محافظه‌کاران می‌ترسند بوریس جانسون انتقال هموار قدرت را مختل کند | بوریس جانسون

بريتانيا با وجود قانون اساسي غير مدون ما و آميخته‌اي از رويه، سنت و عمل‌گرايي بداهه، همواره توانسته است انتقال منظم قدرت از يك نخست‌وزير به نخست‌وزير ديگر را مديريت كند.

اما این قانون اساسی هرگز با شخصیتی مانند بوریس جانسون مواجه نشده است. درست مانند انتقال دونالد ترامپ پس از شکست، نمایندگان محافظه‌کار از این نگرانند که جانسون چگونه می‌تواند رفتار کند.

برخی، مانند مشاور ارشد سابق وی، دومینیک کامینگز، اصرار دارند که او باید فوراً از داونینگ استریت خارج شود. اما انتصاب موفقیت‌آمیز وزرای کابینه جدید نشان می‌دهد که جانسون قصد ندارد تحت تعقیب قرار گیرد یا با سرپرست آشکار – معاونش، دومینیک راب – جایگزین شود.

بخشی از مشکل این است که انتقال قدرت از یک نخست‌وزیر به نخست‌وزیر دیگر با تزریق دموکراسی مردمی به انتخابات رهبری حزب دشوارتر شده است، بنابراین این روند طولانی‌تر و خطرناک‌تر شده است.

جانشینی مارگارت تاچر برای جان میجر نسبتاً آسان بود. پس از مجروح شدن مرگبار توسط نمایندگان خود در انتخابات رهبری، او در ساعت 7:30 صبح در 22 نوامبر 1989 با دبیر کابینه خود، اندرو ترنبول تماس گرفت و گفت که تصمیم به استعفا گرفته است. او یک ساعت و نیم بعد به کابینه خود اطلاع داد و تا صبح روز 28 نوامبر در انتخاباتی که 372 نماینده محافظه کار در آن شرکت کردند، ماژور جایگزین وی شد.

اما زمانی که دیوید کامرون در ساعت 8:15 صبح در 24 ژوئن 2016 پس از شکست در همه پرسی برگزیت استعفا داد، روند جانشینی پیچیده تر شده بود: قرار بود رهبری در انتخاباتی که شامل عضویت حزب می شد، مشخص شود، اولین باری که سیستم به این نتیجه رسید. برای انتخاب نخست وزیر استفاده شد.

کامرون در انتخاب جانشین خود دخالت چندانی نکرد. تصادفاً ترزا می بدون رقیب پیروز شد و در 13 جولای در شماره 10 قرار گرفت.

خروج خود می طولانی تر بود. او که با یک حزب متلاشی شده روبرو شد و در نتیجه انتخابات عمومی سال 2017 ضعیف شده بود، در 22 مه 2019 به شوهرش از برنامه خود برای استعفا گفت و روز بعد به کابینه اطلاع داد. اگرچه او امیدوار بود که در کنفرانس حزب در اکتبر بماند، حزب این را کوتاه کرد و دو ماه بعد جانسون را انتخاب کرد.

در آن زمان می ناظر دیدار ترامپ بود، به مراسم بزرگداشت هفتاد و پنجمین روز D شرکت کرد، در G20 در اوزاکا شرکت کرد و در Chatham House یک سخنرانی تحسین آمیز و تحسین برانگیز در مورد وضعیت سیاسی انجام داد. اگرچه او از اینکه جانسون قرار است جانشین او شود، مضطرب بود و از رفتارش تلخ بود، اما به این اندازه چیزی نگفت و به هر حال نیرویی تمام شده بود.

حس شایستگی آنگلیکن او را از انجام حملاتی به جانسون که اکنون از پشتی‌های مجلس عوام انجام می‌دهد، باز داشت.

احتمالاً مهم‌ترین و جالب‌ترین انتقال قدرت اخیر، انتقال «باثبات و منظم» بین تونی بلر و گوردون براون بود. هنگامی که براون در سپتامبر 2006 بلر را مجبور به کناره گیری کرد، بلر تلاش کرد تا در یک سری سخنرانی های تحسین آمیز مسیری را برای جانشین خود ترسیم کند.

جانسون هرگز علاقه بلر را به صنعت دولت – برخلاف سیاست – نشان نداده است یا بازتاب های ارزشمند زیادی در مورد نقش نخست وزیر داشته است.

با این حال، این ترس را متوقف نمی کند که رگه پوپولیستی او منجر به آسیب رساندن به او در ماه های قبل از انتخاب جانشین شود. گاوین بارول، که به عنوان رئیس دفتر ترزا می خدمت می کرد، گفت که انتخابات رهبری باید “نسبتا سریع” باشد و این سوال وجود دارد که آیا نخست وزیر می تواند در این مدت یک دولت موقت را رهبری کند یا خیر. آیا تعداد کافی وزیر حاضر به خدمت خواهند بود؟» کامینگز گفت که جانسون اگر به او اجازه داده شود در سمت خود باقی بماند، باعث “قتل عام” خواهد شد.

در بخش‌هایی از روزهای سه‌شنبه و چهارشنبه، به نظر می‌رسید که جانسون در حالت انکار ترامپی به سر می‌برد. اینطور نبود که او یک راهپیمایی به سبک 6 ژانویه به پارلمان ترتیب دهد، اما در عوض – با وسواس به مأموریت شخصی خود در انتخابات 2019 – به نظر می‌رسید که مصمم به برگزاری انتخابات عمومی انتحاری به جای مجبور به کناره‌گیری باشد. به نظر می رسید که این تب در زمان سخنرانی استعفای او فروکش کرده است.

نمایندگان محافظه کار اکنون باید تصمیم بگیرند که آیا جانسون صلاحیت اداره یک دولت را در بحبوحه جنگ اروپا و بحران هزینه زندگی دارد یا خیر. بدتر از آن، آیا او می‌تواند سیاست دولت را در جهت جدیدی اتخاذ کند که پیامدهایی برای رهبر بعدی داشته باشد؟

این فقط این نبود که ترامپ تمام نزاکت های یک دوره گذار ریاست جمهوری را زیر پا گذاشت. تشکیلات دفاعی واشنگتن در ترس از جنگی که او ممکن است قبل از تحلیف به راه بیندازد زندگی می کرد. حمایت از آنها منتفی شد، مشاغل لغو شد و چهره های مرموز راست افراطی منصوب شدند. در پایان، ترامپ به قدری آشفته و غیراستراتژیک بود که آسیب بلندمدت واقعی به ماشین آلات دولت بلافاصله وارد نشد.

واقعیت این است که جانسون از پارچه مشابهی بریده شده است و کابینه مراقب احتمالاً در صورت لزوم از صدای بازدارنده جمعی خود استفاده خواهد کرد.

شرط این است که نخست‌وزیر حداقل برای چند ماه در سمت خود باقی بماند و به او فرصتی نهایی بدهد تا ویژگی‌های رهبری را که تا به حال آشکارا غایب بود، نشان دهد.