قیمت‌های جهانی نفت و گاز بسیار نوسان بوده است – بعد چه اتفاقی خواهد افتاد؟ | کنت روگاف

Oدر دو سال و نیم گذشته، قیمت‌های جهانی نفت و گاز در معرض شوک‌های تقاضا و شوک‌های عرضه بوده است – و گاهی هر دو به طور همزمان. نوسانات حاصله در بازارهای انرژی بازتابی از یک اقتصاد جهانی نگران کننده است.

قیمت نفت خام برنت از 68 دلار در هر بشکه “عادی” در پایان سال 2019 به 14 دلار در هر بشکه در آوریل 2020 با گسترش همه گیری کووید-19 در سراسر جهان کاهش یافت. دو سال بعد، در مارس 2022، پس از حمله روسیه به اوکراین، قیمت به 133 دلار در هر بشکه افزایش یافت. اکنون در بحبوحه ترس فزاینده از رکود در ایالات متحده، دوباره در حال سقوط است. اما اگر اقتصاد چین از بی‌حوصلگی ناشی از سیاست‌های مقابله با کووید صفر برگردد، قیمت می‌تواند به شدت افزایش یابد.

در ادامه چه اتفاقی خواهد افتاد و سیاست گذاران چگونه می توانند در مواجهه با این آشفتگی بازار چشم خود را به پایداری زیست محیطی نگاه دارند؟

یکی از دلایل بی ثباتی قیمت نفت و گاز این است که تقاضای کوتاه مدت انرژی به تغییرات رشد سریعتر از تغییرات قیمت پاسخ می دهد. بنابراین، هنگامی که یک شوک انرژی وجود دارد، ممکن است تغییر قیمت زیادی برای پاکسازی بازار لازم باشد.

و این همه گیری مادر همه شوک ها بود و بزرگترین تغییر پایدار تقاضا از زمان جنگ جهانی دوم را به وجود آورد. قبل از کووید-19، تقاضای جهانی نفت حدود 100 میلیون بشکه در روز بود، اما قرنطینه (و ترس) باعث شد تقاضا به 75 میلیون بشکه در روز کاهش یابد. تامین کنندگان نمی توانند مجموعاً لوله را به اندازه کافی سریع خاموش کنند (کاهش سرعت چاه نفت در حال فوران کار بی اهمیتی نیست). در 20 آوریل 2020، قیمت نفت برای مدت کوتاهی به منفی 37 دلار در هر بشکه سقوط کرد، زیرا انبارها تحت فشار قرار گرفتند و تامین کنندگان به دنبال اجتناب از جریمه های دامپینگ بودند.

سرمایه‌گذاری در تولید نفت و گاز جدید قبل از همه‌گیری، تا حدی در پاسخ به ابتکارات جهانی برای دور کردن توسعه اقتصادی از سوخت‌های فسیلی ضعیف بود. برای مثال، بانک جهانی دیگر اکتشاف سوخت های فسیلی، از جمله پروژه های مربوط به گاز طبیعی، یک منبع انرژی نسبتاً پاک را تامین مالی نمی کند. سرمایه گذاری و مقررات زیست محیطی، اجتماعی و حاکمیتی باعث کاهش دسترسی پروژه های نفت و گاز به منابع مالی می شود که البته نکته همین است. اگر سیاست گذاران یک طرح انتقالی عملی برای کاهش اتکا به سوخت های فسیلی ارائه کرده باشند، کاملاً خوب است، اما این یک چالش، به ویژه در ایالات متحده و آسیا بوده است.

نفت، زغال سنگ و گاز طبیعی هنوز 80 درصد از مصرف جهانی انرژی را تشکیل می دهند که تقریباً همان سهمی است که در پایان سال 2015 در زمان تصویب توافقنامه آب و هوای پاریس به تصویب رسید. سیاستگذاران اروپا و اکنون ایالات متحده (در دوره ریاست جمهوری جو بایدن) جاه طلبی های قابل ستایشی برای سرعت بخشیدن به انرژی سبز در این دهه دارند. اما واقعاً هیچ برنامه‌ای برای مقابله با احیای V شکل تقاضای نفت که با بازگشت مجدد پس از همه‌گیری به وجود آمد، وجود نداشت، چه برسد به جابه‌جایی عرضه انرژی ناشی از تحریم‌های غرب علیه روسیه.

