بحران هزینه زندگی چیست؟ هیاهوی امیدهای محافظه‌کار بر سر کاهش مالیات خالی از واقعیت است | ریچارد پارتینگتون

بزمانی که حزب محافظه کار به انتخاب رهبر جدید نزدیک شود، بریتانیا یا در رکود اقتصادی قرار خواهد گرفت یا به طرز خطرناکی بسته خواهد شد. بحران هزینه زندگی با افزایش تازه ای در قبوض انرژی وارد مرحله جدید و دردناک تر خواهد شد. پاییز سختی در راه است و تورم – در حال حاضر به بالاترین حد در 40 سال گذشته – به 11 درصد می رسد.

این شرایط برای یک نخست وزیر آینده بسیار دور از ذهن است. با این حال، تا کنون، هیچ یک از نامزدها راه حل های واقعی برای چالش هزینه زندگی ارائه نکرده اند. در عوض، رقابت رهبری در جهان موازی در حال وقوع است که بزرگترین کاهش دهنده مالیات پادشاه است.

با توجه به اینکه بار مالیاتی به بالاترین سطح از زمان نخست وزیری کلمنت آتلی حزب کارگر در اواخر دهه 1940 و اوایل دهه 1950 رسیده است، این بازی کاهش مالیات ترامپ های برتر شاید قابل درک باشد. حزب احساس می کند راه خود را گم کرده است و نیاز به یک تنظیم مجدد دارد. با این حال، این بحثی است که خالی از واقعیت است.

روزنامه های یکشنبه مملو از وعده های کاهش نرخ برای مشاغل، کارگران و مصرف کنندگان با وعده های میلیاردی است. روی هم رفته، آنها پایه مالیاتی یک کشور کوچک را از بین خواهند برد. در اقتصاد بزرگی مانند بریتانیا، آنها حفره ای جدی در امور مالی عمومی ایجاد می کنند – چیزی که رهبران محافظه کار گذشته به ما گفتند که می تواند بریتانیا را به یونان تبدیل کند.

کاهش مالیات، هزینه‌های کلان و کسری بودجه همیشه خبر بدی نیستند، اگر با استدلال اقتصادی صحیح حمایت شوند. با این حال، برنامه ریزی سیاست مالی برای جذب گروه محدودی از اعضای عمدتاً مرفه حزب محافظه کار، به احتمال زیاد نیازهای جامعه گسترده تر را در بحبوحه بدترین ضربه به امور مالی خانوارهای دوران ما برآورده نمی کند.

خارج از این دنیای سیاست فانتزی، اقتصاددانان هشدار می‌دهند که برخی از کاهش‌های مالیاتی باعث ایجاد بنزین بر آتش تورم و نابرابری توربوشارژ می‌شود.

مالیات بر ارزش افزوده را در نظر بگیرید: کاهش نرخ از 20٪ به 17.5٪ تا 15 میلیارد پوند در سال هزینه دارد، اما بیشتر به خانواده های ثروتمند کمک می کند. تورم با افزایش قدرت خرج کردن خانواده‌های ثروتمندتر که احتمالاً در طول قرنطینه پس‌انداز کرده‌اند، تقویت می‌شود. خانوارهای فقیرتر که بیشترین آسیب را از افزایش هزینه های زندگی دارند، کمترین سود را خواهند برد.

ساجد جاوید و جرمی هانت برای شروع یک اقتصاد رو به زوال، وعده داده اند نه تنها افزایش برنامه ریزی شده مالیات شرکتی را از 19 درصد به 25 درصد از آوریل آینده – اقدامی که قرار بود حدود 17 میلیارد پوند در سال به ارمغان بیاورد – بلکه از این هم فراتر می روند. ، با کاهش به 15 درصد که میلیاردها هزینه بیشتر خواهد داشت.

این خواسته‌ای است که حتی گروه‌های لابی تجاری بزرگ نیز آن را مطرح نمی‌کنند و دو وزیر سابق بهداشت باید بدانند که عواقب جدی برای خدمات عمومی خواهد داشت.

بریتانیا در حال حاضر یکی از پایین‌ترین نرخ‌های مالیات بر شرکت‌ها را در میان کشورهای ثروتمند دارد، در حالی که کاهش آن به 15 درصد در مواجهه با اجماع جهانی نوظهور مبنی بر اینکه رقابت به سمت پایین در رقابت مالیاتی یک بازی حاصل جمع صفر است، کاهش می‌یابد. تقریباً 140 کشور – از جمله بریتانیا – در سال گذشته در OECD با این موضوع موافقت کردند و اذعان داشتند که دولت‌ها ضرر می‌کنند در حالی که شرکت‌های چندملیتی رونق می‌گیرند.

