پایگاه های ارتش که به خائنان کنفدراسیون احترام می گذارند به زودی برای این قهرمانان تغییر نام می دهند

واشنگتن – در دوران جیم کرو، 9 پایگاه ارتش جنوبی به نام ژنرال های خیانتکار کنفدراسیون که برای حفظ بردگی و برتری سفیدپوستان مبارزه می کردند، نامگذاری شد. اکنون کمیسیونی که توسط کنگره ایجاد شده است، نام‌های جدیدی را برای پایگاه‌هایی پیشنهاد کرده است که «مظهر بهترین ارتش ایالات متحده و آمریکا هستند».

اگر این توصیه ها توسط کنگره تایید شود، فورت براگ در کارولینای شمالی به فورت لیبرتی تغییر نام خواهد داد. پایگاه های دیگر برخی از برجسته ترین قهرمانان ارتش را گرامی می دارند. اینها داستانهای آنهاست:

فورت جانسون (فورت پولک، لا.)

گروهبان هنری جانسون

Pvt هنری جانسون در طول جنگ جهانی اول در یک هنگ سیاه معروف به نام جنگجویان هارلم به اروپا اعزام شد. نیروهای مسلح ایالات متحده از هم جدا شدند و جنگنده های جهنمی اجازه نداشتند در خط مقدم با سایر نیروهای آمریکایی بجنگند. در عوض، سربازان سیاهپوست تحت فرماندهی متحدان فرانسوی خود جنگیدند.

طبق گفته‌ها، سرباز جانسون و واحدش را در خط مقدم جبهه قرار داد، «برخلاف همه شانس‌ها – سیاه‌پوستان آمریکایی که یونیفورم فرانسوی پوشیده بودند»، در ساعات اولیه سپیده‌دم 15 مه 1918، زمانی که نیروهای آلمانی پست نگهبانی او را در لبه جنگل آرگون هجوم آوردند. به بیوگرافی ارائه شده توسط کمیسیون نامگذاری.

سرباز جانسون نارنجک پرتاب کرد تا اینکه دیگر چیزی برای پرتاب نداشت. بعد تفنگش را شلیک کرد تا گیر کرد. سپس با قنداق تفنگ خود به سربازان دشمن چماق زد تا از هم جدا شود. سپس با چاقوی بولو خود دشمن را هک کرد.

پس از عقب نشینی آلمانی ها، روشنایی روز نشان داد که سرباز جانسون چهار سرباز دشمن را کشته و حدود 10 تا 20 نفر را زخمی کرده است. او در نبرد 21 زخمی دید.

برای اقدامات خود، سرباز جانسون و همرزمانش در آن شب اولین آمریکایی‌هایی بودند که نشان Croix du Guerre، یکی از بالاترین افتخارات نظامی فرانسه را دریافت کردند. تقریباً یک قرن بعد، رئیس جمهور باراک اوباما پس از مرگ به گروهبان جانسون مدال افتخار اعطا کرد.

او در نزدیکی خط مقدم در فردریکزبورگ و چاتانوگا خدمت می کرد و به طور معمول از خطوط نبرد برای درمان غیرنظامیان عبور می کرد. او توسط نیروهای کنفدراسیون در سال 1864 دستگیر شد و چهار ماه بعد با یک جراح کنفدراسیون معاوضه شد. پس از اینکه در پایان جنگ از دریافت درجه افتخاری سربازی محروم شد، ژنرال های اتحادیه با موفقیت از او درخواست کردند تا مدال افتخار را برای “غیرت میهنی به بیماران و مجروحان” دریافت کند.

دکتر واکر در طول زندگی خود با افتخار خود را به عنوان یک فمینیست معرفی کرد که با هنجارهای جنسیتی مطابقت نداشت. به گفته سرویس پارک ملی، او از “اطاعت” از همسرش در عهد عروسی خود سرباز زد و نام خانوادگی خود را حفظ کرد. او در طول جنگ لباس مردانه می‌پوشید، با این استدلال که این کار کارش را آسان‌تر می‌کند. پس از جنگ، او با کت و شلوار و یک کلاه برجسته، اغلب در حالی که مدال افتخارش را به یقه اش چسبانده بود، عکس گرفت.

فورت بارفوت (فورت پیکت، ویرجینیا)

سرهنگ از بارفوت

در 23 می 1944، در دامنه کوه های آلپ ایتالیا، گروهبان. ون بارفوت به تنهایی سه لانه مسلسل را خاموش کرد، یک تانک آلمانی را با بازوکا از کار انداخت، یک توپ توپخانه را با شلیک تخریب منفجر کرد و 17 سرباز دشمن را اسیر کرد.

