مطمئنم ربات ها خیلی خوب هستند، اما نمی خواهم میوه هایم را بچینند | نل فریزل

آبعد از اینکه هفته گذشته یکی از ساعت‌های 4:30 صبح من شروع شد، من بخشی از ویژگی را در Farming Today درباره ربات‌های میوه‌چین دریافت کردم. با شنیدن بازوهای مکانیکی چند میلیارد پوندی و حسگرهای سه بعدی این دستگاه جدید، غمگین شدم. نه فقط به خاطر آنچه که این موضوع در مورد کمبود نیروی کار خودخواسته (آه) به دلیل تیراندازی سیاسی و کم ارزش‌شدن کار دستی می‌گوید. اما چون چیدن میوه می تواند بسیار متفاوت باشد.

یک بار چند شب جالب را در نیوزلند گذراندم و با حدود 50 سیب‌چینی از وانواتو، ساموآ و فراتر از آن در یک متل سهیم بودم. ما به رگی گوش می‌دادیم، شلوارمان را در سینک می‌شوییم و سیگار می‌کشیدیم، همانطور که به من درباره نازک کردن سیب‌های بچه و چیدن آناناس و هلو می‌گفتیم. زندگی سختی بود، بدون شک. شروع سپیده دم در یک اتاق اجاره ای تنگ، خوابیدن در زیر گلدان های پلی استر با چیزی جز کتری و دوش لرزان، قبل از راندن به مزارع مختلف کار آسانی نیست. و البته، این تنظیمات مملو از فساد و استثمار و برده داری مدرن است. اما آیا ربات ها تنها جایگزین ما هستند؟

مادرم، احتمالاً با مقداری دلتنگی، درباره دیدن خانواده‌های لندنی در کنت در دهه 1950 صحبت می‌کند تا به عنوان تعطیلات تابستانی در مزارع میوه بچینند. پس از مهد کودک، من اغلب پسرم را نیم ساعت بیرون از شهر به مزرعه ای می برم که در آن می توان توت فرنگی و تمشک بچینید و از خارهای سبز بزرگ کنگر جدا کنید. او دوستش دارد. او با بوی گیاهان، احساس خاک، هنر حدس زدن که خوشمزه ترین است، متحرک و خوشحال می شود. البته، این برای کشاورزی همان چیزی است که The Wheels on the Bus برای برنامه ریزی حمل و نقل در M60 است، اما همچنان مهم است که او حداقل ببیند میوه از کجا می آید. من می خواهم که او از تلاش و انرژی و منابعی که برای تولید آن صرف می شود قدردانی کند. معجزه گرده افشانی؛ سرسختی آب و هوا و خطر کشاورزی.

من می ترسم که میوه چین های روباتیک فقط گام دیگری باشد که ما را از درک نحوه رشد غذا دور می کند: انبوهی از بسته بندی های پلاستیکی، راهروهای سوپرمارکت با نور روشن، تحویل عایق درب منزل و مواد چیده شده، بریده شده، شسته شده و برش خورده.

من نگران این هستم که ما غذا را – یعنی کل عمل غذا خوردن – را به یک تجربه ساده تبدیل کنیم.