راه‌حل ایده‌آل قیمت جهانی کربن (یا طرح تجارت اعتبار کربن در صورتی که مالیات غیرممکن باشد) خواهد بود. با این حال، در ایالات متحده، دولت بایدن که از تورم وحشت زده است، به طور جدی در حال بررسی مسیر مخالف است و از کنگره خواسته است که مالیات فدرال بنزین – 0.18 دلار در هر گالن – را به مدت سه ماه تعلیق کند. طرح اخیرا اعلام شده G7 برای محدود کردن قیمت نفت روسیه به عنوان یک تحریم منطقی است، اما روسیه در حال حاضر با تخفیف شدید به هند و چین می فروشد، بنابراین بعید است که تأثیر زیادی بر قیمت جهانی داشته باشد.

همین چند وقت پیش، دولت بایدن از قدرت اجرایی خود برای جلوگیری از رشد تولید سوخت فسیلی ایالات متحده استفاده کرد. اکنون این کشور در حال حمایت از تولید بالاتر از سوی تامین کنندگان خارجی، حتی تامین کنندگان – به ویژه عربستان سعودی – است که قبلاً به دلایل حقوق بشر از آنها اجتناب می کرد. متأسفانه، با فضیلت داشتن از طریق محدود کردن تولید نفت ایالات متحده و در عین حال جذب تولید از سایر کشورها، واقعاً برای محیط زیست مفید نیست. اروپا حداقل تا زمانی که جنگ اوکراین نشان داد که این قاره – به ویژه کشورهایی مانند آلمان که انرژی هسته‌ای را از معادله خارج کرده‌اند – تا چه اندازه از دستیابی به یک انتقال انرژی پاک فاصله دارد، اروپا یک برنامه نیمه منسجم داشت.

مانند انواع نوآوری ها و سرمایه گذاری ها، رشد قوی در انرژی سبز نیازمند چندین دهه سیاست های ثابت و پایدار برای کمک به کاهش ریسک تعهدات سرمایه ای بلندمدت است که مورد نیاز است. و تا زمانی که منابع انرژی جایگزین نتوانند به طور کامل جایگزین سوخت های فسیلی شوند، این غیرواقعی است که فکر کنیم رای دهندگان کشورهای ثروتمند رهبرانی را که اجازه می دهند هزینه های انرژی یک شبه بالا برود، دوباره انتخاب کنند.

قابل توجه است که معترضانی که با موفقیت برخی از دانشگاه‌ها را تحت فشار قرار داده‌اند تا از سوخت‌های فسیلی صرف نظر کنند، به نظر نمی‌رسد که برای رد کردن سیستم گرمایشی و تهویه مطبوع به سختی لابی می‌کنند. انتقال انرژی باید انجام شود اما بدون درد نخواهد بود. بهترین راه برای تشویق سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت تولیدکننده و مصرف‌کننده در انرژی سبز، داشتن قیمت قابل اعتماد کربن بالا است. ترفندهایی مانند ابتکارات واگذاری بسیار کمتر کارآمد و بسیار کمتر موثر هستند. (من همچنین از ایجاد یک بانک جهانی کربن برای ارائه بودجه و کمک فنی به اقتصادهای در حال توسعه حمایت می کنم تا آنها نیز بتوانند با این گذار کنار بیایند.)

در حال حاضر، علیرغم ترس از رکود اقتصادی در ایالات متحده و اروپا، به نظر می رسد قیمت نفت و گاز همچنان بالا باقی بماند. با شروع فصل رانندگی تابستانی نیمکره شمالی، و با توجه به اینکه اقتصاد چین به طور بالقوه از قرنطینه های صفر کووید باز می گردد، تصور ادامه افزایش قیمت انرژی دشوار نیست، حتی اگر نرخ بهره فدرال رزرو به شدت رشد ایالات متحده را کاهش دهد.

در بلندمدت، به نظر می‌رسد که قیمت انرژی افزایش می‌یابد مگر اینکه سرمایه‌گذاری به شدت افزایش یابد، که با توجه به دستورالعمل‌های سیاست فعلی بعید به نظر می‌رسد. شوک های عرضه و تقاضا به احتمال زیاد بازار انرژی و اقتصاد جهانی را متلاطم خواهد کرد. سیاستگذاران برای مدیریت آنها به اعصاب قوی نیاز دارند.

کنت روگوف استاد اقتصاد و سیاست عمومی در دانشگاه هاروارد و اقتصاددان ارشد صندوق بین‌المللی پول از سال 2001 تا 2003 بود.

© Project Syndicate