علاوه بر هر چیز دیگری در آن روز، او دو سرباز آمریکایی را که به شدت مجروح شده بودند، نجات داد و آنها را حدود یک مایل به محل امن رساند.

کمیسیون نامگذاری در مورد سرهنگ بارفوت، سرباز چوکتاو که مدال افتخار دریافت کرد و در رسانه های خبری به عنوان یک ارتش تک نفره به خاطر او ستایش شد، نوشت: «هر یک از این اقدامات می تواند مستحق یک جایزه عالی برای شجاعت باشد. اقدامات آن روز

او 34 سال در ارتش خدمت کرد، از جمله تورهایی در کره و ویتنام. بعدها در زندگی او دوباره توجه ملی را به دلیل مبارزه موفقیت آمیز با انجمن صاحبان خانه خود برای برافراشتن پرچم آمریکا در حیاط جلویی خود جلب کرد.

فورت گرگ آدامز (فورت لی، ویرجینیا)

سپهبد آرتور جی. گرگ و سرهنگ چاریتی آدامز ارلی

فورت گرگ آدامز از دو افسر پشتیبان آفریقایی-آمریکایی پیشرو، سپهبد آرتور جی. گرگ و سرهنگ چاریتی آدامز ارلی، تقدیر می کند. کمیسیون نام‌گذاری به «تعالی بیش از حد نامشخص» واحدهای لجستیک و پشتیبانی اشاره کرد، که بسیاری از آنها تا به امروز عمدتاً از نیروهای سیاه پوست هستند.

سرهنگ آدامز فرماندهی گردان 6888 فهرست پست مرکزی را برعهده داشت، یک واحد جدا شده از ارتش زنان که مسئول ارسال نامه به سربازان آمریکایی در طول جنگ جهانی دوم بود. در سال 1945، 6888 به انگلستان و سپس فرانسه فرستاده شد – تبدیل شدن به اولین واحد بزرگ زنان سیاهپوست که در خارج از کشور مستقر شد – جایی که هر ماه نزدیک به دو میلیون نامه را پردازش می کرد.

بر اساس بیوگرافی خدمات پارک ملی، در پایان جنگ، سرهنگ آدامز بالاترین رتبه زن سیاه پوست در ارتش بود.

در مقاله‌ای در واشنگتن پست، در اوج دوران حرفه‌ای‌اش، ژنرال گرگ بالاترین رتبه افسر سیاه‌پوست در ارتش بود که به‌عنوان مدیر تدارکات برای ستاد مشترک ارتش و معاون رئیس ستاد برای تدارکات ارتش در ارتش خدمت می‌کرد. اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 80. او همچنین در رفع تبعیض از تأسیسات نظامی که تا حدی نام او را یدک می کشید، شرکت کرد و یکی از اولین افسران سیاه پوست بود که به باشگاه افسران آن پیوست.

در فوریه 1953 در خلال جنگ کره، ستوان کاوازوس از طریق خمپاره و تیراندازی دشمن، با “بی توجهی کامل به امنیت شخصی خود”، یک سرباز مجروح دشمن را بازیابی کرد و به این افسر جوان یک ستاره نقره ای داد. سه ماه بعد، ستوان کاوازوس سه حمله جداگانه را در مواضع دشمن رهبری کرد و پنج بار برای نجات افراد مجروح خود به میدان بازگشت و اولین صلیب خدمات برجسته خود را به دست آورد.

در ویتنام در سال 1967، سرهنگ کاوازوس دوباره “به طور کامل ایمنی خود را نادیده گرفت” و “با چنان قدرت و تهاجمی” رهبری کرد که جنگنده های دشمن از مواضع خود فرار کردند و دومین صلیب خدمات برجسته خود را به دست آوردند. ژنرال کاوازوس در طول دوران حرفه‌ای خود جوایز و استنادهای دیگری از جمله دو لژیون شایستگی، پنج ستاره برنز و یک قلب بنفش را نیز به دست آورد.

فورت آیزنهاور (فورت گوردون، گا.)

دوایت دی. آیزنهاور، ژنرال ارتش

دوایت دی. آیزنهاور به عنوان فرمانده عالی نیروهای متفقین در آفریقا و اروپا در طول جنگ جهانی دوم خدمت کرد – رهبری آزادی شمال آفریقا، حمله به ایتالیا و فرود در روز D. پس از جنگ، او به عنوان سی و چهارمین رئیس جمهور ایالات متحده انتخاب شد که از سال 1953 تا 1961 خدمت کرد.

