مسائل مربوط به «جنگ فرهنگی»: امیدهای رهبری محافظه‌کاران مزایای مشارکت را ارزیابی می‌کنند | رهبری محافظه کار

همیشه یکی از عناصر تعیین کننده رقابت های رهبری احزاب سیاسی بوده است که برای موفقیت، کاندیداها باید به منافع خاص عضویت متوسل شوند. در مورد محافظه کاران، این به طور کلی در مورد مالیات کم بود. اما اکنون چیز دیگری وجود دارد: “جنگ های فرهنگی”.

میدان جانشینی بوریس جانسون، که گمان می‌رود حداقل 10 نفره باشد و در حال رشد باشد، تقریباً به جنگجویان فرهنگ مشتاق تقسیم می‌شود، کسانی که تاکتیک‌های آن را برای اهداف خود قرض می‌گیرند، و تعداد انگشت شماری که ترجیح می‌دهند کل موضوع به سادگی از بین برود. اما قرار نیست.

سیاست محافظه‌کار به طور فزاینده‌ای با بحث‌هایی در مورد بلای آشکار مسائل «بیدار»، از تغییر نام خیابان‌ها گرفته تا حذف مجسمه‌های شخصیت‌های بحث‌برانگیز از تاریخ، آمیخته شده است.

هر گونه بحث در مورد بحث سیاسی بریتانیا در مورد موضوعاتی مانند تفاوت های نژادی و حقوق تراجنسیتی ها باید با این نکته کنار گذاشته شود که، در حالی که مسائل جنگ فرهنگی می تواند منعکس کننده مواردی باشد که در ایالات متحده دیده می شود، نبردها در اینجا به این شدت نزدیک نیستند.

اما آنها در بریتانیا برجسته‌تر شده‌اند، که یکی دیگر از آثار تمایل جانسون برای مهار بیشتر انواع تاکتیک‌های سیاسی برای اهداف خود است.

علیرغم اینکه از بسیاری جهات چیزی شبیه یک لیبرال شمال لندن بود، نخست وزیر همیشه سازگار، خوشحال بود که از چنین موضوعاتی برای منافع احتمالی خود استفاده می کرد، ویژگی هایی که اغلب توسط دستیار ارشد سابق سیاست گذاری، منیره میرزا تصمیم می گرفت.

خصومت‌های واقعی به طور کلی به الیور داودن، رئیس مشترک حزب درگذشته و نادین دوریس، وزیر فرهنگ واگذار شد، با اختلافاتی که بر سر همه چیز از اعتماد ملی گرفته تا بی‌بی‌سی و «عدم استفاده از پلتفرم» در دانشگاه‌ها دنبال می‌شد.

قبل از استعفای جانسون، تیم مبارزات انتخاباتی داونینگ استریت او در حال برنامه‌ریزی یک کمپین انتخابات عمومی آینده بود که عمدتاً بر اساس چنین شکاف‌های اجتماعی است.

از میان جانشینان احتمالی او، سوئلا براورمن، دادستان کل، و کیمی بادنوک، وزیر سابق، جنگجویان فرهنگ شناخته شده هستند، و بادنوک به ویژه منتقد نظریه‌های مربوط به نابرابری‌های نهادینه شده مبتنی بر قومیت است.

دیگران تمایل خود را برای مشارکت نشان داده اند: ریشی سوناک، صدراعظم سابق، از مصاحبه با ساندی تلگراف استفاده کرد تا گفت: «ما باید بتوانیم مادر را مادر خطاب کنیم»، اشاره ای به زبان بی طرفانه جنسیتی. ندیم زهاوی، به طور مشابه، گفت که شغل سابقش به عنوان دبیر آموزش و پرورش او را به محافظت از کودکان در برابر دیدگاه های “فعالان رادیکال” واداشته است.

با این حال، برخی از نامزدها با هم بازی نمی کنند. در پاسخ به سوالی درباره مسائل تراجنسیتی، تام توگندات، پشتیبان، خواستار احترام و اجتناب از تفرقه شد، در حالی که گرانت شاپس، وزیر حمل و نقل، گفت: «اگر یک دولت شاپس وجود داشته باشد و من نخست وزیر باشم، بیشتر وقت خود را خرج نخواهم کرد. زمان در مورد این نوع مسائل.”

در قلب این موضوع این است که نامزدها چگونه میان آنچه برای نمایندگان حزب محافظه کار و اعضایی که رهبر جدید را انتخاب می کنند و آنچه برای رای دهندگان گسترده تر اهمیت دارد، تعادل برقرار می کنند. و اینها یکی نیستند.

نظرسنجی در مورد مسائل موسوم به «جنگ فرهنگی» نشان می‌دهد که عموم مردم به طور مساوی در مورد موضوعی پیچیده و ظریف تقسیم شده‌اند، اگرچه دیدگاه‌ها در میان رای‌دهندگان محافظه‌کار گرایش به تندتر شدن دارند.

یکی دیگر از جنبه های نظرسنجی بعید است که توسط مدیران ستاد انتخاباتی نامزدها مورد توجه قرار گیرد، اما شاید باید این باشد: هرچه رای دهندگان جوان تر باشند، عموماً در چنین مواردی آزادتر هستند.

رای دهندگان جوان به طور فزاینده ای برای محافظه کاران کمبود دارند: بعید است که راه انداختن یک جنگ فرهنگی داخلی شش هفته ای برای انتخاب رهبر جدید این مشکل را بهتر کند.