“بلیط رایگان برای سفر”: آمریکایی ها در اروپا حرفه بسکتبال را ایجاد می کنند | بسکتبال

Oدر شب افتتاحیه فصل 1990-1991 NBA، فقط 21 بازیکن بین المللی در لیست لیست های لیگ حضور داشتند. در زمان آغاز فصل 2021-22، این تعداد 121 بازیکن بود که نماینده 39 کشور مختلف بودند.

از این تعداد، تقریباً نیمی از آنها اروپایی هستند، و بسکتبال به آمریکا تبدیل شده است بازی جهانی به گونه ای که دیگر ورزش های سنتی آن چنین نبوده اند، بازیکنان اروپایی به طور پیوسته در NBA جای پای خود را به دست آورده اند و بر کلیشه های قدیمی بازیکنان خارجی به عنوان بازیکنان نرم، کند و غیر ورزشکار غلبه کرده اند.

امروزه اروپایی ها دیگر فقط اعداد را نمی سازند. هنگامی که تیم های All NBA در اوایل تابستان امسال معرفی شدند، سه بازیکن از پنج بازیکنی که به عنوان بهترین های لیگ انتخاب شدند، اروپایی بودند. در هر یک از چهار سال گذشته، جایزه MVP لیگ توسط یک اروپایی گرفته شده است.

اما تصورات در مورد بسکتبال به عنوان یک بازی جهانی اغلب تنها یک جهت سفر را در نظر می گیرند: اروپایی ها که برای آزمایش خود در سطح نخبگان از دریاچه عبور می کنند، اما به ندرت آمریکایی ها در جهت مخالف حرکت می کنند.

از فصل 2000، سهم آمریکایی ها در رقابت های برتر اروپا، یورولیگ، 119 درصد افزایش یافته است. در این مدت، سهم امتیازهای یورولیگ کسب شده توسط آمریکایی ها 76 درصد افزایش یافته است.

اما بر خلاف ایالات متحده، که در آن تعداد کمی از منتخبان به NBA و WNBA دعوت می‌شوند و بقیه کنار گذاشته می‌شوند، در اروپا ده‌ها لیگ در اندازه‌ها و سطوح مختلف وجود دارد و هر ساله صدها آمریکایی از این فرصت استفاده می‌کنند تا به حرفه خود ادامه دهند. در خارج از کشور در حالی که مقداری پول به دست می آورید و دنیا را می بینید.

مهرین کریکر، بازیکن سابق WNBA و بازیکن سابق لیگ اسپانیا و سوئد، به آبان نیوز گفت: «یک چیزی که هنگام بازی در خارج از کشور یاد می‌گیرید این است که هر سطحی که می‌خواهید، همانجاست. «هر سطح شدتی که می‌خواهید، هر سطح تعهدی که می‌خواهید، وجود دارد. این فقط گاهی اوقات ممکن است قربانی یک چک حقوقی بزرگ یا کشور ایده آل شود.

اما چگونه بازیکنان آمریکایی که در خارج از کشور شغل ایجاد می کنند، با زندگی در لیگ های اروپایی، چه در زمین و چه خارج از زمین، سازگار می شوند؟ آبان نیوز با چند نفری که در سرتاسر قاره بازی کرده‌اند، درباره زندگی و بسکتبال در آن سوی دریاچه صحبت کرده است.

آیا انتظاری در مورد اینکه زندگی در آنجا چگونه خواهد بود داشتید؟

دوانت والاس (لیتوانی، فنلاند، چک، لهستان، رومانی، بریتانیا و اتریش): این که سخت و دشوار باشد و دلتنگ شود. اما او [former college teammate] می گفت سطح استعداد در آنجا واقعاً خوب است [and] بسکتبال اروپا واقعاً کتاب درسی بود.»

مهرین کراکر (لیگ های اسپانیا و سوئد): «فکر می‌کنم ایده خوبی داشتم [before starting her career with Cadi La Seu in Spain’s Liga Femenina de Baloncesto]. خواهرم ژیمناستیک ریتمیک بود و [they] به اروپا سفر می‌کردم… بنابراین تا زمانی که آنجا بودم، یکی دو بار به اروپا رفته بودم.

“به نظر می رسید بلیط رایگان برای سفر باشد، اما فکر نمی کنم تا زمانی که آنجا نباشید بتوانید برای آن آماده شوید.”

آیا چیزی هست که در مورد زندگی در ایالات متحده از دست داده باشید؟

کربی بورکهولدر (لیگ های ایتالیا، مجارستان، بلژیک و لهستان): “بزرگترین چیز ارتباط با دوستان و خانواده شماست.” [and] “گاهی اوقات غذای صبحانه… من فکر می کنم آمریکا بهترین صبحانه را دارد.”

کراکر: «آسانی آمریکا… فرهنگ آمریکایی همه چیز را آسان کرده است. شما هر چیزی را که ممکن است نیاز داشته باشید در یک فروشگاه دارید و همیشه باز است.”

والاس: “با رفتن به یک رستوران غذای روح، آنها آن جا نداشتند، [and] دلم برای صحبت کردن با دوستانم تنگ شده بود. کلمات ممکن است در ترجمه گم شوند.”

