رفته اما نرفته: بوریس جانسون استعفا می دهد اما به قدرت می چسبد | بوریس جانسون

بوریس جانسون به طور چشمگیری استعفای خود را به عنوان رهبر حزب محافظه کار – و قصد استعفا از سمت نخست وزیری – را پس از خروج گسترده نمایندگان پارلمان که سرانجام سرنوشت او را رقم زد و نشان دهنده پایان یکی از پرتلاطم ترین و پرتلاطم ترین دوره ها در سیاست بریتانیا بود، اعلام کرد.

او در یک سخنرانی در خارج از داونینگ استریت در روز پنجشنبه که با تلخی همراه بود، وزرا را سرزنش کرد که به او سرزنش کردند، اما نه پشیمانی و نه پشیمانی از اشتباهات خود ابراز کرد.

انصراف ناگهانی باعث زد و خورد میان مدعیان برای تصاحب قدرت در داونینگ استریت شد – و از برخی نمایندگان خواست که او اکنون برود و تا پایان انتخابات رهبری صبر نکند.

جانسون بعدازظهر پنج‌شنبه به کابینه موقت تازه تشکیل‌شده گفت که هیچ سیاست عمده، تصمیم‌گیری مالیاتی یا تغییر مسیر دیگری قبل از تحویل به یک رهبر جدید اتخاذ نخواهد شد.

روز نمایشی در وست مینستر با استعفای بیشتر وزرای جانسون آغاز شد تا او را مجبور به کناره گیری کنند – از جمله میشل دونلان، وزیر آموزش و پرورش که فقط دو روز قبل این کار را به عهده گرفته بود.

جانسون در اوایل صبح پنجشنبه به گراهام بردی، رئیس کمیته پشتیبان 1922 زنگ زد و در وقت ناهار از شماره 10 بیرون آمد تا علناً پذیرفت که حمایت حزبش را از دست داده است.

نخست‌وزیری او که فقط سه سال به طول خواهد انجامید، تحت الشعاع بحران فاجعه‌بار کووید قرار گرفت و با ادعای بی‌حوصلگی که منجر به استعفای دو مشاور اخلاقی شد، خدشه‌دار شد.

اما جانسون در سخنرانی خود که در حالی که همسرش کری در نزدیکی دختر کوچکشان ایستاده بود، ایراد شد، تصمیم همکارانش برای بیرون راندن او را “غیرعامل” خواند و نشان داد که آنها توسط ذهنیت گله ای هدایت شده اند.

«در چند روز گذشته سعی کردم همکارانم را متقاعد کنم که تغییر دولت‌ها در شرایطی که کارهای بسیار زیادی انجام می‌دهیم و زمانی که چنین مأموریت گسترده‌ای داریم و در واقع تنها تعداد انگشت شماری از نظرسنجی‌ها عقب هستیم، عجیب است. ” او گفت.

همانطور که در وست مینستر دیدیم، گله قدرتمند است و وقتی گله حرکت می کند، حرکت می کند.

جانسون برای هیچ یک از رسوایی های خودساخته ای که باعث شد حزبش علیه او مخالفت کند، از جمله استخدام یک شکارچی جنسی ادعایی، کریس پینچر، به عنوان معاون رئیس، عذرخواهی نکرد.

در عوض، جانسون بر «حکمیت باورنکردنی» که حزبش در انتخابات عمومی ۲۰۱۹ به دست آورد و سیاست‌هایی از جمله عرضه واکسن و توافق برگزیت را برجسته کرد.

بیانیه او به دنبال یک بن بست فوق العاده با کابینه خود بود. در اواخر عصر چهارشنبه، دستیاران او اصرار داشتند که او بماند و بجنگد، علیرغم اینکه هیئتی از وزرای کابینه از او خواسته بودند که برود و تعداد زیادی از نمایندگان استعفا دادند.

اما با افزایش سرعت استعفاها به بیش از 50 نفر در صبح پنجشنبه، حتی ندیم زهاوی که تنها دو روز قبل به عنوان صدراعظم منصوب شد، علناً خواستار کناره گیری او شد، جانسون موافقت کرد که کناره گیری کند.

زاهاوی یک کمپین رهبری سازماندهی شده دارد که توسط یکی از متحدان گورو انتخابات لینتون کراسبی توصیه می شود. او تعدادی از نمایندگان مجلس را برای حمایت از خود ثبت نام کرده است، از جمله تعداد قابل توجهی از کسانی که در چند روز گذشته از دولت استعفا داده اند تا نشان دهد که تنها در راستای منافع ملی باقی مانده است.

نامزدهای دیگری که در طول روز پنجشنبه با نمایندگان مجلس تماس گرفتند عبارتند از ریشی سوناک، صدراعظم سابق، و ساجد جاوید، وزیر بهداشت سابق که هر دو روز سه شنبه استعفا دادند.

