ترس از “لحظه ترامپ” قبل از اینکه بوریس جانسون بالاخره متوجه شود زمانش تمام شده است | بوریس جانسون

در یک اتاق بزرگ دولتی در قلب داونینگ استریت، در حالی که منتظر بودند حکم سرنوشت ساز خود را به بوریس جانسون برسانند، گروهی از وزرای کابینه مجبور شدند به طرز ناخوشایندی با نزدیک ترین متحدان نخست وزیر درآمیخته شوند.

هیئت به آرامی در تمام عصر چهارشنبه رشد کرده بود. ندیم زهاوی که کمتر از 24 ساعت قبل شغل صدراعظم را پذیرفته بود، پریتی پاتل وزیر کشور، آن ماری ترولیان وزیر تجارت، کیت مالتهاوس وزیر دفتر کابینه، سیمون هارت وزیر ولز و گرانت شاپس وزیر حمل و نقل همگی در نقاط مختلف حضور داشتند. حتی سیمون کلارک، وزیر خزانه داری و یکی از وفادارترین حامیان جانسون از اولین روزهای کمپین رهبری او، از طریق تلفن به آن ملحق شد. یکی از حاضران گفت: “همه در آن اتاق موافق بودند که بازی تمام می شود.” “همه افراد آنجا بودند تا این را بگویند.”

آنهایی که هنوز برای نخست وزیری می جنگند با درجات اعتقادی متفاوتی این کار را انجام دادند. جیمز دادریج، دستیار وزیر جانسون، گفتگوی مودبانه ای انجام داد. نایجل آدامز وزیر دفتر کابینه و گوتو هری مدیر ارتباطات وارد و خارج شدند. پرشورترین تلاش‌ها برای نجات نخست‌وزیری جانسون توسط بن الیوت، رئیس حزب محافظه‌کار، و اندرو گریفیث، رئیس واحد سیاست شماره 10 انجام شد که خانه شهری مجللش در وست مینستر تنها سه سال قبل به عنوان ستاد مبارزات رهبری جانسون مورد استفاده قرار گرفت.

وزرا به انتظار واداشتند. حتی در این ساعت پایانی، حلقه درونی جانسون در آخرین لحظه تلاش می‌کرد تا آنها را متقاعد کند که او در قدرت بماند. از آنجایی که اعصاب جای خود را به گرسنگی داده بود – تنها منبع تغذیه، جریان آهسته چای و بیسکویت بود – برخی از وزرا توسط وفاداران باقی مانده جانسون به اتاق‌های جداگانه منتقل شدند، زیرا تلاش می‌کردند آنها را متقاعد کنند که کشتی می‌تواند درست شود.

این زاهاوی بود که بیشترین تلاش را کرد تا تیم جانسون را متقاعد کند که کار تمام شده است. او به آنها گفت: “گله در حال کوبیدن است.” “وقتی گله ازدحام کرد، شما باید از سر راه خارج شوید.” گریفیث که رویکرد طردکننده‌اش خشم چندین وزیر را در طول شب پرتنش برانگیخت، پاسخ داد. او پاسخ داد: «آنچه شما باید بفهمید این است که گله پس از مدتی خسته می‌شود و به علف‌خوردن بازمی‌گردد.»

قبل از اینکه گروه بتواند نخست وزیر را ببیند، معطل شد. ابتدا، جانسون مجبور شد ظاهر کبودی خود را در مقابل کمیته رابط، متشکل از روسای منتخب کمیته، تکمیل کند، که وقتی به او در مورد افزایش تعداد وزیرانی که در شماره 10 منتظر او بودند، گفته شد. دیوید کانزینی، معاون رئیس ستاد، به خودی ها گفت که ظاهر “تقریباً تا جایی که ممکن است بد” بوده است.

با زمان بندی مسخره، جانسون سپس به روز رسانی منظم خود را – از طریق تلفن – با ملکه داشت. سپس گفتگوهای واقعا دشوار شروع شد. اولین جلسه ملاقات با گراهام بردی، رئیس کمیته محافظه کار 1922 بود. او به نخست وزیر اطلاع داد – منفعلانه در کنار تازیانه اصلی خود کریس هیتون هریس نشسته بود – که قوانین حزب احتمالاً تغییر می کند تا امکان رای اعتماد دوم به نخست وزیر را فراهم کند که او مطمئناً آن را از دست خواهد داد. جانسون در رد کامل این درخواست مؤدبانه بود.

تنها پس از آن، و تنها یک به یک، وزرای کابینه گردآوری شده اجازه یافتند تا برای صدور احکام خود با نخست وزیر دیدار کنند. به هر حال، نخست‌وزیر خوش‌خلق بود، اما هیچ نشانه‌ای از آمادگی او برای پذیرش هر یک از استدلال‌هایی که به او ارائه شد وجود نداشت. برای برخی، او اعتراض کرد که این ناعادلانه است که از او خواسته می شود شغلی را که مدت ها آرزویش را داشت، رها کند. برای دیگران، او استدلال کرد که نه از طریق نمایندگان حزب محافظه کار، بلکه از طریق 14 میلیون رأی دهنده که از او حمایت کردند، مأموریت داشت. او گفت که “به آنها مدیون است” که ادامه دهد. برخی گفتند که او به طرز عجیبی خوش بین به نظر می رسید و “آب فراوان بیشتری در مخزن داشت”. همه چیز را سخت تر کرد – اما برخی آن را آزاردهنده دیدند.

