چلسی ممکن است برای یافتن آبراموویچ دیگری در دنیایی متفاوت تلاش کند | چلسی

باایلینا یک شهر زیبا با میدان ها و کلیساها با جمعیتی بیش از 80000 نفر است که در محل تلاقی سه رودخانه در کوه های شمال غربی اسلواکی قرار دارد. رک و پوست کنده، مکانی نامتناسب برای شروع یک انقلاب در فوتبال انگلیس بود، اما در سال 2003 بود که چلسی اولین بازی خود را تحت هدایت رومن آبراموویچ انجام داد، پیروزی معمولی 2-0 مقابل MSK در مقدماتی لیگ قهرمانان. آخرین آنها ممکن است چند هفته دیگر در نورویچ بیاید، یا شاید در خانه برنتفورد دو هفته بعد از آن، بسته به اینکه چقدر زود یک خریدار ظاهر می شود و با چه سرعتی معامله می تواند نهایی شود. اما به زودی و چند ماه پس از تکمیل مجموعه کامل جام‌های احتمالی با قهرمانی در جام باشگاه‌های جهان، دوران آبراموویچ در چلسی به پایان خواهد رسید.

میراثی که او به جا می گذارد پیچیده است، نه تنها به این دلیل که ارزیابی آن بسیار سخت است، زمانی که هنوز مشخص نیست چرا او باشگاه را خرید. اگرچه از نقطه نظر فوتبالی، او موفقیت بزرگی را برای چلسی به ارمغان آورد. وسوسه اشاره به اینکه او تیمی را انتخاب کرد که چهارمین لیگ بود، 1.5 میلیارد پوند خرج کرد و آنها را در رده سوم رها کرد، اما چلسی اکنون باشگاهی بسیار متفاوت از باشگاهی است که او خریده است. آنها دیگر ماوریک های شلوغ جاده پادشاهان نیستند، بلکه یک ابر باشگاه غیرقابل انکار هستند. آنها قبل از ورود او فقط یک بار قهرمان لیگ شده بودند، اما او برای آنها پنج قهرمانی دیگر به همراه دو لیگ قهرمانان، پنج جام حذفی و سه جام اتحادیه به ارمغان آورد. ممکن است آنها با صبر بیشتر پیروز شده باشند؟ شاید، اما این مقدار ظروف نقره رشک برانگیز است.

او همچنین فوتبال را به کلی تغییر داد. چلسی در آخرین بازی فصل اول آبراموویچ با نتیجه 1-0 لیدز را شکست داد و پس از آن کلودیو رانیری یک دور افتخار آهسته و پر از اشک اجرا کرد. حدود 153 میلیون پوند برای بازیکنان در آن سال اول هزینه شده بود، 150 میلیون پوند در سال دوم – مبالغی بی سابقه در آن زمان – و ژوزه مورینیو به عنوان سرمربی منصوب شد.

در هفت مایلی شمال شرقی، آرسنال با پیروزی بر لستر، پایان فصل شکست ناپذیر خود را جشن گرفت. برای آن‌ها نیز، آینده کاملاً آماده به نظر می‌رسید. سه ماه قبل، کار ساخت یک استادیوم جدید آغاز شده بود. با ظرفیتی بیش از 50 درصد بیشتر از هایبری و مجموعه ای از امکانات شرکتی، این به آنها اجازه می دهد تا در نهایت با قدرت مالی منچستریونایتد رقابت کنند.

مشکل این بود که دنیا عوض شده بود. چلسی نیازی به استادیوم بزرگ نداشت. آبراموویچ داشتند. قدرت خرج کردن، ناگهان از موفقیت در زمین یا ظرفیت درآمدزایی از طریق جمعیت زیاد جدا شد.

آبراموویچ همیشه خرید چلسی را به هر دلیلی غیر از عشق به فوتبال رد کرده است. ممکن است چنین باشد. اما آنچه مسلماً حقیقت دارد این است که او راه را برای صاحبان دیگری هموار کرد که ثروتشان از ثروت حتی موفق‌ترین مالکان سنتی کمتر بود، برای شیوخ و صندوق‌های سرمایه‌گذاری عمومی که علاقه‌شان به فوتبال نه بردن جام‌ها یا حتی کسب درآمد، بلکه ماساژ وجهه عمومی آنها بود. .

آنچه بعدا اتفاق می افتد احتمالا بستگی به این دارد که چه کسی باشگاه را از آبراموویچ بخرد. شاید این روند آرام باشد و چلسی به سادگی یک میلیاردر را با میلیاردر دیگر عوض کند. اما این به هیچ وجه قطعی نیست. بسیاری از اظهارات آبراموویچ مبنی بر اینکه باشگاه برای فروش است نامشخص بود. او ممکن است 1.5 میلیارد پوندی را که باشگاه به او بدهکار است، رد کند، اما آیا این در قیمت نقش دارد؟ و آیا این امر باشگاه را در قبال صورت حساب مالیاتی قابل توجهی مسئول می کند؟ و پیامدهای بازی جوانمردانه مالی آن چه خواهد بود؟ وقتی می‌گوید «درآمد خالص» به یک بنیاد خیریه اهدا می‌شود، با چه چیزی؟

قبلاً باشگاه هایی وجود داشته است که توسط یک مالک ثروتمند حمایت می شده است و بعید است که مشکلات برای چلسی به همان اندازه برای بلکبرن و حتی گرتنا کمتر باشد. 19 سال گذشته دوره ای بوده است که در آن موفقیت های آنها در سراسر جهان پخش شده است. آنها یک پایگاه هواداران در سراسر جهان دارند که باید آنها را به یک پیشنهاد جذاب تبدیل کند.

اما موضوع ورزشگاه محدود است. افزایش ظرفیت استمفورد بریج از یک طرف گورستان از یک طرف و یک خط راه آهن از طرف دیگر بسیار دشوار است و تلاش های مختلف برای جابجایی در 20 سال گذشته بی نتیجه مانده است. یک استادیوم بزرگ برای یک ابرباشگاه مدرن ضروری نیست، و مطمئناً کافی نیست، اما بدیهی است که هر چه درآمد بیشتری در روزهای بازی ایجاد شود، بار کمتری بر دوش مالک خواهد بود. میلیاردرهای دیگر ممکن است به اندازه آبراموویچ برای تامین مالی باشگاه آماده نباشند.

همچنین خطر تغییر در سیستم وام وجود دارد. چلسی 23 بازیکن قرضی دارد، اما اغلب در سال های اخیر بیش از 40 بازیکن داشته است، که عمدتاً بخشی از سیاست آنها برای توسعه و فروش استعدادهای جوان است. از تابستان تعداد بازیکنانی که یک باشگاه می تواند قرض دهد محدود خواهد شد که به طور بالقوه منبع درآمد دیگری را برای چلسی کاهش می دهد. قهرمان اروپا شاید آنقدر که در ابتدا به نظر می رسد، پیشنهاد جذابی نباشد.

در شرایطی که آینده چلسی بسیار نامشخص است، شاید دیگران در حکمت قضاوت مناسب بودن برای مالکیت صرفاً بر اساس ثروت تجدید نظر کنند. حداقل، فوتبال باید به جاده‌ای فکر کند که از زیلینا به این وضعیت پوچ منتهی شد که در آن تصمیمات نظامی اتخاذ شده توسط دولت‌های خارجی می‌تواند چنین تأثیری بر یک باشگاه انگلیسی داشته باشد و به این فکر کند که چه کاری می‌توانست متفاوت انجام دهد.