سرانجام خلبانان زن برای نقش مهم در نبرد بریتانیا جشن گرفتند | جنگ جهانی دوم

آنها با هم پرواز کردند، با هم مردند و در کنار هم به خاک سپرده شدند. افسر اول دورا لانگ و مهندس پرواز جانیس هرینگتون در 2 مارس 1944 هنگام تحویل یک هواپیمای De Havilland Mosquito Mk VI به فرودگاهی در همپشایر کشته شدند. هواپیمای آنها با نزدیک شدن به باند فرود متوقف شد و آنها سقوط کردند.

این تنها یکی از داستان های ناگفته زنان جوان قهرمانی است که با حداقل آموزش، هزاران هواپیما را در سراسر کشور به پرواز درآوردند و جان خود را برای نگه داشتن هواپیماهای انگلیسی در هوا در طول جنگ جهانی دوم به خطر انداختند. اکنون، دستاوردهای متعدد این زنان – و شجاعت قابل توجهی که اغلب قبل از از سرگیری نقش خانه‌داری در بریتانیای پس از جنگ از خود نشان دادند – برای اولین بار در نمایشگاه آتی در موزه یادبود بیگین هیل تجلیل خواهد شد.

اقلامی که برای اولین بار به نمایش گذاشته می شوند شامل دفترچه یادداشت، دفترچه راهنمای آموزشی و یونیفرم آبی تیره خلبان جنگی تزئین شده Dolores “Jackie” Moggridge، یک خلبان پیشگام است که – مانند بسیاری از زنانی که می خواستند پرواز کنند – در زمان جنگ به نیروی هوایی کمکی زنان پیوست. شکست.

در ژوئیه 1940، در سن 18 سالگی، او در سازمان کمکی حمل و نقل هوایی (ATA) استخدام شد و تنها پس از دو هفته آموزش نظامی، شروع به انتقال صدها هواپیما به هر جایی که برای نبرد بریتانیا نیاز بود، کرد.

کیت ادواردز، مدیر این موزه که یادبود ایستگاه جنگنده معروف جنگ جهانی دوم و فرودگاه RAF در Biggin Hill در محله لندن است، گفت: “او جوانترین خلبان ATA بود که در جنگ جهانی دوم پرواز کرد و یک زن کاملاً پیشگام بود.” بروملی.

او با هواپیما در سراسر کشور پرواز می کرد – او در مجموع با 82 نوع هواپیمای جنگی مختلف پرواز کرد و پس از جنگ، اولین کاپیتان زن هواپیمایی شد که مسافران را در پروازهای برنامه ریزی شده حمل می کرد.

ادواردز گفت که برخی از مردان هر زمان که در طول جنگ با خلبان زنی مانند موگریج روبرو می شدند، “وحشتناک” می شدند. در یک ماموریت به یاد ماندنی، موگریج بر این باور بود که هواپیمای او در شرف اصابت بود، زیرا درست زمانی که او فرود آمد، همه بیرون به طور ناگهانی برای پناه گرفتن دویدند. “معلوم شد که همه [male] خلبان‌ها با لباس‌های زیر آفتاب گرفته بودند.»

چالش‌هایی که زنانی مانند موگریج با آن‌ها روبرو بودند، فوق‌العاده بود، زیرا خلبان‌های ATA به پرواز درآوردن انواع مختلف هواپیماهای جنگی که از آنها انتظار می‌رفت، آموزش داده نشد.

در عوض، پس از «آموزش بسیار محدود» در هوا، کتاب کوچکی به نام «یادداشت‌های خلبان کشتی» به آن‌ها داده شد که حاوی تمام اطلاعات فنی بود که برای پرواز با هر هواپیمای مختلف لازم بود – و به آنها گفته شد که آن را مطالعه کنند. «این تمام چیزی بود که آنها داشتند. آنها ممکن است با رعایت این نکات در روز چهار یا پنج نوع هواپیمای مختلف پرواز کنند.

یکی از خلبانان ATA به نام لتیس کورتیس، که معروف است اولین زنی بود که با یک بمب افکن چهار موتوره پرواز کرد، تنها در 24 ساعت دو هواپیمای سبک، یک اسپیت فایر، دو بمب افکن متوسط ​​و یک بمب افکن سنگین استرلینگ را حمل کرد.

ادواردز گفت: “او همه آنها را فقط با این “یادداشت های خلبان کشتی” در یک روز پرواز داد.

زنان مجبور بودند دائماً به یادداشت‌ها مراجعه کنند تا بفهمند چگونه از وسایل پرنده‌ای که در هواپیماهای مختلف پیدا می‌کنند استفاده کنند.

دریچه‌های گاز، گیج‌ها، همه آن ابزارهای موجود در هواپیما – آنها باید هنگام پرواز آن را کار می‌کردند یا قبل از بلند شدن نت‌ها را می‌خواندند.»

یکی از اعضای مذکر RAF یک بار پس از مشاهده خواندن موگریج در حالی که او در حال پرواز با هواپیمای او بود، از او شکایت کرد. او گفته است: “هوای وحشتناکی بود و من نمی توانم باور کنم که نه تنها زنی مرا به اینجا پرواز می داد، بلکه در حال خواندن کتاب بود.”

با توجه به نمایشگاه، پاسخ موگریج این بود: «اوه نه، من رمان نمی خواندم. این یادداشت های ATA من بود. من قبلاً با این نوع هواپیما پرواز نکرده بودم» – در آن لحظه مسافر قبلی او «تقریباً پرت شد».

موگریج در سال 1953 یکی از اولین زنانی بود که بال های RAF خود را به دست آورد و در سال 2004 در سن 81 سالگی درگذشت. “کتاب” جذابی که او در آن پرواز می خواند – کپی گرانبهای خودش از “یادداشت های خلبان کشتی”. – برای اولین بار در نمایشگاه به نمایش گذاشته می شود.

در طول جنگ، خلبانان ATA 309000 هواپیما را در سراسر بریتانیا حمل کردند و در مجموع با 147 نوع مختلف هواپیما پرواز کردند. از هر 10 نفر یک نفر زن بودند.

ادواردز گفت که این زنان نقشی حیاتی در تلاش‌های جنگی ایفا کردند، و آنها این کار را بدون رادیو، بدون دستورالعمل‌های مربوط به وسایل پرنده، در شرایط جوی بریتانیا انجام دادند، اغلب در هواپیمایی که هرگز ندیده بودند. و در آن زمان، بدون رادیو، یک بار که شما بیدار بودید، همین بود. تو تنها بودی.»

اتکای خلبانان زن به «یادداشت‌های کشتی» ممکن است توضیح دهد که چرا لانگ و هرینگتون به طرز غم انگیزی در هنگام فرود آمدن جان خود را از دست دادند. «یادداشت‌ها سرعت توقف هر هواپیما را به شما می‌گویند – بنابراین سرعت توقف شما. ادواردز گفت: شاید آنها این داده ها را در نظر نگرفته بودند.

این دو زن دقیقاً همانطور که آخرین پرواز خود را سپری کردند در کنار یکدیگر دفن شدند. ادواردز گفت، آنها هیچ شوهر یا فرزندی برای سوگواری درگذشت خود نداشتند – آنها خیلی جوان مردند. ادواردز گفت، از آنجایی که آنها مدال نگرفتند یا در آتش شکوه جان خود را از دست ندادند، فداکاری آنها تا کنون تا حد زیادی فراموش شده است.

مانند بسیاری از مردم عادی که در طول جنگ کشته شدند، داستان آنها ناگفته مانده است. تا به حال.”