هفته ای که بوریس جانسون قدرت را از دست داد | بوریس جانسون

Oپنجشنبه هفته گذشته بوریس جانسون از نشست سران ناتو در مادرید به خانه رفت و چندین روز را در جمع رهبران جهان گذراند. در G7 قبلی در بایرن، او با صدای بلند صحبت می‌کرد تا دوربین آن را بلند کند، به شوخی گفت: «می‌توانیم لباس‌هایمان را در بیاریم؟» در واکنشی فرضی به عکس قدیمی ولادیمیر پوتین برهنه.

او در ناتو حداقل سعی کرده بود بلندمدت بیندیشد و قول عمومی برای افزایش مخارج دفاعی تا سال 2030 به 2.5 درصد تولید ناخالص داخلی داده بود. خود را با یک سرباز ژاپنی مقایسه کنید که 29 سال پس از جنگ جهانی دوم حاضر به تسلیم نشد. شوخی فوق العاده بجا بود.

از هم پاشیدگی قابل توجه نخست وزیری او از لحظه ای شروع شد که او فراخوان ناتو را پشت سر گذاشت. کریس پینچر بعد از اینکه جانسون بازگشت، پس از ادعاهایی مبنی بر اینکه پینچر دو مرد را در کلاب کارلتون در وست مینستر دست انداخته است، از سمت معاون رئیس استعفا داد. داستان به اندازه کافی بد بود، اما چیزی که در پی آن دنبال شد مجموعه‌ای فاجعه‌بار از طفره رفتن، نیمه‌حقیقت‌ها و حتی این حس بود که جانسون آن را یک شوخی می‌دانست.

روز جمعه هفته گذشته، داونینگ استریت ابتدا گفت که نخست‌وزیر وقتی پینچر را در فوریه ارتقاء داد، از هیچ اتهامی علیه پینچر آگاه نبوده و ساعاتی بعد از اتهامات «خاص» اطلاعی نداشته است.

با این حال، با افزایش شکایات بیشتر در مورد Pincher، معلوم شد که این مورد نیز درست نیست. مشاور سابق جانسون، دومینیک کامینگز، که مدت‌ها منتظر فرصتی بود تا ضربه نهایی را وارد کند، پیشنهاد کرد که جانسون از مدت‌ها قبل می‌دانست و از همکارش به عنوان “پینچر به نام، پینچر ذاتا” یاد می‌کرد.

شواهد نکوهنده تری در پی داشت. صبح سه‌شنبه، یکی از کارمندان ارشد سابق وزارت امور خارجه، سایمون مک‌دونالد، گفت که یک حادثه مشابه قبلی در مورد پینچر در زمانی که او به عنوان وزیر امور خارجه در سال 2019 بود، رخ داده است، و جانسون “شخصاً در مورد شروع و نتیجه کار مطلع شده است. تحقیقات”.

جیسون گرووز، سردبیر سیاسی روزنامه دیلی میل طرفدار توری، جلسه توجیهی آن روز برای خبرنگاران لابی را با پرسیدن سخنگوی نخست وزیر آغاز کرد: “آیا حقیقت را می گویی؟” – وادار کردن یک کارمند دولتی تا حدی خجالت زده پاسخ دهد که آنها “اطلاعاتی را که در زمان هر جلسه در دسترس من بود” ارائه کردند.

جانسون از اتاق های چای بازدید کرد تا سعی کند وضعیت را نجات دهد. اما همانطور که گری سامبروک، نماینده محافظه‌کار در روز چهارشنبه در پرسش‌های نخست‌وزیر فاش کرد، جانسون به دنبال این بود که همه را مقصر جلوه دهد.

به گفته سامبروک، جانسون گفت: “هفته گذشته هفت نماینده مجلس در باشگاه کارلتون حضور داشتند، و یکی از آنها باید مداخله می کرد تا کریس را از نوشیدن این همه نوشیدنی منصرف کند.”

سمبروک در حالی که از او خواسته بود استعفا دهد مورد تشویق قرار گرفت، اما تا آن زمان مشخص بود که نخست‌وزیری جانسون در پایان بازی بود – حتی اگر جانسون آخرین کسی بود که آن را دید.

شب قبل، ساجد جاوید و سپس ریشی سوناک استعفا داده بودند و اظهارات مشابهی را با فاصله 9 دقیقه منتشر کردند که دقیقاً بر روی موضوع شخصیت جانسون متمرکز بود.

جاوید در بیانیه ای که در ساعت 18:02 منتشر شد، نوشت: «مردم بریتانیا به درستی از دولت خود انتظار صداقت دارند.