یکی از آنها گفت: «این عجیب است که کمی ترامپی شده است. همه چیز همین است – من نمی روم، کشتی نمی بینم، همه چیز خوب است. یک فشار دیگر و ما آن را درست خواهیم کرد. هیچ کدام از اینها تقصیر من نیست. من قربانی یک بخیه شده ام – اگر طرف می فهمید که چقدر خوب هستم. عجیب است.”

در واقع، اواخر عصر چهارشنبه، چهره‌های سراسر وست مینستر و وایت هال شروع به نگرانی در مورد اینکه جانسون تا چه حد از واگذاری قدرت خودداری خواهد کرد، شروع کردند. سطوح انکار در داخل پناهگاه برای یک وزیر کابینه بسیار زیاد شده بود. او به یکی از دوستانش ناامید شد: «همه دیوانه هستند». “همه دیوانه اند.”

زمانی که براندون لوئیس، وزیر ایرلند شمالی، پرواز کرد و به داونینگ استریت رفت تا حکم خود را به جانسون برساند، استعفا از پست‌های حزبی و دولتی به سرعت به نیم قرن نزدیک می‌شد. اکنون شک واقعی وجود داشت که پست ها می توانند پر شوند.

حتی منابع پارلمانی نگران بودند که رویدادها به سمت ترامپ کشیده شده است. آنها از تظاهرات به سبک ایالات متحده می ترسیدند که اگر جانسون از رفتن خودداری کند. یکی از منابع Commons گفت: «حکومت اوباش ترس بزرگ ما در حال حاضر است. آنها ناامید بودند تا از “یک کاپیتول هیل” اجتناب کنند.

از قضا برای نخست وزیری که خود را در برابر قراردادها و هنجارهای تشکیلات وایت هال قرار داد، مداخله آرام اما ویرانگر یک مقام رسمی بود که باعث سقوط دومینو در روز سه شنبه شد.

سر سیمون مک‌دونالد، کارمند ارشد سابق وزارت امور خارجه، گفت که علیرغم ادعاهای مکرر، جانسون از اتهامات قبلی مربوط به کریس پینچر، معاون رئیس که به اتهام دست زدن به دو مرد تعلیق شده بود، اطلاع داشت.

هرچقدر هم که اکنون عجیب به نظر می رسد، لحظاتی بود که دستیاران داونینگ استریت فکر می کردند می توانند سرخوردگی ناشی از آن مداخله را دستگیر کنند.

وقتی دستیاران تصاویری از جلسه صبح سه شنبه کابینه را دیدند، زنگ خطر جدی به صدا درآمد. با زمان‌بندی خنده‌دارتر، دوربین‌های تلویزیونی اجازه داشتند از آن فیلمبرداری کنند، و وزیران به‌طور مشهودی عبوس و ناراحت به نظر می‌رسند.

به دنبال آن یک جلسه توجیهی فاجعه بار با روزنامه نگاران سیاسی انجام شد، که در آن داونینگ استریت تلاش می کرد تا به سوالاتی در مورد آنچه که نخست وزیر دقیقاً درباره اتهامات علیه پینچر می دانست، بپردازد. تصمیم گرفته شد که جانسون در اسرع وقت جلوی دوربین برود تا از مدیریتش در این ماجرا عذرخواهی کند و برای جلوگیری از استعفا “چند غذا بخورد”.

هنگامی که اعضای تیم جانسون شروع به تماشای فیلم عذرخواهی او در دوربین کردند، آنها فکر کردند که ممکن است به اندازه کافی سریع عمل کرده باشند تا هرگونه آسیب بیشتر را دستگیر کنند. سپس این خبر منتشر شد – ساجد جاوید، وزیر بهداشت، استعفا داد و هشدار داد که مردم بریتانیا “به درستی از دولت خود انتظار صداقت دارند”. دقایقی بعد، صدراعظم ریشی سوناک هشدار مشابهی را دنبال کرد که «مردم انتظار دارند دولت به درستی، شایسته و جدی رفتار کند».

به نظر یک حرکت هماهنگ کابینه بود، اما در حالی که منتظر اسامی کابینه های بیشتری بودند، هیچ کدام نیامدند. اعتماد به نفس عجیبی در حلقه داخلی نخست وزیر ایجاد شد که آنها می توانند از آن عبور کنند.

