندگی در اسارت جمع آوری کنم.” «آنها چگونه باید رفتار کنند؟ چگونه شرایطی ایجاد کنیم تا تحمل آن آسان تر شود؟ روانشناسی چیست؟»

تایرا در پاسخ به این سوال که آیا از مرگ در اسارت می ترسید، گفت که این سوالی بود که زندانبانان او اغلب از او می پرسیدند و او پاسخی آماده داشت.

او به آنها گفت: «نه گفتم چون حق با خداست. اما شما قطعا به جهنم می روید.

———

سارا الدیب، نویسنده آسوشیتدپرس از بیروت کمک کرد.

———

پوشش AP از جنگ را در https://apnews.com/hub/russia-ukraine دنبال کنید