آماده شدن برای شکست: طرح بقای نقل و انتقالات برای تیم های جدید لیگ برتر | لیگ برتر

تیo امروز تونی خان فکر می کند فولام یک پنجره نقل و انتقالات خوبی در تابستان 2018 داشت. این شیرین است. چشمان ورزیده ممکن است وسوسه شوند که 100 میلیون پوند خرج شده برای ژان میشائل سری، آندره فرانک زامبو آنگویسا، آلفی ماوسون، آندره شورله و حداقل نیم دوجین نفر دیگر را به عنوان یکی از شکست‌های بزرگ دوران لیگ برتر مدرن در نظر بگیرند. مخصوصاً وقتی اتفاقات بعدی را در نظر بگیرید: سقوط با 26 امتیاز، سه مدیر جداگانه و یک مشت تمام عیار بین الکساندر میتروویچ و ابوباکار کامارا که ظاهراً هنگام مدیتیشن در یک جلسه یوگای تیمی شروع شد.

برای خان، سرمایه گذاری انجام شده در سال 2018 – که شامل میتروویچ و جو برایان نیز می شد، که گل پیروزی را در فینال پلی آف 2020 به ثمر رساند – دلیل اصلی بازگشت فولام به لیگ برتر دو سال بعد بود. وی گفت: ما برای آینده هزینه کردیم. از بازیکنانی که خریدم بسیار راضی هستم. این موضوع معضل باشگاه‌های ارتقا یافته را در مورد پیمایش بازار در بر می‌گیرد. در تلاش برای تعقیب رویا تا کجا پیش می روید؟ چقدر زیاد است؟ و تا چه اندازه نه تنها برای یک شیب در رده های بالای جدول، بلکه برای سقوط احتمالی که در پی خواهد آمد، آماده می شوید؟

با نزدیک به یک ماه باز شدن پنجره نقل و انتقالات، شواهد اولیه حاکی از آن است که تیم‌های برتر امسال، تلاش فولام در سال 2018 را به‌عنوان یک داستان هشداردهنده و نه یک الگو برای پیروی تلقی می‌کنند. این شامل خود فولام نیز می‌شود، جایی که سرعت بی‌سابقه تجارت ظاهراً منبعی برای عصبانیت مدیر مارکو سیلوا بوده است. ژائو پالهینیا از اسپورتینگ آمده است و احتمالا آندریاس پریرا از منچستریونایتد نیز به میدان خواهد رفت. بورنموث همچنان مقتصدتر بوده و تنها دو انتقال آزاد انجام شده است و سرمربی، اسکات پارکر، به هواداران هشدار داد که انتظار خریدهای بزرگ را نداشته باشند.

البته، پارکر کهنه کار فصل سقوط فولام در تصادفات رانندگی بود و بهتر از هرکسی عواقب مخرب هزینه‌های نادرست را می‌داند. او در مصاحبه ای با تایمز در ماه می گفت: «پول در فولام به درستی خرج نشد. می توانید آن را برای بازیکنانی خرج کنید که به این سطح عادت ندارند. خیلی چیزها باید ردیف شود. دین اسمیت 150 میلیون پوند با آن خرج کرد [Aston] ویلا [in 2019] و در آخرین روز فصل بیدار ماندند. در یک دنیای ایده آل من 100 میلیون پوند خرج می کنم، اما نمی توانم این کار را انجام دهم. واقعیت این است که سال سختی خواهد بود.»

فولام تنها تیمی نیست که از پشیمانی خریداران متحمل شده است. تابستان گذشته نوریچ بزرگترین خرج کننده باشگاه های ترفیع شده بود و بیش از 40 میلیون پوند به میلوت راشیکا، کریستوس تزولیس، جاش سارجنت و دیمیتریوس جیانولیس اضافه کرد. به هر حال، اگر در مورد هیچ یک از آنها نشنیده باشید، خوب است: هیچ یک از آنها خیلی کار نکردند. واتفورد 14 خرید انجام داد که از این تعداد فقط 4 بازیکن به بازی های دو رقمی در لیگ برتر رسیدند. آنها به دنبال نوریچ به قهرمانی برگشتند. در همین حال، برنتفورد که در شش فصل از هفت فصل گذشته سود نقل و انتقالاتی داشته است، به راحتی بیدار ماند.

سپس انتهای دیگر معامله وجود دارد: در حالی که باشگاه ارتقا یافته ناامیدانه در تلاش است تا سوراخ ها را ببندد، آنها همچنان در برابر حذف شدن خود آسیب پذیر هستند. پیگیری‌های پراکنده نوریچ برای خریدها تا حد زیادی یک وحشت پیشگیرانه بود که با از دست دادن امی بوئندیا به استون ویلا ایجاد شد. فولام قبلاً فابیو کاروالیو وینگر نوجوان هیجان انگیز خود را به لیورپول از دست داده است. ناتینگهام فارست بریس سامبا را به لنز باخت. و از بین سه باشگاه ارتقا یافته، شاید فارست است که در حساس ترین موقعیت قرار دارد، بین پرتاب کردن همه چیز در اولین بازی خود در لیگ برتر در 23 سال گذشته و نوعی احتیاط عاقلانه که آنها را در وهله اول به آنجا رساند.

فارست تاکنون چهار خرید داشته است: دروازه بان دین هندرسون به صورت قرضی، جولیان بیانکونه و موسی نیاخاته در خط دفاعی و مهاجم تایوو آوونی به مبلغ 17.5 میلیون پوند از یونیون برلین. چیزی که همه آنها را به هم پیوند می دهد یک نمایه است: جوان (بین 22 تا 26 سال)، دستمزد متوسط ​​پرداخت شده، عمدتاً در سطح بالا ثابت نشده و با ارزش باقی مانده در کمپین ارتقای قهرمانی آینده. این همان چیزی است که مدیر اجرایی باشگاه، Dane Murphy، آن را “سرمایه گذاری متعادل و هدفمند” می نامد – شرط بندی های یک طرفه که ممکن است فوراً پرداخت شوند، اما اگر به نتیجه نرسند، باشگاه را نمی سوزانند.

جذب فارست و بورنموث در این تابستان – و تا حدی فولام – نشان می دهد که باشگاه های ارتقا یافته به طور فزاینده ای برای شکست و همچنین موفقیت برنامه ریزی می کنند. که سرنوشت‌ساز به نظر می‌رسد، اما با افزایش شکاف بین دو بخش برتر هر فصل، کاملاً منطقی است. هفت تیم از 12 تیم گذشته که از چمپیونشیپ صعود کرده‌اند، سال آینده سقوط کرده‌اند. تنها باشگاه‌هایی که عمیق‌ترین جیب‌ها را دارند – وولوز در 2018، ویلا در 2019، لیدز در سال 2020 – می‌توانند با بودجه لیگ برتر خرید کنند.

همانطور که استوارت وبر، مدیر ورزشی نوریچ، تابستان امسال گفت: “ما نمی توانیم فقط با پنج بازیکن 30 ساله به امید ماندن در لیگ، قرارداد ببندیم، زیرا اگر اشتباه پیش برود، ما یک باشگاه فوتبال نخواهیم داشت. ” و واقعاً، این واقعیت برای باشگاه‌هایی در آن سطح است. مبلغ نجومی پول مورد نیاز حتی برای ایجاد یک باشگاه در لیگ برتر، کل این شرکت را به یک قمار تبدیل می کند. یا به عبارت دیگر: روشی که به احتمال زیاد این شکاف را پر می کند، روشی است که به احتمال زیاد شما را به فاجعه می کشاند.