آیزنهاور در طول جنگ در رده‌های ارتش افزایش یافت و در اوایل سال 1941 از سرهنگ دوم به ژنرال چهار ستاره تا فوریه 1943 تبدیل شد. ارتش.”

فورت نووسل (فورت راکر، آلا.)

افسر ارشد مایکل نووسل پدر

مایکل نووسل پدر در دو دوره وظیفه در ویتنام، بیش از 5500 سرباز مجروح را به عنوان خلبان مدواک نجات داد و مدال افتخار را برای یک قسمت خاص قهرمانانه به دست آورد. یکی از آن سربازان نجات یافته پسر خودش، مایکل نووسل جونیور، یک هوانورد ارتشی بود که هلیکوپترش در سال 1970 سرنگون شد. (یک هفته بعد، مایکل جونیور لطفش را جبران کرد و پدرش را از هلیکوپتر معلول نجات داد.)

آقای نووسل، فرزند مهاجران کرواسی، در سال 1941 به نیروی هوایی ارتش پیوست و تا سال 1945 با پرواز بمب افکن های استراتژیک B-29 به درجه کاپیتانی رسید. سپس به نیروی هوایی تازه تاسیس منتقل شد و تا دهه 1960 در نیروهای ذخیره باقی ماند. زمانی که آقای نووسل از انجام وظیفه فعال برای خدمت در ویتنام محروم شد، او درجه خود را به عنوان سرهنگ دوم رها کرد و به عنوان افسر حکم و خلبان هلیکوپتر به ارتش پیوست.

در یک ماموریت نجات در سال 1969، آقای نووسل 29 سرباز ویتنام جنوبی را زیر آتش شدید دشمن نجات داد. او و خدمه‌اش شش بار مجبور شدند از منطقه فرود خارج شوند و طبق نقل قول مدال افتخار او، مجبور شدند «دایره بزنند و از جهتی دیگر برای فرود و بیرون آوردن نیروهای اضافی برگردند».

در پایان روز، هلیکوپتر او با گلوله شلیک شد. آقای نووسل در گفت‌وگو با کتابخانه کنگره، در بازگویی خود از این اپیزود گفت که در آخرین نجات روز به دست و پای راستش هدف اصابت گلوله قرار گرفت – که به‌طور لحظه‌ای باعث شد کنترل هلیکوپتر را از دست بدهد – اما در کنار آن فرار کرد. با خدمه و آخرین نفر از تخلیه شدگانش.

فورت مور (فورت بنینگ، گا.)

سپهبد هارولد جی مور و جولیا مور

بسیاری از آمریکایی ها سپهبد هارولد جی مور را به عنوان سرهنگ مور خشن و مصمم با بازی مل گیبسون در “ما سرباز بودیم” می شناسند، فیلم جنگی تلخ و غم انگیز که نبرد ایا درنگ در سال 1965 در ویتنام را به نمایش گذاشت. همسر ژنرال، جولیا، با بازی مادلین استو در فیلم، نقش مهمی در جبهه داخلی در آن نبرد داشت.

در 14 نوامبر 1965، سرهنگ مور 450 سرباز خود را به منطقه بدنام X-Ray لندینگ زون هدایت کرد، جایی که سربازان ویتنامی شمالی که تعداد آنها از آمریکایی ها 12 به 1 بیشتر بود، در کمین قرار گرفتند. نبرد تن به تن خونین آغاز شد، اما سرهنگ مور و افراد او سه روز در مناصب خود بودند. سرهنگ مور قول داده بود که هیچ کس را پشت سر نخواهد گذاشت. او به عهد خود وفا کرد و اقداماتش صلیب خدمات برجسته را برای او به ارمغان آورد.

در همان زمان، خانم مور از خانواده های کشته شدگان و مجروحان در فورت بنینگ حمایت عاطفی کرد. اطلاعیه فوت و جراحت از طریق تلگرام در آن زمان ارسال می شد که توسط رانندگان تاکسی ارسال می شد. خانم مور شروع به همراهی با رانندگان و ابراز همدردی با خانواده ها کرد. شکایت‌ها و نگرانی‌های او منجر به ایجاد تیم‌های اطلاع‌رسانی تلفات ارتش شد و سربازان یونیفرم پوش اکنون خبر مرگ یا مجروحیت را به خانواده‌ها می‌رسانند.