ورود اولیه و شوک فرهنگی چگونه بود؟

چک سی ساوان (مونپلیه بسکت موسون، فرانسه): فرانسوی‌ها می‌توانند در مکالمه اولیه بسیار سرد باشند… اما وقتی واقعاً با این افراد یک رابطه واقعی ایجاد کردید، دوستانی برای همیشه خواهید داشت.

«آن‌ها خیلی آرام هستند، از زندگی لذت می‌برند، بیایید یک شراب در ظهر بخوریم و سپس شاید به سبک زندگی خود برگردیم. عادت کردن به این که اهل منطقه‌ای سریع مانند نیویورک باشید بسیار سخت بود.»

دفن دار: «سال بسیار سختی بود. من در خانه خیلی با تلفن صحبت می‌کردم… این یک انتقال جدید بزرگ است که شما وارد آن سال اول می‌شوید، و بسیاری از بازیکنان، از جمله من، سال اول سخت‌تری را با کل شوک فرهنگی سپری می‌کنند.»

والاس: من دروغ نمی گویم، سخت بود. هفته و نیم اول من [in Austria] … سخت بود. من در اتاقم می ماندم، نمی خواستم بیرون بروم. نمی‌خواستم کاری بکنم.»

دفن دار: ما هم تیمی هایی در نیمه دوم داشتیم که سیگار می کشیدند… ما برای شام بیرون می رفتیم و آنها بیرون می رفتند تا سیگار بکشند. [and] ما فکر می‌کردیم که خیلی دیوانه‌کننده است.»

کراکر: “فرهنگ اسپانیا و ایالات متحده نمی تواند متفاوت از این باشد. راستش من چیز زیادی در مورد اسپانیا نمی دانستم. فکر می کنم اسپانیا یکی از کشورهایی بود که برای من خارجی ترین و عجیب ترین به نظر می رسید. اما من فکر می‌کنم اسپانیایی‌ها تعادل بین کار و زندگی را تقریباً به اشتباه… متوجه نشدم که چقدر دیر شام خوردند. این تعدیل بزرگی بود که از سوی ایالات متحده آمد.»

در مورد زبان چطور؟

ساوانا: “این احتمالا سخت ترین کار بود. لحظه ای که من به جنوب فرانسه رسیدم … لحظه ای که شما به سمت جنوب می روید، آنها حتی سعی نمی کنند انگلیسی صحبت کنند. نه، اینجا شما فرانسوی صحبت می کنید یا اصلا صحبت نمی کنید… بنابراین مجبور شدم یاد بگیرم.

“آی تی [the language barrier] تقریباً شما را از هم جدا می‌کند و پویایی عجیبی ایجاد می‌کند،» او اضافه می‌کند، زیرا «از قبل یک تصور اولیه از حضور آمریکایی‌ها در تیم‌های خارجی وجود دارد… مثل این است که شما آنجا هستید تا جای کسی را بگیرید که اصالتاً از آنجاست.»

دفن دار: “شما به یک هم تیمی نیاز دارید که همراه شما باشد تا کمک کند… یا سعی می کنید به بازی بداخلاقی بپردازید و اشاره کنید.”

کراکر: «در یک کوچک بودن [Spanish] در شهر یک تن انگلیسی زبان وجود نداشت… من پنج سال در دبیرستان و کمی در کالج زبان اسپانیایی را گذرانده بودم، اما فکر نمی‌کنم تا زمانی که در آن غوطه‌ور شوید، هرگز شما را آماده نمی‌کند.

اروپا چه کاری را بهتر از آمریکا انجام می دهد؟

کراکر: “نظرات دیگران بسیار محترم تر است… من هرگز به اندازه زمانی که در اروپا بودم، با احترام از هر دو طرف، گفتگوهای صادقانه و صریح زیادی نداشتم.

اروپا به طور کلی سبک های مختلف زندگی را بیشتر می پذیرد و حمل و نقل عمومی بسیار پیشرفته تر و تشویق می شود.

دفن دار: قطار – شما فقط می توانید سوار شوید. هر روز تعطیل [in Italy] ما سوار قطار می شدیم و بازدید می کردیم… ما در یک مکان بسیار مرکزی بودیم، می توانستیم به رم برویم، به فلورانس برویم. یکی از چیزهای مورد علاقه من در مورد بازی در خارج از کشور این است که می توانم سفر کنم و مکان های جدید را ببینم و فرهنگ را یاد بگیرم.

والاس: “من به گرفتن قطار عادت کردم. در ایالات متحده حمل و نقل عمومی وحشتناک است.

کراکر: کیفیت غذا در اروپا بسیار بسیار بهتر است. ما واقعاً خراب شده بودیم، دو بار در هفته میوه و سبزیجات تازه در بازار یک کشاورز در راه بازگشت از ورزشگاه به خانه دو سال اولم می خوردیم. [in Spain]. و به یاد دارم که به ایالات متحده برگشتم و به خواربارفروشی رفتم و یک سیب برداشتم و دو بار بود [as] گران قیمت بود و طعمی مشابه نداشت.»

