“افتخار نهایی”: بقایای صدها موریوری در بزرگترین بازگرداندن به کشور بازگردانده شدند | نیوزلند

تیبقایای اسکلت بیش از 100 اجداد موریوری، مردم بومی رکوهو – یا جزایر چتم – به عنوان بخشی از بزرگترین بازگرداندن بقایای موریوری تا به امروز، از بریتانیا به این قبیله بازگردانده شده است.

بقایای اجدادی یا کاراپونا در گویش موریوری، بدون تشریفات توسط استعمارگران حفر شد تا به عنوان کنجکاوی مبادله شود و تا 100 سال از آن زمان، در مجموعه‌های موزه تاریخ طبیعی لندن و در سراسر آئوتاروا نیوزلند نگهداری می‌شد.

اما صبح روز جمعه، در زیر آسمان بارانی ولینگتون، سرانجام در مراسمی تکان دهنده در موزه ملی Te Papa Tongarewa به مردم خود بازگردانده شدند. در آنجا، بقایای جسد موقتاً در واحی تاپو – یک مکان مقدس – قبل از اینکه به محل استراحت واقعی خود در رکوهو برگردانده شوند، نگهداری می‌شوند.

موزه تاریخ طبیعی لندن 111 بقایای اجداد موریوری و دو بقایای اجداد مائوری را بازگردانده است. در همان زمان، نزدیک به 200 کاراپونا از پنج موزه و دانشگاه داخلی بازگردانده شده است، که بزرگترین بازگرداندن داخلی است.

بازگشت به خارج از کشور – اوج 15 سال تحقیق و مذاکره – اولین باری است که موزه تاریخ طبیعی با بازگرداندن بقایای اجدادی به نیوزیلند موافقت می کند.

مائویی سولومون، رئیس هیأت امنای هوکوتهی موریوری، که در طول مراسم اشک در چشمانش جاری شد، می گوید: «این یک تعهد در قبال اجدادمان است.

«بیش از 100 سال پیش رنج بسیار زیادی در طول تاریخ تماس پس از استعمار و سپس انتقال بقایای آنها به خارج از ساحل برای اهداف تحقیقاتی یا کنجکاوی در بیش از 100 سال پیش – بازگرداندن آنها به خانه … از بسیاری جهات، افتخار نهایی است. اجداد ما.”

سولومون گفت که موریوری و مائوری برای اجداد خود احترام زیادی قائل هستند و افزود که کاراپوناها با شنیدن زبان آنها که در حال احیا است و در مراسم صحبت می شود احساس “احساس و خوشحالی” می کردند.

آنها شانه هایی هستند که ما ایستاده ایم [on] امروز… اینکه بگوییم «تو را فراموش نکرده‌اند، ما هر کاری از دستمان برمی‌آید انجام داده‌ایم تا شما را از سرتاسر دنیا به خانه برگردانیم»… این بسیار احساسی است.»

تغییر در فرهنگ موزه

نیوزلند، مانند همه کشورهای مستعمره، تاریخ دردناکی با بقایای بومیان به سرقت رفته و تجارت شده دارد.

از سال 1769 تا 1970 هزاران بقایای اجدادی مائوری و موریوری به عنوان کالاهای قابل مبادله، کنجکاوی و اشیاء مورد علاقه علمی تلقی می شدند. تجارت toi moko (سرهای مومیایی شده خالکوبی شده) بین اوایل دهه 1800 و 1820 به اوج خود رسید.

اما از دهه 1970، نیوزیلند سابقه ای قوی در درخواست بازگرداندن بقایای آن از خارج از کشور دارد. در سال 2003، این کشور اولین برنامه بازگرداندن بین المللی با بودجه دولت را ایجاد کرد: Karanga Aotearoa. اکنون شاهد بازگشت 800 بقایای مائوری و موریوری بوده است.

مدیر آن، Te Herekiekie Herewini، گفت که تماس با موزه تاریخ طبیعی در سال 2003 برقرار شد و تا سال 2018 به توافق رسید. هیروینی گفت که این تا حدودی به شیوه ای است که دولت بریتانیا و موزه های آن بقایای اجدادی را در نظر گرفته اند.

این بقایا صرفاً اشیایی بود که آنها می‌توانستند داشته باشند، می‌توانستند جمع‌آوری کنند و می‌توانستند منتقل کنند… بنابراین سیاست‌های آنها نشان می‌دهد که: آنها مالک این بقایای استخوانی بودند و ما برای بازگشت اجدادمان به اجازه آنها نیاز داشتیم.»

موزه تاریخ طبیعی گفت که بازگشت به کشور لحظه مهمی بود و مدیر آن داگ گور افزود که موزه متعهد به گفتگو با دولت‌ها و جوامعی است که می‌خواهند ادعای بازگرداندن بقایای اجساد را داشته باشند.

گور گفت: «بازگرداندن بقایای اجساد به کشورهای و جوامع مبدأ بخشی از یک فرآیند شفا و آشتی است.

اکنون یک جنبش جهانی بازگشت به وطن، مؤسسات فرهنگی در سراسر جهان را وادار می کند تا تصورات خود را در مورد مالکیت به چالش بکشند. در سال‌های اخیر، موزه‌های اروپایی درخواست‌هایی از مصر، ایتالیا، شیلی، استرالیا، کانادا و جبل الطارق و غیره ارائه کرده‌اند.

موزه تاریخ طبیعی حدود 27000 بقایای اسکلت را در مجموعه خود نگهداری می کند. که تقریبا نیمی از آنها خارج از بریتانیا هستند. گمان می رود 200 بقایای دیگر از نیوزلند در مجموعه آن وجود داشته باشد که بخشی از این تلاش برای بازگشت به کشور نیست.

هروینی گفت: «ما تنها یکی از تعدادی از مردم بومی هستیم، بنابراین زمان زیادی طول می کشد،» و افزود که منشأ و DNA هر یک باید ارزیابی شود.

Karanga Aotearoa هفت فرآیند دیگر بازگشت به کشور را با مؤسسات خارج از کشور در ایالات متحده و اروپا در دست اجرا دارد.

“در پایان روز، آن موسسه تصمیم می گیرد که چه کاری می خواهد انجام دهد. ما فقط می توانیم در را بکوبیم و بپرسیم.»

همچنین گام مهمی برای نهادهای داخلی است که میراث استعماری خود را در گرفتن، تجارت و در اختیار داشتن بقایای اجدادی حساب می کنند.

سولومون که هفته گذشته در مراسم رسمی تحویل در موزه تاریخ طبیعی لندن شرکت کرد، گفت که بازگشت به کشور نشان دهنده تغییری در روشی است که نهادهای فرهنگی استعماری اهمیت بقایای اجدادی را تشخیص دادند.

این مؤسسات استعماری قطعاً از جایی که 10 سال پیش بودند، حرکت کرده‌اند، حتی پنج سال پیش… این یک چیز واقعاً مثبت است.»

او از Karanga Aotearoa به دلیل “تعهد و اشتیاق بی وقفه برای این کار” در طول 20 سال گذشته و دولت برای تامین بودجه این کار قدردانی کرد.

من فکر می کنم که این کار از بین می رود و به سایر مؤسسات خارج از کشور کمک می کند تا ببینند این کار درستی است.»