اما نمایندگان مجلس می گویند که یک کمپین خوب سازماندهی شده دیگر متعلق به تام توگندات است – که اکنون محبوبیت میانه روهای محافظه کار، بالاتر از جرمی هانت محسوب می شود. توگندات کمیته‌ای متشکل از حامیان و حامیان تشکیل داده است که شامل دامیان گرین وزیر سابق کابینه و آرون بل نماینده «دیوار قرمز» است.

سوئلا براورمن، دادستان کل، که ستاد انتخاباتی اش توسط جیسون مک کارتنی، دبیر خصوصی پارلمانی سابقش اداره خواهد شد، با نمایندگانی از گروه عقل سلیم جناح راست دیدار کرده است تا ردای برکسیتر واقعی را در این رقابت به دست آورد – که حامیان او می گویند او این کار را خواهد کرد. تلاش برای سرقت از سوناک.

جانسون تا زمانی که حزب رهبر جدیدی را انتخاب نکند، بر سر کار خواهد ماند – فرآیندی که کمیته 1922 امیدوار است هر چه سریعتر به نتیجه برسد. جانسون در پشت تریبون بیرون داونینگ استریت «از اینکه بهترین شغل دنیا را رها می‌کند ناراحت بود» اما «آنها در حال شکستن هستند».

نخست وزیر پس از سخنرانی خود در حالی که خانواده خود را در داخل شماره 10 در آغوش گرفته بود، پسرش ویلفرد را در حالی که کری را که دختر 9 ماهه آنها، رومی را در آغوش گرفته بود، بوسید.

نخست وزیر سابق سر جان میجر مداخله کرد تا از جانسون خواست فورا برکنار شود – اما چندین حزب محافظه کار میانه رو، از جمله گرگ کلارک و رابرت باکلند، موافقت کردند که در کابینه موقت خدمت کنند و به نمایندگان مجلس کمک کردند تا به جانسون اجازه دهند در سمت خود باقی بماند.

کیر استارمر، رهبر حزب کارگر گفت که اگر جانسون فوراً کنار نرود، حزب او طرح عدم اعتماد به دولت را در مجلس عوام ارائه خواهد کرد.

او باید برود: او نمی تواند در این راه بچسبد. حزب خود او اکنون تصمیم گرفته است که او برای نخست وزیری مناسب نیست. آنها اکنون نمی توانند او را برای چند ماه آینده به کشور تحمیل کنند.

اگر آنها از شر او خلاص نشوند، حزب کارگر برای منافع ملی گام برمی‌دارد و رای عدم اعتماد می‌آورد، زیرا ما نمی‌توانیم با این نخست‌وزیر که ماه‌ها و ماه‌های آینده به آن چسبیده است ادامه دهیم.»

انتظار می رود این طرح هفته آینده به رای گذاشته شود. با توجه به اکثریت راحت محافظه‌کاران، دولت تقریباً مطمئن است که پیروز می‌شود – اما حزب کارگر امیدوار است با وادار کردن نمایندگان مجلس به حمایت از جانسون در لابی‌های رای‌دهی، سرمایه سیاسی به دست آورد.

تغییر کابینه در آخرین ساعت قبل از سخنرانی استعفای جانسون انجام شد و جیمز کلورلی وزیر آموزش و پرورش شد و کیت مالت هاوس، وفادار قدیمی، صدراعظم دوک نشین لنکستر شد.

باکلند منشی ولز خواهد بود و کلارک وظیفه ارتقاء سطح را بر عهده خواهد گرفت و جایگزین مایکل گوو می شود که در اواخر عصر چهارشنبه توسط جانسون به طرز بی رحمانه ای اخراج شد و او برای حفظ مقام نخست وزیری خود مبارزه می کرد.

کابینه جدید بعدازظهر پنجشنبه تشکیل جلسه داد. یک گزارش رسمی گفته است که جانسون «به وضوح اعلام کرده است که دولت به دنبال اجرای سیاست‌های جدید یا ایجاد تغییرات عمده در مسیر نیست، بلکه بر ارائه دستور کاری که دولت بر اساس آن انتخاب شده تمرکز خواهد کرد. او گفت که تصمیمات مهم مالی باید به نخست وزیر بعدی واگذار شود.

دوازده انتصاب دیگر در اواخر روز پنجشنبه اعلام شد، با برخی از کسانی که در اوایل هفته استعفا دادند، مشاغل قبلی خود را پس گرفتند. اینها شامل ویل کوینس وزیر جوانان بود که پس از ارسال اطلاعات نادرست درباره آنچه جانسون از گذشته پینچر می دانست، از سمت خود کنار رفت.

حتی خودی‌های دولت نیز پس از ماه‌ها رسوایی‌های تضعیف‌کننده روحیه، از جمله حزب گیت و تلاش ناموفق برای حفاظت از اوون پترسون، نماینده مجلس پشتیبان، که مشخص شد در لابی‌گری پولی شرکت داشته است، از سرعت مرگ جانسون غافلگیر شدند.

یکی هشدار داد که اگر جانسون با رفتن موافقت نمی کرد، با این حال، در خطر «ترامپی شدن» قرار داشت.