به رسمیت شناخته شده است که کاهش سرفصل مالیات در ترویج سرمایه گذاری بیشتر تجاری وحشتناک است. بر اساس گزارشی از بنیاد بازار اجتماعی، زمانی که جورج آزبورن نرخ مالیات شرکت را از 28 درصد در سال 2010 به 19 درصد امروز کاهش داد، انگلیس نزدیک به 100 میلیارد پوند هزینه کرد و چیزی برای نشان دادن آن وجود نداشت. رشد اقتصادی ضعیف باقی ماند، در حالی که سطوح سرمایه گذاری تجاری از کشورهای ثروتمند قابل مقایسه عقب بود.

وقتی شرکت‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند، این کار را به‌دلیل چیزی فراتر از مالیات انجام می‌دهند، که اغلب وزن بیشتری بر ثبات سیاسی و اقتصادی می‌گذارند. و همچنین سایر اصول کلیدی که ممکن است به سود آنها باشد – مانند مهارت های نیروی کار محلی، کیفیت زیرساخت، و عمق بازار بالقوه آنها.

سرمایه گذاری تجاری به دلیل برگزیت و همه گیری همه گیر متوقف شده است – و اکنون یک سیستم سیاسی در حال فروپاشی است. اکنون تقریباً 10 درصد کمتر از سطح قبل از کووید است.

رهبران کسب و کار در این هفته هشدار خواهند داد که انواع نادرست کاهش مالیات اوضاع را بدتر خواهد کرد. کنفدراسیون صنعت بریتانیا، پیشروترین گروه لابی تجاری این کشور، گزارشی را منتشر خواهد کرد که در آن خواستار سیاست مالیاتی هوشمندانه‌تر به جای اقدامات چشم‌نواز برای خشنود کردن وفاداران محافظه‌کار است.

در این بیانیه آمده است: «ما به تغییرات مالیاتی نیاز داریم که سرمایه‌گذاری را هدایت کند، نه تغییرات مالیاتی که باعث افزایش تورم شود.

گروه لابی نگران افزایش برنامه ریزی شده مالیات شرکت به 25 درصد در بهار آینده است، اما قبلاً پیشنهاد کرده بود که می تواند با بسته ای از تخفیف های مالیاتی برای حمایت از سرمایه گذاری تجاری جبران شود. چنین اقدامی راه بسیار هوشمندانه تری برای ایجاد یک موضع اقتصادی حامی رشد خواهد بود.

ریشی سوناک، معمار این رویکرد هویج و چماق به مالیات کسب و کار قبل از استعفای خود به عنوان صدراعظم، از کمپین رهبری خود برای مقابله با حزبی که به خود می گوید استفاده کرده است.داستان های پری آرامش بخشبا صدای جادویی، اما در نهایت کاهش مالیات بی پروا.

این بحثی است که به طرز شگفت انگیزی شبیه درگیری های درونی حزب کارگر در سال های اخیر است، که یادآور هشدار تونی بلر به حزب در مورد دستیابی به پوشش راحتی سیاست های سوسیالیستی جرمی کوربین است. استدلال او این بود که این ممکن است برای حزب وفادار درست باشد، اما از نظر جریان اصلی جدا شده است و نه چیزی که کشور به آن نیاز دارد.

جایی که سوناک حق دارد این است که کاهش مالیات ها به خاطر خلوص ایدئولوژیک دستور العملی برای تامین مالی سالم عمومی و اقتصاد قوی نیست. با این حال، جایی که پیام او از بین می‌رود، این است که محدودیت‌های شدید بودجه باید هر بار پیروز شوند. این شامل یک ارتدوکس خزانه داری است که باید پس از یک دهه ریاضت از بین می رفت. سال‌هاست که تشخیص داده شده است که کسری بودجه می‌تواند و باید برای کاهش شوک‌های اقتصادی و حمایت از بازیابی، در صورت اتخاذ تصمیمات مالیاتی و هزینه‌ای مناسب مورد استفاده قرار گیرد.

برای محافظه کاران مهم است که به یاد داشته باشیم که جایی که بوریس جانسون با مردم قطع رابطه کرد، نیاز به فرار از ریاضت و «تراز کردن» اقتصاد کج‌روی بریتانیا بود. افزایش سطح یک ائتلاف انتخاباتی شامل حوزه های انتخابیه فقیرتر «دیوار قرمز» و جنوب مرفه تر بود. کاهش بی رویه مالیات ابزاری برای دستیابی به تعادل بهتر نیست.

محافظه کاران تنها با تمرکز بر کاهش مالیات بر مبنای ایدئولوژیک، این نکته را نادیده می گیرند که بازنگری اساسی تر در مورد اقتصاد بریتانیا نسبت به راه اندازی مجدد قدیمی و خسته تاچریسم مورد نیاز است.