بوریس جانسون تا کی دیگر می تواند از تکان خوردن امتناع کند؟ | محافظه کاران

باوریس جانسون قبلاً می‌دانست که بسیاری از وزرای کابینه‌اش قبل از اینکه روز چهارشنبه برای سؤالات نخست‌وزیر با نمایندگان خود روبرو شود، می‌خواستند او برود. مایکل گوو، منشی تراز، و سایمون هارت، وزیر ولز، به او گفته بودند که استعفا دهد.

اما نخست وزیر غیرقابل حرکت بود. او به روز خود ادامه داد و مصمم بود سه ساعت بعد به سؤالات روسای کمیته منتخب درباره قیمت غلات در بسفر و شایستگی قیمت گذاری جاده در کمیته رابط پاسخ دهد.

اما حتی با وجود هیئتی متشکل از «مردانی با کت و شلوار خاکستری» که در شماره 10 منتظر بودند تا به او بگویند تمام شده است، جانسون تکان نخورد. پریتی پاتل، منشی خانه او، گفت که زمان رفتن فرا رسیده است. گرانت شاپس، “مرد شماره” او به او گفت که اعداد را در اختیار ندارد – او دومین رای اعتماد قریب الوقوع را از دست خواهد داد.

شاید بیشتر بود. کواسی کوارتنگ، منشی بازرگانی، از پارکینگ توبی کاروری در میدلزبرو مکاتبه می کرد. براندون لوئیس، وزیر ایرلند شمالی، منتظر بود تا از بلفاست پرواز کند. هر دو اعلام کردند که از پیامی که همکارانشان باید ارائه می‌کردند حمایت می‌کردند.

بر اساس گزارش ها، صدراعظم جدید، ندیم زهاوی، در میان تعدادی از آنها بود، اما یک منبع شماره 10 گفت که او چشم انداز جنگ را مطرح کرده است.

این منبع گفت که روحیه جانسون سرپیچی بود: “او گفت که میلیون ها نفر تنها دو سال پیش به من رای دادند – و من تا آخر با این موضوع مبارزه خواهم کرد. من نمی توانم آن را در بسته بندی کنم.»

منابع حاضر در اتاق گفتند که هیچ کس نمی تواند او را متقاعد کند. یکی از منابع محافظه‌کار گفت: «من مطمئن نیستم که وقتی مردانی که کت و شلوار خاکستری به دنبال شما می‌آیند، چه اتفاقی می‌افتد و شما فقط – نروید».

گوو قبلاً به نخست وزیر گفته بود که حزب اعتماد خود را به او از دست داده است. رقیب قدیمی او شخصاً از جانسون دیدار کرد و گفت مطمئن است که حزب در شرف برکناری او از رهبری است. گوو از او خواست تا طبق شرایط خودش پیش برود. لحن وزیر مسکن سخت بود – قول داد که دیگر برای رهبری شرکت نخواهد کرد و اصرار داشت که با هیچ کمپینی همکاری نمی کند.

جانسون به دور از پذیرش توصیه های او، هسته ای شد. او در همان عصر، گوو را برکنار کرد.

وزرای کابینه گفتند که برخی از آنها در واقع از جانسون خواسته اند که عصر سه شنبه استعفا دهد و گفتند که نباید آنها را مجبور به استعفای دسته جمعی کرد و کشور را در هرج و مرج فرو برد. جانسون نپذیرفت. بعید است که پاتل استعفا دهد، زیرا او معتقد است خطر ترک وزارت کشور بدون هیچ کس در راس آن وجود دارد.

در حالی که وزرای او در داونینگ استریت منتظر بودند، نخست‌وزیر در مقابل یک جلسه استماع دو ساعته مسخره‌آمیز کمیته ارتباط قرار گرفت – و آشکارا اعلام کرد که برای یک جابجایی وزیران، «غنای استعداد» ظاهر خواهد شد. حداقل 38 نفر از مدیران ارشد و حقوق و دستمزد او استعفا داده بودند.

جانسون از جلسه استماع کمیته خود از پله برقی پایین رفت و به تلفن خود خیره شد – شاید اولین لحظه ای که خبر را دید تأیید کرد که وزرای کابینه او در شماره 10 منتظر او هستند. جیمز دادریج، دستیار پارلمانی او، یک سپر فیزیکی بود. یکی از کارکنان جوان محافظه‌کار هنگامی که به سمت ماشین می‌رفت فریاد زد «استعفا».