تصمیم برای جایگزینی دو نفر از کابینه ها کنار گذاشته شد. یکی از خودی ها گفت: «احساس وجود داشت، «آن را خراب کن». تعداد زیادی از آنها پیروی نکرده اند. مسلماً ما از نظر سیاسی انتصابات بهتری برای آنچه در حال حاضر نیاز داریم دریافت کرده ایم. ما زندگی می کنیم تا یک روز دیگر بجنگیم.» جیکوب ریس-موگ به امواج رادیویی رفت تا تهدید جانسون را با تهدیدی که هارولد مک میلان در سال 1958 با آن مواجه شد، مقایسه کند، زمانی که کل تیم خزانه داری او استعفا دادند – اتفاقی که مک میلان آن را “یک مشکل محلی کوچک” توصیف کرد.

در واقع، با وجود اینکه چندین وزیر کابینه شروع به استعفا نکردن خود کردند، نمایندگان مجلس شروع به استعفای پست های خود به عنوان فرستادگان، دستیاران وزیر و معاونان حزب کرده بودند.

یکی از برجسته‌ترین خروج‌های اولیه، جاناتان گالیس، نماینده پارلمان وفادار «رد دیوار» بود. استعفاها از صبح چهارشنبه شروع به افزایش سرعت کردند. مایکل گوو، وزیر ارتقاء سطح، اولین حرکت بزرگ را با گفتن جانسون انجام داد که با عزت پیش برود – مداخله ای که باعث شد او به عنوان تنها فردی که توسط جانسون برکنار شده بود، به بحران پایان دهد. برکناری او باعث خشم فوری در داخل دولت، از جمله در داخل شماره 10 شد.

یکی از وزیران، جو چرچیل، نامه خود را در خلال سؤالات تحقیرآمیز نخست وزیر منتشر کرد که در آن کایر استارمر، رهبر حزب کارگر، انفجار دولت را «اولین مورد ثبت شده از غرق شدن کشتی در حال فرار از موش» توصیف کرد.

این صحنه توسط گری سامبروک، نماینده حزب محافظه کار دزدیده شد، که وقتی به این نتیجه رسید که جانسون “همیشه سعی می کند دیگران را به خاطر اشتباهات خود مقصر بداند و کاری جز مسئولیت و استعفا برای او باقی نمانده است” مورد تشویق احزاب مخالف قرار گرفت.

این به سختی آغاز تحقیر جانسون بود. بعدی سخنرانی استعفای جاوید بود که در آن جانسون تلاش کرد و نتوانست جلوی خودش را بگیرد که سرش را با ناراحتی تکان دهد. زمانی که جاوید کار را تمام کرد، پاشنه چپ جانسون بارها و بارها به سمت اتاق عوام می‌تپید.

چند ساعت بعد در جلسه استماع کمیته ارتباط جانسون، مسائل عجیب‌ترین شکل خود را گرفت. هو مریمن، یکی از نمایندگان مجلس به دلیل سوال از جانسون، نامه خود را توییت کرد خواستار استعفای نخست وزیر در حالی که تنها چند متر دورتر از او نشسته بود.

معمای بسیاری از اعضای کابینه که در عصر روز چهارشنبه جانسونی را دیدند که هنوز سرکشی می‌کرد، دقیقاً همان چیزی است که باعث شد او نظر خود را تغییر دهد و از لحظه ترامپ عقب‌نشینی کند. چهره‌های نزدیک به او نشان می‌دهند که مدتی برای تأمل در آپارتمان شخصی‌اش، همراه با «نور سرد روز»، به این معنی بود که او تا اوایل صبح پنجشنبه با واقعیت روبرو شده بود.

او ابتدا شروع به کار بر روی یک نامه استعفا کرد و به نایجل آدامز دستور داده شد که گراهام بردی را دوباره به تلفن بازگرداند. وقتی این زوج دوباره در ساعت 8:30 صبح صحبت کردند، جانسون – یک بار دیگر آرام – گفت که با رفتن موافقت می کند. با این حال، حتی در آن زمان نیز یک نقطه گیر وجود داشت. جانسون می خواست در اکتبر کنفرانس حزبی “تحویل” برگزار کند. بردی این ایده را رد کرد و هشدار داد که یک رهبر جدید باید در گردهمایی حزب در محل باشد.

او ممکن است با کناره‌گیری موافقت کرده باشد، اما در سخنرانی استعفای جانسون در بعدازظهر پنج‌شنبه، سرپیچی تلخ باقی ماند. حتی به نظر می‌رسد که او به تلاش‌های زاهاوی برای ایجاد منطقی در عصر گذشته اشاره می‌کند و از نمایندگان محافظه‌کار به عنوان «گله» یاد می‌کند. او مدعی شد: “وقتی گله حرکت می کند، حرکت می کند و دوستان من در سیاست، هیچ کس از راه دور ضروری نیست.”

تنش های داغ در پنجشنبه شب بسیار آشکار باقی ماند. در یک تماشاگر یکی از مشاوران ویژه مایکل گوو، هری را در مهمانی مجلات به عنوان یک “ننگ لعنتی” توصیف کرد.

در حالی که یک هفته فوق‌العاده برخی از محافظه‌کاران را ناامید و برخی دیگر را خشمگین کرده است، یکی از اعضای داخلی داونینگ استریت یک احساس فوق‌العاده دیگر داشت: «راست بگویم، خیالم راحت شد که تمام شد.»