سوناک نوشت: مردم انتظار دارند دولت به درستی، شایسته و جدی اداره شود. بیانیه ها هماهنگ به نظر می رسید حتی اگر هر دو اردوگاه آن را انکار کنند.

استعفای وزرای عمدتاً پایین‌تر در روز چهارشنبه با سرعت فوق‌العاده‌ای ادامه یافت، اولین استعفا زمانی که صدراعظم جدید، ندیم زهاوی، صبح در حال انجام یک برنامه پخش رسانه‌ای بود، و در ساعت 22:33 به سیمون هارت، وزیر ولز ادامه یافت. تا نیمه شب، تعداد خروج نهایی بیش از 40 بود.

روز آسانی برای کیر استارمر بود. در سؤالات نخست وزیر، رهبر حزب کارگر روایتی از یک قربانی پینچر را خواند – “او به آرامی دستش را جلوی کشاله ران من پایین آورد” – به سبک عمدی یک دادستان. سپس به جانسون فشار آورد که چرا شلاق سابق در وهله اول تبلیغ شده است.

از همان زمان، وزرا شروع به تجمع در خیابان داونینگ کردند، بیشتر برای درخواست سر جانسون، و تعداد انگشت شماری برای تشویق او به ماندن. نخست وزیر آنها را جداگانه دید. حتی پریتی پاتل، وزیر کشور معمولاً وفادار، گفت که فکر می‌کند نمی‌تواند ادامه دهد.

انتظار می رفت که جانسون، با توجه به درجه حرارت ارشدترین همکارانش، به نتیجه برسد که بازی بالا رفته است، همانطور که مارگارت تاچر یک نسل قبل انجام داده بود. حتی یک تماس تلفنی در اوایل عصر با ملکه برنامه ریزی شده بود. اما، به طور قابل توجهی، جانسون برای لحظه ای به این نتیجه رسید که می تواند ادامه دهد.

در آخرین نمایش ناامیدی و خم شدن قدرت رو به زوال خود، او مایکل گوو را از کابینه اخراج کرد در حالی که فرزندان گوو و همسر سابق سارا واین مشغول تماشای جزیره عشق بودند. به گفته واین، ستون نویس دیلی میل، گوو به او گفت: «نخست وزیر چند دقیقه پیش به من زنگ زد و به من گفت وقت آن رسیده است که عقب نشینی کنم. با احترام گفتم: نخست وزیر، اگر کسی باید عقب نشینی کند، شما هستید.

داونینگ استریت گفت که گوو مجبور شد برود زیرا “شما نمی توانید ماری داشته باشید که در هیچ یک از بحث های بزرگ با شما نباشد”. در آن شب به سان گفته شد که اگر می‌خواهند نخست‌وزیری را که در انتخابات دسامبر 2019 پیروز شده بود، اخراج کنند، باید «دست‌هایشان را در خون غوطه‌ور کنند».

یک خواب شبانه و جنگ به پایان رسید، اگرچه برخی نمی توانستند صبر کنند. میشل دونلان اندکی قبل از ساعت 9 صبح روز پنجشنبه، پس از حدود 36 ساعت پست، از سمت وزیر آموزش استعفا داد. او به جانسون گفت این تنها راه برای “زور کردن دستت” است. اگر او در طول یک درس ریاضی منتظر می ماند، ممکن بود نظرش را تغییر دهد.

با ارسال نامه‌های استعفای بیشتر و بیشتری بر روی درب در خیابان داونینگ، مقامات از صبح پنجشنبه تماس‌های خبرنگاران را متوقف کردند و بلافاصله این ظن ایجاد شد که همه چیز به پایان رسیده است.

جانسون ظاهراً ساعت 6 صبح از خواب برخاست تا یک سخنرانی استعفا بنویسد، که در آن “غریزه گله” را به جای هرگونه قضاوت نادرست خاص – بر سر پینچر یا مهمانی ها یا درستی، سرزنش می کرد.

سردبیر سیاسی جدید بی‌بی‌سی، کریس میسون، این وظیفه را برعهده داشت که به ملت بگوید، و کمی بعد از ساعت 9 صبح در حالی که در رادیو 4 زنده بود از داونینگ استریت تماس تلفنی گرفت.

در بازگشت به میکروفون، در حالی که یک مهمان به آرامی کنار گذاشته شده بود، یک میسون خونسرد به سادگی گفت: «نخست وزیر موافقت کرده است که کناره گیری کند.»