جانسون در طول بسیاری از حضورهای عمومی خود در روز چهارشنبه، واقعاً متقاعد شده بود که راهی برای آن پیدا خواهد کرد. وزرا – که بسیاری از وزرای سابق سابق هستند – گفتند که او به PMQs و جلسه استماع کمیته اش ادامه داد، مات و مبهوت شدند.

زمانی که جانسون به PMQs رسید، 11 نماینده از اعلامیه های جدیدی دریافت کرده بود که نمی توانند از او حمایت کنند. دو نفر دیگر در حالی که او روی پاهایش در اتاق بود رفتند.

هنگامی که ترزا می با سخت ترین لحظه خود در اتاق مواجه شد، شوهرش برای تماشا و حمایت آمد. این بار، در گالری، جانسون توسط رئیس سابق تلگراف خود، چارلز مور، که او را در مجلس اعیان قرار داد، تماشا کرد.

کیر استارمر، رهبر حزب کارگر، می‌دانست که این لحظه اوست و با “حمله تیپ سبک وزن” و “کشتی‌ها در حال فرار از موش‌ها” ضرباتی وارد کرد. او زمزمه کرد: “خوب بود؟” همانطور که او در کنار صدراعظم سایه اش، ریچل ریوز، نشست.

نمایندگان مجلس جانسون در حال حاضر در شورش آشکار بودند – ویلیام راگ، تیم لافتون، دیوید دیویس همگی از او خواستند که برود. اما ویرانگرترین، گری سامبروک، نماینده «دیوار قرمز» بود که در مورد اینکه آیا به حمایت از جانسون ادامه دهد یا خیر، عذاب کشید.

“در تلاش برای تقویت روحیه در [Commons] نخست وزیر به یک میز گفت: هفته گذشته هفت نماینده مجلس در باشگاه کارلتون حضور داشتند و یکی از آنها باید برای جلوگیری از کریس مداخله می کرد. [Pincher, the deputy chief whip] سمبروک در حالی که صدایش از تحقیر می چکید، گفت.

گویا این به اندازه کافی برای افرادی که در آن شب تلاش کردند مداخله کنند توهین آمیز نبود، برای قربانیان توهین آمیز است که بگویند مشکل نوشیدنی بوده است.» نمایندگان حزب کارگر هنگام نشستن او با صدای بلند کف زدند.

ساجد جاوید، وزیر بهداشت درگذشته، خواستار ارائه یک بیانیه شخصی شده بود، در کنار دو متحد نزدیک، وزیر مستعفی خزانه داری جان گلن و راب هالفون، بهترین دوست او از زمان دانشگاه. به نظر می رسید یک تیم رهبری در حال ساخت است. جانسون و کابینه اش نشستند تا جاوید صحبت کند.

این یک سخنرانی شخصی در مورد صداقت بود، اما وزیر سابق کابینه گفت که او بارها در مورد پارتی گیت و پینچر توسط چهره های ارشد شماره 10 گمراه شده است. همانطور که جاوید گفت رهبر بعدی باید برای متحد کردن کشور تلاش کند، نادین دوریس، متحد سرسخت جانسون. به سختی خمیازه ای را خفه کرد. با نشستن جاوید کابینه به سرعت رفت. نمایندگان حزب کارگر فریاد زدند: “خداحافظ بوریس!”

در دهلیز خانه Portcullis، فقط اتاق ایستاده بود. دیوید کانزینی، معاون رئیس دفتر نخست‌وزیر، با هوشیاری در هوا شناور بود. اما تمام تظاهر به اینکه جانسون می تواند زنده بماند، اکنون در میان اکثریت قریب به اتفاق نمایندگان مجلس از بین رفته بود. یکی از وزیران کابینه در پاسخ به این سوال که آیا کار تمام شده است، صورتش را تکان داد.

یکی از وزیران سابق که به شدت به جانسون وفادار بوده است، وقتی از او پرسیده شد که اگر کمیته 1922 قوانین رای عدم اعتماد را تغییر دهد آیا دوباره به نخست وزیر رای خواهد داد، با صدای بلند غر زد. “مطمئنا نه، من در واقع نمی توانم به کسی فکر کنم که این کار را بکند. تا جایی که ممکن است تمام شده است.»

یکی از وزیران سابق کابینه گفت: “بالاخره خوکچه روغنی را به سیخ کشیدیم.” یکی دیگر از وزیران سابق، که آشکارا وفادار بود، گفت که برای مدت کوتاهی با شلاق در مورد اینکه آیا ممکن است شغلی را پر کند یا نه، صدایش را شنیده بود و تلفن خندید. شلاق من به ما می گوید که آنها نمی توانند این موقعیت ها را پر کنند. آنها تلاش نمی کنند چه کسی احتمالاً می تواند ارائه دهد؟ هر کسی که شغلی را شروع کند، شوخی می کند.»