چیزی بدتر؟

بورکلدر: “آنها به خاطر مسائل مالی بدنام هستند و من این را در باشگاهم زیاد داشتم [in Poland]. آن سال خاص ما حتی مربی هم نداشتیم… یک بازیکن مسن‌تر بازی می‌کرد و مربیگری می‌کرد.»

او می افزاید: «من هشت ماه دیر حقوق گرفتم و حتی مطمئن نبودم که حقوق بگیرم یا نه». “سخت ترین چیز در مورد بسکتبال خارج از کشور جنبه تجاری آن است… در ایالات متحده، اگر قراردادی را امضا کنید که حقوق دریافت می کنید، واقعاً لازم نیست نگران آن باشید. اما در اروپا می توانید قرارداد امضا کنید و هرگز مطمئن نیستید که این پول را به دست آورید یا خیر.

والاس: «سال اول من شاهد بودم که سه یا چهار نفر از یک تیم حذف شدند. من بچه ها را دیده ام که فقط از سه بازی محروم شده اند. آنها بد بازی کردند، توپ را پاس نکردند. من پسرها را دیده ام که حقوق نمی گیرند. تجربیات وحشیانه‌ای وجود داشته است.»

تفاوت در سبک بازی چیست؟

کراکر: به طور کلی وضعیت فیزیکی لیگ اسپانیا چیزی بود که فکر نمی کنم برای آن آماده بودم. به یاد می‌آورم که در اولین بازی‌هایم تحت تأثیر قرار گرفتم و به این فکر کردم، خوب، این بسکتبال اسپانیاست.»

«سبک اسپانیایی فوق‌العاده سریع است و صفحه نمایش توپ غالب است… خیلی روان است و همه می‌دانند که چگونه روی توپ و خارج کردن توپ حرکت کنند.»

والاس: بسکتبال اروپا کاملاً متفاوت است… آنها توپ را خیلی بیشتر حرکت می دهند، دفاع سخت تری بازی می کنند. رنگ بسته بندی می شود زیرا سه ثانیه دفاعی وجود ندارد [rule]”

«این حتی این واقعیت نیست که آنها هستند [Lithuanian league players] فوق العاده ماهر، این واقعیت است که آنها فوق العاده از بازی آگاه هستند. آنها با سرعت خود شما را شگفت زده نمی کنند، آنها شما را با این که چقدر در زمین باهوش هستند شگفت زده می کنند.

اینجا خیلی فیزیکی تر است. شما در آمریکا تماسی دریافت نخواهید کرد یا احتمالاً اصلاً تماس نخواهید گرفت. واقعاً، واقعاً فیزیکی است.» او می‌گوید، به‌ویژه لیگ لیتوانی یک لیگ واقعاً فیزیکی است… بچه‌ها در آنجا کثیف بازی می‌کنند.

دفن دار: آنها در مورد تماس های مسافرتی سختگیرتر هستند. سال اول برای آمریکایی‌ها سخت است، زیرا به معنای واقعی کلمه یک گام کاملاً متفاوت است که ما می‌توانیم در دانشگاه برداریم… هم تیمی من با آن مشکل زیادی داشت، او به طور متوسط ​​دو سفر در هر بازی داشت.

ساوانا: این بیشتر یک بازی تیمی است… در ایالات متحده، بازیکن پادشاه است. در حالی که من در اروپا متوجه شده ام که تیم پادشاه است، مربی پادشاه است. او می افزاید: «تا جایی که گلزنی در اروپا کمی دشوارتر است.»

سطح بازی چگونه مقایسه می شود؟

کراکر: لیگ اسپانیا بسیار بالاتر از آن در کالج است. شما در حال بازی با زنانی هستید که در المپیک بازی کرده اند و 10 تا 15 سال از حرفه حرفه ای خود می گذرند… آنها همه چیز را دیده اند و انجام داده اند.”

هر تیمی در اسپانیا تقریباً بازیکنان WNBA را در فهرست خود داشت… هر شب بازی سختی بود، چه لیگ برتر باشد چه لیگ پایین.»

دفن دار: این تیم های برتر یورولیگ، افراد زیادی هستند که می توانند در WNBA حضور داشته باشند… شما با بازیکنان زیادی روبرو خواهید شد. [in the Italian leagues] قطعا می تواند به خوبی برخی از این دختران WNBA بازی کند.” با این حال، در دوران حضور او در بلژیک، استانداردها متنوع‌تر بود: لیگ دو تیم نخبه داشت – یک تیم یورولیگ و یک تیم یوروکاپ – اما در بقیه لیگ‌ها، «بعضی از آنها می‌توانستند با یک تیم دبیرستانی مقایسه شوند. ”

ساوانا: سطحی که در آن بازی کردم [French M3] می تواند قابل مقایسه باشد [NCAA] بخش دوم… ورزش در ایالات متحده چیز دیگری است، اما ضریب هوشی در اروپا بالاتر است، بنابراین آنها لزوماً به این ورزشکاران عجیب و غریب نیاز ندارند.