جانسون قرار بود ساعت 3 بعدازظهر در کمیته ارتباط حاضر شود. در میان اعضای آن برخی از سرسخت ترین منتقدان او هستند: تام توگندات، ویلیام راگ، کارولین نوکس، توبیاس الوود. در حالی که سوالاتی در مورد اینکه آیا دوره نخست وزیری او تا پایان جلسه دادگاه به پایان می رسد یا نه، او به بحث درباره اوکراین و هزینه زندگی ادامه داد.

یکی از اعضای کمیته از اتاق پیام داد: «این کاملاً سورئال است. “چه کسی اهمیت می دهد که او در مورد هر چیزی چه فکر می کند؟”

جانسون در حین صحبت با نمایندگان مجلسی که با چهره سنگی صحبت می کرد، ظاهری خونسرد و خندان بود، اما در حالی که به سؤالات آنها پاسخ می داد، لبه صندلی خود نشسته بود و تکان می خورد. در یک لحظه فوق‌العاده، صندلی حمل‌ونقل، هو مریمن، در حالی که نخست‌وزیر روبه‌روی او در اتاق نشسته بود، نامه عدم اعتماد به او فرستاد.

نمایندگان محافظه‌کار در کمیته در حالی که او پاسخ‌های سرکشی می‌داد سرشان را تکان می‌دادند و به تلفن‌هایشان چسبیده بودند، یادداشت‌هایی را می‌فرستادند و صفحه نمایش‌شان را به یکدیگر نشان می‌دادند. الوود گفت این «عجیب‌ترین لحظه زندگی سیاسی من بود». برای تماشای ادعای نخست وزیر که ادامه خواهد داد. او افزود: “این است – پرده نهایی.”

در حالی که جانسون ساختمان پارلمان را ترک می‌کرد و بسیاری از کابینه‌اش در انتظار رویارویی با او بودند، یکی از جانسون‌های استوار باقی مانده پشت سر ماند، چشم قرمز به نظر می‌رسید و چسبیده بود به تلفن. آنها اصرار داشتند که وفادار بمانند. اما آیا جانسون راهی برای خروج پیدا خواهد کرد؟ “من نمی دانم.”

اعضای اجرایی کمیته پشتیبان در سال 1922 در جلسه معمولی خود در ساعت 4 بعدازظهر در یک اتاق کمیته کوچک در خانه پورتکالیس حضور داشتند. بسیاری از برجسته ترین اعضای آنها از جمله راگ، هالفون و برنارد جنکین غایب بودند. استدلال‌های سختی وجود داشت مبنی بر اینکه وزن احساس نمایندگان اکنون آنقدر زیاد است که باید قوانین را تغییر داد تا رای اعتماد به جانسون فوراً انجام شود.

اما آگاهی از اینکه وزرای کابینه اکنون آماده به کار بردن چاقو هستند، تصمیم گیری را کمتر از یک ساعت قبل ضروری کرد. تصمیم گرفته شد تا انتخابات یک کمیته جدید به روز دوشنبه برگزار شود – به این معنی که برای هر تغییر قوانین از کل حزب پارلمانی یک دستور مشخص وجود دارد.

الک شلبروک، نماینده پارلمان در پاسخ به این سوال که آیا نخست وزیر هنوز در آن زمان بر سر کار خواهد بود، گفت: “آیا یک نفر را در ساختمان پیدا کرده اید که چنین فکری می کند؟”

گراهام بردی، رئیس کمیته 1922، با یک برگه کاغذ به دفتر کابینه رفت. او باید به صف مخاطب بپیوندد. شایعات در تب و تاب بود مبنی بر اینکه جانسون سرکش فردا صبح یک انتخابات عمومی برگزار می کند و استدلال می کند که مردم باید تصمیم بگیرند.

اما یکی از نمایندگان حزب محافظه‌کار گفت که آنها از شخصیت‌های بسیار ارشد پرس و جو کرده‌اند و اصرار داشت که سیمون کیس، وزیر کابینه به جانسون بگوید که اگر این کار را انجام دهد برای ملکه بسیار شرم‌آور خواهد بود – و او را در موقعیتی قرار می‌دهد که با یک موضوع جنجالی روبرو شود. تصمیم در مورد انکار جانسون.

این نماینده مجلس گفت: «او باید از توصیه های بلندپایه ترین مقامات خود سرپیچی کند. دقیقاً بی سابقه نخواهد بود.